Tag: prawnik

Opublikowano przez

Inwestor w spółce z o.o. – przekazanie udziałów

Inwestor to co do zasady, wspólnik mniejszościowy. 

Inwestor w spółce z o.o. – przekazanie udziałów

Stan faktyczny: Prowadzę własną działalność gospodarczą i chcę w ramach jej (po przekształceniu w spółkę) rozpocząć nowy projekt (produkcja i sprzedaż). Pomysł jest na tyle innowacyjny, że udało mi się znaleźć zainteresowanego nim inwestora. Potrzebuję ok. X mln zł, by w momencie otrzymania dotacji na projekt ze środków europejskich – mieć kapitał na wkład własny. Inwestor już na pierwszej rozmowie zaznaczył, że w takim przypadku, gdy ja nie dysponuję środkami finansowymi (mój pomysł, praca i realizacja) to powinien on otrzymać ponad 50% udziałów w firmie i że jest to standard w takich przypadkach. Chcę wiedzieć, czy rzeczywiście tak jest? Oraz jakie mam inne możliwości legalnego ułożenia warunków takiej współpracy? Nie chcę, by inwestor miał ponad połowę udziałów, wolę w takim przypadku wziąć kredyt i wnieść do projektu jakaś kwotę pieniędzy.

Proszę o przedstawienie, jak ta sytuacja wygląda z punktu widzenia prawa. Interesuje mnie również sporządzenie umowy poufności – tak, by inwestor nie mógł zdradzić moich pomysłów. Czy mogę się posłużyć standardowym wzorem, czy wymaga to zastosowania jakichś specyficznych zapisów? 

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

  1. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 121)
  2. Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego. (Dz.U. 1964 nr 43 poz. 296)
  3. Ustawa z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych ((Dz.U. 2000 nr 94 poz. 1037)
  4. Ustawa z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz.U. 1997 nr 121 poz. 769)
  5. Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 851, ze zm.).

Inwestor w spółce z o.o. – przekazanie udziałów

Po pierwsze, w żadnym wypadku nie należy przekazywać udziałów w ilości od 50 % wzwyż. Inwestor to co do zasady, wspólnik mniejszościowy. 

Przekazanie 50 % udziałów doprowadza w spółkach do pata decyzyjnego, natomiast przekazanie 51 % udziałów lub więcej, pozbawi Panią w większości prawa decyzyjności a nawet może doprowadzić do utraty spółki. 

Jeżeli natomiast chciałaby Pani zachować inwestora ale nie przekazywać mu pakietu kontrolnego a np. 10 -30 % udziałów, może Pani zaproponować uprzywilejowanie tych udziałów co do dywideny, czyli udziału w zysku. Inwestor może otrzymywać większość wypracowanego zysku, pomimo mniejszej ilości udziałów. 

Poniżej wyjaśniam w punkatch co może się stać w przypadku przekazania od 50 % udziałow wzwyż oraz następnie kwestię uprzywilejowania udziałow. 

Na marginiesie, gdy zdecyduje się Pani na współpracę z inwestorem, warto zaopatrzyć się w dobrą umowę sprzedaży udziałów a także umowę spółki, która ustali takie kwestie jak np. Pani prawo pierwokupu tych udziałów itp., aby nie doprowadzić do sytuacji, gdy inwestor zbędzie udziały osobie/podmiotowi, z którym nie chciałaby Pani współpracować. 

Inwestor w spółce z o.o. – przekazanie udziałów

  1. PRZEKAZANIE PAKIETU KONTROLNEGO

Co do zasady, na każdy udział przypada jeden głos na zgromadzeniach wspólników spółki. Można ewentualnie w umowie spółki uprzywilejować część udziałów co do prawa głosu, dzięki czemu będzie można zachować realny wpływ na decyzje podejmowane na zgromadzeniach wspólników. Natomiast w przypadku braku takiej regulacji, wspólnik większościowy de facto sam podejmuje decyzje. W przypadku równych głosów i braku zgody co do podejmowanych działań, konieczna jest interwencja sądu. 

Zgodnie z art. 174 KSH:

§ 1. Jeżeli ustawa lub umowa spółki nie stanowi inaczej, wspólnicy mają równe prawa i obowiązki w spółce.

§ 2. Jeżeli umowa spółki przewiduje udziały o szczególnych uprawnieniach, uprawnienia te powinny być w umowie określone (udziały uprzywilejowane).

§ 3. Uprzywilejowanie może dotyczyć w szczególności prawa głosu, prawa do dywidendy lub sposobu uczestniczenia w podziale majątku w przypadku likwidacji spółki. Uprzywilejowanie w zakresie prawa głosu może dotyczyć tylko udziałów o równej wartości nominalnej.

§ 4. Uprzywilejowanie dotyczące prawa głosu nie może przyznawać uprawnionemu więcej niż trzy głosy na jeden udział. Uprzywilejowanie dotyczące dywidendy nie może naruszać przepisów art. 196.

§ 5. Umowa spółki może uzależnić przyznanie szczególnych uprawnień od spełnienia dodatkowych świadczeń na rzecz spółki, upływu terminu lub ziszczenia się warunku.

§ 6. Na udziały lub prawa do zysku w spółce nie mogą być wystawiane dokumenty na okaziciela, jak również dokumenty imienne lub na zlecenie.

Inwestor w spółce z o.o. – przekazanie udziałów

W kwestii określenia i ochrony statusu wspólników spółki z o.o. istotną rolę odgrywa art. 20 KSH, który nakazuje wspólników tych traktować jednakowo w takich samych okolicznościach (zasada równego traktowania wspólników). Zastrzeżenie, że jednakowe traktowanie ma mieć miejsce w takich samych okolicznościach, oznacza konieczność uwzględnienia przede wszystkim liczby udziałów posiadanych przez wspólnika, nałożonych na niego dodatkowych obowiązków lub przyznanych mu przywilejów itp. Inne więc będzie traktowanie wspólnika w zależności od jego pozycji w spółce – może się to przejawiać stawianiem większych wymagań wspólnikom większościowym, częstszym braniem w ochronę udziałowców mniejszościowych itp.

Zasada równego traktowania wspólników nie stoi w sprzeczności z inną regułą funkcjonowania spółki z o.o., a mianowicie zasadą rządów większości. W szczególności nie jest możliwe kwestionowanie tej ostatniej zasady z powołaniem się na wymóg równego traktowania wspólników – oczywiście ocena wypadnie inaczej, gdy wspólnicy większościowi nadużywają swojej pozycji.

