Tag: pomoc prawna online

Opublikowano przez

Powiązane spółki polska i czeska – udostępnianie pracowników, kart paliwowych

Powiązane spółki polska i czeska.

Powiązane spółki polska i czeska – udostępnianie pracowników, kart paliwowych

Stan faktyczny: Mamy spółkę czeską, która posiada busy do 3,5t (w leasingu i kredycie) Kupiliśmy właśnie polska spółkę. Obydwie spółki posiadaja tego samego udziałowca (100%) będącego prezesem zarządu. Jest to obywatel Republiki Czeskiej. Zależy nam na tym, aby zatrudniać kierowców (Ukraińcy, Białorusini, Polacy, Czesi ) na polska spółkę(95%) oraz obywateli Czech na czeską spółkę(5%). Zlecenia natomiast będą w tej samej  proporcji na polska i czeska spółkę.  Karty paliwowe mamy na czeska spółkę, a w przyszłości także na polską.  Zatem : kierowcy i zlecenia są na polska spółkę a jeżdżą i korzystają z aut oraz kart paliwowych czeskiej spółki. Chcielibyśmy to uregulować w zakresie prawa pracy, rachunkowości (vat), ewentualnych cen transferowych,skonsolidowanego bilansu, jeśli trzeba.., a także min placy na terenie Europy oraz niezbędnych dokumentów i pozwoleń dla kierowców typu A1, macron itp

Powiązane spółki polska i czeska – udostępnianie pracowników, kart paliwowych

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

  1. Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. 1997 nr 137 poz. 926)
  2. Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. 1974 Nr 24 poz. 141)
  3. Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. 2004 nr 54 poz. 535)
  4. Ustawa z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych ((Dz.U. 2000 nr 94 poz. 1037)
  5. Ustawa z dnia 10 maja 2018 r. o ochronie danych osobowych (Dz.U. 2018 poz. 1000)
  6. Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych)
  7. Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.Urz. UE L z 2004 r., Nr 166, str. 1; ost. zm. Dz.Urz. UE L z 2017 r. Nr 76, poz. 13)
  8. Rozporządzenie Parlamentu i Rady (WE) nr 987/2009 dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.Urz. UE L z 2009 r. Nr 284, str. 1; (Dz.Urz. UE L z 2018 r. Nr 54, poz. 18)
  9. Ustawa z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (j.t. Dz.U. z 2017 r. poz. 1778; (Dz.U. z 2018 r. poz. 1076)
  10. Wniosek DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY w sprawie adekwatnych wynagrodzeń minimalnych w Unii Europejskiej COM/2020/682 final

Powiązane spółki polska i czeska – udostępnianie pracowników, kart paliwowych

Po pierwsze należy wskazać, że pracownicy danej spółki odpowiadają jedynie wobec tej spółki. Regulamin pracy powinien zostać sporządzony oddzielnie do każdej z nich. Poniżej zostały omówione przede wszystkim kwestie: 

  1. Udostępniania środków trwałych
  2. Udostępniania środków trwałych w kredycie i w leasingu 
  3. Leasingu pracowniczego
  4. Wymagań dla kierowców zawodowych

Powiązane spółki polska i czeska – udostępnianie pracowników, kart paliwowych

Jeżeli mowa o korzystaniu z samochodów i kart paliwowych przez polskich pracowników i jednoczesne wykonywanie zleceń przez pracowników czeskich powinno odbywać się na zasadzie umowy o współpracy między spółkami. Należy podkreślić, że jedna grupa kapitałowa nie daje uprawnienia do nieformalnego przerzucania pracownika z jednej spółki do drugiej, nawet po uprzedniej zmianie miejsca pracy tej osoby. Każda z firm jest odrębnym podmiotem prawnym i w zakresie prawa pracy niezależnym pracodawcą.

Spółka czeska udostępniając polskiej spółce karty paliwowe będzie świadczyć na jej rzecz odpłatną usługę polegającą na finansowaniu dokonywanych przez nią zakupów paliw.

Powiązane spółki polska i czeska – udostępnianie pracowników, kart paliwowych

W konsekwencji udostępnienie spółce polskiej kart paliwowych stanowi odpłatne świadczenie usługi, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – analogicznie będzie z prawem czeskim, gdyż nastąpiła koordynacja ustawodawstw unijnych. 

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej – tak też w prawie europejskim czyli dotyczącym spółki czeskiej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy – zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Spółka czeska udostępniając spółce polskiej karty paliwowe działa jako kredytodawca. Zatem skoro z powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy wynika, że zwalnia się od podatku usługi w zakresie udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, to należy stwierdzić, że świadczona przez Wnioskodawcę usługa finansowania w związku z udostępnieniem polskiej spółce kart paliwowych korzysta ze zwolnienia od tego podatku w oparciu o ww. przepis.

Powiązane spółki polska i czeska – udostępnianie pracowników, kart paliwowych

Wobec powyższego spółka czeska świadcząc usługę finansowania na rzecz spółki polskiej nie będzie wykonywać czynności, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Tym samym w związku ze świadczeniem usługi nie wystąpi podatek należny, który należałoby wykazać w deklaracji podatkowej.

Podsumowując, transakcje dokonywane pomiędzy spółkami polegające na udostępnianiu kart paliwowych do tankowania paliwa poza granicami kraju, stanowią odpłatne świadczenie usług zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, czyli czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, jednak z uwagi na fakt, że powyższe usługi mieszczą się w zakresie czynności, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy i korzystają ze zwolnienia od podatku, spółka czeska czy polska nie jest zobowiązana do wykazania podatku należnego z tytułu tych transakcji.

Powiązane spółki polska i czeska – udostępnianie pracowników, kart paliwowych

Odnośnie korzystania z pojazdów spółki czeskiej, o ile będą to pojazdy kredytowane, nie ma przeszkód aby je udostępniać spółce polskiej – nawet na zasadzie kompensaty. Konieczne jest – jak wskazano powyżej – zawarcie umowy o współpracy. 

Jeżeli mowa o pojazdach w leasingu, należy zweryfikować umowy leasingu, gdyż mogą one zabraniać udostępniania pojazdów. 

Warunki i możliwość użytkowania przedmiotu leasingu przez osobę (także firmę) trzecią regulują zazwyczaj Ogólne Warunki Umowy Leasingu (OWUL), które najczęściej są załącznikiem do umowy leasingu. Firmy leasingowe starają się trzymać zasady, że „niezarobkowe” udostępnienie przedmiotu, np.: rodzinie nie wymaga uzyskania dodatkowej zgody. Podobnie jest w przypadku pracowników itp. Zgody wymaga natomiast zarobkowe udostępnienie przedmiotu, np.: podnajem, wypożyczenie.

Powiązane spółki polska i czeska – udostępnianie pracowników, kart paliwowych

Odnośnie przekazywania pracowników między spółkami, wyjaśniam co następuje. Jeżeli nie skorzystają Państwo z umów o współpracy w zakresie wypożyczania sprzętu czy udostępniania kart paliwowych, w Państwa przypadku de facto będzie miejsce również przekazanie pracowników, gdyż zlecenia spółki polskiej będą wykonywać pracownicy spółki czeskiej i na odwrót.

Zgodnie z art. 1741 Kodeksu pracy:,

„§ 1. Za zgodą pracownika, wyrażoną na piśmie, pracodawca może udzielić pracownikowi urlopu bezpłatnego w celu wykonywania pracy u innego pracodawcy przez okres ustalony w zawartym w tej sprawie porozumieniu między pracodawcami.

§ 2. Okres urlopu bezpłatnego, o którym mowa w § 1, wlicza się do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze u dotychczasowego pracodawcy”.

Podstawą „leasingu pracowniczego” jest urlop bezpłatny u dotychczasowego pracodawcy, skutkujący zawieszeniem stosunku pracy. Aby przeprowadzić leasing pracownika konieczna jest zgoda pracownika wyrażona na piśmie oraz zawarcie porozumienia z kontrahentem, do którego mają być wypożyczeni pracownicy. Należy stworzyć dwa odrębne dokumenty:

  1. zgodę pracownika wraz z zapisem, że otrzymuje on bezpłatny urlop w swojego pierwotnego pracodawcy,
  2. porozumienie określające czas trwania wypożyczenia oraz wynagrodzenie przysługujące firmie za wypożyczenie pracownika (na gruncie VAT jest to traktowane jako świadczenie usługi).

Powiązane spółki polska i czeska – udostępnianie pracowników, kart paliwowych

Warunki pracy pracownika u innego przedsiębiorcy określa się w umowach zawieranych między pracownikiem a tymże nowym pracodawcą. Prawo pracy nie określa maksymalnego czasu trwania takiego leasingu. Jeżeli jednak trwałby on zbyt długo, pracodawca może narazić się na zarzut próby obejścia przepisów o pracownikach tymczasowych. Przepisy ustawy ustalają czas pracy tymczasowej na 36 miesięcy. Należy również pamiętać, że w okresie trwania leasingu pracowniczego dotychczasowy pracodawca nie wypłaca wynagrodzenia, nie płaci składek, zaliczek na podatek. Stosunek pracy jest ważny, ale z uwagi na urlop bezpłatny ulega czasowemu zawieszeniu.

Wskazać również należy, że zgodnie z regułą podstawową obowiązek zapłaty podatku VAT obciąża podatników dokonujących dostawy towarów bądź też świadczących konkretne usługi. Jednakże ustawodawca przewidział w tym zakresie pewne wyjątki. Otóż zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy VAT –podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi wymienione w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

  1. usługodawcą jest czynny podatnik, który nie korzysta ze zwolnienia podatkowego;
  2. usługobiorcą jest podmiot zarejestrowany jako podatnik VAT czynny”.

Dodatkowo, w myśl art. 17 ust. 1h ww. ustawy, powyższą zasadę opodatkowania nabywcy, stosuje się, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca. Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia podwykonawcy, zatem dla prawidłowego rozumienia terminu „podwykonawca” wystarczające będzie posłużenie się powszechnym jego znaczeniem wynikającym z wykładni językowej. Zgodnie z definicją zawartą w internetowym wydaniu Słownika Języka Polskiego podwykonawca to „firma lub osoba wykonująca pracę na zlecenie głównego wykonawcy”.

Konstrukcję, w której to nabywca płaci podatek należny, nazywamy odwrotnym obciążeniem VAT. Na marginesie warto zaznaczyć, że nabywca nadal posiada prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków na usługę wymienioną w załączniku nr 14.

Należy jednak zauważyć, że usługi związane z udostępnianiem personelu nie zostały wymienione w żadnym punkcie załącznika nr 14 do ustawy. Powoduje to, że niezależnie, czy usługodawca w ramach danej transakcji występuje jako wykonawca, czy też podwykonawca, tego rodzaju usługi nie będą objęte mechanizmem odwrotnego obciążenia. Podatek VAT należny będzie zatem płacony na zasadach ogólnych.

