prawnik online - Prawnikonline24

Opublikowano 21 czerwca 202521 czerwca 2025 przez Admin

Inwestor w spółce z o.o. – przekazanie udziałów

Inwestor to co do zasady, wspólnik mniejszościowy.

Inwestor w spółce z o.o. – przekazanie udziałów

Stan faktyczny: Prowadzę własną działalność gospodarczą i chcę w ramach jej (po przekształceniu w spółkę) rozpocząć nowy projekt (produkcja i sprzedaż). Pomysł jest na tyle innowacyjny, że udało mi się znaleźć zainteresowanego nim inwestora. Potrzebuję ok. X mln zł, by w momencie otrzymania dotacji na projekt ze środków europejskich – mieć kapitał na wkład własny. Inwestor już na pierwszej rozmowie zaznaczył, że w takim przypadku, gdy ja nie dysponuję środkami finansowymi (mój pomysł, praca i realizacja) to powinien on otrzymać ponad 50% udziałów w firmie i że jest to standard w takich przypadkach. Chcę wiedzieć, czy rzeczywiście tak jest? Oraz jakie mam inne możliwości legalnego ułożenia warunków takiej współpracy? Nie chcę, by inwestor miał ponad połowę udziałów, wolę w takim przypadku wziąć kredyt i wnieść do projektu jakaś kwotę pieniędzy.

Proszę o przedstawienie, jak ta sytuacja wygląda z punktu widzenia prawa. Interesuje mnie również sporządzenie umowy poufności – tak, by inwestor nie mógł zdradzić moich pomysłów. Czy mogę się posłużyć standardowym wzorem, czy wymaga to zastosowania jakichś specyficznych zapisów?

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 121)
Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego. (Dz.U. 1964 nr 43 poz. 296)
Ustawa z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych ((Dz.U. 2000 nr 94 poz. 1037)
Ustawa z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz.U. 1997 nr 121 poz. 769)
Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 851, ze zm.).

Inwestor w spółce z o.o. – przekazanie udziałów

Po pierwsze, w żadnym wypadku nie należy przekazywać udziałów w ilości od 50 % wzwyż. Inwestor to co do zasady, wspólnik mniejszościowy.

Przekazanie 50 % udziałów doprowadza w spółkach do pata decyzyjnego, natomiast przekazanie 51 % udziałów lub więcej, pozbawi Panią w większości prawa decyzyjności a nawet może doprowadzić do utraty spółki.

Jeżeli natomiast chciałaby Pani zachować inwestora ale nie przekazywać mu pakietu kontrolnego a np. 10 -30 % udziałów, może Pani zaproponować uprzywilejowanie tych udziałów co do dywideny, czyli udziału w zysku. Inwestor może otrzymywać większość wypracowanego zysku, pomimo mniejszej ilości udziałów.

Poniżej wyjaśniam w punkatch co może się stać w przypadku przekazania od 50 % udziałow wzwyż oraz następnie kwestię uprzywilejowania udziałow.

Na marginiesie, gdy zdecyduje się Pani na współpracę z inwestorem, warto zaopatrzyć się w dobrą umowę sprzedaży udziałów a także umowę spółki, która ustali takie kwestie jak np. Pani prawo pierwokupu tych udziałów itp., aby nie doprowadzić do sytuacji, gdy inwestor zbędzie udziały osobie/podmiotowi, z którym nie chciałaby Pani współpracować.

Inwestor w spółce z o.o. – przekazanie udziałów

PRZEKAZANIE PAKIETU KONTROLNEGO

Co do zasady, na każdy udział przypada jeden głos na zgromadzeniach wspólników spółki. Można ewentualnie w umowie spółki uprzywilejować część udziałów co do prawa głosu, dzięki czemu będzie można zachować realny wpływ na decyzje podejmowane na zgromadzeniach wspólników. Natomiast w przypadku braku takiej regulacji, wspólnik większościowy de facto sam podejmuje decyzje. W przypadku równych głosów i braku zgody co do podejmowanych działań, konieczna jest interwencja sądu.

Zgodnie z art. 174 KSH:

§ 1. Jeżeli ustawa lub umowa spółki nie stanowi inaczej, wspólnicy mają równe prawa i obowiązki w spółce.

§ 2. Jeżeli umowa spółki przewiduje udziały o szczególnych uprawnieniach, uprawnienia te powinny być w umowie określone (udziały uprzywilejowane).

§ 3. Uprzywilejowanie może dotyczyć w szczególności prawa głosu, prawa do dywidendy lub sposobu uczestniczenia w podziale majątku w przypadku likwidacji spółki. Uprzywilejowanie w zakresie prawa głosu może dotyczyć tylko udziałów o równej wartości nominalnej.

§ 4. Uprzywilejowanie dotyczące prawa głosu nie może przyznawać uprawnionemu więcej niż trzy głosy na jeden udział. Uprzywilejowanie dotyczące dywidendy nie może naruszać przepisów art. 196.

§ 5. Umowa spółki może uzależnić przyznanie szczególnych uprawnień od spełnienia dodatkowych świadczeń na rzecz spółki, upływu terminu lub ziszczenia się warunku.

§ 6. Na udziały lub prawa do zysku w spółce nie mogą być wystawiane dokumenty na okaziciela, jak również dokumenty imienne lub na zlecenie.

Inwestor w spółce z o.o. – przekazanie udziałów

W kwestii określenia i ochrony statusu wspólników spółki z o.o. istotną rolę odgrywa art. 20 KSH, który nakazuje wspólników tych traktować jednakowo w takich samych okolicznościach (zasada równego traktowania wspólników). Zastrzeżenie, że jednakowe traktowanie ma mieć miejsce w takich samych okolicznościach, oznacza konieczność uwzględnienia przede wszystkim liczby udziałów posiadanych przez wspólnika, nałożonych na niego dodatkowych obowiązków lub przyznanych mu przywilejów itp. Inne więc będzie traktowanie wspólnika w zależności od jego pozycji w spółce – może się to przejawiać stawianiem większych wymagań wspólnikom większościowym, częstszym braniem w ochronę udziałowców mniejszościowych itp.

Zasada równego traktowania wspólników nie stoi w sprzeczności z inną regułą funkcjonowania spółki z o.o., a mianowicie zasadą rządów większości. W szczególności nie jest możliwe kwestionowanie tej ostatniej zasady z powołaniem się na wymóg równego traktowania wspólników – oczywiście ocena wypadnie inaczej, gdy wspólnicy większościowi nadużywają swojej pozycji.

Inwestor w spółce z o.o. – przekazanie udziałów

Zasada równego traktowania wspólników nie może być przede wszystkim traktowana jedynie jako postulat określonego zachowania – jej uchybienie może stanowić przesłankę zaskarżenia uchwały naruszającej art. 20 KSH czy nawet powództwa o rozwiązanie spółki (art. 271 pkt 1 KSH), a także podstawę dochodzenia roszczeń odszkodowawczych.

Zasada równości praw i obowiązków wspólników – art. 174 KSH

Przewidziana w art. 174 § 1 KSH zasada równości praw i obowiązków nie może być traktowana w sposób dosłowny, należy bowiem wiązać ją z istniejącą w spółce relacją udziałów. Nie jest w szczególności możliwe uznanie, że równość praw i obowiązków wspólników ma miejsce w tych przypadkach, gdy liczba posiadanych przez nich udziałów jest różna. Tych wypadków dotyczy właśnie zawarte w art. 174 § 1 in principio KSH zastrzeżenie, że nierówny rozdział praw i obowiązków może wynikać z ustawy – w tych mianowicie przypadkach, gdy ich zakres uzależniony jest od liczby i wartości udziałów poszczególnych wspólników, np. w przypadku prawa do dywidendy, prawa głosu czy obowiązku dopłat.

Inwestor w spółce z o.o. – przekazanie udziałów

II. UPRZYWILEJOWANIE UDZIAŁÓW

Zgodnie z art. 196 KSH:

Na udział uprzywilejowany w zakresie dywidendy można przyznać uprawnionemu dywidendę, która przewyższa nie więcej niż o połowę dywidendę przysługującą udziałom nieuprzywilejowanym (dywidenda uprzywilejowana). Udziały uprzywilejowane w zakresie dywidendy nie korzystają z pierwszeństwa zaspokojenia przed pozostałymi udziałami, chyba że umowa spółki stanowi inaczej.

Z przepisu art. 196 KSH wynika, że maksymalny limit dywidendy przypadającej na udział uprzywilejowany może wynosić 150% dywidendy przysługującej udziałowi nieuprzywilejowanemu (w zakresie dywidendy). Zgodzić się trzeba z A. Nowackim, że w art. 196 zd. 1 KSH chodzi o powstanie uprawnienia do wypłaty dywidendy, a nie o powstanie uprawnienia do samej dywidendy. Oznacza to, że maksymalny pułap określony w tym przepisie dotyczy dywidendy in concreto, tj. ustalonej na zgromadzeniu wspólników, a nie ogólnego uprawnienia do dywidendy w wysokości określonej w umowie spółki.

Inwestor w spółce z o.o. – przekazanie udziałów

Komentowany przepis nie określa sposobu obliczania uprzywilejowania. Umowa spółki może zatem przyznać wspólnikowi dywidendę sztywną, w określonej nominalnie wysokości, dywidendę minimalną albo dywidendę określaną za pomocą wskaźników ekonomicznych. W każdym jednak przypadku dywidenda przypadająca w danym roku obrotowym na dany udział uprzywilejowany nie może przekraczać 150% dywidendy przypadającej na udział nieuprzywilejowany. Jeżeli zatem w danym roku obrotowym zysk przeznaczony do podziału nie pozwoli na zaspokojenie dywidendy uprzywilejowanej w nominalnie ustalonej wysokości bez przekraczania limitu 150%, to dywidenda przyznana na dany udział będzie musiała ulec redukcji do ustawowego pułapu (T. Siemiątkowski, R. Potrzeszcz, w: R. Potrzeszcz, T. Siemiątkowski, Spółka z o.o., 2001, s. 326). Najbardziej czytelne i rodzące najmniej komplikacji jest zastosowanie w umowie spółki zapisu, według którego na udział uprzywilejowany przypada dywidenda w wysokości 150% dywidendy przypadającej na udział nieuprzywilejowany.

Przykład: Zysk do podziału za dany rok obrotowy w spółce wynosi 10 000 zł. W spółce jest 7 udziałów, z tego 5 nieuprzywilejowanych i 2 uprzywilejowane w ten sposób, że przypada na nie 150% dywidendy zwykłej. Obliczenia dywidendy przypadającej na każdy udział należy dokonać w sposób następujący: D (dywidenda przypadająca na jeden udział nieuprzywilejowany) = Zysk do podziału / (liczba udziałów nieuprzywilejowanych + liczba udziałów uprzywilejowanych * przywilej przypadający na dywidendę) D = 10000 / (5+2*150%) D = 1250 Du (dywidenda uprzywilejowana) = D * 150%, tj. 1875.