Inwestor w spółce z o.o. – przekazanie udziałów

Zasada równego traktowania wspólników nie może być przede wszystkim traktowana jedynie jako postulat określonego zachowania – jej uchybienie może stanowić przesłankę zaskarżenia uchwały naruszającej art. 20 KSH czy nawet powództwa o rozwiązanie spółki (art. 271 pkt 1 KSH), a także podstawę dochodzenia roszczeń odszkodowawczych.

Zasada równości praw i obowiązków wspólników – art. 174 KSH

Przewidziana w art. 174 § 1 KSH zasada równości praw i obowiązków nie może być traktowana w sposób dosłowny, należy bowiem wiązać ją z istniejącą w spółce relacją udziałów. Nie jest w szczególności możliwe uznanie, że równość praw i obowiązków wspólników ma miejsce w tych przypadkach, gdy liczba posiadanych przez nich udziałów jest różna. Tych wypadków dotyczy właśnie zawarte w art. 174 § 1 in principio KSH zastrzeżenie, że nierówny rozdział praw i obowiązków może wynikać z ustawy – w tych mianowicie przypadkach, gdy ich zakres uzależniony jest od liczby i wartości udziałów poszczególnych wspólników, np. w przypadku prawa do dywidendy, prawa głosu czy obowiązku dopłat.

Inwestor w spółce z o.o. – przekazanie udziałów

II. UPRZYWILEJOWANIE UDZIAŁÓW

Zgodnie z art. 196 KSH:

Na udział uprzywilejowany w zakresie dywidendy można przyznać uprawnionemu dywidendę, która przewyższa nie więcej niż o połowę dywidendę przysługującą udziałom nieuprzywilejowanym (dywidenda uprzywilejowana). Udziały uprzywilejowane w zakresie dywidendy nie korzystają z pierwszeństwa zaspokojenia przed pozostałymi udziałami, chyba że umowa spółki stanowi inaczej.

Z przepisu art. 196 KSH wynika, że maksymalny limit dywidendy przypadającej na udział uprzywilejowany może wynosić 150% dywidendy przysługującej udziałowi nieuprzywilejowanemu (w zakresie dywidendy). Zgodzić się trzeba z A. Nowackim, że w art. 196 zd. 1 KSH chodzi o powstanie uprawnienia do wypłaty dywidendy, a nie o powstanie uprawnienia do samej dywidendy. Oznacza to, że maksymalny pułap określony w tym przepisie dotyczy dywidendy in concreto, tj. ustalonej na zgromadzeniu wspólników, a nie ogólnego uprawnienia do dywidendy w wysokości określonej w umowie spółki.

Inwestor w spółce z o.o. – przekazanie udziałów

Komentowany przepis nie określa sposobu obliczania uprzywilejowania. Umowa spółki może zatem przyznać wspólnikowi dywidendę sztywną, w określonej nominalnie wysokości, dywidendę minimalną albo dywidendę określaną za pomocą wskaźników ekonomicznych. W każdym jednak przypadku dywidenda przypadająca w danym roku obrotowym na dany udział uprzywilejowany nie może przekraczać 150% dywidendy przypadającej na udział nieuprzywilejowany. Jeżeli zatem w danym roku obrotowym zysk przeznaczony do podziału nie pozwoli na zaspokojenie dywidendy uprzywilejowanej w nominalnie ustalonej wysokości bez przekraczania limitu 150%, to dywidenda przyznana na dany udział będzie musiała ulec redukcji do ustawowego pułapu (T. Siemiątkowski, R. Potrzeszcz, w: R. Potrzeszcz, T. Siemiątkowski, Spółka z o.o., 2001, s. 326). Najbardziej czytelne i rodzące najmniej komplikacji jest zastosowanie w umowie spółki zapisu, według którego na udział uprzywilejowany przypada dywidenda w wysokości 150% dywidendy przypadającej na udział nieuprzywilejowany.

Przykład: Zysk do podziału za dany rok obrotowy w spółce wynosi 10 000 zł. W spółce jest 7 udziałów, z tego 5 nieuprzywilejowanych i 2 uprzywilejowane w ten sposób, że przypada na nie 150% dywidendy zwykłej. Obliczenia dywidendy przypadającej na każdy udział należy dokonać w sposób następujący: D (dywidenda przypadająca na jeden udział nieuprzywilejowany) = Zysk do podziału / (liczba udziałów nieuprzywilejowanych + liczba udziałów uprzywilejowanych * przywilej przypadający na dywidendę) D = 10000 / (5+2*150%) D = 1250 Du (dywidenda uprzywilejowana) = D * 150%, tj. 1875.

Inwestor w spółce z o.o. – przekazanie udziałów

Ograniczenia maksymalnej wysokości dywidendy uprzywilejowanej ustanowione w art. 196 KSH stosować należy również w sytuacji, gdyby na podstawie art. 174 § 3 i 4 KSH wspólnikowi zostało przyznane osobiste uprawnienie dotyczące uprzywilejowania dywidendowego (S. Sołtysiński, w: S. Sołtysiński i in., KSH. Komentarz, t. 2, 2005, s. 408).

Zasadą jest, że udziały uprzywilejowane w zakresie dywidendy nie korzystają z pierwszeństwa zaspokojenia przed pozostałymi udziałami. Umowa spółki może wprowadzić odmienną regulację, przyznającą wspólnikom posiadającym określone udziały pierwszeństwo zaspokojenia roszczenia o wypłatę dywidendy (M. Ożóg, w: Z. Koźma, M. Ożóg, KSH. Komentarz, 2005, s. 303). W praktyce dojdzie do takiej sytuacji, gdy spółka wyznaczy dwa odrębne terminy wypłaty dywidendy: termin pierwszy dla udziałów uprzywilejowanych i drugi termin dla pozostałych udziałów, albo gdy spółka nie jest w stanie jednocześnie zaspokoić roszczenia wszystkich wspólników o wypłatę dywidendy (A. Nowacki, Dywidenda, s. 23). Udział nieuprzywilejowany co do wysokości dywidendy może na podstawie art. 174 § 2 KSH zostać w umowie spółki uprzywilejowany w zakresie pierwszeństwa zaspokojenia (M. Rodzynkiewicz, KSH. Komentarz, 2009, s. 343).