Powiązane spółki polska i czeska – udostępnianie pracowników, kart paliwowych

Powyższa teza znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 31 marca 2017 r., nr 0114-KDIP1-2.4012.6.2017.1.PC, gdzie w uzasadnieniu czytamy:

„Wnioskodawca wskazał, że usługi udostępniania pracowników na terenie budowy klasyfikuje wg PKWiU pod numerem 78.30.19.0 – jako pozostałe usługi związane z udostępnianiem pozostałego personelu, gdzie indziej nie sklasyfikowanego. Natomiast w załączniku nr 14 do ustawy nie zostały wymienione ww. usługi związane z udostępnianiem pozostałego personelu, gdzie indziej niesklasyfikowanego. Zatem skoro świadczone przez Wnioskodawcę usługi nie stanowią usług wymienionych przez ustawodawcę w załączniku nr 14 do ustawy jako te, do których ma zastosowanie mechanizm odwrotnego obciążenia, to tym samym w analizowanej sprawie nie są spełnione przesłanki wynikające z art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy. Przepis ten ma zastosowanie bowiem jedynie w odniesieniu do usług wymienionych w załączniku nr 14 do ustawy świadczonych przez podwykonawcę. W związku z powyższym świadczona usługa udostępniania pracowników na terenie budowy nie będzie wpisywała się w mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia podatku VAT na podatnika, na rzecz którego świadczona jest usługa (zleceniodawca)”.

W interpretacji tej w opisie stanu faktycznego zawarty jest również taki fragment:

„Umowa określa również termin płatności i informację o dacie dostarczenia faktury za miesięcznie wykonaną przez firmę usługę wraz z raportem pracy potwierdzonym przez kierownika budowy – a następnie na podstawie kolejnych zleceń co do miejsca budowy zleceniodawcy pracowników zgodnie z zapotrzebowaniem co do posadowionej ilości żurawi. Oddelegowani do zleceniodawcy pracują na budowach i pozostają pod kontrolą i nadzorem zleceniodawcy”.

Najęcie pracowników którzy wykonują polecenia pod nadzorem zleceniodawcy koresponduje z koncepcją leasingu pracowniczego i wskazuje, że również w przypadku gdy ma miejsce „najęcie pracowników”, którzy wykonują polecenia pod nadzorem zleceniodawcy, to taka czynność udostępniania personelu podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych. Powyższe znajduje również potwierdzenie w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 5.05.2017 r., nr 3063-ILPP1-2.4512.62.2017.2.PG oraz w interpretacji z 13.04.2017 r., nr 1061-IPTPP3.4512.108.2017.1.BM:

„Wnioskodawca świadcząc usługi udostępniania personelu PKWiU 78.30.19.0 jest podatnikiem i usługi te podlegają opodatkowaniu według stawki 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

Stosownie do przepisu art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem. W myśl art. 106e ust. 1 pkt 12 ustawy faktura powinna zawierać stawkę podatku.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, iż za wykonane usługi udostępniania personelu, sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 78.30.19.0, należy wystawić fakturę na zasadach ogólnych, ze stawką 23%”.

Powiązane spółki polska i czeska – udostępnianie pracowników, kart paliwowych

Organy podatkowe inaczej jednak interpretują sytuację gdy ma miejsce wypożyczenie maszyn wraz z pracownikami obsługującymi. W takim wypadku zastosowanie znajdzie mechanizm odwrotnego obciążenia. W interpretacji indywidualnej z 21.03.2017 r., 3063-ILPP1-1.4512.36.2017.2.SJ Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził:

„Praca Wnioskodawcy polega na usłudze wynajmu sprzętu specjalistycznego wraz z operatorem. Zainteresowanego nie interesuje co wykonuje firma będąca jego zleceniodawcą, która jest jednocześnie podwykonawcą jakiejś innej firmy będącej ostatecznym inwestorem. Jedynym zadaniem Wnioskodawcy jest dojechanie do wyznaczonego miejsca pracy i podniesienie do góry pracowników zewnętrznej firmy we wskazane przez nich miejsce. Nie interesuje zatem Zainteresowanego fakt, czy wykonywana przez nich praca jest uznawana za pracę budowlaną. (…) Należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie znajdzie zastosowanie mechanizm odwróconego obciążenia, gdyż Wnioskodawca jak sam wskazał w opisie sprawy występuje jako podwykonawca podwykonawcy głównego wykonawcy. Ponadto, Wnioskodawca jako podwykonawca świadczy usługi wymienione w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy, na zlecenie innego podwykonawcy, który jest czynnym podatnikiem VAT”.

Podobnie Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 22.06.2017 r. nr 0114-KDIP1-2.4012.45.2017.2.KT:

„Reasumując – można tu mówić o spełnieniu przesłanki dla odwrotnego obciążenia (poz. 48. załącznika nr 14 do u.p.t.u. wskazuje „Roboty związane z wykonywaniem pozostałych specjalistycznych robót budowlanych, gdzie indziej niesklasyfikowanych” (PKWiU 43.99.90.0)”.

W przedstawionej przez Państwa sytuacji kierowca transportu międzynarodowego jest obecnie uznawany za pracownika delegowanego. W związku z tym musi posiadać potwierdzenie ustawodawstwa mającego zastosowanie w zakresie ubezpieczeń społecznych – zaświadczenie A1. Oznacza to, że jako pracodawca są Państwo zobowiązani uzyskać dla niego poświadczenie tego formularza w ZUS. W okresie świadczenia pracy kierowca musi wozić go ze sobą.

Zaświadczenie A1 potwierdza, któremu ustawodawstwu w zakresie zabezpieczenia społecznego podlega dana osoba. Wystawione przez ZUS zaświadczenie potwierdza, że w okresie pracy za granicą właściwe jest ustawodawstwo polskie, a więc składki powinny być opłacane w Polsce. Może ono zostać wydane, jeśli są spełnione następujące warunki: 1. pracodawca prowadzi „normalną działalność” w państwie wysyłającym, tzn. prowadzi tam znaczną część faktycznej działalności (a nie tylko działalność związaną z samym zarządzaniem wewnętrznym i administrowaniem firmą), na terytorium państwa członkowskiego, w którym firma ma swoją siedzibę,

2. pracownik podlegał przed okresem delegowania systemowi zabezpieczenia społecznego państwa wysyłającego (w omawianym przypadku – Polski),

3. zostaje zachowany związek pracownika z pracodawcą w okresie delegowania (pracę uważa się za wykonywaną na rzecz pracodawcy państwa wysyłającego, jeżeli jest ona wykonywana dla tego pracodawcy oraz gdy istnieje bezpośredni związek między pracownikiem a pracodawcą, który go delegował, tzn. strony łączy stosunek pracy oraz istnieje faktyczny związek wykonywanych obowiązków z działalnością pracodawcy),

4. okres delegowania nie przekracza 24 miesięcy,

5. pracownik nie został wysłany w celu zastąpienia innej osoby delegowanej.

Prawo do kontroli zaświadczenia A1 na terytorium świadczenia pracy mają odpowiednie organy lub podmioty odpowiedzialne na terytorium danego państwa członkowskiego (w każdym państwie UE są to różne instytucje o różnych nazwach). Kontrola ta dotyczy prawidłowości delegowania pracowników na terytorium danego kraju, a w szczególności ustalenia, czy:

  1. pracodawca delegujący pracownika do innego kraju rzeczywiście prowadzi znaczną działalność na terytorium innego państwa członkowskiego oraz
  2. pracownik delegowany na terytorium innego kraju wykonuje pracę na tym terytorium tylko tymczasowo.

Posiadanie przez kierowcę zaświadczenia A1 jest obowiązkiem. Jest ono skrupulatnie sprawdzane w trakcie kontroli pod kątem przestrzegania przepisów dotyczących minimalnego wynagrodzenia w transporcie drogowym (szczególnie we Francji i Austrii). Brak zaświadczenia A1 może w niektórych sytuacjach skutkować nałożeniem na Państwa firmę znaczącej kary finansowej, a nawet zawieszeniem możliwości świadczenia usług w państwie przyjmującym (np. we Francji). Obowiązek posiadania zaświadczenia A1 spoczywa również na kierowcach prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą (w ramach tzw. samozatrudnienia).

Powiązane spółki polska i czeska – udostępnianie pracowników, kart paliwowych

Wspomina Pan o loi macron – jeżeli kierowcy będą przejeżdżać przez terytorium Francji, będzie konieczne posiadanie odpowiednich dokumentów.

Loi Macron wymaga od kierowców transportu międzynarodowego, aby bezwzględnie mieli przy sobie:

  1. umowę o pracę; ten dokument nie musi być przetłumaczony na język francuski
  2. zaświadczenie o oddelegowaniu; konieczne jest posiadanie zaświadczenia w języku francuskim i wg wzoru przygotowanego przez tamtejsze władze.

Zaświadczenie o oddelegowaniu jest ważne nie dłużej niż 6 miesięcy i obejmuje wszystkie przewozy wykonywane w ramach delegacji. Dokument nie musi zawierać informacji o planowanych operacjach. Każdy delegowany pracownik musi mieć osobne zaświadczenie o odddelegowaniu.

Powiązane spółki polska i czeska – udostępnianie pracowników, kart paliwowych

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link

Opublikowano przez

Nabycie nieruchomości przez obywatela UE w Polsce

Nabycie nieruchomości przez obywatela UE w Polsce

Nabycie nieruchomości przez obywatela UE w Polsce

Stan faktyczny: Planuję zakup nieruchomości w Polsce na rynku pierwotnym. Jako że mieszkam za granicą, umowę deweloperską będzie podpisywał za mnie mój ojciec, który ma upoważnienie potwierdzone notarialnie. 

Jednocześnie chciałbym dopisać do księgi wieczystej mieszkania, jako współwłaścicielkę, moją żonę która jest obywatelką Hiszpanii i nie ma w Polsce rezydencji ani numeru PESEL. Nasz akt małżeństwa jest oficjalnie zarejestrowany w Urzędzie Stanu Cywilnego w mieście, z którego pochodzę.

Proszę o informację czy powyższe dopisanie małżonki jest możliwe na etapie podpisywania samej umowy deweloperskiej lub w późniejszym terminie. Czy wymagana jest obecność małżonki osobiście? Czy można taki proces przeprowadzić na podstawie jedynie danych z paszportu.

Przedłożone dokumenty: brak

Nabycie nieruchomości przez obywatela UE w Polsce

Akty prawne:

  1. Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ((Dz.U. 1991 nr 80 poz. 350)
  2. Ustawa z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców (Dz. U. z 2016 r. poz. 1061 z późn. zm.).

W związku z tym, że Pana żona jest obywatleką UE, nie ma konieczności uzyskania pozwolenia na nabycie nieruchomości, jakie jest wymagane w przypadku cudzoziemców. 

W związku z akcesją Polski do Unii Europejskiej generalna zasada wskazująca na obowiązek uzyskania przez cudzoziemców zezwolenia na nabycie nieruchomości nie obejmuje obywateli oraz przedsiębiorców państw członkowskich Unii Europejskiej oraz Europejskiego Obszaru Gospodarczego. Oznacza to, że od 1 maja 2004 r. minister spraw wewnętrznych i administracji nie wydaje zezwoleń dla obywateli oraz przedsiębiorców mających miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego.

Nabycie nieruchomości przez obywatela UE w Polsce

Pana żona nadto nie musi być obecna przy podpisywaniu umów notarialnych. 

Aby udzielić pełnomocncitwa do tej czynności przez żonę, np. Pana ojcu, żona powinna udać się do notariusza we Francji i podpisać pełnomocnictwo w ten sposób. 