Inwestor w spółce z o.o. – przekazanie udziałów

Ograniczenia maksymalnej wysokości dywidendy uprzywilejowanej ustanowione w art. 196 KSH stosować należy również w sytuacji, gdyby na podstawie art. 174 § 3 i 4 KSH wspólnikowi zostało przyznane osobiste uprawnienie dotyczące uprzywilejowania dywidendowego (S. Sołtysiński, w: S. Sołtysiński i in., KSH. Komentarz, t. 2, 2005, s. 408).

Zasadą jest, że udziały uprzywilejowane w zakresie dywidendy nie korzystają z pierwszeństwa zaspokojenia przed pozostałymi udziałami. Umowa spółki może wprowadzić odmienną regulację, przyznającą wspólnikom posiadającym określone udziały pierwszeństwo zaspokojenia roszczenia o wypłatę dywidendy (M. Ożóg, w: Z. Koźma, M. Ożóg, KSH. Komentarz, 2005, s. 303). W praktyce dojdzie do takiej sytuacji, gdy spółka wyznaczy dwa odrębne terminy wypłaty dywidendy: termin pierwszy dla udziałów uprzywilejowanych i drugi termin dla pozostałych udziałów, albo gdy spółka nie jest w stanie jednocześnie zaspokoić roszczenia wszystkich wspólników o wypłatę dywidendy (A. Nowacki, Dywidenda, s. 23). Udział nieuprzywilejowany co do wysokości dywidendy może na podstawie art. 174 § 2 KSH zostać w umowie spółki uprzywilejowany w zakresie pierwszeństwa zaspokojenia (M. Rodzynkiewicz, KSH. Komentarz, 2009, s. 343).

Wynikające z uprzywilejowania udziału prawo do zwiększonej dywidendy przekształca się w wierzytelność wspólnika względem spółki z chwilą podjęcia uchwały o podziale zysku. Artykuł 196 KSH mówi bowiem o przyznaniu dywidendy, co dokonywane jest właśnie w uchwale o podziale zysku przez zwyczajne zgromadzenie wspólników (art. 231 § 2 pkt 2 KSH).

Inwestor w spółce z o.o. – przekazanie udziałów

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link

Opublikowano 27 marca 202527 marca 2025 przez Admin

Prowadzenie kanału na YouTube z Polski, skierowanego do odbiorców z USA

Stan faktyczny: Witam, moje pytanie dotyczy działalności internetowej w USA. Prowadzę kanał z X na polskim YouTube od kilku lat i wpadłem na pomysł, żeby spróbować rozszerzyć to o inne kraje, dodając dubbing w języku angielskim. Żeby to zrobić będę musiał utworzyć nowy kanał z lokalizacją USA, tak aby filmy były proponowane w tamtym rejonie. Chciałbym się dowiedzieć, jak to wygląda od strony prawnej? Czy na coś powinienem uważać? Jak należy się rozliczać? Jestem osobą prywatną i mieszkam na stałe w Polsce.

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 121)
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. 1997 nr 137 poz. 926)
Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. 2004 nr 54 poz. 535)
Ustawa z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz.U. 2002 nr 144 poz. 1204)
Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.)
Ustawa z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz.U. 2018 poz. 646)

Zasada ogólna mówi, że miejscem świadczenia usług – w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika VAT – jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności. W przypadku usługobiorcy niebędącego podatnikiem VAT, miejscem świadczenia usług jest miejsce, gdzie usługodawca posiada siedzibę lub miejsce zamieszkania.

Prowadzenie kanału na YouTube z Polski, skierowanego do odbiorców z USA

W przypadku gdy usługi elektroniczne świadczone są na rzecz podmiotów niebędących podatnikami VAT ma zastosowanie art. 28k ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 28 k ustawy VAT:

1. Miejscem świadczenia usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych i usług elektronicznych na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym podmioty te posiadają siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

2. Przepis ust. 1 nie ma zastosowania, w przypadku gdy łącznie są spełnione następujące warunki:

1) usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, a w razie braku takiej siedziby – stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu, tylko na terytorium jednego państwa członkowskiego;

2) usługi, o których mowa w ust. 1, są świadczone na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, posiadających siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium państwa członkowskiego, o którym mowa w pkt 1;

3) suma całkowitej wartości usług, o których mowa w ust. 1, świadczonych na rzecz podmiotów, o których mowa w pkt 2, oraz całkowitej wartości dostaw towarów, o których mowa w art. 22a ust. 1 pkt 3, pomniejszona o kwotę podatku lub podatku od wartości dodanej, nie przekroczyła w trakcie roku podatkowego ani w poprzednim roku podatkowym kwoty 10 000 euro lub jej równowartości wyrażonej w walucie krajowej państwa członkowskiego, o którym mowa w pkt 1, przy czym w przypadku usługodawcy posiadającego siedzibę działalności gospodarczej, a w razie braku takiej siedziby – stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu, tylko na terytorium kraju wyrażona w złotych równowartość kwoty w euro wynosi 42 000 zł.

Prowadzenie kanału na YouTube z Polski, skierowanego do odbiorców z USA

Zatem, świadcząc usługi elektroniczne na rzecz prywatnych użytkowników YT z USA, miejscem opodatkowania będzie USA.

Po utworzeniu kanału, należy skorzystać z formularzy dostępnych na YT/google, gdyż twórcy kanałów na YT muszą przesłać dane podatnika. Google odlicza w tej sytuacji podatki w USA od zarobków w YT pochodzących od widzów w USA.

Takie dane należy podać po zalogowaniu w Google Adsense w sekcji płatności.

Należność pobierana przez Google od twórców jakim planuje Pan zostać (kanał dla widzów w USA) na poczet podatku wynosi 0–30% w przypadku zarobków uzyskanych od widzów w USA i zależy od tego, czy dany kraj podpisał umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania ze Stanami Zjednoczonymi.

Polska podpisała taką umowę.

Artykuł 28k VATU ma zastosowanie wyłącznie w przypadku, gdy przedmiotem świadczenia są usługi telekomunikacyjne, nadawcze lub elektroniczne.

Zgodnie z art. 2 pkt 25a VATU usługami telekomunikacyjnymi są usługi dotyczące transmisji, emisji i odbioru sygnałów, tekstów, obrazów i dźwięków lub wszelkiego rodzaju informacji drogą kablową, radiową, optyczną lub za pośrednictwem innych systemów elektromagnetycznych, w tym związane z nimi przeniesienie lub cesja praw do użytkowania środków dla zapewniania takiej transmisji, emisji i odbioru, wraz z zapewnieniem dostępu do ogólnoświatowych sieci informacyjnych, z uwzględnieniem art. 6a rozporządzenia wykonawczego 282/2011.

Prowadzenie kanału na YouTube z Polski, skierowanego do odbiorców z USA

Definicja ta oparta jest na definicji zawartej w art. 24 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE, zgodnie z którą:

„usługi telekomunikacyjne oznaczają usługi dotyczące transmisji, emisji i odbioru sygnałów, tekstów, obrazów i dźwięków lub wszelkiego rodzaju informacji drogą kablową, radiową, optyczną lub za pośrednictwem innych systemów elektromagnetycznych, w tym związane z nimi przeniesienie lub cesja praw do użytkowania środków dla zapewniania takiej transmisji, emisji i odbioru, wraz z zapewnieniem dostępu do ogólnoświatowych sieci informacyjnych”.

Ustawodawca w definicji „usług telekomunikacyjnych” odnosi się także do art. 6a rozporządzenia Rady Nr 282/2011. Przepis ten formułuje otwartą definicję „usług telekomunikacyjnych”, przewidując, że:

„1. Usługi telekomunikacyjne w rozumieniu art. 24 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE obejmują w szczególności następujące usługi:

a) usługi telefonii stacjonarnej i komórkowej służące do przesyłania i przełączania komunikacji głosowej, danych i obrazu, łącznie z usługami telefonicznymi obejmującymi element obrazu, nazywane inaczej usługami wideotelefonicznymi;

b) usługi telefoniczne świadczone przez Internet, łącznie z usługami telefonii internetowej (VoIP);

c) poczta głosowa, oczekiwanie na połączenie, przekazywanie połączenia, identyfikacja dzwoniącego, telekonferencja i inne usługi obsługiwania połączeń;

d) usługi przywoływania;

e) usługi „audiotekst”;

f) faks, telegraf i teleks;

g) dostęp do Internetu i stron World Wide Web;

h) prywatne połączenia sieciowe oddające łącza telekomunikacyjne do wyłącznego użytku usługobiorcy.

2. Usługi telekomunikacyjne w rozumieniu art. 24 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE nie obejmują następujących usług:

a) usług świadczonych drogą elektroniczną;

b) usług nadawczych radiowych i telewizyjnych”.

Prowadzenie kanału na YouTube z Polski, skierowanego do odbiorców z USA

Na podstawie art. 2 pkt 25b VATU usługami nadawczymi są usługi nadawcze, o których mowa w art. 6b rozporządzenia Rady Nr 282/2011. Przepis ten tworzy otwartą definicję „usług nadawczych”, przewidując, że:

„1. Usługi nadawcze obejmują usługi zawierające treści audio i audiowizualne, takie jak programy radiowe lub telewizyjne dostarczane za pośrednictwem sieci komunikacyjnych, powszechnie udostępniane przez dostawcę usług medialnych i objęte jego odpowiedzialnością redakcyjną, przeznaczone do jednoczesnego słuchania lub oglądania zgodnie z zaplanowanym programem.

2. Ustęp 1 obejmuje w szczególności:

a) programy radiowe lub telewizyjne transmitowane lub retransmitowane za pośrednictwem sieci radiowej lub telewizyjnej;

b) programy radiowe lub telewizyjne rozpowszechniane za pośrednictwem Internetu lub podobnej sieci elektronicznej (streaming IP), jeżeli są nadawane jednocześnie z ich transmisją lub retransmisją za pośrednictwem sieci radiowej lub telewizyjnej.

3. Ustęp 1 nie ma zastosowania do:

a) usług telekomunikacyjnych;

b) usług świadczonych drogą elektroniczną;

c) podawania informacji o wybranych programach na żądanie;

d) przenoszenia praw do nadawania lub transmisji;

e) dzierżawy sprzętu technicznego lub instalacji wykorzystywanych do odbioru nadawanych treści;

f) programów radiowych lub telewizyjnych rozpowszechnianych za pośrednictwem Internetu lub podobnej sieci elektronicznej (streaming IP), chyba że są one nadawane jednocześnie z ich transmisją lub retransmisją za pośrednictwem sieci radiowych lub telewizyjnych”.