Wynikające z uprzywilejowania udziału prawo do zwiększonej dywidendy przekształca się w wierzytelność wspólnika względem spółki z chwilą podjęcia uchwały o podziale zysku. Artykuł 196 KSH mówi bowiem o przyznaniu dywidendy, co dokonywane jest właśnie w uchwale o podziale zysku przez zwyczajne zgromadzenie wspólników (art. 231 § 2 pkt 2 KSH).

Inwestor w spółce z o.o. – przekazanie udziałów

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link

Opublikowano przez

Prowadzenie kanału na YouTube z Polski, skierowanego do odbiorców z USA

Prowadzenie kanału na YouTube z Polski, skierowanego do odbiorców z USA

Prowadzenie kanału na YouTube z Polski, skierowanego do odbiorców z USA

Stan faktyczny: Witam, moje pytanie dotyczy działalności internetowej w USA. Prowadzę kanał z X na polskim YouTube od kilku lat i wpadłem na pomysł, żeby spróbować rozszerzyć to o inne kraje, dodając dubbing w języku angielskim. Żeby to zrobić będę musiał utworzyć nowy kanał z lokalizacją USA, tak aby filmy były proponowane w tamtym rejonie. Chciałbym się dowiedzieć, jak to wygląda od strony prawnej? Czy na coś powinienem uważać? Jak należy się rozliczać? Jestem osobą prywatną i mieszkam na stałe w Polsce.

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

  1. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 121)
  2. Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. 1997 nr 137 poz. 926)
  3. Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. 2004 nr 54 poz. 535)
  4. Ustawa z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz.U. 2002 nr 144 poz. 1204)
  5. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) 
  6. Ustawa z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz.U. 2018 poz. 646)

Zasada ogólna mówi, że miejscem świadczenia usług – w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika VAT – jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności. W przypadku usługobiorcy niebędącego podatnikiem VAT, miejscem świadczenia usług jest miejsce, gdzie usługodawca posiada siedzibę lub miejsce zamieszkania.

Prowadzenie kanału na YouTube z Polski, skierowanego do odbiorców z USA

W przypadku gdy usługi elektroniczne świadczone są na rzecz podmiotów niebędących podatnikami VAT ma zastosowanie art. 28k ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 28 k ustawy VAT:

1. Miejscem świadczenia usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych i usług elektronicznych na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym podmioty te posiadają siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

2. Przepis ust. 1 nie ma zastosowania, w przypadku gdy łącznie są spełnione następujące warunki:

1) usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, a w razie braku takiej siedziby – stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu, tylko na terytorium jednego państwa członkowskiego;

2) usługi, o których mowa w ust. 1, są świadczone na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, posiadających siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium państwa członkowskiego, o którym mowa w pkt 1;

3) suma całkowitej wartości usług, o których mowa w ust. 1, świadczonych na rzecz podmiotów, o których mowa w pkt 2, oraz całkowitej wartości dostaw towarów, o których mowa w art. 22a ust. 1 pkt 3, pomniejszona o kwotę podatku lub podatku od wartości dodanej, nie przekroczyła w trakcie roku podatkowego ani w poprzednim roku podatkowym kwoty 10 000 euro lub jej równowartości wyrażonej w walucie krajowej państwa członkowskiego, o którym mowa w pkt 1, przy czym w przypadku usługodawcy posiadającego siedzibę działalności gospodarczej, a w razie braku takiej siedziby – stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu, tylko na terytorium kraju wyrażona w złotych równowartość kwoty w euro wynosi 42 000 zł.

Prowadzenie kanału na YouTube z Polski, skierowanego do odbiorców z USA

Zatem, świadcząc usługi elektroniczne na rzecz prywatnych użytkowników YT z USA, miejscem opodatkowania będzie USA.

Po utworzeniu kanału, należy skorzystać z formularzy dostępnych na YT/google, gdyż twórcy kanałów na YT muszą przesłać dane podatnika. Google odlicza w tej sytuacji podatki w USA od zarobków w YT pochodzących od widzów w USA. 

Takie dane należy podać po zalogowaniu w Google Adsense w sekcji płatności. 

Należność pobierana przez Google od twórców jakim planuje Pan zostać (kanał dla widzów w USA) na poczet podatku wynosi 0–30% w przypadku zarobków uzyskanych od widzów w USA i zależy od tego, czy dany kraj podpisał umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania ze Stanami Zjednoczonymi.

Polska podpisała taką umowę.

Artykuł 28k VATU ma zastosowanie wyłącznie w przypadku, gdy przedmiotem świadczenia są usługi telekomunikacyjne, nadawcze lub elektroniczne.

Zgodnie z art. 2 pkt 25a VATU usługami telekomunikacyjnymi są usługi dotyczące transmisji, emisji i odbioru sygnałów, tekstów, obrazów i dźwięków lub wszelkiego rodzaju informacji drogą kablową, radiową, optyczną lub za pośrednictwem innych systemów elektromagnetycznych, w tym związane z nimi przeniesienie lub cesja praw do użytkowania środków dla zapewniania takiej transmisji, emisji i odbioru, wraz z zapewnieniem dostępu do ogólnoświatowych sieci informacyjnych, z uwzględnieniem art. 6a rozporządzenia wykonawczego 282/2011.

Prowadzenie kanału na YouTube z Polski, skierowanego do odbiorców z USA

Definicja ta oparta jest na definicji zawartej w art. 24 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE, zgodnie z którą:

„usługi telekomunikacyjne oznaczają usługi dotyczące transmisji, emisji i odbioru sygnałów, tekstów, obrazów i dźwięków lub wszelkiego rodzaju informacji drogą kablową, radiową, optyczną lub za pośrednictwem innych systemów elektromagnetycznych, w tym związane z nimi przeniesienie lub cesja praw do użytkowania środków dla zapewniania takiej transmisji, emisji i odbioru, wraz z zapewnieniem dostępu do ogólnoświatowych sieci informacyjnych”.

Ustawodawca w definicji „usług telekomunikacyjnych” odnosi się także do art. 6a rozporządzenia Rady Nr 282/2011. Przepis ten formułuje otwartą definicję „usług telekomunikacyjnych”, przewidując, że:

„1. Usługi telekomunikacyjne w rozumieniu art. 24 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE obejmują w szczególności następujące usługi:

a) usługi telefonii stacjonarnej i komórkowej służące do przesyłania i przełączania komunikacji głosowej, danych i obrazu, łącznie z usługami telefonicznymi obejmującymi element obrazu, nazywane inaczej usługami wideotelefonicznymi;

b) usługi telefoniczne świadczone przez Internet, łącznie z usługami telefonii internetowej (VoIP);

c) poczta głosowa, oczekiwanie na połączenie, przekazywanie połączenia, identyfikacja dzwoniącego, telekonferencja i inne usługi obsługiwania połączeń;

d) usługi przywoływania;

e) usługi „audiotekst”;

f) faks, telegraf i teleks;

g) dostęp do Internetu i stron World Wide Web;

h) prywatne połączenia sieciowe oddające łącza telekomunikacyjne do wyłącznego użytku usługobiorcy.