Następnie w Polsce należy pełnomocnictwo przetłumaczyć u tłumacza przysięgłego i uzyskać (nawet online) klauzulę tzw. Apostille. Klauzla ta legalizuje dokumenty wydane za granicą i od momentu jej uzyskania, pełnomocnictwem można się posługiwać, jakby było sporządzone u notariusza w Polsce. 

Zatem po sporządzeniu pełnomocnictwa we Francji i przesłaniu Panu oryginału, można dokument wysłać do Ministerstwa Spraw Zagranicznych i uzyskać klauzulę apostille.

Zasady używania apostille reguluje konwencja haska z 5 października 1961 r. Poświadczenie takie sporządzane jest według wzoru załączonego do konwencji i ma formę bądź to adnotacji zamieszczanej na właściwym dokumencie, bądź odrębnego dokumentu do niego załączanego. Wydawane jest przez właściwy organ państwa, z którego to dokument pochodzi. W większości państw europejskich są to Ministerstwa Spraw Zagranicznych, delegujące często to uprawnienie na inne urzędy. Ostatnim krokiem do skutecznego posługiwania się pełnomocnictwem wydanym za granicą jest jego przetłumaczenie przez tłumacza przysięgłego języka, w którym zostało ono sporządzone.

Nabycie nieruchomości przez obywatela UE w Polsce

Apostille jest to poświadczenie dokumentu sporządzonego w jednym państwie umożliwiające legalne użycie go w innym państwie. Poświadczenie to wydawane jest przez właściwy organ państwa, z którego dokument pochodzi. Zasady używania ww. poświadczenia reguluje Konwencja haska z 5 października 1961 r., która w stosunku do Polski weszła w życie dnia 14 sierpnia 2005 r.

Apostille sporządza się według wzoru załączonego do Konwencji. Należy wskazać, iż apostille ma formę adnotacji dokonywanej na dokumencie. Zgodnie z postanowieniami ww. Konwencji (znoszącej wymóg legalizacji zagranicznych dokumentów urzędowych) pełnomocnictwo sporządzone w formie aktu notarialnego, z dołączoną klauzulą apostille, jest wystarczające.

Oprócz klauzuli apostille dokument pełnomocnictwa sporządzonego za granicą musi być jeszcze w Polsce przetłumaczony na język polski przez tłumacza przysięgłego języka, w którym dokument został sporządzony.

Nabycie nieruchomości przez obywatela UE w Polsce

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link

Opublikowano przez

Działalność gospodarcza małżonka założona w trakcie rozwodu – podział majątku

Działalność gospodarcza małżonka założona w trakcie rozwodu - podział majątku

Działalność gospodarcza małżonka założona w trakcie rozwodu – podział majątku

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

  1. Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz.U. 1964 nr 9 poz. 59)
  2. Ustawa z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz.U. 2018 poz. 646)

Działalność gospodarcza małżonka założona w trakcie rozwodu – podział majątku

Stosownie do Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

„Art. 41. § 1. Jeżeli małżonek zaciągnął zobowiązanie za zgodą drugiego małżonka, wierzyciel może żądać zaspokojenia także z majątku wspólnego małżonków.

§ 2. Jeżeli małżonek zaciągnął zobowiązanie bez zgody drugiego małżonka albo zobowiązanie jednego z małżonków nie wynika z czynności prawnej, wierzyciel może żądać zaspokojenia z majątku osobistego dłużnika, z wynagrodzenia za pracę lub z dochodów uzyskanych przez dłużnika z innej działalności zarobkowej, jak również z korzyści uzyskanych z jego praw, o których mowa w art. 33 pkt 9, a jeżeli wierzytelność powstała w związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa, także z przedmiotów majątkowych wchodzących w skład przedsiębiorstwa.

§ 3. Jeżeli wierzytelność powstała przed powstaniem wspólności lub dotyczy majątku osobistego jednego z małżonków, wierzyciel może żądać zaspokojenia z majątku osobistego dłużnika, z wynagrodzenia za pracę lub z dochodów uzyskanych przez dłużnika z innej działalności zarobkowej, jak również z korzyści uzyskanych z jego praw, o których mowa w art. 33 pkt 9”.

Działalność gospodarcza małżonka założona w trakcie rozwodu – podział majątku

Małżonek, korzystając ze swobody w otwieraniu działalności gospodarczej, założył taką działalność. Nie potrzebował do tego Pani zgody ani też nie był zobowiązany prawnie informować Panią o tym fakcie.

Prowadzenie działalności gospodarczej przez jednego małżonka nie jest uzależnione od zgody drugiego lub poinformowania go o tym. Nie jest także zależne od ustroju majątkowego w małżeństwie.

Wszystko, co małżonek zarobi w swojej firmie, po opodatkowaniu stanowi majątek wspólny. Także majątek nabyty do firmy w czasie trwania wspólności majątkowej stanowi majątek wspólny. W praktyce po ustaniu wspólności majątkowej firma jednego małżonka jest brana pod uwagę przy podziale majątku wspólnego (w zasadzie to jej wartość).

Działalność gospodarcza małżonka założona w trakcie rozwodu – podział majątku

Ustawodawca nie ustanowił rozdziału między majątkiem jednoosobowej firmy a majątkiem prywatnym przedsiębiorcy. Oznacza to, że osoba fizyczna prowadząca działalność na podstawie wpisu do CEIDG odpowiada całym swoim majątkiem za zobowiązania firmy i za zobowiązania osobiste w sposób nieograniczony. Działa to dwojako, gdyż zarówno wierzyciel przedsiębiorstwa (np. kontrahent), jak i wierzyciel osobisty przedsiębiorcy (np. bank, który udzielił kredytu gotówkowego) mają prawo do zaspokojenia należnych im wierzytelności z majątku firmy i majątku prywatnego przedsiębiorcy.

Za długi firmy przedsiębiorca odpowiada całym swoim majątkiem osobistym oraz wchodzącymi w skład majątku wspólnego małżonków dochodami uzyskanymi z działalności gospodarczej.

Oznacza to, że Pani odpowiada za długi z działalności męża z majątku wspólnego. 

„Art. 31. § 1. Z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

§ 2. Do majątku wspólnego należą w szczególności:

 1) pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków,

 2) dochody z majątku wspólnego, jak również z majątku osobistego każdego z małżonków,

 3) środki zgromadzone na rachunku otwartego lub pracowniczego funduszu emerytalnego każdego z małżonków,

 4) kwoty składek zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585, z późn. zm.)”.

„Art. 33. Do majątku osobistego każdego z małżonków należą:

 1) przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej,

 2) przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił,

 3) prawa majątkowe wynikające ze wspólności łącznej podlegającej odrębnym przepisom,

 4) przedmioty majątkowe służące wyłącznie do zaspokajania osobistych potrzeb jednego z małżonków,

 5) prawa niezbywalne, które mogą przysługiwać tylko jednej osobie,

 6) przedmioty uzyskane z tytułu odszkodowania za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia albo z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; nie dotyczy to jednak renty należnej poszkodowanemu małżonkowi z powodu całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej albo z powodu zwiększenia się jego potrzeb lub zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość,

 7) wierzytelności z tytułu wynagrodzenia za pracę lub z tytułu innej działalności zarobkowej jednego z małżonków,

 8) przedmioty majątkowe uzyskane z tytułu nagrody za osobiste osiągnięcia jednego z małżonków,

 9) prawa autorskie i prawa pokrewne, prawa własności przemysłowej oraz inne prawa twórcy,

 10) przedmioty majątkowe nabyte w zamian za składniki majątku osobistego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej”.

Działalność gospodarcza małżonka założona w trakcie rozwodu – podział majątku

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link

Opublikowano przez

Rozdzielność majątkowa w trakcie małżeństwa

Rozdzielność majątkowa w trakcie małżeństwa

Rozdzielność majątkowa w trakcie małżeństwa

Dotyczy: podziału majątku w trakcie trwania małżenstwa

Stan faktyczny: moje pytanie jest z zakresu rozdzielczości majątkowej w trakcie trwania małżeństwa

Proszę o odpowiedź czy jest możliwe zawarcie np. umowy o rozdzielczość majątkową w trakcie trwania związku małżeńskiego (występuje wspólnota majątkowa), posiadamy wraz z żoną wspólny majątek w postaci 2 mieszkań domu z działką oraz działki budowlanej dodatkowo każde z nas pozyskało masę spadkową po rodzicach ja po obojgu rodzicach żona po ojcu. 

Prowadzimy działalność gospodarczą na podstawie wpisu do CEidG, żona oddzielną swoją działalność ja oddzielną swoją działalność, chodzi mi o zawarcie takiej umowy rozdzielczości majątkowej gdzie np. majątek wspólny zgromadzony do 10 maja 2021 roku pozostał częścią wspólną małżeństwa a wprowadzić umowę rozdzielczości majątkowej od 11 maja 2021 r która by stanowiła że od tego dnia pozostajemy w rozdzielczości majątkowej.

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

  1. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 121)
  2. Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz.U. 1964 nr 9 poz. 59)

Rozdzielność majątkowa w trakcie małżeństwa

Na wstępie należy wskazać, że rozdzielność majątkową można ustanowić w każdej chwili. Pana pytanie dotyczy bardziej podziału majątku jaki w tej chwili Państwo posiadają.

Zgodnie z treścią art. 47 § 1: „Małżonkowie mogą przez umowę zawartą w formie aktu notarialnego wspólność ustawową rozszerzyć lub ograniczyć albo ustanowić rozdzielność majątkową lub rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków (umowa majątkowa).

§ 2. Umowa majątkowa małżeńska może być zmieniona albo rozwiązana. W razie jej rozwiązania w czasie trwania małżeństwa, powstaje między małżonkami wspólność ustawowa, chyba że strony postanowiły inaczej”.

Powyższy przepis umożliwia dokonanie podziału majątku w trakcie trwania małżeństwa. Tak więc ustawodawca dopuszcza możliwość podziału majątku dorobkowego jeszcze w czasie trwania małżeństwa. Podział majątku może dotyczyć jedynie określonego składnika majątku, np. nieruchomości jak i całości. 

Małżeński ustrój majątkowy może być ukształtowany według innych zasad niż przewidziane przepisami o ustawowym ustroju majątkowym. Może do tego dojść przez zawarcie małżeńskiej umowy majątkowej. Zawarcie takiej umowy jest wyrazem realizacji autonomii woli jednostki występującej w majątkowym prawie małżeńskim. Ustawa zakreśla jednak granice, w jakich autonomia ta może się wyrażać, i określa, jakie majątkowe umowy małżeńskie mogą być zawierane, zasady ich zawierania i skutki prawne tych umów.

Rozdzielność majątkowa w trakcie małżeństwa

Umowa w zasadzie może być zawarta w dowolnej formie. Jeżeli jednak w skład dzielonego majątku wchodzi nieruchomość, umowa powinna być zawarta w formie aktu notarialnego pod rygorem nieważności (art. 1037 § 2 w zw. z art. 73 § 2 zd. 1 K.c.). Zastrzeżenie to odnosi się także do sytuacji, gdy w skład dzielonego majątku wchodzi inne prawo, do którego przeniesienia ustawa wymaga formy aktu notarialnego (np. prawo użytkowania wieczystego – art. 237 w zw. z art. 158 K.c., spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu – art. 172 ust. 4 ust. o spółdz. mieszk.). Jeżeli w skład dzielonego majątku wchodzi przedsiębiorstwo (art. 551 K.c.), umowa o podział tego majątku powinna być zawarta w formie pisemnej z podpisami poświadczonymi notarialnie (art. 751 K.c.), przy czym rygor ten zastrzeżony jest jedynie do celów dowodowych (art. 74 K.c.).