Definicja ta oparta jest na definicji zawartej w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/13/UE z 10.3.2010 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących świadczenia audiowizualnych usług medialnych (dyrektywa o audiowizualnych usługach medialnych) (wersja ujednolicona) (Dz.Urz. UE L 95 z 15.4.2010 r., s. 1 ze zm.).

Prowadzenie kanału na YouTube z Polski, skierowanego do odbiorców z USA

W samej dyrektywie 2006/112/WE prawodawca unijny nie określił definicji „usług elektronicznych”, niemniej jednak w załączniku II wprowadził przykładową listę usług rozumianych jako usługi świadczone drogą elektroniczną. Lista ta (oparta na analogicznej liście zawartej w załączniku L do VI dyrektywy) obejmuje:

1) tworzenie i utrzymywanie witryn internetowych, zdalną konserwację oprogramowania i sprzętu;

2) dostarczanie oprogramowania oraz jego uaktualnień;

3) dostarczanie obrazów, tekstu i informacji oraz udostępnianie baz danych;

4) dostarczanie muzyki, filmów i gier, w tym gier losowych i hazardowych, jak również przekazów lub wydarzeń o charakterze politycznym, kulturalnym, artystycznym, sportowym, naukowym lub rozrywkowym;

5) świadczenie usług kształcenia korespondencyjnego.

Prowadzenie kanału na YouTube z Polski, skierowanego do odbiorców z USA

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link

Opublikowano 23 lutego 202523 lutego 2025 przez Admin

Wygrany przetarg, niepodpisana umowa – co w takiej sytuacji zrobić

Stan faktyczny: Proszę o pomoc w sporządzeniu opinii prawnej dotyczącej sytuacji, którą opisuję poniżej, zakładając, że wystarczy jedynie opinia prawna:

W maju b.r. odezwała się do nas firma z prośbą o przygotowanie oferty na wykonanie X w skład której miały wchodzić następujące urządzenia: (…)

Jednocześnie zostaliśmy poinformowani, że planują ogłosić przetarg w tym roku na wykonanie malarni. Rozmowy i modyfikacje oferty handlowej trwały kilka miesięcy- zmienialiśmy, aktualizowaliśmy i wysyłaliśmy oferty handlowe, tak naprawdę nie wiedząc, kiedy dokładnie odbędzie się przetarg.

W marcu został ogłoszony przetarg

Po zakończeniu przetargu otrzymaliśmy informację o wyborze naszej oferty. Kontaktowaliśmy się z firmą w celu przygotowania umowy. Mimo upływu dni nie otrzymaliśmy odpowiedniej podstawy do rozpoczęcia prac nad zamówieniem. Powiadomiliśmy o tym kontrahenta, zaznaczając niemożność zrealizowania dostawy w wyznaczonym terminie, zwłaszcza z uwagi na zbliżające się święta i potrzebę oczekiwania na komponenty przez około 4 tygodnie. Proponowaliśmy aneks do umowy, którego jeszcze nie mieliśmy, ale ostatecznie Pani odpowiedzialna za przetarg odrzuciła tę możliwość, domagając się dostarczenia urządzeń na czas lub co najmniej dokumentacji i faktury. Nie mogliśmy się zgodzić na te warunki, co było sprzeczne z przepisami, dlatego poinformowaliśmy kontrahenta o naszej rezygnacji z przetargu.

Pytanie, które się nasuwa, brzmi – czy jako firma, która wygrała przetarg, ale nie podpisała umowy dotyczącej wykonania urządzeń, możemy ponieść jakiekolwiek konsekwencje? Od tamtej pory nie otrzymaliśmy żadnego kontaktu ze strony wspomnianej firmy.

Przedłożone dokumenty: link

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 121)
Ustawa z dnia 11 września 2019 r. Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 2019 ze zm.)

Wygrany przetarg, niepodpisana umowa – co w takiej sytuacji zrobić

Obowiązek zawarcia umowy o zamówienie publiczne wynika ze stanu związania ofertą, analogicznie jak na gruncie modelu przetargowego uregulowanego w Kodeksie cywilnym.Przyjęcie przez zamawiającego oferty w okresie związania ofertą kreuje dwustronny układ obligujący do zawarcia umowy o zamówienia publiczne.

Natomiast w przypadku, gdy wybór najkorzystniejszej oferty następuje w terminie jej związania, dochodzi do nawiązania umowy przedwstępnej obligującej każdą ze stron do zawarcia umowy. Zarówno zamawiający, jak i wykonawca mogą jednak uchylać się od wypełnienia tego obowiązku, co może rodzić odpowiednie konsekwencje prawne. Przez uchylanie się „uznaje się kwalifikowaną postać odmowy zawarcia umowy, której podstawowym elementem jest bezpodstawność takiego oświadczenia woli”. Uchylanie może przejawiać się przez wyraźne działanie albo zaniechanie w sposób niebudzący wątpliwości, wskazujący na brak zamiaru zawarcia umowy. W jednym z wyroków Krajowa Izba Odwoławcza (dalej jako KIO) podkreśliła, że uchylanie się wcale nie musi oznaczać bezpośredniej odmowy zawarcia umowy, lecz może wynikać z okoliczności i z zachowania (działań lub zaniechań) wykonawcy.

Uchylanie się wykonawcy od zawarcia umowy o zamówienie publiczne może powodować różne konsekwencje uzależnione od stanu faktycznego sprawy.

Wygrany przetarg, niepodpisana umowa – co w takiej sytuacji zrobić

Po pierwsze jednak, z uwagi na kwestie praktyczne związane m.in. z potrzebą szybkiego udzielenia i realizacji zamówienia publicznego dochodzenie zawarcia umowy na drodze sądowej staje się wykluczone. Ingerencja sądu i wynikające z niej zobligowanie uchylającego się wykonawcy do realizacji umowy o zamówienie publiczne może skutkować znacznymi utrudnieniami na etapie wykonywania jej postanowień i współdziałania stron. Zamawiającemu pozostaje zatem skierowanie do uchylającego się wykonawcy żądania o odszkodowanie bądź zatrzymanie wadium, jeżeli zostało w postępowaniu przewidziane i jest nadal ważne.

Z uwagi na fakultatywność wadium w myśl nowych regulacji prawnych (art. 97 ust. 1 p.z.p., art. 266 p.z.p.), aktualny staje się problem odszkodowania jako alternatywy wobec brakującego wadium.

Wygrany przetarg, niepodpisana umowa – co w takiej sytuacji zrobić

Istnienie roszczenia odszkodowawczego kreowane jest zatem na podstawie art. 390 k.c. Przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej określa art. 471 k.c., regulujący odpowiedzialność odszkodowawczą ex contractu, z zastrzeżeniem modyfikacji wynikających z treści art. 390 k.c. Zalicza się do nich:

– niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania przez wykonawcę, mimo upływu terminu, z powodu okoliczności, za które odpowiedzialny jest wykonawca,

– wystąpienie szkody po stronie zamawiającego oraz

– związek przyczynowy między niespełnieniem lub nienależytym wykonaniem świadczenia a szkodą.

W świetle dominującego poglądu wyrażonego w doktrynie i judykaturze „uchylenie się” od obowiązku zawarcia umowy przyrzeczonej kwalifikowane jest jako zawinione niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania. Kolejną z przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej jest wystąpienie

W myśl art. 361 § 2 k.c. szkoda rozumiana jest jako uszczerbek majątkowy, obejmujący zarówno rzeczywisty uszczerbek w majątku (damnum emergens), polegający na zmniejszeniu aktywów (ubytkach lub stratach w majątku) albo zwiększeniu pasywów (obciążeniu majątku długami), jak i utracony zysk (lucrum cessans). Konieczne jest także wystąpienie adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy zawinionym niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania a zaistniałą szkodą.

Wygrany przetarg, niepodpisana umowa – co w takiej sytuacji zrobić

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać pod niniejszym linkiem

Opublikowano 13 stycznia 202513 stycznia 2025 przez Admin

Jaką odpowiedzialność ponosi architekt?

Stan faktyczny: Jestem architektem wnętrz i wykonałam projekt wnętrz dla moich klientów. W jego skład weszły wizualizacje i zestawienie materiałowe. Inwestorzy mieli już kupione panele podłogowe, których ja nie widziałam i dostałam tylko ich nazwę. Mówili, że są podobne do schodów, schody widziałam i były X. Na wizualizacjach zrobiłam więc płytę X. Jednakże w zestawieniu wyposażenia dobrałam im płytę meblową X. Dodatkowo napisałam, że jest to propozycja. Jednakże teraz po zamontowaniu mebli Inwestorzy wysłała zdjęcia, że płyta meblową ma całkiem inny kolor niż panele podłogowe, mimo, że X. Twierdzą, że ja powinnam pokryć koszty wymiany płyty, mimo, że w stolarz posiadał zarówno wizualizacje jak i zestawieni i nie zgłosił uwag, że wyglądają inaczej. Dodatkowo Inwestorzy również mieli kilka miesięcy na zapoznanie się z zestawieniem materiałowym. Usługa była wykonywana bez umowy i bez faktury. Pieniądze za projekt były przekazane do ręki. Czy Inwestorzy mogą ode mnie zadać zwrotu całościowego kosztów wymiany płyty meblowej? Jak to wygląda prawnie bez umowy i faktury?

Jaką odpowiedzialność ponosi architekt?

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 121)
Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. (Prawo budowlane Dz.U. 1994 nr 89 poz. 414)

Jaką odpowiedzialność ponosi architekt?

Na wstępie wskazuję, że zawarli Państwo umowę ustną. Umowa ustna jest umową wiążącą.

Umowa z architektem podlega przepisom kodeksu cywilnego, zgodnie z którymi w Polsce obowiązuje swoboda zawierania umów. Taka umowa może więc tak naprawdę mieć dowolną formę i zawierać dowolne zapisy, o ile mieszczą się one w granicach obowiązujących przepisów prawa.

Kodeks cywilny daje możliwość zawierania umów w różnej formie. Może to być forma pisemna, ale dopuszczalna jest również forma ustna czy elektroniczna. Problematykę tę precyzują artykuły 73-81 Kc.

Ważna w tej kwestii jest też obowiązująca w polskim prawie zasada tzw. swobody umów. Reguluje ją art. 353¹ Kc. Zgodnie z nią, strony umowy mogą ułożyć stosunek prawny w sposób dowolny, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się naturze stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Obowiązywanie tej zasady powoduje, że umowy w naszym kraju co do zasady mogą być zawierane w formie dowolnej.

Jaką odpowiedzialność ponosi architekt?