2. Usługi telekomunikacyjne w rozumieniu art. 24 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE nie obejmują następujących usług:

a) usług świadczonych drogą elektroniczną;

b) usług nadawczych radiowych i telewizyjnych”.

Prowadzenie kanału na YouTube z Polski, skierowanego do odbiorców z USA

Na podstawie art. 2 pkt 25b VATU usługami nadawczymi są usługi nadawcze, o których mowa w art. 6b rozporządzenia Rady Nr 282/2011. Przepis ten tworzy otwartą definicję „usług nadawczych”, przewidując, że:

„1. Usługi nadawcze obejmują usługi zawierające treści audio i audiowizualne, takie jak programy radiowe lub telewizyjne dostarczane za pośrednictwem sieci komunikacyjnych, powszechnie udostępniane przez dostawcę usług medialnych i objęte jego odpowiedzialnością redakcyjną, przeznaczone do jednoczesnego słuchania lub oglądania zgodnie z zaplanowanym programem.

2. Ustęp 1 obejmuje w szczególności:

a) programy radiowe lub telewizyjne transmitowane lub retransmitowane za pośrednictwem sieci radiowej lub telewizyjnej;

b) programy radiowe lub telewizyjne rozpowszechniane za pośrednictwem Internetu lub podobnej sieci elektronicznej (streaming IP), jeżeli są nadawane jednocześnie z ich transmisją lub retransmisją za pośrednictwem sieci radiowej lub telewizyjnej.

3. Ustęp 1 nie ma zastosowania do:

a) usług telekomunikacyjnych;

b) usług świadczonych drogą elektroniczną;

c) podawania informacji o wybranych programach na żądanie;

d) przenoszenia praw do nadawania lub transmisji;

e) dzierżawy sprzętu technicznego lub instalacji wykorzystywanych do odbioru nadawanych treści;

f) programów radiowych lub telewizyjnych rozpowszechnianych za pośrednictwem Internetu lub podobnej sieci elektronicznej (streaming IP), chyba że są one nadawane jednocześnie z ich transmisją lub retransmisją za pośrednictwem sieci radiowych lub telewizyjnych”.

Definicja ta oparta jest na definicji zawartej w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/13/UE z 10.3.2010 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących świadczenia audiowizualnych usług medialnych (dyrektywa o audiowizualnych usługach medialnych) (wersja ujednolicona) (Dz.Urz. UE L 95 z 15.4.2010 r., s. 1 ze zm.).

Prowadzenie kanału na YouTube z Polski, skierowanego do odbiorców z USA

W samej dyrektywie 2006/112/WE prawodawca unijny nie określił definicji „usług elektronicznych”, niemniej jednak w załączniku II wprowadził przykładową listę usług rozumianych jako usługi świadczone drogą elektroniczną. Lista ta (oparta na analogicznej liście zawartej w załączniku L do VI dyrektywy) obejmuje:

1) tworzenie i utrzymywanie witryn internetowych, zdalną konserwację oprogramowania i sprzętu;

2) dostarczanie oprogramowania oraz jego uaktualnień;

3) dostarczanie obrazów, tekstu i informacji oraz udostępnianie baz danych;

4) dostarczanie muzyki, filmów i gier, w tym gier losowych i hazardowych, jak również przekazów lub wydarzeń o charakterze politycznym, kulturalnym, artystycznym, sportowym, naukowym lub rozrywkowym;

5) świadczenie usług kształcenia korespondencyjnego.

Prowadzenie kanału na YouTube z Polski, skierowanego do odbiorców z USA

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link

Opublikowano przez

Jaką odpowiedzialność ponosi architekt?

Jaką odpowiedzialność ponosi architekt?

Jaką odpowiedzialność ponosi architekt?

Stan faktyczny: Jestem architektem wnętrz i wykonałam projekt wnętrz dla moich klientów. W jego skład weszły wizualizacje i zestawienie materiałowe. Inwestorzy mieli już kupione panele podłogowe, których ja nie widziałam i dostałam tylko ich nazwę. Mówili, że są podobne do schodów, schody widziałam i były X. Na wizualizacjach zrobiłam więc płytę X. Jednakże w zestawieniu wyposażenia dobrałam im płytę meblową X. Dodatkowo napisałam, że jest to propozycja. Jednakże teraz po zamontowaniu mebli Inwestorzy wysłała zdjęcia, że płyta meblową ma całkiem inny kolor niż panele podłogowe, mimo, że X. Twierdzą, że ja powinnam pokryć koszty wymiany płyty, mimo, że w stolarz posiadał zarówno wizualizacje jak i zestawieni i nie zgłosił uwag, że wyglądają inaczej. Dodatkowo Inwestorzy również mieli kilka miesięcy na zapoznanie się z zestawieniem materiałowym. Usługa była wykonywana bez umowy i bez faktury. Pieniądze za projekt były przekazane do ręki. Czy Inwestorzy mogą ode mnie zadać zwrotu całościowego kosztów wymiany płyty meblowej? Jak to wygląda prawnie bez umowy i faktury?

Jaką odpowiedzialność ponosi architekt?

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

  1. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 121)
  2. Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. (Prawo budowlane Dz.U. 1994 nr 89 poz. 414)

Jaką odpowiedzialność ponosi architekt?

Na wstępie wskazuję, że zawarli Państwo umowę ustną. Umowa ustna jest umową wiążącą.

Umowa z architektem podlega przepisom kodeksu cywilnego, zgodnie z którymi w Polsce obowiązuje swoboda zawierania umów. Taka umowa może więc tak naprawdę mieć dowolną formę i zawierać dowolne zapisy, o ile mieszczą się one w granicach obowiązujących przepisów prawa.

Kodeks cywilny daje możliwość zawierania umów w różnej formie. Może to być forma pisemna, ale dopuszczalna jest również forma ustna czy elektroniczna. Problematykę tę precyzują artykuły 73-81 Kc.