Umowny podział majątku wspólnego może objąć cały ten majątek lub być ograniczony do jego części (art. 1038 § 2 K.c.).

Zawierając umowę, strony w zasadzie mają pełną swobodę w wyborze sposobu podziału majątku wspólnego. Umowa jest nieważna (art. 58 § 1 K.c.) ze względu na sposób podziału tylko wówczas, gdy narusza on ograniczenia ustawowe, np. ustanowiono odrębną własność lokali, które nie są lokalami samodzielnymi w rozumieniu art. 2 ust. 2 ustawy z 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (j.t. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 ze zm.), albo gdy umowa jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego (art. 58 § 2 K.c.), np. rażąco krzywdzi jednego z małżonków.

W umowie o podział wspólnego majątku strony nie mogą ustalić nierównych udziałów w tym majątku.

Analizując powyższe, należy wskazać, iż jest możliwy podział majątku przez dokonaniem rozwodu. Ustawodawca wyklucza jednak możliwość zawierania umów przedwstępnych w zakresie podziału majątku.

Rozdzielność majątkowa w trakcie małżeństwa

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link

Opublikowano przez

Nieuzupełnione braki formalne wniosku o wykreślenie jedynego członka zarządu spółki z KRS

Nieuzupełnione braki formalne wniosku o wykreślenie jedynego członka zarządu spółki z KRS

Nieuzupełnione braki formalne wniosku o wykreślenie jedynego członka zarządu spółki z KRS

Stan faktyczny: Byla i jest spółka z o.o. Był tylko 1 członek zarządu. 3 lata temu ten członek zarządu (prezes zarzadu) złożył wniosek o wykreślenie go z KRS, a tydzień później złożył rezygnację w spółce. Później wyjechal na 3 lata z kraju. Teraz po powrocie przypadkiem dowiedział sie że dalej figuruje w krs jako członek zarządu tej spółki. Kiedy był za granicą sad wezwał go do uzupełnienia braków formalnych wspomnianego wniosku o wykreślenie z krs. Okazało się że finalnie miał miejsce zwrot tego wniosku i postanowienie o odrzuceniu wniosku. Jak teraz załatwić wykreslenie go z krs spolki i kto ma to zrobić  on czy spółka ( spółka nie ma zarządu ani żadnego organu reprezentujacego). Czy wchodzi w grę jakieś wszczęcie postępowania przymuszajacego czy jakieś wykreślenie z urzędu? Czy złożyć jakis wniosek? Proszę o podanie konkretnych artykułów rj podstawy prawnej udzielonej odpowiedzi.

Akty prawne:

  1. Ustawa z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych ((Dz.U. 2000 nr 94 poz. 1037)
  2. Ustawa z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz.U. 1997 nr 121 poz. 769)

Na wstępie należy wskazać na rozróżnienie członka zarządu i wspólnika. Wspólnik ustępuje ze spółki sprzedając udziały, członek zarządu jest odwoływany uchwałą. Rozumiem, że sprawa dotyczy jedynie zarządu.

Nieuzupełnione braki formalne wniosku o wykreślenie jedynego członka zarządu spółki z KRS

Jeżeli spółka (poprzez nowy zarząd – w Państwa przypadku brak tego organu) nie dopełnia swojego obowiązku zgłoszenia zmian do rejestru, były członek zarządu i/lub wspólnik, którego wykreślenie ma dotyczyć, może złożyć do KRS stosowne oświadczenie, które będzie informowało sąd o zaistniałym stanie faktycznym, a więc o braku złożenia przez spółkę wniosku pomimo upływu 7-dniowego terminu. Powinien on jednocześnie przedstawić dokumenty, które potwierdzą fakt wygaśnięcia mandatu oraz zaprzestania pełnienia danej funkcji w zarządzie spółki -jeżeli nie ma tych dokumentów, oświadczenie należy w tym aspekcie dokładnie opisać i uargumentować, aby sąd pominął dowód z dokumentu lub wezwał spółkę do ich przedłożenia. W efekcie powyższego działania Sąd może wszcząć postępowanie przymuszające, jeżeli uzna to za konieczne celem zmuszenia spółki do dopełnienia jej obowiązku, i wezwać spółkę do złożenia stosownego wniosku, a w przypadku braku skuteczności wezwania, możliwe jest nałożenie na spółkę grzywny, a także dokonanie wpisu przez sąd z urzędu.

W świetle powyższego niewykreślony członek zarządu powinin skierować do sądu stosowne oświadczenia w zakresie bycia członkiem zarządu na podstawie art. 24 ust. 6 Ustawy o KRS.

Poniżej wyjaśniamy szczegółowe zasady działania mechanizmów zgłoszeń sądowych. 

Nieuzupełnione braki formalne wniosku o wykreślenie jedynego członka zarządu spółki z KRS

Często rozwiązanie i wykreślenie spółki z o.o. z KRS wiąże się z pewnymi stałymi wydatkami, których nie da się uniknąć. Warto wskazać, że wspólnicy takiej spółki z o.o. zamiast likwidacji mogą rozważyć jej sprzedaż, a właściwie zbycie wszystkich posiadanych udziałów. Sprzedaż udziałów jest rozwiązaniem tańszym i mniej czasochłonnym, wymaga jednak znalezienia nabywcy. Tak zapewne stało się w Pana przypadku.

Zgodnie z art. 22 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym (ustawa o KRS) wniosek o wykreślenie byłych członków zarządu z rejestru przedsiębiorców należy zgłosić w terminie 7 dni od dnia zdarzenia uzasadniającego dokonanie wpisu (wpisem jest również wykreślenie zgodnie z art. 20 ust. 4 ustawy o KRS), chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.

Podmiotem, na którym spoczywa obowiązek złożenia wniosku do rejestru przedsiębiorców, jest spółka reprezentowana przez aktualny zarząd, względnie właściwie umocowanego pełnomocnika.

Trzeba pamiętać, że członek zarządu powinien czuwać nad tym, aby ten obowiązek został spełniony, ponieważ brak takiego zgłoszenia powoduje, że figurując w aktach rejestrowych spółki, może Pani zostać pociągnięta do odpowiedzialności tak, jakby wciąż sprawowała Pani swą funkcję.

W przypadku niedopełnienia przez spółkę obowiązku złożenia wniosku do rejestru przedsiębiorców odnośnie do wykreślenia członków zarządu zastosowanie znajduje m.in. przepis art. 24 ustawy o KRS.

Nieuzupełnione braki formalne wniosku o wykreślenie jedynego członka zarządu spółki z KRS

Nadto, były członek zarządu może zwrócić się do KRS o wykreślenie go z funkcji członka zarządu.

Wynika to z faktu, że były członek zarządu utracił prawo do reprezentowania spółki, a co za tym idzie w rozumieniu ustawy o KRS nie jest już legitymowany do składania wniosku do KRS o wykreślenie go z funkcji członka zarządu. Zgodnie z przepisami obowiązek ten spoczywa na aktualnym zarządzie spółki, który zgodnie z art. 22 ustawy o KRS ma obowiązek poinformowania sądu rejestrowego o dokonaniu zmian w reprezentacji spółki w terminie 7 dni od nastąpienia zdarzenia podlegającego obowiązkowi wpisu.

Jeżeli spółka przekroczy ten termin (a tak się stało), Pani jako były członek zarządu może pisemnie poinformować sąd o swojej rezygnacji lub odwołaniu i o niedopełnieniu przez spółkę obowiązku zmiany wpisu w KRS. W piśmie warto podkreślić, że dane, których dotyczy wpis, są istotne i ich wykreślenie leży w interesie Pani jako byłego członka zarządu. Jeżeli sąd uzna to za konieczne, może usunąć wpis z urzędu, jeżeli jednak nie skorzysta z tej możliwości, może wszcząć tzw. postępowanie przymuszające.

Nieuzupełnione braki formalne wniosku o wykreślenie jedynego członka zarządu spółki z KRS

Zgodnie z art. 24 ustawy o KRS:

„1. W razie stwierdzenia, że wniosek o wpis do Rejestru lub dokumenty, których złożenie jest obowiązkowe, nie zostały złożone pomimo upływu terminu, sąd rejestrowy wzywa obowiązanych do ich złożenia, wyznaczając dodatkowy 7-dniowy termin, pod rygorem zastosowania grzywny przewidzianej w przepisach Kodeksu postępowania cywilnego o egzekucji świadczeń niepieniężnych. W razie niewykonania obowiązków w tym terminie sąd rejestrowy nakłada grzywnę na obowiązanych. Przepisów art. 1052 zdanie drugie i art. 1053 Kodeksu postępowania cywilnego nie stosuje się.

2. Sąd rejestrowy może ponawiać grzywnę, o której mowa w ust. 1.

3. Jeżeli środki, o których mowa w ust. 1 i 2, nie spowodują złożenia wniosku o wpis lub dokumentów, których złożenie jest obowiązkowe, a w Rejestrze jest zamieszczony wpis niezgodny z rzeczywistym stanem rzeczy, sąd rejestrowy wykreśla ten wpis z urzędu.

4. W szczególnie uzasadnionych przypadkach sąd rejestrowy może dokonać z urzędu wpisu danych odpowiadających rzeczywistemu stanowi rzeczy, o ile dokumenty stanowiące podstawę wpisu znajdują się w aktach rejestrowych, a dane te są istotne”.

Nieuzupełnione braki formalne wniosku o wykreślenie jedynego członka zarządu spółki z KRS

Zmuszenie spółki do dopełnienia obowiązku złożenia właściwego wniosku do KRS

Postępowanie przymuszające uregulowane w ustawie o KRS ma na celu zmuszenie spółki do dopełnienia obowiązku złożenia właściwego wniosku. Niewykonanie wezwania sądu skutkuje nałożeniem na spółkę grzywny na podstawie art. 1052 K.p.c. Grzywna ta może zostać ponowiona, jednak jej łączna suma nie może przekroczyć miliona złotych. Jeżeli wezwanie ani grzywna lub grzywny nie spowodują zmiany wpisu, sąd wykreśla wpis z urzędu. Zgodność danych w KRS z rzeczywistym stanem rzeczy jest dla obu stron, tj. spółki i byłego członka zarządu, istotna z dwóch powodów.

Po pierwsze, w wypadku kiedy dane byłego członka zarządu dalej widnieją w KRS, stwarza to dla niego niebezpieczeństwo pociągnięcia do odpowiedzialności solidarnej z innymi członkami uprawnionymi do reprezentowania spółki na podstawie art. 299 Kodeksu spółek handlowych (K.s.h.). Zgodnie z przepisami K.s.h. w wypadku niewypłacalności spółki za jej długi odpowiada zarząd. Oznacza to, że na podstawie art. 17 ustawy o KRS zawierający domniemanie prawdziwości wpisu były członek byłby traktowany przez wierzycieli jako współodpowiedzialny za zobowiązania spółki, której członkiem w rzeczywistości już nie jest. Domniemanie to można obalić, nie zmienia to jednak faktu, że taka sytuacja jest dla byłego członka niekorzystna i może narażać go na nieuzasadnione roszczenie ze strony wierzycieli spółki.