Umowa jest dla stron wiążąca niezależnie od formy, w której została zawarta. Istnieją oczywiście wyjątki od tej zasady, np: przeniesienie własności nieruchomości zawsze będzie wymagało bardzo rygorystycznej formy aktu notarialnego. Są też umowy np: leasingu czy poręczenia, na które ustawodawca nałożył wymóg zachowania formy pisemnej. Zasadniczo, pomijając przykładowe wyjątki, strony mogą zawrzeć umowę w wybranej przez siebie formie.

Natomiast w Pani przypadku kluczowe jest to, że jeżeli miałaby Pani odpowiadać za wykonywanie prac, inwestor powinien był sporządzić umowę pisemną i ustalić, że do zakresu obowiązków należy również wykonywanie nadzoru autorskiego.

W tym miejscu warto wspomnieć, iż przy umowach o prace projektowe zawartych między przedsiębiorcami inwestor traci uprawnienia z tytułu rękojmi, jeżeli nie zbadał projektu w czasie i w sposób przyjęty w branży i nie zawiadomił niezwłocznie projektanta o wadzie, a w przypadku, gdy wada wyszła na jaw dopiero później – jeżeli nie zawiadomił projektanta niezwłocznie po jej stwierdzeniu. Aby pociągnąć projektanta do odpowiedzialności za wady obiektu budowlanego należy wykazać, że wady projektu rzeczywiście wystąpiły, jak też należy udowodnić ich związek z realną wadą obiektu budowlanego.

Jaką odpowiedzialność ponosi architekt?

Zgodnie z art. 20 ust. 1 Prawa budowlanego do podstawowych obowiązków projektanta należy m.in. sprawowanie nadzoru autorskiego na żądanie inwestora lub właściwego organu w zakresie stwierdzania w toku wykonywania robót budowlanych zgodności realizacji z projektem oraz uzgadniania możliwości wprowadzenia rozwiązań zamiennych w stosunku do przewidzianych w projekcie, zgłoszonych przez kierownika budowy lub inspektora nadzoru inwestorskiego. Obowiązki związane z nadzorem autorskim projektanta muszą być wykonywane przez cały okres trwania robót budowlanych, czyli de facto do momentu zgłoszenia ich zakończenia we właściwym organie nadzoru budowlanego.

Projektant jako autor projektu budowlanego ma obowiązek w określonych sytuacjach sprawować (wykonywać czynności) nadzór autorski.

Odbywa się to, według ustawodawcy, na żądanie inwestora, z tym że wówczas takie obowiązki (tj. z zakresu nadzoru autorskiego) powinny być określone w umowie zawartej przez inwestora z projektantem. Odpowiednio sformułowana treść umowy jest zarazem wyrazem tzw. żądania inwestora. Powinna być ona zapisana jednoznacznie, gdyż wszelkie wątpliwości dotyczące tego, jakie było żądanie inwestora, a w istocie zlecenie projektantowi objęcia przez niego określonych w umowie obowiązków, podlegałyby ewentualnemu rozstrzygnięciu sądu powszechnego. Ma to bardzo istotne znaczenie dla procesu budowlanego w kwestii, jaką jest sprawowanie przez projektanta nadzoru autorskiego, a w szczególności wiążącej się z tym odpowiedzialności, głównie wynikającej z Prawa budowlanego jako prawa publicznego. Nie można dopuścić do tego, aby problematyka sprawowania nadzoru autorskiego nie była w sposób klarowny określona w umowie.

Jaką odpowiedzialność ponosi architekt?

Jeżeli we wskazanym przypadku prawa autorskie do sporządzonego przez projektanta projektu przechodzą na inwestora, to ma on prawo bez zgody projektanta – autora projektu – zlecić sprawowanie nadzoru autorskiego innemu projektantowi.

Umowa o sprawowanie nadzoru autorskiego w przypadku, gdy decyzja o ustanowieniu tego nadzoru leży wyłącznie w rękach inwestora, może być zawarta razem ze zleceniem sporządzenia projektu, przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę i po nim, a także w toku wykonywania robót budowlanych, przed zakończeniem faktycznym i prawnym budowy. Wypada w tym miejscu wskazać, że stosownie do postanowienia art. 60 ust. 5 u.p.a.p.p. uregulowanie zawarte w art. 60 ust. 1–4 u.p.a.p.p., tj. dotyczące prawa twórcy do nadzoru autorskiego w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, nie znajduje zastosowania do nadzoru w kwestii utworów architektonicznych i architektoniczno-urbanistycznych. Innymi słowy, w zakresie nadzoru autorskiego dotyczącego utworów architektonicznych i architektoniczno-urbanistycznych, jak też urbanistycznych, przepisy Prawa budowlanego stanowią lex specialis w stosunku do postanowień prawa autorskiego.

Jaką odpowiedzialność ponosi architekt?

Obowiązek zlecenia projektantowi przez inwestora sprawowania nadzoru autorskiego może w określonych, przewidzianych ustawą sytuacjach być nałożony decyzją administracyjną o pozwoleniu na budowę (art. 19 p.bud.). Jednak i w tym przypadku, gdy decyzja o pozwoleniu na budowę nakładająca na inwestora obowiązek zapewnienia nadzoru autorskiego, które to postanowienie decyzji stanowił wyraz „żądania” właściwego organu w rozumieniu poprzednio obowiązującego art. 20 ust. 1 pkt 4 (uchylonego nowelą z 13.02.2020 r.), stanie się ostateczna, inwestor będzie zobligowany do zawarcia umowy wiążącej go z projektantem w takim zakresie, aby z umowy tej wynikało zlecenie projektantowi sprawowania nadzoru autorskiego.

Ustawodawca określa, na czym ma polegać sprawowanie przez projektanta nadzoru autorskiego. Projektant ma przede wszystkim za zadanie zadbać o to, aby roboty budowlane były realizowane zgodnie z projektem. To on stwierdza zgodność realizacji robót budowlanych będących w toku. W zależności od ustalonego stanu faktycznego i potrzeb wynikających z określonej sytuacji może zaistnieć potrzeba uczynienia odpowiedniego zapisu w dzienniku budowy, względnie wydania stosownego zaświadczenia albo też dokonania wpisu z żądaniem wstrzymania wykonywania robót realizowanych niezgodnie z projektem (art. 21 p.bud.). Wpis w dzienniku budowy jest rejestracją przebiegu procesu budowlanego. Zaświadczenie wydaje się natomiast w razie zaistnienia określonych potrzeb. Przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego o zaświadczeniach nie znajdują tu zastosowania, ponieważ wydający je na podstawie omawianego przepisu nie jest podmiotem publicznym, lecz prywatnym. Organami architektoniczno-budowlanymi są starosta, wojewoda i Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego. Od 1.01.2017 r. ustawodawca na mocy noweli z 16.12.2016 r. uznał za zbędne ujęcie definicji legalnej właściwego organu, wskazując w odpowiednich przepisach, że właściwym organem jest organ architektoniczno-budowlany. Tak właśnie postąpił ustawodawca w niniejszym przypadku.

Jaką odpowiedzialność ponosi architekt?

W świetle powyższego, należy wskazywać że inwestor nie zobowiązał Pani do nadzoru autorskiego projektu, więc nie miała Pani możliwości weryfikacji prawidłowości wykonywania prac.

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link

Z poważaniem,

prawnikonline24.pl

Opublikowano 10 grudnia 202410 grudnia 2024 przez Admin

Sąd zobowiązuje do doręczenia pozwu pozwanemu – pozwany mieszka za granicą. Co zrobić?

Stan faktyczny: w styczniu roku złożyłam do Sądu Rejonowego w Krakowie pozew. Do dziś nie udało się doręczyć pozwanemu pisma. Obecnie sąd zarządził wskazanie adresu pozwanego lub doręcznie zastępcze. Nie mam kontaktu z pozwanym i nie wiem co w obecnej sytuacji powinnam zrobić. W międzyczasie uzyskałam informację z norewskiego urzędu o meldunku pozwanego w Norwegii.

Przedłożone dokumenty: pozew, korespondencja sądowa

Sąd zobowiązuje do doręczenia pozwu pozwanemu – pozwany mieszka za granicą. Co zrobić?

Akty prawne:

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 121)
Rozporządzenie Parlamentu Europejskieg i Rady (UE) 2020/1784 z dnia 25 listopada 2020 r. dotyczące doręczania w państwach członkowskich dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych lub handlowych („doręczanie dokumentów”)
Konwencja haska – Konwencja o doręczaniu za granicą dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych lub handlowych, sporządzona w Hadze dnia 15 listopada 1965 r. (Dz.U.2000.87.968).

Sąd zobowiązuje do doręczenia pozwu pozwanemu – pozwany mieszka za granicą. Co zrobić?

Co prawda Norwegia nie należy do UE, jednak należy do Schengen, więc przepisy o doręczeniach mają zastosowanie.

Możemy przyjąć, że pozwany mieszka pod wskazanym adresem (potwierdzenie meldunku) ale nie odbiera np. korespondencji sądowej.

Z pomocą w takich sytuacjach przychodzi prawo, które pozwala na doręcznie zastępcze przez komorników i odpowiedników komorników w danym państwie.

Komornicy doręczają pisma samodzielnie i odwiedzając pozwanych i też oczekując pod miejscem zamieszkania.

Wnioski o takie doręczenie składane są za pośrednictwem organów centralnych (prezesi sądów okręgowych, MS). Za doręczenie nie są pobierane opłaty. Jednostką, do której należy zaadresować wniosek jest:

Ministry of Justice and Public Security
Department of Civil Affairs
P.O Box 8005 Dep
0030 Oslo
Norway

Sam wniosek musi być przetłuamczony na język norweski, angielski, duński lub szwedzki.

Dokumenty z sądu (pozew) mogą być doręczone w j. polskim.

Taki pakiet dokumentów należy przesłać do polskiego sądu, który ma obowiązek przesłać wniosek do Norwegii.

Sąd zobowiązuje do doręczenia pozwu pozwanemu – pozwany mieszka za granicą. Co zrobić?

Należy tu zaznaczyć, że nawet unijne mechanizmy doręczenia, mające na celu przyspieszenie postępowania, przewidują, jako zasadę, konieczność zapewnienia faktycznego doręczenia pism procesowych i innych dokumentów sądowych. Zatem cele gwarantowane w motywie 2 preambuły rozporządzenia nr 1393/2007, tzw. wymogi usprawnienia i przyspieszenia postępowania sądowego, są – jak wynika z orzeczenia Alder – niewystarczające dla usprawiedliwienia osłabienia prawa do obrony, będącego pochodną prawa do rzetelnego procesu sądowego (art. 47 ak. 2 KPP oraz art. 6 ust. 1 EKPCz). Powyższe uwagi wskazują na zwiększające się znaczenie europejskiego prawa procesowego i rolę sądów w zapewnieniu jego pełnej skuteczności, przy założeniu stosowania i przestrzegania powołanych regulacji.