Ważna w tej kwestii jest też obowiązująca w polskim prawie zasada tzw. swobody umów. Reguluje ją art. 3531 Kc. Zgodnie z nią, strony umowy mogą ułożyć stosunek prawny w sposób dowolny, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się naturze stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Obowiązywanie tej zasady powoduje, że umowy w naszym kraju co do zasady mogą być zawierane w formie dowolnej.

Jaką odpowiedzialność ponosi architekt?

Umowa jest dla stron wiążąca niezależnie od formy, w której została zawarta. Istnieją oczywiście wyjątki od tej zasady, np: przeniesienie własności nieruchomości zawsze będzie wymagało bardzo rygorystycznej formy aktu notarialnego. Są też umowy np: leasingu czy poręczenia, na które ustawodawca nałożył wymóg zachowania formy pisemnej. Zasadniczo, pomijając przykładowe wyjątki, strony mogą zawrzeć umowę w wybranej przez siebie formie.

Natomiast w Pani przypadku kluczowe jest to, że jeżeli miałaby Pani odpowiadać za wykonywanie prac, inwestor powinien był sporządzić umowę pisemną i ustalić, że do zakresu obowiązków należy również wykonywanie nadzoru autorskiego. 

W tym miejscu warto wspomnieć, iż przy umowach o prace projektowe zawartych między przedsiębiorcami inwestor traci uprawnienia z tytułu rękojmi, jeżeli nie zbadał projektu w czasie i w sposób przyjęty w branży i nie zawiadomił niezwłocznie projektanta o wadzie, a w przypadku, gdy wada wyszła na jaw dopiero później – jeżeli nie zawiadomił projektanta niezwłocznie po jej stwierdzeniu. Aby pociągnąć projektanta do odpowiedzialności za wady obiektu budowlanego należy wykazać, że wady projektu rzeczywiście wystąpiły, jak też należy udowodnić ich związek z realną wadą obiektu budowlanego.

Jaką odpowiedzialność ponosi architekt?

Zgodnie z art. 20 ust. 1 Prawa budowlanego do podstawowych obowiązków projektanta należy m.in. sprawowanie nadzoru autorskiego na żądanie inwestora lub właściwego organu w zakresie stwierdzania w toku wykonywania robót budowlanych zgodności realizacji z projektem oraz uzgadniania możliwości wprowadzenia rozwiązań zamiennych w stosunku do przewidzianych w projekcie, zgłoszonych przez kierownika budowy lub inspektora nadzoru inwestorskiego. Obowiązki związane z nadzorem autorskim projektanta muszą być wykonywane przez cały okres trwania robót budowlanych, czyli de facto do momentu zgłoszenia ich zakończenia we właściwym organie nadzoru budowlanego.

Projektant jako autor projektu budowlanego ma obowiązek w określonych sytuacjach sprawować (wykonywać czynności) nadzór autorski.

Odbywa się to, według ustawodawcy, na żądanie inwestora, z tym że wówczas takie obowiązki (tj. z zakresu nadzoru autorskiego) powinny być określone w umowie zawartej przez inwestora z projektantem. Odpowiednio sformułowana treść umowy jest zarazem wyrazem tzw. żądania inwestora. Powinna być ona zapisana jednoznacznie, gdyż wszelkie wątpliwości dotyczące tego, jakie było żądanie inwestora, a w istocie zlecenie projektantowi objęcia przez niego określonych w umowie obowiązków, podlegałyby ewentualnemu rozstrzygnięciu sądu powszechnego. Ma to bardzo istotne znaczenie dla procesu budowlanego w kwestii, jaką jest sprawowanie przez projektanta nadzoru autorskiego, a w szczególności wiążącej się z tym odpowiedzialności, głównie wynikającej z Prawa budowlanego jako prawa publicznego. Nie można dopuścić do tego, aby problematyka sprawowania nadzoru autorskiego nie była w sposób klarowny określona w umowie.

Jaką odpowiedzialność ponosi architekt?

Jeżeli we wskazanym przypadku prawa autorskie do sporządzonego przez projektanta projektu przechodzą na inwestora, to ma on prawo bez zgody projektanta – autora projektu – zlecić sprawowanie nadzoru autorskiego innemu projektantowi.

Umowa o sprawowanie nadzoru autorskiego w przypadku, gdy decyzja o ustanowieniu tego nadzoru leży wyłącznie w rękach inwestora, może być zawarta razem ze zleceniem sporządzenia projektu, przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę i po nim, a także w toku wykonywania robót budowlanych, przed zakończeniem faktycznym i prawnym budowy. Wypada w tym miejscu wskazać, że stosownie do postanowienia art. 60 ust. 5 u.p.a.p.p. uregulowanie zawarte w art. 60 ust. 1–4 u.p.a.p.p., tj. dotyczące prawa twórcy do nadzoru autorskiego w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, nie znajduje zastosowania do nadzoru w kwestii utworów architektonicznych i architektoniczno-urbanistycznych. Innymi słowy, w zakresie nadzoru autorskiego dotyczącego utworów architektonicznych i architektoniczno-urbanistycznych, jak też urbanistycznych, przepisy Prawa budowlanego stanowią lex specialis w stosunku do postanowień prawa autorskiego.

Jaką odpowiedzialność ponosi architekt?

Obowiązek zlecenia projektantowi przez inwestora sprawowania nadzoru autorskiego może w określonych, przewidzianych ustawą sytuacjach być nałożony decyzją administracyjną o pozwoleniu na budowę (art. 19 p.bud.). Jednak i w tym przypadku, gdy decyzja o pozwoleniu na budowę nakładająca na inwestora obowiązek zapewnienia nadzoru autorskiego, które to postanowienie decyzji stanowił wyraz „żądania” właściwego organu w rozumieniu poprzednio obowiązującego art. 20 ust. 1 pkt 4 (uchylonego nowelą z 13.02.2020 r.), stanie się ostateczna, inwestor będzie zobligowany do zawarcia umowy wiążącej go z projektantem w takim zakresie, aby z umowy tej wynikało zlecenie projektantowi sprawowania nadzoru autorskiego.