Z drugiej strony, niedopełnienie obowiązku stanowi problem dla samej spółki. Zgodnie z art. 18 ustawy o KRS podmiot, na którym spoczywa obowiązek zgłoszenia wpisu do KRS, odpowiada za szkody wyrządzone osobie trzeciej w związku z brakiem dopełnienia tego obowiązku. W tej sytuacji spółka będzie odpowiadała za wszystkie szkody poniesione przez m.in. byłego członka zarządu w wyniku niedopełnienia obowiązku zmiany wpisu lub osoby trzeciej, która zawarła umowę z byłym członkiem nadal występującym w imieniu spółki.

Nieuzupełnione braki formalne wniosku o wykreślenie jedynego członka zarządu spółki z KRS

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten linkhttps://prawnikonline24.pl/zadaj-pytanie/

Opublikowano przez

Badanie alkomatem przez Policję – nasze prawa

Badanie alkomatem przez Policję - nasze prawa

Badanie alkomatem przez Policję – nasze prawa

Stan faktyczny: Proszę o opinię, czy mogę złożyć zasadną skargę do sądu na działania policji. Zatrzymywali oni wszystkich kierowców przede mną i sprawdzali ich trzeźwość. Nie zgodziłem się na sprawdzenie, ponieważ w myśl art. 129 Prawa o ruchu drogowym, policjant aby sprawdzić trzeźwość kierowcy powinien mieć uzasadnione podejrzenie, że kierowca jest w stanie nietrzeźwości, a w tym przypadku, policjant zatrzymywał rutynowo wszystkich i również do mnie podszedł od razu z urządzeniem wykrywającym alkohol. Samochód został zamknięty, a ja zostałem dowieziony do komendy policji, gdzie poddałem się badaniu alkomatem stacjonarnym, ponieważ powiedziano mi, że jeżeli tego nie zrobię, zostanę przewieziony do szpitala, gdzie zostanie przymusowo ode mnie pobrana krew. Wynik wyszedł 0,00, więc policjanci postanowili mnie dalej szykanować i zarządzili badanie na obecność narkotyków, wyraźnie szukając podstawy do zatrzymania mnie. Wynik badania we wszystkich próbach wyszedł negatywny. Ostatecznie uwolniono mnie, odwożąc do pozostawionego samochodu. Straciłem mnóstwo czasu, narażono mnie na poważny stres. Jakie mam możliwości złożenia skargi i jakie mogą być jej skutki?

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

  1. Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r.  Prawo o ruchu drogowym (tekst pierwotny: Dz. U. 1997 r. Nr 98 poz. 602) (dalej „prawo o ruchu”)
  2. Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 25 kwietnia 2012 r. Postępowanie z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego (Dz.U.2012.488 (R) (dalej „rozporządzenie”)
  3. Ustawa z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz.U.2014.0.600) (dalej „ustawa”)

Badanie alkomatem przez Policję – nasze prawa

Zgodnie z art. 129 ustawy prawo o ruchu drogowym Policjant, w związku z wykonywaniem czynności określonych w ust. 1, jest uprawniony do żądania poddania się przez kierującego pojazdem lub przez inną osobę, w stosunku do której zachodzi uzasadnione podejrzenie, że mogła kierować pojazdem, badaniu w celu ustalenia zawartości w organizmie alkoholu lub środka działającego podobnie do alkoholu.

Żądanie poddania się przez kierującego pojazdem lub przez inną osobę, w stosunku do której zachodzi uzasadnione podejrzenie, że mogła kierować pojazdem, badaniu w celu ustalenia zawartości w organizmie alkoholu lub środka działającego podobnie do alkoholu (ust. 2 pkt 3) służy ustaleniu ewentualnego naruszenia zakazu określonego w art. 45 ust. 1 pkt 1, dotyczącego osoby kierującej pojazdem lub co do której zachodzi uzasadnione podejrzenie, że mogła kierować pojazdem. Z przepisu tego wynika jednocześnie obowiązek poddania się temu badaniu przez wskazane osoby; żądaniu, by badanie było zrealizowane, musi odpowiadać obowiązek drugiej strony.

Przepis ten stanowi podstawę prawną do poddania badaniu w celu ustalenia zawartości w organizmie alkoholu lub środka działającego podobnie do alkoholu kierującego pojazdem lub osoby co do której zachodzi uzasadnione podejrzenie, że mogła kierować pojazdem; inne osoby wymienione w art. 45 ust. 1 pkt 1, tj. prowadzący kolumnę pieszych, jadący wierzchem lub pędzący zwierzęta, nie mogą być poddane temu badaniu, chyba że same wyrażą na to zgodę. Ustawodawca wyraźnie ograniczył to uprawnienie do wskazanych wyżej podmiotów. W razie podejrzenia, że kierujący pojazdem jest w stanie nietrzeźwości lub w stanie po użyciu alkoholu albo środka działającego podobnie do alkoholu, policjant powinien spowodować opuszczenie przez niego pojazdu i przeprowadzić badanie trzeźwości w trybie określonym w art. 126 lub 127. O fakcie ujawnienia kierującego, który jest w stanie nietrzeźwości lub w stanie po użyciu alkoholu albo środka działającego podobnie do alkoholu, policjant zawiadamia dyżurnego jednostki Policji, który udziela mu wszechstronnej pomocy zwłaszcza, gdy nie jest możliwe przekazanie pojazdu innej osobie (§ 23 ust. 1 cyt. zarządzenia). W razie stwierdzenia, że kierujący pojazdem jest w stanie nietrzeźwości, policjant jest obowiązany uniemożliwić mu kierowanie pojazdem (ust. 2 pkt 8 lit. a). W przypadku gdy kierujący przewozi osoby lub ładunek, które muszą być dostarczone do miejsca przeznaczenia w określonym czasie (np. artykuły łatwo psujące się lub zwierzęta), policjant powinien o tym fakcie niezwłocznie zawiadomić dyżurnego jednostki Policji w celu uzgodnienia dalszego trybu postępowania (§ 23 ust. 3 cyt. zarządzenia).

Badanie alkomatem przez Policję – nasze prawa

Przez „podejrzenie” należy rozumieć wywołane obiektywnymi informacjami subiektywne odczucie organu procesowego wskazujące na prawdopodobieństwo, że zaistniała określona okolicznść (Grzegorczyk, Kodeks, t. 1, 2014, s. 1037). Prawdopodobieństwo należy odróżnić od udowodnienia czy przekonania. Dokonując dalszej analizy, trzeba zauważyć, że ustawodawca wielokrotnie posługuje się pojęciem prawdopodobieństwa, które stopniuje, np.: „duże prawdopodobieństwo”, „uzasadnione podejrzenie”, „uzasadniają dostatecznie podejrzenie” .

Sformułowanie „uzasadnione podejrzenie” użyte w przepisie oznacza konieczność oparcia się przez organ na konkretnych informacjach.

Jeżeli nie zaistniało takie podejrzenie – ma Pan prawo do wniesienia zażalenia. 

Osobie kontrolowanej przysługuje zażalenie do sądu rejonowego właściwego ze względu na miejsce dokonania kontroli osobistej, w terminie 7 dni od dnia jej dokonania, w celu zbadania zasadności, legalności oraz prawidłowości jej dokonania. Do zażalenia stosuje się odpowiednio przepisy rozdziału 50 Kodeksu postępowania karnego. Jeżeli termin minął, można wnieść o przywrócenie. 

Badanie alkomatem przez Policję – nasze prawa

Poniżej również omawiam kwestie samego badania. 

Istnieją określone procedury badania trzeźwości osoby podejrzanej o popełnienie przestępstwa lub wykroczenia pod wpływem alkoholu.

Regulacje, które zawierają opisy tych procedur to:

– Zarządzenie nr 496 Komendanta Głównego Policji z dnia 25 maja 2004 r. w sprawie badań na zawartość w organizmie alkoholu lub środka działającego podobnie do alkoholu (D.U. Komendy Głównej Policji nr 9 z dnia 15 czerwca 2004 r.);

  • Zasady przeprowadzania pomiarów stężenia alkoholu oraz opiniowania w sprawach trzeźwości opracowane przez Instytut Ekspertyz Sądowych i zatwierdzone przez Zarząd Główny Polskiego Towarzystwa Medycyny Sądowej i Kryminologii w dniu 26 listopada 2004 r. (publikowane m.in. na stronie internetowej Prokuratury Generalnej).

Pierwszy z. dokumentów jest aktem normatywnym, ale o charakterze swoistych przepisów wewnętrznych obowiązujących w Policji, natomiast drugi stanowi jedynie zalecenia ekspertów, jest zatem niewiążący. Powyższe oznacza, iż funkcjonariusze Policji przeprowadzając badanie trzeźwości niezgodnie z Zarządzeniem nr 496 narażają się najwyżej na odpowiedzialność dyscyplinarną, natomiast Zasady (….) nie są w żaden sposób wiążące.

Badanie alkomatem przez Policję – nasze prawa

Procedura badania trzeźwości:

Prawidłowe przeprowadzenie badania trzeźwości jest szczególnie istotne w sytuacji, gdy osoba podejrzana nie została ujęta na gorącym uczynku i zbadana od razu, a badanie przeprowadzone jest kilka, a nawet kilkanaście godzin później. Należy bowiem podkreślić, że taka sytuacja nie oznacza automatycznie niemożliwości poczynienia ustaleń, które doprowadzą do udowodnienia winy osobie zatrzymanej. Badanie trzeźwości po okresie dłuższym niż kilkanaście godzin jest jednak bezcelowe ze względu na zakończenie procesu wydalenia alkoholu z organizmu. Jeżeli badanie trzeźwości, w szczególności to przeprowadzone po czasie, nie zostanie wykonane prawidłowo albo dostarczy zbyt mało danych (o czym niżej), może się okazać, że nie ma możliwości ustalenia jaką zawartość alkoholu w organizmie posiadał sprawca w momencie popełniania czynu zabronionego. A tym samym trudno będzie organom procesowym wykazać bez dozy wątpliwości czy podejrzany był w momencie gdy prowadził pojazd nietrzeźwy i jaki był stopień tej nietrzeźwości.

Ustalenie zawartości alkoholu we krwi domniemanego sprawcy w opisywanych sytuacjach odbywa się na etapie karnego postępowania przygotowawczego. W tym celu powołuje się biegłego sądowego (najczęściej z zakresu medycyny), który za pomocą wzorów matematycznych oraz wiedzy medycznej określa zawartość alkoholu we krwi danej osoby na określoną godzinę. Jest to bardzo ważny etap, od którego najczęściej zależy końcowy wynik sprawy, a mianowicie skazanie za przestępstwo, ukaranie za wykroczenie lub uniewinnienie.