Należy przypomnieć, że już Sąd Apelacyjny w Krakowie 17.06.2010 r., uwzględniając sugestię SN zawartą w postanowieniu o odmowie podjęcia uchwały, odmówił zastosowania art. 11355 k.p.c., uznając, że w zakresie, w jakim przepis ten dopuszcza fikcyjne doręczenia pism sądowych osobom mającym miejsce zamieszkania lub stałego pobytu lub siedziby w drugim państwie członkowskim UE, stoi w sprzeczności z przepisami rozporządzenia nr 1393/2007. Rozporządzenie to dotyczy wszystkich pism sądowych i pozasądowych w postępowaniu cywilnym i handlowym, których konieczne jest doręczenie do innego państwa członkowskiego.

Sąd zobowiązuje do doręczenia pozwu pozwanemu – pozwany mieszka za granicą. Co zrobić?

Pogląd ten wydaje się zbliżony do opinii wyrażonej w wyroku TS z 19.12.2012 r. w sprawie C-325/11, Alder, zgodnie z którym, powołany wyżej przepis polskiego kodeksu postępowania cywilnego jest niezgodny z rozporządzeniem nr 1393/2007, dotyczącym doręczania w państwach członkowskich dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych i handlowych. Zdaniem TS, doręczanie pism sądowych pomiędzy stronami zamieszkałymi lub mającymi siedzibę na terenie Unii Europejskiej, których miejsce pobytu jest znane i które nie ustanowiły pełnomocnika w państwie, w którym toczy się postępowanie, powinno się odbywać w sposób opisany w rozporządzeniu nr 1393/2007. Rozporządzenie to natomiast nie przewiduje tzw. fikcyjnego doręczenia, o którym mowa w art. 11355 k.p.c. Jednocześnie TS wskazał na konieczność jednolitego stosowania przepisów rozporządzenia nr 1393/2007, przez co zakres jego stosowania nie może być ograniczony przepisami państw członkowskich.

Mając na uwadze powołane wyżej orzeczenie w sprawie Alder, dla realizacji postulatu jednolitego stosowania przepisów rozporządzenia wydaje się być istotne, jednoznaczne rozstrzygnięcie o zakresie pojęcia „sprawy cywilnej” przyjętym w orzecznictwie TS i – w związku z tym – wiążące rozstrzygnięcie o „adekwatności” proponowanej nowelizacji art. 299 u.p.p.s.a. Polskie sądy administracyjne kontrolują legalność decyzji administracyjnych, czyli rozstrzygnięć organów władzy publicznej wykonujących władztwo państwowe (art. 1 i art. 3 § 1 i § 2 u.p.p.s.a.), zatem wyłączywszy uregulowania szczególne, nie powinno być wątpliwości, że „sprawa sądowoadministracyjna” nie jest „sprawą cywilną”, ponieważ inne reguły doręczeń mogą być stosowane w obydwu procedurach.

Sąd zobowiązuje do doręczenia pozwu pozwanemu – pozwany mieszka za granicą. Co zrobić?

Konieczność decydowania o zakresie „sprawy cywilnej”, w rozumieniu rozporządzenia, wymaga jednak poddania rozwadze zakresu zastosowania do spraw rozpatrywanych przez polskie sądy administracyjne rozporządzenia nr 1393/2007 dotyczącego doręczania w państwach członkowskich dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych i handlowych („doręczanie dokumentów”) oraz rozporządzenia Rady (WE) nr 1348/2000.

Należy zaznaczyć, że na mocy art. 1 ust. 1 zd. 2 rozporządzenia nr 1393/2007, rozporządzenie to „nie obejmuje w szczególności spraw skarbowych, celnych czy administracyjnych ani odpowiedzialności państwa za działania i zaniechania podczas sprawowania władzy publicznej (acta iure imperii)”, co – wydaje się – rozstrzyga o stosowaniu tego aktu prawnego w sprawach przed sądem administracyjnym.

Sąd zobowiązuje do doręczenia pozwu pozwanemu – pozwany mieszka za granicą. Co zrobić?

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link.

Opublikowano 11 listopada 202411 listopada 2024 przez Admin

Kontakt nauczyciela z dziećmi przez komunikatory w świetle standardów ochrony małoletnich – co jest dozwolone?

Kontakt nauczyciela z dziećmi przez komunikatory w świetle standardów ochrony małoletnich

Stan faktyczny: Przedmiot dotyczy dokumentu oświatowego Standardy Ochrony Małoletnich. Chodzi o rozwinięcie tylko jednego punktu. W paragrafie 9, pkt 3, czytamy:

3. Zabrania się pracownikom kontaktowania się z małoletnim i ich rodzicami przez prywatne kanały komunikacji i media, w tym przez:

1) prywatny telefon, 2) e-mail 3) komunikatory, 4) profile w mediach społecznościowych.

Przepis mówi o małoletnim w liczbie pojedynczej i zabrania indywidualnego kontaktu. Ale czy można używać komunikatorów do kontaktu z grupą (powyżej 5 osób), coś w rodzaju forum, gdzie wszystkie wiadomości dla wszystkich są widoczne. Czy to nie jest może tak, jak w przypadku ochrony wizerunku, gdzie grupowe zdjęcia (jako element jakiejś społeczności) są dopuszczalne bez zgody?

Przedłożone dokumenty: brak

Kontakt nauczyciela z dziećmi przez komunikatory w świetle standardów ochrony małoletnich

Akty prawne:

Standardy ochrony małoletnich (ustawa z 28.07.2023 r. o zmianie ustawy – Kodeks rodzinny i opiekuńczy oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 poz. 1606), na mocy której do ustawy z 13.05.2016 r. o przeciwdziałaniu zagrożeniom przestępczością na tle seksualnym i ochronie małoletnich (Dz.U. z 2024 r. poz. 560) wprowadzono przepisy dotyczące standardów ochrony małoletnich).

Przepis na jaki Państwo wskazują, dotyczy prywatnych kanałów komunikacji.

Dopuszcza się, jeżeli istnieje potrzeba, korzystania z ogólnodostępnej aplikacji Messenger lub (innej wybranej przez pracownika), aby założyć grupę klasowo-wychowawczą lub klasowo-dydaktyczną. Ta forma komunikacji służyć może jako narzędzie kontaktu pracownika z małoletnimi w sprawach wychowawczych i pracownikowi w sprawach dydaktycznych. Wymagana jest pisemna zgoda rodzica na niniejszą formę kontaktu.

Jeśli zachodzi taka konieczność, właściwą formą komunikacji z małoletnimi poza godzinami pracy są kanały służbowe (e-mail, telefon służbowy, dziennik elektroniczny), a rodzice/opiekunowie prawni dzieci muszą wyrazić zgodę na taki kontakt.

Kontakt nauczyciela z dziećmi przez komunikatory w świetle standardów ochrony małoletnich

Oznacza to, że taka komunikacja jest dozwolona, ale przez kanały służbowe, np. profil służbowy w mediach społecznościowych, skierowany do grupy małoletnich, za zgodą rodziców/opiekunów prawnych.

Podstawowym celem ustawodawcy było wzmocnienie ochrony małoletnich, w tym także podniesienie poziomu systemowej ochrony przed skrzywdzeniem. Ustawodawca uznał, że aby ten cel mógł zostać zrealizowany wszystkie podmioty pracujące z dziećmi muszą posiadać ustalone procedury ochrony małoletnich przed krzywdzeniem. Przeciwdziałanie krzywdzeniu dzieci wymaga przedsięwzięcia środków o charakterze profilaktycznym jak i interwencyjnym ukierunkowanym na zawiadomienie właściwych organów oraz natychmiastową pomoc dzieciom, które doświadczy krzywdzenia ich niekrzywdzącym bliskim. W uzasadnieniu do projektu u.z.k.r.i.o. wskazano, że wymienione działania muszą znajdować odzwierciedlenie w procedurach, które tylko w ten sposób spełnią cel, który przyświeca ich wprowadzeniu. Stąd też ustawodawca w art. 22c u.p.p.s. wskazał niezbędne elementy standardów.

Zgodnie z art. 22c ust. 1 pkt 1 u.p.p.s. elementem standardów ochrony małoletnich powinny być zasady zapewniające bezpieczne relacje między małoletnim a personelem placówki lub organizatora, a w szczególności zachowania niedozwolone wobec małoletnich.

Kontakt nauczyciela z dziećmi przez komunikatory w świetle standardów ochrony małoletnich

Zasady bezpiecznych relacji personel-dziecko, to zwięzły przewodnik określający, jakie zachowania lub praktyki są dozwolone, a jakie niedopuszczalne w stosunku do dzieci. Wprowadzenie takich zasad jest istotnym elementem kultury organizacyjnej danego podmiotu w obszarze ochrony dzieci i jednocześnie działaniem profilaktycznym, ponieważ jeżeli zasady bezpiecznych relacji zostaną prawidłowo wdrożone, to zmniejszają ryzyko krzywdzenia dzieci ze strony personelu. Jednocześnie wdrożenie zasad i jasne określenie jakie zachowania wobec dzieci są niedozwolone, zwiększa szansę na reakcję wewnątrz instytucji wśród osób, które zaobserwują nieprawidłowe zachowania członków personelu wobec dzieci. Przykładowe obszary, które powinny zostać uwzględnione w zasadach bezpiecznych relacji personel dziecko:

•kontakt fizyczny z dzieckiem,

•komunikacja werbalna z dzieckiem,

•równe traktowanie,

•kontakty bezpośrednie i online z dzieckiem poza placówką,

•transport, przemieszczanie się i warunki noclegowe,

•czynności higieniczno-pielęgnacyjne,

•dyscyplinowanie dziecka.

Kontakt nauczyciela z dziećmi przez komunikatory w świetle standardów ochrony małoletnich

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link

Opublikowano 14 października 202414 października 2024 przez Admin

Sankcja kredytu darmowego – kto i jak może skorzystać

Zgodnie z ustawą o kredycie konsumenckim, w przypadku naruszenia przez bank szeregu przepisów, konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, ma prawo do zwrotu kredytu bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie.

Konsument zatem spłaca jedynie kapitał.

Przesłanki uzasadniające skorzystanie z sankcji, to np. brak określenia zasad i terminów spłaty kredytu, brak wskazania nie terminu spłaty kredytu, warunków zmiany stopy oprocentowania kredytu konsumenckiego czy rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania.