Ustawodawca określa, na czym ma polegać sprawowanie przez projektanta nadzoru autorskiego. Projektant ma przede wszystkim za zadanie zadbać o to, aby roboty budowlane były realizowane zgodnie z projektem. To on stwierdza zgodność realizacji robót budowlanych będących w toku. W zależności od ustalonego stanu faktycznego i potrzeb wynikających z określonej sytuacji może zaistnieć potrzeba uczynienia odpowiedniego zapisu w dzienniku budowy, względnie wydania stosownego zaświadczenia albo też dokonania wpisu z żądaniem wstrzymania wykonywania robót realizowanych niezgodnie z projektem (art. 21 p.bud.). Wpis w dzienniku budowy jest rejestracją przebiegu procesu budowlanego. Zaświadczenie wydaje się natomiast w razie zaistnienia określonych potrzeb. Przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego o zaświadczeniach nie znajdują tu zastosowania, ponieważ wydający je na podstawie omawianego przepisu nie jest podmiotem publicznym, lecz prywatnym. Organami architektoniczno-budowlanymi są starosta, wojewoda i Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego. Od 1.01.2017 r. ustawodawca na mocy noweli z 16.12.2016 r. uznał za zbędne ujęcie definicji legalnej właściwego organu, wskazując w odpowiednich przepisach, że właściwym organem jest organ architektoniczno-budowlany. Tak właśnie postąpił ustawodawca w niniejszym przypadku.

Jaką odpowiedzialność ponosi architekt?

W świetle powyższego, należy wskazywać że inwestor nie zobowiązał Pani do nadzoru autorskiego projektu, więc nie miała Pani możliwości weryfikacji prawidłowości wykonywania prac.

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link

Z poważaniem,

prawnikonline24.pl

Opublikowano przez

Kontakt nauczyciela z dziećmi przez komunikatory w świetle standardów ochrony małoletnich – co jest dozwolone?

Kontakt nauczyciela z dziećmi przez komunikatory w świetle standardów ochrony małoletnich

Kontakt nauczyciela z dziećmi przez komunikatory w świetle standardów ochrony małoletnich

Stan faktyczny: Przedmiot dotyczy dokumentu oświatowego Standardy Ochrony Małoletnich. Chodzi o rozwinięcie tylko jednego punktu. W paragrafie 9, pkt 3, czytamy:

3. Zabrania się pracownikom kontaktowania się z małoletnim i ich rodzicami przez prywatne kanały komunikacji i media, w tym przez:

1) prywatny telefon, 2) e-mail 3) komunikatory, 4) profile w mediach społecznościowych.

Przepis mówi o małoletnim w liczbie pojedynczej i zabrania indywidualnego kontaktu. Ale czy można używać komunikatorów do kontaktu z grupą (powyżej 5 osób), coś w rodzaju forum, gdzie wszystkie wiadomości dla wszystkich są widoczne. Czy to nie jest może tak, jak w przypadku ochrony wizerunku, gdzie grupowe zdjęcia (jako element jakiejś społeczności) są dopuszczalne bez zgody?

Przedłożone dokumenty: brak

Kontakt nauczyciela z dziećmi przez komunikatory w świetle standardów ochrony małoletnich

Akty prawne:

Standardy ochrony małoletnich (ustawa z 28.07.2023 r. o zmianie ustawy – Kodeks rodzinny i opiekuńczy oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 poz. 1606), na mocy której do ustawy z 13.05.2016 r. o przeciwdziałaniu zagrożeniom przestępczością na tle seksualnym i ochronie małoletnich (Dz.U. z 2024 r. poz. 560) wprowadzono przepisy dotyczące standardów ochrony małoletnich).

Przepis na jaki Państwo wskazują, dotyczy prywatnych kanałów komunikacji. 

Dopuszcza się, jeżeli istnieje potrzeba, korzystania z ogólnodostępnej aplikacji Messenger lub (innej wybranej przez pracownika), aby założyć grupę klasowo-wychowawczą lub klasowo-dydaktyczną. Ta forma komunikacji służyć może jako narzędzie kontaktu pracownika z małoletnimi w sprawach wychowawczych i pracownikowi w sprawach dydaktycznych. Wymagana jest pisemna zgoda rodzica na niniejszą formę kontaktu.

Jeśli zachodzi taka konieczność, właściwą formą komunikacji z małoletnimi poza godzinami pracy są kanały służbowe (e-mail, telefon służbowy, dziennik elektroniczny), a rodzice/opiekunowie prawni dzieci muszą wyrazić zgodę na taki kontakt.

Kontakt nauczyciela z dziećmi przez komunikatory w świetle standardów ochrony małoletnich

Oznacza to, że taka komunikacja jest dozwolona, ale przez kanały służbowe, np. profil służbowy w mediach społecznościowych, skierowany do grupy małoletnich, za zgodą rodziców/opiekunów prawnych.

Podstawowym celem ustawodawcy było wzmocnienie ochrony małoletnich, w tym także podniesienie poziomu systemowej ochrony przed skrzywdzeniem. Ustawodawca uznał, że aby ten cel mógł zostać zrealizowany wszystkie podmioty pracujące z dziećmi muszą posiadać ustalone procedury ochrony małoletnich przed krzywdzeniem. Przeciwdziałanie krzywdzeniu dzieci wymaga przedsięwzięcia środków o charakterze profilaktycznym jak i interwencyjnym ukierunkowanym na zawiadomienie właściwych organów oraz natychmiastową pomoc dzieciom, które doświadczy krzywdzenia ich niekrzywdzącym bliskim. W uzasadnieniu do projektu u.z.k.r.i.o. wskazano, że wymienione działania muszą znajdować odzwierciedlenie w procedurach, które tylko w ten sposób spełnią cel, który przyświeca ich wprowadzeniu. Stąd też ustawodawca w art. 22c u.p.p.s. wskazał niezbędne elementy standardów.

Zgodnie z art. 22c ust. 1 pkt 1 u.p.p.s. elementem standardów ochrony małoletnich powinny być zasady zapewniające bezpieczne relacje między małoletnim a personelem placówki lub organizatora, a w szczególności zachowania niedozwolone wobec małoletnich.