Aby określić, jakie mogło być stężenie alkoholu we krwi badanego w chwili wypadku, jeśli pobranie krwi miało miejsce w późniejszym czasie, muszą być spełnione następujące warunki:

1) wypadek i kolejne pobrania krwi muszą przypadać na fazę eliminacji alkoholu, tzw. krzywa eliminacji;

2) konsumpcja alkoholu nastąpiła co najmniej na 2,5 godziny przed wypadkiem, a czas pomiędzy wypadkiem i pierwszym pobraniem próby krwi nie przekracza 5-6 godzin;

3) stężenie w pierwszej próbie krwi przekracza 0,4 promille;

4) pobranie krwi musi być co najmniej trzykrotne w równych jednostkach czasowych ( cyt. „Opiniowanie sądowo-lekarskie i toksykologiczne” Zdzisław Marek, Małgorzata Kłys, s. 345 – 349, Kraków, 1998 r).

Niestety, opinie biegłych często obarczone są błędem, gdyż takie „szacowanie” – nawet mając kompletne dane opisane wyżej – z natury rzeczy nie może uwzględniać wszystkich właściwości osobniczych związanych z przyswajaniem i wydalaniem alkoholu przez osobę badaną.

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link

Opublikowano przez

Sprzedaż udziału w nieruchomości rolnej

Sprzedaż udziału w nieruchomości rolnej

Sprzedaż udziału w nieruchomości rolnej

Dotyczy: sprzedaży udziału w  gospodarstwie rolnym

Przedłożone dokumenty: brak

Stan faktyczny: Wraz z siostrą jesteśmy właścicielkami domu jednorodzinnego . Siostra chce odkupić moja część domu. Chętnie odsprzedam dom tylko sprawy się komplikują ponieważ ziemia na której stoi dom jest własnością nasza i agencji rolnej. Czy w tej sytuacji najpierw musimy wykupić ziemię pod domem a następnie mogę sprzedać swoją połowę. Czy mogę  to zrobić bez wykupywania ziemi, z tym że cena wtedy będzie mniejsza ??; 

Akty prawne:

  1. Dz.U. 1964 Nr 16 poz. 93 Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny
  2. Dz.U. 1983 nr 45 poz. 207 Ustawa z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn
  3. Dz.U. 2003 nr 64 poz. 592 Ustawa z dnia 11 kwietnia 2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego
  4. Dz.U. 1991 nr 7 poz. 24 Ustawa z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników
  5. Dz.U. 1964 nr 9 poz. 59 Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy

Po pierwsze należy wskazać, że dom zawsze jest trwale z gruntem związanym i jeżeli ma Pani udział w domu to ma Pani też udział w gruncie. Nie można bowiem sprzedać samego domu – bez gruntu (za wyjątkiem budynków z gruntem niezwiązanych). 

Sprzedaż udziału w nieruchomości rolnej

Ma to związek z zasadą tzw. superficies solo cedit. 

Jest to zasada odnosząca się do związania własności budynku oraz innych rzeczy połączonych trwale z gruntem i wzniesionych na gruncie z własnością tego gruntu. Zasada ta obowiązuje dotychczas i w prawie polskim realizowana jest przez zapisy art. 48 i 191 kodeksu cywilnego. Zgodnie z tą zasadą to, co jest z gruntem trwale związane (np. budynek), jest własnością właściciela gruntu. Nie może istnieć stan prawny (poza pewnymi wyjątkami, np. użytkowaniem wieczystym), w którym właściciel gruntu i właściciel budynku to dwie różne osoby. W sytuacji gdy ktoś wzniósł budynek na czyimś gruncie przyjmuje się zatem konstrukcję, że z mocy samego prawa właściciel gruntu staje się właścicielem budynku, choćby nawet nie przyczynił się do jego powstania, ten zaś, kto budynek zbudował, jest jedynie właścicielem nakładów poczynionych na tę budowę. 

Zatem może Pani sprzedać udział w nieruchomości siostrze, na zasadach poniższych, bez dodatkowego wykupywania działki. 

Jeśli potencjalny nabywca nieruchomosci jest obywatelem lub przedsiębiorcą z Europejskiego Obszaru Gospodarczego lub Szwajcarii (Pani siostra nie tylko spełnia ten warunek ale jest również współwłaścicielem), nie potrzebuje zezwolenia na nabycie jakiejkolwiek nieruchomości, w tym również nieruchomości rolnych i leśnych. Aktualnie, bez żadnych przeszkód można nabywać nieruchomości, w tym nieruchomości rolne o powierzchni nieprzekraczającej 1 ha – za zezwoleniem. Nieruchomości o powierzchni większej również mogą stać się przedmiotem obrotu gospodarczego, lecz pod pewnymi warunkami.

Sprzedaż udziału w nieruchomości rolnej

Działki o powierzchni ponad 1 ha będzie można sprzedać lub darować nierolnikowi, dopiero, gdy nie znajdzie się chętnego rolnika i  pod warunkiem, że wyrazi na to zgodę w formie decyzji administracyjnej dyrektor Krajowego Ośrodka Wsparcia Rolnictwa (KOWR). Proszę mieć też na uwadze, że działkę można podzielić i sprzedać jako dwie. 

Zgodnie z treścią art. 2a ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego: „1. Nabywcą nieruchomości rolnej może być wyłącznie rolnik indywidualny, chyba że ustawa stanowi inaczej. Jeżeli nabywana nieruchomość rolna albo jej część ma wejść w skład wspólności majątkowej małżeńskiej wystarczające jest, gdy rolnikiem indywidualnym jest jeden z małżonków.

2. Powierzchnia nabywanej nieruchomości rolnej wraz z powierzchnią nieruchomości rolnych wchodzących w skład gospodarstwa rodzinnego nabywcy nie może przekraczać powierzchni 300 ha użytków rolnych ustalonej zgodnie z art. 5 ust. 2 i 3”.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż nabywcami ziemi rolnej mogą być rolnicy indywidualni, kościoły, parki narodowe, jednostki samorządu oraz Skarb Państwa. Od razu należy wyjaśnić pojęcie – rolnik indywidualny.

Sprzedaż udziału w nieruchomości rolnej

W innym przypadku konieczne będzie złożenie wniosku do Krajowego Ośrodka Wsparcia Rolnictwa, który został powołany przez przepisy ustawy w 2017 r., w miejsce dotychczasowej Agencji. Nabycie nieruchomości rolnej przez inne podmioty niż wymienione uprzednio, może nastąpić za zgodą Dyrektora Generalnego Krajowego Ośrodka, którą Dyrektor wyraża w drodze decyzji administracyjnej, wydawanej na wniosek:

„1) zbywcy, jeżeli:

a) wykaże on, że nie było możliwości nabycia nieruchomości rolnej przez podmioty, o których mowa w ust. 1 i 3,

b) nabywca daje rękojmię należytego prowadzenia działalności rolniczej,

c) w wyniku nabycia nie dojdzie do nadmiernej koncentracji gruntów rolnych;

2) osoby fizycznej zamierzającej utworzyć gospodarstwo rodzinne, która:

a) posiada kwalifikacje rolnicze albo której, pod warunkiem uzupełnienia kwalifikacji zawodowych, przyznano pomoc,(…) a ten termin jeszcze nie minął,

b) daje rękojmię należytego prowadzenia działalności rolniczej,

c) zobowiąże się do zamieszkiwania w okresie 5 lat od dnia nabycia nieruchomości na terenie gminy, na obszarze której położona jest jedna z nieruchomości rolnych, która wejdzie w skład tworzonego gospodarstwa rodzinnego.”

Mając na uwadze powyższe stosowny wniosek może złożyć zbywca lub chcący utworzyć gospodarstwo. Zbywca musiałby wykazać, że wystawił nieruchomość na sprzedaż i nikt się nie zgłosił, bowiem trzeba będzie ten fakt jakoś udokumentować. Wniosek może złożyć również nabywca. Jednakże według wielu ekspertów ta pierwsza droga, w której to potencjalny zbywca występuje do Ośrodka jest znacznie łatwiejsza i szybsza i osiąga lepsze efekty.

Sprzedaż udziału w nieruchomości rolnej

Przyjmując, że zechcą Państwo wybrać drugą drogę należy uzyskać zgodę Ośrodka. KOWR ma na wydanie stosownej decyzji 1 miesiąc od daty wpływu wniosku. Termin ten niestety jest rzadko dotrzymywany. Warto w tym miejscu wskazać, że Ośrodek ma również prawo pierwokupu nieruchomości rolnej, jednak niezwykle rzadko z niego korzysta, a ponadto prawo pierwokupu nie przysługuje w przypadku, gdy nabywcą jest osoba mająca uprzednio wyrażoną zgodę na zakup przez tenże Ośrodek.

Zgodnie z art. 2b wyżej przywołanej ustawy klient musi prowadzić gospodarstwo rolne, w skład którego weszła nabyta nieruchomość rolna przez okres co najmniej 10 lat od daty nabycia. Dodatkowym warunkiem jest konieczność prowadzenie tego gospodarstwa osobiście. Nie może on również zbyć nieruchomości ani oddać jej w posiadanie innym osobom. W szczególnych przypadkach zgodę na sprzedaż lub przekazanie nieruchomości przed upływem wymaganego okresu może wyrazić sąd. 

Sprzedaż udziału w nieruchomości rolnej

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link

Opublikowano przez

Nabycie miejsca w garażu bez księgi wieczystej

Nabycie miejsca w garażu bez księgi wieczystej

Nabycie miejsca w garażu bez księgi wieczystej

Stan faktyczny: W X r. zostałam właścicielką mieszkania (rynek pierwotny). Niedawno dostałam od dewelopera propozycję dokupienia w bardzo atrakcyjnej cenie dodatkowego miejsca postojowego. Znajduje się ono w budynku, w którym mam mieszkanie – w garażu podziemnym (poziom -2) i nie posiada włsnej księgi wieczystej. Wczesniej sprzedający informowali, że sprzedaż takiego miejsca postojowego jest możliwa tylko ze sprzedażą mieszkania. Czy deweloper może sprzedać mi samo miejsce postojowe, ktore nie ma swojej KW? Później zostanie ono dopisane do KW mojego mieszkania?

Przedłożone dokumenty: brak

Nabycie miejsca w garażu bez księgi wieczystej

Akty prawne:

  1. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 121)
  2. Ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz.U. z 2021 r. poz. 1048)
  3. Rozporządzenie ministra infrastruktury z 12.04.2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.)

Zgodnie z art. 2 ustawy o własności lokali z dnia 24 czerwca 1994 roku „samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, zwane dalej lokalami, mogą stanowić odrębne nieruchomości”.

Odrębną nieruchomością może być tylko samodzielny lokal mieszkalny lub lokal o innym przeznaczeniu, tzn. lokal użytkowy. Lokal, który nie odpowiada temu wymaganiu, nie może stanowić odrębnej nieruchomości. Samodzielność jest jedyną przesłanką, jaką musi spełniać lokal, aby mógł stać się nieruchomością.

Garaż może stanowić odrębną nieruchomość, jak też odrębny lokal, a także część składową lokalu mieszkalnego jako pomieszczenie przynależne.