Oznacza to, że sankcję kredytu darmowego materializuje przekazanie nieprawdziwej lub nierzetelnej informacji, przedstawienie informacji z naruszeniem ustawowego wymogu posłużenia się formularzem informacyjnym, sformułowanie jej w sposób niezrozumiały dla typowego adresata, pominięcie któregokolwiek z elementów wskazanych w art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 pkt 1–8, 10, 11, 14–17, art. 31–33, art. 33a i art. 36a–36c ustawy o kredycie konsumenckim, jak również wprowadzenie konsumenta w błąd czy pozbawienie konsumenta możliwości dokonania oceny zakresu ciążącego na nim zobowiązania na mocy zawartej umowy o kredyt konsumencki.

Jak stanowi powołany wyżej przepis ustawy o kredycie konsumenckim, w przypadku naruszenia przez kredytodawcę art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 pkt 1-8, 10, 11, 14-17, art. 31-33, art. 33a i art. 36a-36c konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie. Sankcja kredytu darmowego polega zatem na uprawnieniu konsumenta do spłaty kredytu bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy. Art. 45 u.k.k. implementuje art. 23 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 roku w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz.U.UE L z dnia 22 maja 2008 r.), który nakazuje stosowanie skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających sankcji, mających zastosowanie w przypadku naruszenia przepisów krajowych przyjętych zgodnie z tą dyrektywą.

Należy zaznaczyć, że art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim jest przepisem o charakterze sankcyjnym, wysoce restrykcyjnym wobec kredytodawców i dlatego nie może być poddany wykładni rozszerzającej. Celem sankcji kredytu darmowego jest pozbawienie kredytodawcy prawa do pobierania odsetek i innych opłat określonych w umowie z tytułu udzielonego kredytu za naruszenie obowiązków informacyjnych. Sankcja ta w daleko idący sposób modyfikuje treść stosunku prawnego łączącego kredytodawcę z konsumentem na niekorzyść tego pierwszego. Co do zasady zatem przepisy sankcjonujące dane postępowanie powinny być możliwie ściśle interpretowane nie pozwalając na pojawienie się obszarów niepewności prawnej.

Sankcja kredytu darmowego – kto i jak może skorzystać

Jeżeli mają Państwo pytania własne, chcieliby Państwo zlecić przygotowanie oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego lub pozwu o ustalenie, że stosunek kredytu wynikający z umowy kredytu gotówkowego, jest objęty sankcją kredytu darmowego, prosimy o kontakt.

Sankcja kredytu darmowego – kto i jak może skorzystać

Opublikowano 11 września 202411 września 2024 przez Admin

Podział działki budowlanej na kilka części

Dotyczy: podziału działki budowlanej

Stan faktyczny: chcę kupić działkę budowlaną wraz z sąsiadem/ 2 sąsiadami sąsiadującą z naszymi domami. Działka jest działką budowlaną ma niecałe 8 arów. Czy jest mozliwe podzielić ją na 3 działki czy tylko na 2, czy wogóle można ją podzielić?

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. 1960 r. Nr 30 poz. 168)
Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. 1997 Nr 115 poz. 741) (GospNierU)
Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego. (Dz.U. 1964 nr 43 poz. 296)

Po pierwsze należy wskazać, że możliwość podziału powinni Państwo sprawdzić w Miejscowym Planie Zagospodarowania Przestrzennego a jeżeli MPZP brak, w warunkach zabudowy.

Podział działki budowlanej na kilka części

Wydzielanie działki budowlanej niezbędnej do korzystania z budynku mieszkalnego znajduje zastosowanie we wszystkich tych przypadkach, w których budynek mieszkalny posadowiony jest na takim ewidencyjnie określonym areale gruntu, że dla różnych celów nie jest konieczne, aby cały ten areał wraz z budynkiem był traktowany jako jedna nieruchomość, a przynajmniej jako jedna ewidencyjna działka gruntu. W tym też celu dla budynku mieszkalnego można wydzielić działkę gruntu o takich parametrach, w myśl których wydzielony areał okaże się niezbędny, ale zarazem wystarczający do korzystania z budynku mieszkalnego.

Taki podział może być konieczny np. dla ustanawiania odrębnej własności lokali w budynku mieszkalnym, jeżeli budynek ten posadowiony jest na areale gruntu ujętym w jedną ewidencyjnie oznaczoną działkę gruntu, który zabudowany jest także innymi budynkami albo obiektami, a istnieje potrzeba, aby prawo odrębnej własności lokalu nie obejmowało praw do pomieszczeń znajdujących się w innych budynkach lub obiektach.

Omawiany podział nieruchomości może być również dokonany dla wydzielenia działki gruntu związanej z korzystaniem z budynku mieszkalnego w celu oddzielenia jej od pozostałego areału gruntu wykorzystywanego na inne cele albo w inny sposób.

Podział działki budowlanej na kilka części

Pewnych wątpliwości dostarczać może interpretacja użytego w tym przepisie pojęcia budynku. Budynek to obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. W Państwa przypadku brak jest zatem dachu.

Natomiast pojęcie to nie zostało zdefiniowane w obrębie ustawy, jak również na gruncie przepisów odrębnych. Nie wydaje się uzasadnionym stosowanie wykładni zawężającej i ograniczenie rozumienia tego określenia wyłącznie do budynków, w stosunku do których wydana została decyzja o pozwoleniu na użytkowanie. Gdyby bowiem intencją ustawodawcy było umożliwienie podziału wyłącznie w przypadku obiektów, które decyzją taką zostały objęte, zapewne dałby temu w tym przepisie stosowny wyraz.

Wydaje się, że także cel podziału, jakim jest zniesienie współwłasności nie uzasadnia różnicowania znajdujących się na gruncie budynków ze względu na ich status w procesie inwestycyjnym.

Pogląd taki wyrażony został również w literaturze przedmiotu (M. Durzyńska, Podział nieruchomości, wyd. Lexis Nexis 2011).

Nie można uznać, że przez budynek rozumieć należy wyłącznie obiekt, który może zostać zasiedlony zgodnie z obowiązującymi przepisami. Nie sposób także kwestionować, iż z budynkiem – jako obiektem budowlanym – mamy do czynienia wtedy, gdy możliwe jest jego zidentyfikowanie w terenie.

Podział działki budowlanej na kilka części

Z tych względów, w przedstawionym stanie faktycznym brak jest podstaw do odmowy dokonania podziału nieruchomości na zasadzie art. 95 pkt 7 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Wskazać należy również, że w wyniku podziału może powstać nawet działka zabudowana drogą.

W tym miejscu przywołać można wyrok WSA w Łodzi z dnia 17.08.2011 II SA/Łd 375/11: 1. z art. 95 pkt 7 GospNierU wynika wyłącznie tyle, że wydzielana działka budowlana, a więc działka zabudowana również w inny sposób, ma być „niezbędna do korzystania z budynku mieszkalnego”, który może znajdować się na zupełnie innej – niż wydzielana – działce, np. bezpośrednio z nią sąsiadującej. 2. Działka gruntu może zatem stanowić w rozumieniu GospNierU nie tylko część nieruchomości, lecz również samodzielną nieruchomość gruntową stanowiącą pewną całość.

Przedmiotem oceny podziału w reżimie art. 95 pkt 7 uGospNierU jest dopuszczalność wydzielenia dla budynku mieszkalnego działki, która musi spełniać normatywne kryteria określone w art. 4 pkt 3a GospNierU. Podział ten nie może jednak skutkować pozbawianiem reszty wydzielanej nieruchomości walorów użytkowych wynikających z przepisów obowiązującego prawa. Działka gruntu wydzielana jako reszta pozostającego obszaru nieruchomości nie może bowiem posiadać takiej konfiguracji przestrzenno-obszarowej, która byłaby sprzeczna z powszechnie obowiązującym prawem. Jeżeli bowiem ewidencyjny podział nieruchomości w warunkach art. 95 GospNierU zatwierdzany jest decyzją administracyjną, to powstanie takiej działki gruntu byłoby skutkiem prawnym tej decyzji. Decyzja o zatwierdzeniu podziału nie może jednak wywoływać skutku sprzecznego z prawem, ponieważ w takim przypadku byłaby dotknięta wadą nieważności określoną w art. 156 § 1 pkt 2 KPA. Taki skutek decyzji oznaczałby, że została ona wydana z rażącym naruszeniem prawa.

Podział działki budowlanej na kilka części

Ustawowe kryterium prawidłowości i racjonalności korzystania z istniejących już na gruncie budynków i urządzeń – jako elementy składowe definicji działki budowlanej – należy odnieść do przepisów prawa określających poszczególne parametry tej działki. Prawidłowość i racjonalność są bowiem pojęciami normatywnie nieostrymi, o charakterze ocennym, których zakres treści zależny jest od subiektywnego postrzegania przez podmioty, które z ustaleniem ich normatywnego znaczenia wiążą określone skutki prawne. Jednocześnie, od określenia definicji tych pojęć ustawodawca uzależnił wyznaczenie terytorialnych granic powierzchni ziemskiej, niezbędnej dla dalszego korzystania z budynków i innych urządzeń. Terytorialne granice dopuszczalności wydzielenia działki budowlanej nie mogą zaś zależeć od subiektywnego rozumienia omawianych pojęć. Powinny dać się zobiektywizować takimi kryteriami, które nie są zależne ani od woli organu administracji prowadzącego postępowanie podziałowe, ani też od woli wnioskodawcy podziału nieruchomości. Takimi kryteriami są przepisy obowiązującego prawa, ponieważ to w ich ramach dokonuje się oceny, czy parametry określonej działki gruntu są wystarczające do jej zabudowy danym obiektem.

Podział działki budowlanej na kilka części

Organ administracji wydający decyzję o zatwierdzeniu podziału nieruchomości mający kierować się tymi kryteriami, jest jednocześnie zobowiązany działać na podstawie przepisów prawa (art. 6 KPA). Nie może zatem subiektywnie określać znaczenia tych kryteriów i na tej podstawie decydować, czy w danym przypadku przedmiot wydzielenia stanowi działkę budowlaną w rozumieniu art. 4 pkt 3a GospNierU, czy też nie, co w konsekwencji spowoduje odmowę zatwierdzenia podziału nieruchomości w trybie art. 95 pkt 7 GospNierU. Odmowa taka to ingerencja w wykonywanie prawa własności, które polega w tym przypadku na dysponowaniu przez właściciela wyodrębnionymi częściami nieruchomości. Jeżeli zatem do takiego wyodrębnienia nie dojdzie, właściciel nie będzie mógł zadysponować tą częścią nieruchomości na rzecz innego podmiotu, ze względu na brak przedmiotu takiej dyspozycji. Ingerencja organu administracji w wykonywanie prawa własności, a raczej w sposoby tego wykonywania, nie może być zatem efektem jego subiektywnych ocen w zakresie rozumienia pojęcia działki budowlanej, lecz musi mieć charakter prawnie zobiektywizowany.