Kontakt nauczyciela z dziećmi przez komunikatory w świetle standardów ochrony małoletnich

Zasady bezpiecznych relacji personel-dziecko, to zwięzły przewodnik określający, jakie zachowania lub praktyki są dozwolone, a jakie niedopuszczalne w stosunku do dzieci. Wprowadzenie takich zasad jest istotnym elementem kultury organizacyjnej danego podmiotu w obszarze ochrony dzieci i jednocześnie działaniem profilaktycznym, ponieważ jeżeli zasady bezpiecznych relacji zostaną prawidłowo wdrożone, to zmniejszają ryzyko krzywdzenia dzieci ze strony personelu. Jednocześnie wdrożenie zasad i jasne określenie jakie zachowania wobec dzieci są niedozwolone, zwiększa szansę na reakcję wewnątrz instytucji wśród osób, które zaobserwują nieprawidłowe zachowania członków personelu wobec dzieci. Przykładowe obszary, które powinny zostać uwzględnione w zasadach bezpiecznych relacji personel dziecko:

•kontakt fizyczny z dzieckiem,

•komunikacja werbalna z dzieckiem,

•równe traktowanie,

•kontakty bezpośrednie i online z dzieckiem poza placówką,

•transport, przemieszczanie się i warunki noclegowe,

•czynności higieniczno-pielęgnacyjne,

•dyscyplinowanie dziecka.

Kontakt nauczyciela z dziećmi przez komunikatory w świetle standardów ochrony małoletnich

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link

Opublikowano przez

Podział działki budowlanej na kilka części

podział działki budowlanej na kilka części

     Podział działki budowlanej na kilka części

Dotyczy: podziału działki budowlanej

Stan faktyczny: chcę kupić działkę budowlaną wraz z sąsiadem/ 2 sąsiadami sąsiadującą z naszymi domami. Działka jest działką budowlaną ma niecałe 8 arów. Czy jest mozliwe podzielić ją na 3 działki czy tylko na 2, czy wogóle można ją podzielić?

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

  1. Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. 1960 r. Nr 30 poz. 168)
  2. Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. 1997 Nr 115 poz. 741) (GospNierU)
  3. Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego. (Dz.U. 1964 nr 43 poz. 296)

Po pierwsze należy wskazać, że możliwość podziału powinni Państwo sprawdzić w Miejscowym Planie Zagospodarowania Przestrzennego a jeżeli MPZP brak, w warunkach zabudowy.

Podział działki budowlanej na kilka części

Wydzielanie działki budowlanej niezbędnej do korzystania z budynku mieszkalnego znajduje zastosowanie we wszystkich tych przypadkach, w których budynek mieszkalny posadowiony jest na takim ewidencyjnie określonym areale gruntu, że dla różnych celów nie jest konieczne, aby cały ten areał wraz z budynkiem był traktowany jako jedna nieruchomość, a przynajmniej jako jedna ewidencyjna działka gruntu. W tym też celu dla budynku mieszkalnego można wydzielić działkę gruntu o takich parametrach, w myśl których wydzielony areał okaże się niezbędny, ale zarazem wystarczający do korzystania z budynku mieszkalnego.

Taki podział może być konieczny np. dla ustanawiania odrębnej własności lokali w budynku mieszkalnym, jeżeli budynek ten posadowiony jest na areale gruntu ujętym w jedną ewidencyjnie oznaczoną działkę gruntu, który zabudowany jest także innymi budynkami albo obiektami, a istnieje potrzeba, aby prawo odrębnej własności lokalu nie obejmowało praw do pomieszczeń znajdujących się w innych budynkach lub obiektach.

Omawiany podział nieruchomości może być również dokonany dla wydzielenia działki gruntu związanej z korzystaniem z budynku mieszkalnego w celu oddzielenia jej od pozostałego areału gruntu wykorzystywanego na inne cele albo w inny sposób.

Podział działki budowlanej na kilka części

Pewnych wątpliwości dostarczać może interpretacja użytego w tym przepisie pojęcia budynku. Budynek to obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. W Państwa przypadku brak jest zatem dachu. 

Natomiast pojęcie to nie zostało zdefiniowane w obrębie ustawy, jak również na gruncie przepisów odrębnych. Nie wydaje się uzasadnionym stosowanie wykładni zawężającej i ograniczenie rozumienia tego określenia wyłącznie do budynków, w stosunku do których wydana została decyzja o pozwoleniu na użytkowanie. Gdyby bowiem intencją ustawodawcy było umożliwienie podziału wyłącznie w przypadku obiektów, które decyzją taką zostały objęte, zapewne dałby temu w tym przepisie stosowny wyraz.

Wydaje się, że także cel podziału, jakim jest zniesienie współwłasności nie uzasadnia różnicowania znajdujących się na gruncie budynków ze względu na ich status w procesie inwestycyjnym.

Pogląd taki wyrażony został również w literaturze przedmiotu (M. Durzyńska, Podział nieruchomości, wyd. Lexis Nexis 2011).

Nie można uznać, że przez budynek rozumieć należy wyłącznie obiekt, który może zostać zasiedlony zgodnie z obowiązującymi przepisami. Nie sposób także kwestionować, iż z budynkiem – jako obiektem budowlanym – mamy do czynienia wtedy, gdy możliwe jest jego zidentyfikowanie w terenie.

Podział działki budowlanej na kilka części

Z tych względów, w przedstawionym stanie faktycznym brak jest podstaw do odmowy dokonania podziału nieruchomości na zasadzie art. 95 pkt 7 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Wskazać należy również, że w wyniku podziału może powstać nawet działka zabudowana drogą.

W tym miejscu przywołać można wyrok WSA w Łodzi z dnia 17.08.2011 II SA/Łd 375/11: 1. z art. 95 pkt 7 GospNierU wynika wyłącznie tyle, że wydzielana działka budowlana, a więc działka zabudowana również w inny sposób, ma być „niezbędna do korzystania z budynku mieszkalnego”, który może znajdować się na zupełnie innej – niż wydzielana – działce, np. bezpośrednio z nią sąsiadującej. 2. Działka gruntu może zatem stanowić w rozumieniu GospNierU nie tylko część nieruchomości, lecz również samodzielną nieruchomość gruntową stanowiącą pewną całość.

Przedmiotem oceny podziału w reżimie art. 95 pkt 7 uGospNierU jest dopuszczalność wydzielenia dla budynku mieszkalnego działki, która musi spełniać normatywne kryteria określone w art. 4 pkt 3a GospNierU. Podział ten nie może jednak skutkować pozbawianiem reszty wydzielanej nieruchomości walorów użytkowych wynikających z przepisów obowiązującego prawa. Działka gruntu wydzielana jako reszta pozostającego obszaru nieruchomości nie może bowiem posiadać takiej konfiguracji przestrzenno-obszarowej, która byłaby sprzeczna z powszechnie obowiązującym prawem. Jeżeli bowiem ewidencyjny podział nieruchomości w warunkach art. 95 GospNierU zatwierdzany jest decyzją administracyjną, to powstanie takiej działki gruntu byłoby skutkiem prawnym tej decyzji. Decyzja o zatwierdzeniu podziału nie może jednak wywoływać skutku sprzecznego z prawem, ponieważ w takim przypadku byłaby dotknięta wadą nieważności określoną w art. 156 § 1 pkt 2 KPA. Taki skutek decyzji oznaczałby, że została ona wydana z rażącym naruszeniem prawa.