Nabycie miejsca w garażu bez księgi wieczystej

Garaż będzie odrębną nieruchomością (budynkową), wówczas gdy jest to garaż wolno stojący lub w zespole boksów garażowych i nastąpi wydzielenie gruntu zajętego pod taki garaż (odrębnej działki). Garaże stają się odrębnymi nieruchomościami w sytuacji unormowanej w art. 211 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Garaż znajdujący się w większym budynku, np. mieszkalnym, może stanowić zarówno odrębny lokal o innym przeznaczeniu, jak też pomieszczenie przynależne do lokalu mieszkalnego. Zależeć to będzie od woli zainteresowanych, a przede wszystkim od woli właściciela budynku. Za dopuszczalnością wyodrębnienia garażu jako samodzielnego lokalu o innym przeznaczeniu niż lokal mieszkalny wypowiedział się 29.11.1997 r. Trybunał Konstytucyjny.

Wyodrębnienie garażu jako lokalu samodzielnego będzie wchodzić w grę w budynkach mieszkalnych lub w innych budynkach, np. obejmujących zespół garaży.

Możliwe jest też wyodrębnienie garażu wielostanowiskowego jako odrębnego lokalu i następnie – po założeniu księgi wieczystej i wpisaniu właściciela – przeniesienie na rzecz zainteresowanych udziału we współwłasności tej nieruchomości lokalowej wraz z odpowiednim ułamkiem nieruchomości wspólnej. Współwłaściciele w ramach umowy quoad usum określają sposób korzystania z miejsc postojowych.

Problematyki charakteru prawnego miejsca postojowego dotyczy wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19.05.2004 r., sygn. akt I CK 696/03 (OSP 2005, Nr 5, poz. 61), który stwierdza, że miejsce postojowe nie może być uznane za pomieszczenie przynależne.

Charakter wspólnoty mieszkaniowej określa z kolei art. 6 cytowanej ustawy. Zgodnie z jego treścią „ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości, tworzy wspólnotę mieszkaniową. Wspólnota mieszkaniowa może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozwana”. Jako właściciel garażu stanowiącego odrębny lokal Pani także należy do wspólnoty mieszkaniowej.

Wspólnota mieszkaniowa powstaje z mocy prawa. Ustawa nie przyznaje takiej wspólnocie osobowości prawnej. Ma ona natomiast zdolność sądową, czyli może pozywać i być pozywana.

Przymusowe uczestnictwo we wspólnocie mieszkaniowej wiąże się z szeregiem obowiązków, które ustawodawca w sposób przykładowy wymienił w art. 13:

1. „Właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystać z niej w sposób nie utrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra.

2. Na żądanie zarządu właściciel lokalu jest obowiązany zezwalać na wstęp do lokalu, ilekroć jest to niezbędne do przeprowadzenia konserwacji, remontu albo usunięcia awarii w nieruchomości wspólnej, a także w celu wyposażenia budynku, jego części lub innych lokali w dodatkowe instalacje”.

Nabycie miejsca w garażu bez księgi wieczystej

Obowiązek ponoszenia opłat wynika z mocy ustawy i jest uzależniony od wielkości udziału właściciela w nieruchomości wspólnej. Tezę powyższą potwierdza ustawodawca w art. 12, zgodnie z którym:

1. „Właściciel lokalu ma prawo do współkorzystania z nieruchomości wspólnej zgodnie z jej przeznaczeniem.

2. Pożytki i inne przychody z nieruchomości wspólnej służą pokrywaniu wydatków związanych z jej utrzymaniem, a w części przekraczającej te potrzeby przypadają właścicielom lokali w stosunku do ich udziałów. W takim samym stosunku właściciele lokali ponoszą wydatki i ciężary związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej w części nie znajdującej pokrycia w pożytkach i innych przychodach.

3. Uchwała właścicieli może ustalić zwiększenie obciążenia z tego tytułu właścicieli lokali użytkowych, jeżeli uzasadnia to sposób korzystania z tych lokali”.

Istnieją dwa główne sposoby nabycia miejsca postojowego, w zależności od założeń przyjętych przez dewelopera. W pierwszym przypadku – kupujący nabywa udział w odrębnej nieruchomości z oddzielną księgą wieczystą, tzw. lokalu niemieszkalnym, czyli garażu. W drugim – miejsce postojowe w ramach udziału w tzw. nieruchomości wspólnej. 

W Państwa przypadku boks należy do nieruchomości wspólnej i nie jest na szczęście częścią składową mieszkania ale tylko do niego przynależy (zgodnie z wyciągiem z KW). 

Jeżeli garaż spełnia warunki, by uznać go za samodzielny lokal niemieszkalny, to po uzyskaniu stosownego zaświadczenia od starosty (prezydenta miasta na prawach powiatu) cała wspólnota mieszkaniowa może ustanowić jego odrębną własność i założyć dla niego oddzielną księgę wieczystą. Może tego dokonać także sąd, znosząc współwłasność – należy jednak ustalić czy można boks uznać za taki lokal czy nie – czy jest ograniczony ścianami czy tylko słupami.

Nabycie miejsca w garażu bez księgi wieczystej

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link

Opublikowano przez

Biuro podróży informuje o zmianie udogodnień w hotelu po wykupieniu wycieczki. Jakie mamy prawa?

Podróżnemu przysługuje obniżka ceny. Biuro podróży informuje o zmianie udogodnień w hotelu po wykupieniu wycieczki. Jakie mamy prawa?

Biuro podróży informuje o zmianie udogodnień w hotelu po wykupieniu wycieczki. Jakie mamy prawa?

Stan faktyczny: X mamy zaplanowany wylot dl X z biura podróży X. Wybraliśmy hotel z licznymi udogodnieniami gdyż podróżujemy z dziećmi i zależy nam na pewnych standardach (X, X X itp). Dzisiaj otrzymaliśmy od biura telefon i maila, że plaża w naszym wybranym hotelu (5-gwiazdek) będzie bez leżaków i bez baru. Na stronie X nadal w opisie tego hotelu jest takie udogodnienie dostępne. Jako rekompensatę zaproponowali inni hotel, który nawet nie umywa sie do tego co wybraliśmy (Nie ma aquaparku). Jak sie to ma do umowy z biurem?

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

  1. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 121)
  2. Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2302 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych, zmieniająca rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE oraz uchylająca dyrektywę Rady 90/314/EWG
  3. Ustawa z dnia 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych (Dz.U. z 2017 r. poz. 2361)

W świetle art. 48 ustawy o imprezach turystycznych, odpowiedzialność organizatora turystyki jest oparta na zasadzie ryzyka. Uznać należy, że przepis ten wprowadza jednolity reżim odpowiedzialności organizatora turystyki o charakterze obiektywnym (bowiem niezależny od jego winy), niezależny od podstaw i potencjalnych ograniczeń odpowiedzialności się od odpowiedzialności tylko w razie wykazania jednej z okoliczności egzoneracyjnych, o których mowa w art. 48, do których należą wyłącznie: działanie lub zaniechanie klienta; działanie lub zaniechanie osób trzecich nieuczestniczących w wykonywaniu usług przewidzianych w umowie, jeżeli tych działań lub zaniechań nie można było przewidzieć ani uniknąć; siła wyższa. W doktrynie słusznie zwraca się uwagę, że przepis ten przewiduje surowszą odpowiedzialność niż dyrektywa, ponieważ nie wprowadza on zawartej w dyrektywie czwartej przesłanki zwalniającej od odpowiedzialności – w postaci zdarzenia, którego organizator (lub punkt sprzedaży detalicznej albo usługodawca) nawet zachowując należytą staranność nie mógł

Kluczowa dla Państwa jest natomiast treść art. 50 ustawy:

podróżnemu przysługuje obniżka ceny za każdy okres, w trakcie którego stwierdzono niezgodność, chyba że została ona spowodowana wyłącznym działaniem lub zaniechaniem podróżnego.

Niezgodność będzie występować przez cały okres trwania usługi, więc obniżka ceny przysługuje za każdy dzień wyjazdu. 

Ważne jest w tej chwili, aby mieli Państwo potwierdzenie zgłoszenia niezgodności chociażby poprzez e-mail. 

Biuro podróży informuje o zmianie udogodnień w hotelu po wykupieniu wycieczki. Jakie mamy prawa?

Ustawa, podobnie jak dyrektywa, odwołuje się do pojęcia niezgodności usługi turystycznej z umową. Zgodnie z art. 4 pkt 16 ImprTurU (odpowiednik – art. 3 pkt 13 dyrektywy 2015/2302), przez niezgodność należy rozumieć niewykonanie lub nienależyte wykonanie usług turystycznych objętych imprezą turystyczną. Definicja zawarta w ImprTurU jest zatem bardzo ogólna. Należy przyjąć, że pojęcie niezgodności usługi z umową powinno być intepretowane przede wszystkim w oparciu o kryteria subiektywne, odnoszące się do konkretnego podróżnego (zob. D. Paulus, Das neue Pauschalreisevertragsrecht, s. 647, 653).

Należy przy tym brać pod uwagę takie elementy jak: jakość danej usługi turystycznej (jak np. wielkość pokoju, model wypożyczonego samochodu itd.) czy też jej części (np. jakość kolacji w przypadku, gdy umowa przewiduje śniadania i kolacje), punktualność świadczonych usług oraz czynniki związane z lokalizacją (np. dostęp do plaży, pokój z oknem wychodzącym na ulicę itd.), jak również – w zależności od okoliczności – czynniki środowiskowe (np. plaga niebezpiecznych meduz w czasie wakacji na plaży; zob. D. Paulus, Das neue Pauschalreisevertragsrecht, s. 647, 653). Na tle poprzedniej dyrektywy sądy krajowe niejednokrotnie stwierdzały, że niewystarczające do uznania niezgodności usługi turystycznej z umową są drobne niedogodności (jak np. opóźnienie wylotu nieprzekraczające 4 godzin, pojedynczy owad), jak również czynniki związane ze zwykłym ryzykiem życiowym (takie jak kradzież, miejsce siedzące obok nieprzyjemnej osoby, a zwykle także ataki terrorystyczne). Zasadność stosowania tego rodzaju ograniczeń jest jednak wątpliwa na tle nowej dyrektywy, skoro pojęcie niezgodności zostało zdefiniowane w tak szeroki sposób.

Biuro podróży informuje o zmianie udogodnień w hotelu po wykupieniu wycieczki. Jakie mamy prawa?

Okoliczności, które powinny być brane pod uwagę przy ocenie zgodności usługi z umową, obejmują przede wszystkim treść informacji przedstawionych podróżnemu, informacje i zdjęcia w broszurach, całościową cenę podróży, charakter podróży, miejsce docelowe podróży. Szczególne znaczenie może mieć w tym zakresie język stosowany przez organizatora w umowie i w informacjach przekazanych podróżnemu. Wątpliwości mogą budzić, na przykład, takie sformułowania jak „dostęp do plaży” i „bezpośrednio nad morzem” w sytuacji, gdy hotel znajduje się na klifie albo „ciche miejsce” i „miejsce przyjazne dla rodziny” w sytuacji, gdy podróżny powołuje się na hałas spowodowany przez dzieci (D. Paulus, Das neue Pauschalreisevertragsrecht, s. 647, 653). Podstawą oceny zgodności usługi turystycznej z umową powinno być spełnienie celu, dla którego umowa została zawarta, przydatność usługi z punktu widzenia normalnego skorzystania z niej i warunki, których można było oczekiwać, biorąc pod uwagę charakter podróży (D. Paulus, Das neue Pauschalreisevertragsrecht, s. 647, 653).