Taki zaś charakter oceny zapewnia konieczność kierowania się przez organ administracji przy ustalaniu zaistnienia ustawowych kryteriów pojęcia działki budowlanej, tj. prawidłowości i racjonalności korzystania z zabudowy znajdującej się na gruncie, przepisami obowiązującego prawa określającymi minimalne parametry konieczne do zachowania przez działkę gruntu, z którymi prawodawca wiąże skutek dopuszczalności zabudowania jej takim obiektem budowlanym, jaki na tej działce już się znajduje. Chodzi zatem w tym względzie o zachowanie parametrów wynikających przede wszystkim z WarTechBudR. Inne akty prawne także mogą mieć znaczenie dla dokonywania oceny spełnienia przez wydzielaną zabudowaną działkę gruntu ustawowych parametrów warunkujących uznanie tej działki za budowlaną w rozumieniu art. 4 pkt 3a GospNierU.

Podział działki budowlanej na kilka części

Również w post. z 17.2.1999 r. (II CKU 63/98, Prok. i Pr. – wkł. 1999, Nr 6, s. 28) SN wskazał, że skoro zasadniczym składnikiem masy spadkowej była zabudowana nieruchomość, a uczestnicy postępowania domagali się jej podziału w naturze, to rzeczą sądu było, w dążeniu do realizacji tego wniosku, czuwanie z urzędu, aby podział nie był sprzeczny nie tylko z przepisami ustawy, ale także ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy, lub aby nie pociągał za sobą istotnej zmiany rzeczy lub znacznego zmniejszenia jej wartości (art. 211 KC). Także w post. z 16.11.2011 r. (V CSK 478/10, Legalis) SN potwierdził, że zakaz ustawowy, o którym stanowi art. 211 KC, to przede wszystkim ten wynikający z art. 93 ust. 1 GospNierU a contrario. Podział fizyczny nie może być dokonany, jeżeli byłby sprzeczny (niezgodny) z ustaleniami planu miejscowego.

Podział działki budowlanej na kilka części

Postępowanie podziałowe jest postępowaniem administracyjnym. Jeżeli ustawodawca dopuszcza w art. 62 KPA możliwość połączenia w jedno postępowanie administracyjne kilku postępowań dotyczących odrębnych podmiotów (byleby zachowana była jedność stanu faktycznego, podstawy prawnej i organu właściwego do prowadzenia postępowania), to tym bardziej reguła ta musi być zastosowana w przypadku wydzielania kilku działek gruntu spełniających wymagania określone w art. 95 pkt 7 GospNierU, przez ten sam podmiot w postępowaniu prowadzonym przez ten sam organ administracji. Nie można zatem wykluczać prawnej możliwości wydzielania na podstawie art. 95 pkt 7 GospNierU więcej niż jednej działki gruntu spełniającej warunki określone w tym przepisie, jeżeli każda z tych działek zabudowana jest budynkiem mieszkalnym i jednocześnie spełnia wymagania działki budowlanej określone w art. 4 pkt 3a GospNierU. W takim przypadku, poza działkami gruntu spełniającymi te kryteria, przedmiotem wydzielenia byłaby także działka obejmująca resztę powierzchni nieruchomości, niebędąca celem podziału z art. 95 pkt 7 GospNierU, a stanowiąca pozostałość z wydzielenia z nieruchomości działek gruntu spełniających wymagania ww. przepisu. Nie można również wykluczyć, że w wyniku podziału nieruchomości na podstawie art. 95 pkt 7 GospNierU zabudowanej kilkoma budynkami mieszkalnymi, wszystkie wydzielone działki gruntu spełniałyby cel określony w tym przepisie. Zastosowanie literalnej wykładni tego przepisu wykluczałoby jednak dopuszczalność dokonania takiego podziału na jego podstawie, co nie znajduje jurydycznego uzasadnienia, ponieważ nie jest wiadome, jaką wartość materialnoprawną miałaby chronić taka wykładnia tego przepisu.

Podział działki budowlanej na kilka części

Powyższe podzielił także NSA w wyr. z 9.12.2016 r. (I OSK 451/15, Legalis) przyjmując za oczywiste, że art. 95 pkt 7 GospNierU obejmuje sytuację, w której ma dojść do wydzielenia więcej niż jednej działki budowlanej, gdyż inne rozumienie tego przepisu byłoby nielogiczne i skutkowało koniecznością wydawania wielu odrębnych decyzji podziałowych w przypadku żądania obejmującego wydzielenie kilku działek z jednej nieruchomości. Odczytanie go jako przepisu zezwalającego na zastosowanie owego wyjątku tylko jednokrotnie w odniesieniu do jednej nieruchomości, nie ma uzasadnienia prawnego i byłoby sprzeczne z celem przepisu. Użyta forma wyrażenia „wydzielenie działki” jest tylko sformułowaniem językowym, którego niepodobna odczytywać literalnie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w wyr. z 10.5.2016 r. (II SA/Bk 234/16, Legalis) wprost zaś stwierdził, że wykładnia przepisu art. 95 pkt 7 GospNierU nie może prowadzić do wniosku, że w wyniku podziału może powstać tylko jedna działka budowlana, a jeśli powstaną dwie to wyklucza to możliwość zastosowanie tej regulacji. Takie rozumienie tego przepisu niweczy bowiem cel i sens tej regulacji.

Podział działki budowlanej na kilka części

Podsumowując, zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, należy wskazać, że nie ma przeciwwskazań do dokonania podziału w trybie art. 95 pkt 7, należy w konstrukcji jedynie wykonać dodatkowo dach, fundament i ściany parteru. W świetle powyższego, aby dokonać podziały należy wykonać dach tymczasowy – nie musi być to dach docelowy, gdyż jak wskazano powyżej, budynek nie musi być objęty pozwoleniem na użytkowanie. Przy ocenie, czy dana konstrukcja jest dachem należy mieć na względzie współczesny rozwój technologiczny. Co prawda, najpopularniejszym materiałem do wykonania konstrukcji dachów czyli więźb dachowych jest drewno, jednak – dla przykładu – w technologii YTONG możliwe jest wykonanie dachu bez więźby dachowej; z kolei stropodachy to pokrycia budynku, które pod względem konstrukcyjnym i funkcjonalnym pełnią jednocześnie funkcję stropu i dachu.

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link

Opublikowano 5 sierpnia 20245 sierpnia 2024 przez Admin

Spadek z przedmiotem w leasingu – czy leasingodawca może naliczać raty za auto, pomimo zwrotu pojazdu

Stan faktyczny: Pisze do Panstwa poniewaz niezwlocznie potrzebuje zasiwgnac porady prawnej. Sprawa dotyczy przyjecia spadku z dobrodziejstwem inwentarza po moim zmarlym mezu. Moj maz zmarl X roku, przed smiercia od koniec lutego zawarl umowe leasingu auta w formie najmu X. Byl on wylaczna strona umowy pomiedzy leasingodawca. Niestety X zmarl. Ja wraz z maloletnimi dziecmi najszybciej jak to bylo mozliwe a wiec X br przyjelam spadek z dobrodziejstwem inwentarza. Obecnie jestem w trakcie spisu inwentarza z komornikiem,termin jest wyznaczony na X. Auto zostalo w bardzo dobrym stanie zwrocone najszybciej jak to bylo mozliwe,a bylo to mozliwe pod koniec sierpnia,pomimo,ze kilka dni po smierci w salonie powiedziano mi,ze zwrot nie jesy mozliwy i oni samochodu nie przyjmuja tylko dopiero po okazaniu Aktu Poswiadczenia Dziedziczenia. Po przyjeciu Aktu i okazaniu dokumentu,powiedziano mi,ze sprawa leasingu auta mojego meza jest przedmiotem w sprawie i mam oczekiwac na wiadomosc.Termin zdania auya zostal wyznaczony na koniec sipernia i tak auto zostalo zdane. W miedzyczasie nie bylo uzytkowane tylko w oczekiwaniu na decyzje bylo w garazu podziemnym.Dzis wlasciciel auta domaga sie zaplacenia kilku rat (czerwiec,lipiec,sierpien i bodajze wrzesien)

Czy placenie rat jest w tym przypadku zasadne oraz czy wlasciciel.auta ma prawo domagac sie ich teraz, bo jak wspomnialam jestem w trakcie spisu inwentarza oraz oczekuje zgody Sadu Cywilnego na obracaniem masy spadkowej po zmarlym mezu poniewaz majayek przekracza sume zayklego zarzadu i dopoki nie bede miala jakiejkolwiek zgody Sadu nie moge zarzadzac

Spadek z przedmiotem w leasingu – czy leasingodawca może naliczać raty za auto, pomimo zwrotu pojazdu

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 121)
Ustawa z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. 1983 nr 45 poz. 207)
Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz.U. 1964 nr 9 poz. 59)
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. 1997 nr 137 poz. 926)

Spadek z przedmiotem w leasingu – czy leasingodawca może naliczać raty za auto, pomimo zwrotu pojazdu

Po pierwsze, należałoby zweryfikować Ogólne Warunki Umów leasingodawcy. Często w takich OWU wskazuje się, że gdy korzystający będący osobą fizyczną umrze, a nie ma innych korzystających będących stroną umowy leasingu, umowa leasingu wygasa z dniem śmierci korzystającego.

Jeżeli taki zapis jest, raty nie są wymagane.

Jeżeli takiego zapisu nie ma, należy wyjaśnić kwestie dziedziczenia w przypadku przyjęcia spadku z dobrodziejstwem inwentarza.

Przy czym należy również wyjaśnić, że informując o planowanym zwrocie pojazdu, umowa została przez Panią wypowiedziana.

Co do zasady, śmierć leasingobiorcy nie powoduje automatycznego zerwania bądź wygaśnięcia umowy leasingu. W art. 93-93d ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa wprowadzono zasadę uniwersalnej sukcesji podatkowej praw i obowiązków wynikających z przepisów prawa podatkowego. Skoro spadkodawca (Pani mąż) był stroną umowy leasingu, podatkowe prawa i obowiązki związane z tą umową przechodzą na spadkobiercę z mocy prawa na podstawie art. 97 Ordynacji podatkowej. Umowa leasingu zawarta ze spadkodawcą jest z mocy prawa kontynuowana pomiędzy leasingodawcą a spadkobiercą lub podmiotem będącym następcą prawnym dotychczasowego korzystającego. Zasada sukcesji generalnej oznacza także, że następca prawny będzie miał możliwość skorzystania z podstawowych praw podatkowych przysługujących wcześniej korzystającemu nawet w sytuacji, gdy faktury wystawiane przez leasingodawcę po wystąpieniu sukcesji podatkowej zawierały dane właściwe dla dotychczasowego spadkobiercy. Faktury zawierające dane dotychczasowego korzystającego mogą stanowić dla następcy prawnego prawidłową podstawę do korzystania z należnych mu praw wynikających z prawa podatkowego.