Reżim odpowiedzialności za niezgodność usług turystycznych z umową przyjęty w dyrektywie 2015/2302 jest przykładem tzw. performance-oriented approach. Rozwiązania przyjęte przez ustawodawcę zmierzają przede wszystkim do zapewnienia wykonania usługi turystycznej przez organizatora lub jego podwykonawców. Analogiczne rozwiązania zostały przyjęte w przepisach dotyczących sprzedaży konsumenckiej. W obu przypadkach konsument może żądać przede wszystkim usunięcia niezgodności lub świadczenia zastępczego. Dopiero w dalszej kolejności możliwe jest odstąpienie od umowy przez konsumenta oraz żądanie obniżenia ceny (kwestia ta została poddana analizie przez G. Howells, Ch. Twigg-Flesner, T. Wilhelmsson, Rethinking EU consumer law, s. 167 i n.; zob. także J.M. Bech Serrat, Consumer travel law, s. 373 i n.).

Biuro podróży informuje o zmianie udogodnień w hotelu po wykupieniu wycieczki. Jakie mamy prawa?

Sformułowanie „niezgodność usługi turystycznej z umową” wydaje się nawiązywać do sformułowania użytego w przepisach dotyczących sprzedaży konsumenckiej („zgodność towaru z umową”; art. 2 dyrektywy 1999/44/WE). Sformułowanie „niezgodność z umową” nie wydaje się adekwatne w odniesieniu do świadczenia usług. Bardziej odpowiednie byłoby użycie sformułowania „niewykonanie lub nienależyte wykonanie”. Analogia do przepisów dotyczących sprzedaży konsumenckiej jest również widoczna na tle roszczeń przysługujących konsumentowi w razie niewykonania umowy. Artykuł 13 ust. 3 dyrektywy 2015/2302 zobowiązuje organizatora podróży do usunięcia niezgodności, chyba że:

W razie wystąpienia którejkolwiek z tych sytuacji, na podstawie art. 14 ust. 1 dyrektywy 2015/2302, podróżny jest uprawniony do odpowiedniego obniżenia ceny za każdy okres, w trakcie którego występowała niezgodność, chyba że organizator udowodni, że odpowiedzialność za niezgodność można przypisać podróżnemu. Regulacja ta w wysokim stopniu odzwierciedla rozwiązanie przyjęte w art. 3 dyrektywy 1999/44/WE. Ponadto, w przepisach dyrektywy 2015/2302 przewidziano roszczenie o świadczenie zastępcze („usługi alternatywne” – art. 13 ust. 5 dyrektywy 2015/2302), które odpowiada przewidzianemu w przepisach dyrektywy 1999/44/WE roszczeniu o wymianę towaru (art. 3 ust. 3 dyrektywy 1999/44/WE). W dyrektywie 2015/2302 przyjęto także nowe rozwiązania, które można uznać za korzystniejsze niż te przyjęte w dyrektywie 1999/44/WE. Przede wszystkim, w art. 13 ust. 4 dyrektywy 2015/2302 wskazano, że jeżeli organizator nie usunie niezgodności w rozsądnym czasie wyznaczonym przez podróżnego, podróżny może sam podjąć działania mające na celu usunięcie niezgodności i żądać zwrotu poniesionych wydatków. Taka możliwość nie została przewidziana w dyrektywie 1999/44/WE. Dodatkowo, podróżny nie musi wyznaczać organizatorowi terminu do usunięcia niezgodności, jeżeli organizator odmawia ich usunięcia lub konieczne jest podjęcie natychmiastowych środków zaradczych (zob. G. Howells, Ch. Twigg-Flesner, T. Wilhelmsson, Rethinking EU, s. 167 i n.).

1) jest to niemożliwe;

2) wiązałoby się to z niewspółmiernie wysokimi kosztami w stosunku do:

a) zakresu niezgodności oraz

b) wartości usług turystycznych, których one dotyczą.

Biuro podróży informuje o zmianie udogodnień w hotelu po wykupieniu wycieczki. Jakie mamy prawa?

Przepisy dyrektywy 2015/2302 przyznają konsumentowi prawo odstąpienia od umowy bez ponoszenia kosztów, ale jedynie wówczas, gdy niezgodności istotnie wpływają na realizację imprezy turystycznej, a organizator nie zdołał ich usunąć w rozsądnym terminie wyznaczonym przez podróżnego. Regulacja ta przypomina rozwiązanie przyjęte w art. 3 ust. 6 dyrektywy 1999/44/WE, zgodnie z którym konsument nie może odstąpić od umowy, jeżeli brak zgodności ma nikłe znaczenie. Rozwiązaniem, które należy uznać za korzystniejsze niż przyjęte w dyrektywie 1999/44/WE jest wyraźnie określenie miejsca roszczenia o naprawienie szkody przez zapłatę odszkodowania w reżimie odpowiedzialności za niezgodność usługi z umową (art. 14 ust. 2 dyrektywy 2015/2302) (zob. G. Howells, Ch. Twigg-Flesner, T. Wilhelmsson, Rethinking EU, s. 167 i n.).

O ile to możliwe, alternatywne usługi zaoferowane podróżnemu powinny charakteryzować się taka samą lub wyższą jakością niż usługi przewidziane w umowie o udział w imprezie turystycznej. Jeżeli zaproponowane alternatywne usługi dają w rezultacie imprezę turystyczna o niższej jakości niż przewidziana w umowie o udział w imprezie turystycznej, organizator powinien przyznać podróżnemu odpowiednią obniżkę ceny. Podróżny może odrzucić zaproponowane alternatywne usługi tylko wtedy, gdy nie są one porównywalne z tym, co zostało uzgodnione w umowie o udział w imprezie turystycznej lub jeżeli przyznana obniżka ceny jest nieodpowiednia. Jeżeli zaproponowanie alternatywnych usług nie jest możliwe lub podróżny odrzuci zaoferowane alternatywne usługi, podróżny może żądać obniżenia ceny lub naprawienia poniesionej szkody bez rozwiązywania umowy o udział w imprezie turystycznej.

Jeżeli mają Państwo pytania własne można je zadać klikając w TEN LINK.

Opublikowano przez

Od kiedy ważny jest paszport przy wyjeździe na wakacje na przykładzie Zanzibaru

Od kiedy ważny jest paszport przy wyjeździe na wakacje na przykładzie Zanzibaru

Od kiedy ważny jest paszport przy wyjeździe na wakacje na przykładzie Zanzibaru

Stan faktyczny: Wykupiłam wycieczkę na Zanzibar. Przy składaniu wniosku o paszport otrzymałam informacje, ze paszport jest ważny 60 dni od daty zawarcia związku małżeńskiego i fakt złożenia, lub nie złożenia wniosku o nowy paszport nic nie zmienia. Na Zanzibarze wymagany jest paszport ważny minimum pół roku w momencie przyjazdu aby otrzymać wizę turystyczna. W związku z tym moje pytanie brzmi- czy na Zanzibarze honorowana będzie data znajdująca się w paszporcie czy informacja o 60 dniach która udzielona została mi w urzędzie wojewódzkim? Czy informacja o ważności dokumentu przez 60 dni od zawarcia małżeństwa jest dostepna w jakimś międzynarodowym systemie?

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

USTAWA O DOKUMENTACH PASZPORTOWYCH z dnia 27 stycznia 2022 r. (Dz.U. z 2022 r. poz. 350)

Zgodnie z art. 70 ustawy:

  1. Dokument paszportowy traci ważność z upływem terminu ważności wskazanego w tym dokumencie.
  2. W okresie ważności dokument paszportowy unieważnia się w przypadku:
  3. zmiany danych zamieszczonych w dokumencie paszportowym, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1 lit. a-c, f i g;

Od kiedy ważny jest paszport przy wyjeździe na wakacje na przykładzie Zanzibaru

Art. 12:

W warstwie graficznej na stronie personalizacyjnej paszportu, paszportu dyplomatycznego i paszportu służbowego zamieszcza się:

  1. dane dotyczące osoby: a) nazwisko

Zatem paszport traci ważność po zmianie nazwiska. 

Zgodnie z art. 37 ustawy:

1. Dokument paszportowy traci ważność:

4) po upływie 60 dni od dnia doręczenia ostatecznej decyzji administracyjnej lub prawomocnego orzeczenia sądu stwierdzającego zmianę danych, o których mowa w art. 18 ust. 1 pkt 1-3, 5 i 9, albo sporządzenia aktu małżeństwa stwierdzającego zmianę nazwiska, a w przypadku małżeństwa zawartego przed konsulem lub organem zagranicznym – od dnia doręczenia odpisu aktu małżeństwa.

Od kiedy ważny jest paszport przy wyjeździe na wakacje na przykładzie Zanzibaru

Pani paszport straci ważność 19 października. 

Jeżeli wyjazd planowany jest po tej dacie, istnieje ryzyko iż nie zostanie Pani wpuszczona do samolotu – jeżeli leci Pani bezpośrednio na Zanzibar, gdyż to urzędnicy już w Polsce sprawdzają czy dana osoba może przekroczyć granicę. 

W organach paszportowych do obsługi obywateli jest wykorzystywany Paszportowy System Obsługi Obywatela, który przekazuje informacje do CEWiUDP.

System CEWIUDP realizuje zadania centralnej ewidencji wydanych i unieważnionych dokumentów paszportowych zdefiniowane w ustawie o dokumentach paszportowych. Gromadzi dane o dokumentach paszportowych i ich posiadaczach. Dokumenty paszportowe, tak jak dowody osobiste, potwierdzają tożsamość jego posiadacza oraz potwierdzają obywatelstwo polskie.

System pozwala także centralnie personifikować dokumenty paszportowe. Rejestruje statusy książeczek i wklejek paszportowych oraz przechowuje informacje o zakazach opuszczania kraju i odmowach wydania dokumentów paszportowych.

Od kiedy ważny jest paszport przy wyjeździe na wakacje na przykładzie Zanzibaru

Zgodnie z art. 54 a ustawy:

54a [Podmioty, którym udostępnia się dane] Minister właściwy do spraw informatyzacji udostępnia dane zgromadzone w centralnej ewidencji, z wyłączeniem danych biometrycznych w postaci odcisków palców:

1) Policji,

2) Straży Granicznej,

3) Biuru Nadzoru Wewnętrznego,

4) Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego,

5) Agencji Wywiadu,

6) Centralnemu Biuru Antykorupcyjnemu,

7) ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych,

8) prokuratorowi,

9) sądom,

10) Służbie Więziennej,

11) Służbie Kontrwywiadu Wojskowego,

12) Służbie Wywiadu Wojskowego,

13) Żandarmerii Wojskowej,

14) Szefowi Krajowego Centrum Informacji Kryminalnych,

15) Służbie Ochrony Państwa

  • w zakresie niezbędnym do realizacji ich ustawowych zadań.

Należy podkreślić, że system nie jest zawsze weryfikowany i istnieje prawdopodobieństwo, że zostanie Pani przepuszczona ale w przypadku kontroli, wyjazd może być niemożliwy. 

Od kiedy ważny jest paszport przy wyjeździe na wakacje na przykładzie Zanzibaru

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link

Z poważaniem,

prawnikonline24.pl