Spadek z przedmiotem w leasingu – czy leasingodawca może naliczać raty za auto, pomimo zwrotu pojazdu

W przypadku leasingu własność samochodu pozostaje przy leasingodawcy. W przypadku śmierci osoby prowadzącej działalność leasingodawca ma prawo wygasić umowę leasingu. Na takie rozwiązanie pozwala prawo i zapisy większości umów leasingowych. W takim przypadku leasingodawca może żądać wykupu bądź zwrócenia samochodu.

Ogólne warunki umowy leasingu (OWUL) większości dużych firm leasingowych mówią o wygaszeniu umowy z dniem śmierci leasingobiorcy i braku spadkobiercy. Wtedy należy zwrócić przedmiot leasingu do leasingodawcy (na własny koszt i zazwyczaj na plac ze sprzętem poleasingowym). Leasingodawca wystawia samochód na aukcję.

Spadek z przedmiotem w leasingu – czy leasingodawca może naliczać raty za auto, pomimo zwrotu pojazdu

Podusmowując – kluczowe jest zapoznanie się z OWU leasingodawcy, być może w tym dokumencie zapisano, że leasing wygasa i nie mamy w ogóle do czynienia z przeniesieniem lasingu na Panią i innych spadkobierców.

Jeżeli takiego zapisu nie ma, należy się powołać na to, że informując o śmerci spadkodawcy i chęci zwrotu pojazdu, wypowiedziała Pani umowę i ma Pani obowiązek spłaty rat naliczonych do chwili powiadomienia o rezygnacji z leasingu. Jak Pani wskazuje, informacja została przekazana w salonie kilka dni po śmierci i do tej daty opłaty powinny być naliczane.

Spadek z przedmiotem w leasingu – czy leasingodawca może naliczać raty za auto, pomimo zwrotu pojazdu

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link

Opublikowano 3 lipca 20243 lipca 2024 przez Admin

Obowiązek naprawienia szkody w trakcie trwania Systemu Dozoru Elektronicznego

Obowiązek naprawienia szkody w trakcie trwania SDE

Stan faktyczny: Chciałabym uzyskać informację odnośnie kwestii naprawienia szkody wobec poszkodowanego w czasie trwania dozoru elektronicznego. Czy do skrócenia czasu dozoru elektronicznego sąd wymaga wpłaty określonej procentowo kwoty wobec poszkodowanego żeby ubiegać się o skrócenie dozoru oraz co w sytuacji jeśli do końca trwania dozoru elektronicznego nie zostanie uiszczona cała kwota wobec poszkodowanego. Sytuacja nie ma na celu uchylania się od wpłaty.

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz.U. 1997 nr 88 poz. 553)
Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny wykonawczy (Dz.U. 1997 nr 90 poz. 557)
Rozporządzenie Ministra sprawiedliwości z dnia 9 grudnia 2022 r. w sprawie sposobu oraz szczegółowych warunków wykonywania kar, środków karnych i środków zabezpieczających w systemie dozoru elektronicznego

Zgodnie z art. 43a kkw:

Kary, środki karne i środki zabezpieczające, których wykonanie łączy się z zastosowaniem dozoru elektronicznego, wykonuje się według przepisów niniejszego rozdziału.

Obowiązek naprawienia szkody w trakcie trwania SDE

To, w jakim terminie sprawca powinien wykonać obowiązek naprawienia szkody, powinno wynikać z wyroku skazującego. Może być to przykładowo termin 1 roku od uprawomocnienia się orzeczenia. Jeżeli termin w wyroku nie jest oznaczony, przyjąć należy, że środek kompensacyjny staje się wymagalny po uprawomocnieniu się orzeczenia. Są także inne bardziej radykalne głosy, zgodnie z którymi sąd nie może określać terminu wykonania obowiązku naprawienia szkody – staje się on wykonalny z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia nakładającego ten obowiązek. „Określenie przez sąd w wyroku terminu naprawienia szkody, w wypadku orzeczenia tego obowiązku jako środka karnego na podstawie art. 46 § 1 k.k., nie znajduje żadnego oparcia w przepisach Kodeksu karnego” (wyrok SA w Katowicach z 3.03.2011 r., II AKa 42/11, LEX nr 846484).

Jeżeli zatem sąd nie wskazał terminu naprawienia szkody, powinno się tego dokonać po uprawomocnieniu wyroku – czyli niestety w trakcie SDE.

Obowiązek naprawienia szkody w trakcie trwania SDE

Należy w tym miejscu wskazać na na wyrok Sąd Apelacyjnego w Katowicach z dnia 7 października 2011 r., II AKa 366/11:

W wypadku orzekania o obowiązku naprawienia szkody, jako środku karnym z art. 46 § 1 KK, w wyroku powinno się dokładnie określić sposób jego wykonania. Sąd nie jest przy tym związany postanowieniami ugody między pokrzywdzonym, a oskarżonym zawartej po skierowaniu sprawy na drogę postępowania mediacyjnego (art. 23a § 1 KPK) Niemniej jednak transponowanie treść takiej ugody, co do obowiązku naprawienia szkody, do wyroku powoduje, że taka ugoda staje się prawnie wiążąca.

Oznacza to, że wykonywanie kary w SDE nie wpływa na zawieszenie terminu do wykonania obowiązku naprawienia szkody.

Zatem jeżeli nie mają Państwo możliwości realizowania tego obowiązku, aby jego brak nie wpłynął negatywnie na skrócenie SDE, należy przesłać do sądu penitencjarnego wniosek o odroczenie wykonania środka karnego.

Naprawienie szkody, o którym mowa w art. 46 § 1 k.k., to w szczególności wyrównanie straty, którą poszkodowany poniósł. Sąd karny musi uwzględnić w chwili wyrokowania rozmiary pokrytej już szkody, w szczególności wartość uprzednio odzyskanego w stanie niepogorszonym mienia (wyrok SN z 29.03.2011 r., III KK 392/10, LEX nr 794161). Warunkiem orzeczenia omawianego obowiązku naprawienia szkody jest zatem jej istnienie w czasie orzekania, co oznacza, że nie może być już ona wcześniej skompensowana (tak Szewczyk, Jakubowski, Iwański [w:] Wróbel, Zoll I/1, s. 900).

„Obowiązek naprawienia szkody dotyczy tylko szkody, której nie naprawiono, a sąd orzekając na podstawie art. 46 § 1 k.k., uwzględnić musi rozmiar już naprawionej szkody. Zobowiązanie do naprawienia szkody nie może bowiem zmierzać do przysporzeń w majątku pokrzywdzonego” (wyrok SN z 12.04.2018 r., III KK 128/18, LEX nr 2490903). „1. Okolicznością warunkującą orzeczenie wobec sprawcy przestępstwa środka kompensacyjnego w postaci obowiązku naprawienia szkody o charakterze materialnym, przewidzianego w art. 46 § 1 k.k., jest istnienie takiej szkody w chwili orzekania, a zakres orzeczonego obowiązku nie może być wyższy niż wartość szkody wyrządzonej osądzonym przestępstwem. 2. W sytuacji gdy sprawca chociażby w części samodzielnie naprawił wyrządzoną szkodę, środek kompensacyjny przewidziany w art. 46 § 1 k.k. w tym zakresie nie może zostać orzeczony, albowiem środek ten zawsze związany jest z wielkością istniejącej, a więc nienaprawionej szkody” (wyrok SN z 1.04.2021 r., IV KK 113/2, LEX nr 3220065).

„Sąd winien był tak ukształtować swe rozstrzygnięcie, aby szkoda stanowiąca uszczerbek materialny, który powstał w majątku pokrzywdzonego w wyniku dokonania na jego szkodę przestępstwa, została naprawiona. Sąd orzekając w oparciu o przepis art. 46 § 1 k.k. musi mieć na względzie rozmiar już naprawionej szkody, gdyż zobowiązanie do jej naprawienia nie może zmierzać do przysporzeń w majątku pokrzywdzonego. Obowiązek naprawienia szkody dotyczy tylko szkody, której nie naprawiono, a sąd orzekając na podstawie art. 46 § 1 k.k., uwzględnić musi rozmiar już naprawionej szkody. Przy orzekaniu obowiązku naprawienia szkody sąd powinien więc uwzględnić fakt odzyskania przez pokrzywdzonego w całości skradzionego mienia, również w trybie art. 230 § 2 KPK.

Skradziony przedmiot nie przestaje być własnością osoby, na której szkodę dopuszczono się kradzieży i podlega zwrotowi tej osobie. Sprawca przestępstwa (kradzieży, oszustwa) nie nabywa zatem własności skradzionych rzeczy. Stąd też nie podlega przepadkowi w oparciu o przepis art. 44 § 1 k.k. (zastrzeżenie zawarte w art. 44 § 5 k.k.), jak również nie może ulec przepadkowi na rzecz Skarbu Państwa jako korzyść majątkowa, którą sprawca osiągnął z popełnienia przypisanego mu przestępstwa (tu zachodzi bowiem warunek wyłączający określony w art. 45 § 1 zdanie drugie k.k.). Jednocześnie, żaden przepis prawa materialnego nie przewiduje możliwości zwrotu równowartości dowodu rzeczowego. Zwrot zabezpieczonego przedmiotu (przy braku jakichkolwiek ustaleń wskazujących uszkodzenie rzeczy powodującej obniżenie jej wartości), jest równoznaczny z naprawieniem pokrzywdzonemu wyrządzonej mu szkody o charakterze majątkowym” (wyrok SN z 18.05.2022 r., III KK 91/22, LEX nr 3409738).

Obowiązek naprawienia szkody w trakcie trwania SDE

Sąd powinien każdorazowo sprecyzować rodzaj świadczenia, które skazany ma spełnić tytułem obowiązku naprawienia szkody (restytucja naturalna czy kompensacja w formie pieniężnej; Marek, Oczkowski [w:] System, t. 6, s. 887). Ze względu na cywilny charakter obowiązku naprawienia szkody i odesłanie do stosowania przepisów prawa cywilnego, wobec treści art. 363 § 1 k.c., w aktualnym stanie prawnym sąd powinien uwzględnić wniosek pokrzywdzonego co do sposobu naprawienia szkody. Sąd jednak może nie uwzględnić wniosku w zakresie przywrócenia stanu poprzedniego, jeśli byłoby to niemożliwe lub znacznie utrudnione (wówczas naprawienie szkody winno ograniczać się do zapłaty określonej kwoty pieniężnej) (Marek, Oczkowski [w:] System, t. 6, s. 887)

Obowiązek naprawienia szkody w trakcie trwania SDE

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link