Podział działki budowlanej na kilka części

Ustawowe kryterium prawidłowości i racjonalności korzystania z istniejących już na gruncie budynków i urządzeń – jako elementy składowe definicji działki budowlanej – należy odnieść do przepisów prawa określających poszczególne parametry tej działki. Prawidłowość i racjonalność są bowiem pojęciami normatywnie nieostrymi, o charakterze ocennym, których zakres treści zależny jest od subiektywnego postrzegania przez podmioty, które z ustaleniem ich normatywnego znaczenia wiążą określone skutki prawne. Jednocześnie, od określenia definicji tych pojęć ustawodawca uzależnił wyznaczenie terytorialnych granic powierzchni ziemskiej, niezbędnej dla dalszego korzystania z budynków i innych urządzeń. Terytorialne granice dopuszczalności wydzielenia działki budowlanej nie mogą zaś zależeć od subiektywnego rozumienia omawianych pojęć. Powinny dać się zobiektywizować takimi kryteriami, które nie są zależne ani od woli organu administracji prowadzącego postępowanie podziałowe, ani też od woli wnioskodawcy podziału nieruchomości. Takimi kryteriami są przepisy obowiązującego prawa, ponieważ to w ich ramach dokonuje się oceny, czy parametry określonej działki gruntu są wystarczające do jej zabudowy danym obiektem.

Podział działki budowlanej na kilka części

Organ administracji wydający decyzję o zatwierdzeniu podziału nieruchomości mający kierować się tymi kryteriami, jest jednocześnie zobowiązany działać na podstawie przepisów prawa (art. 6 KPA). Nie może zatem subiektywnie określać znaczenia tych kryteriów i na tej podstawie decydować, czy w danym przypadku przedmiot wydzielenia stanowi działkę budowlaną w rozumieniu art. 4 pkt 3a GospNierU, czy też nie, co w konsekwencji spowoduje odmowę zatwierdzenia podziału nieruchomości w trybie art. 95 pkt 7 GospNierU. Odmowa taka to ingerencja w wykonywanie prawa własności, które polega w tym przypadku na dysponowaniu przez właściciela wyodrębnionymi częściami nieruchomości. Jeżeli zatem do takiego wyodrębnienia nie dojdzie, właściciel nie będzie mógł zadysponować tą częścią nieruchomości na rzecz innego podmiotu, ze względu na brak przedmiotu takiej dyspozycji. Ingerencja organu administracji w wykonywanie prawa własności, a raczej w sposoby tego wykonywania, nie może być zatem efektem jego subiektywnych ocen w zakresie rozumienia pojęcia działki budowlanej, lecz musi mieć charakter prawnie zobiektywizowany.

Taki zaś charakter oceny zapewnia konieczność kierowania się przez organ administracji przy ustalaniu zaistnienia ustawowych kryteriów pojęcia działki budowlanej, tj. prawidłowości i racjonalności korzystania z zabudowy znajdującej się na gruncie, przepisami obowiązującego prawa określającymi minimalne parametry konieczne do zachowania przez działkę gruntu, z którymi prawodawca wiąże skutek dopuszczalności zabudowania jej takim obiektem budowlanym, jaki na tej działce już się znajduje. Chodzi zatem w tym względzie o zachowanie parametrów wynikających przede wszystkim z WarTechBudR. Inne akty prawne także mogą mieć znaczenie dla dokonywania oceny spełnienia przez wydzielaną zabudowaną działkę gruntu ustawowych parametrów warunkujących uznanie tej działki za budowlaną w rozumieniu art. 4 pkt 3a GospNierU.

Podział działki budowlanej na kilka części

Również w post. z 17.2.1999 r. (II CKU 63/98, Prok. i Pr. – wkł. 1999, Nr 6, s. 28) SN wskazał, że skoro zasadniczym składnikiem masy spadkowej była zabudowana nieruchomość, a uczestnicy postępowania domagali się jej podziału w naturze, to rzeczą sądu było, w dążeniu do realizacji tego wniosku, czuwanie z urzędu, aby podział nie był sprzeczny nie tylko z przepisami ustawy, ale także ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy, lub aby nie pociągał za sobą istotnej zmiany rzeczy lub znacznego zmniejszenia jej wartości (art. 211 KC). Także w post. z 16.11.2011 r. (V CSK 478/10, Legalis) SN potwierdził, że zakaz ustawowy, o którym stanowi art. 211 KC, to przede wszystkim ten wynikający z art. 93 ust. 1 GospNierU a contrario. Podział fizyczny nie może być dokonany, jeżeli byłby sprzeczny (niezgodny) z ustaleniami planu miejscowego.

Podział działki budowlanej na kilka części

Postępowanie podziałowe jest postępowaniem administracyjnym. Jeżeli ustawodawca dopuszcza w art. 62 KPA możliwość połączenia w jedno postępowanie administracyjne kilku postępowań dotyczących odrębnych podmiotów (byleby zachowana była jedność stanu faktycznego, podstawy prawnej i organu właściwego do prowadzenia postępowania), to tym bardziej reguła ta musi być zastosowana w przypadku wydzielania kilku działek gruntu spełniających wymagania określone w art. 95 pkt 7 GospNierU, przez ten sam podmiot w postępowaniu prowadzonym przez ten sam organ administracji. Nie można zatem wykluczać prawnej możliwości wydzielania na podstawie art. 95 pkt 7 GospNierU więcej niż jednej działki gruntu spełniającej warunki określone w tym przepisie, jeżeli każda z tych działek zabudowana jest budynkiem mieszkalnym i jednocześnie spełnia wymagania działki budowlanej określone w art. 4 pkt 3a GospNierU. W takim przypadku, poza działkami gruntu spełniającymi te kryteria, przedmiotem wydzielenia byłaby także działka obejmująca resztę powierzchni nieruchomości, niebędąca celem podziału z art. 95 pkt 7 GospNierU, a stanowiąca pozostałość z wydzielenia z nieruchomości działek gruntu spełniających wymagania ww. przepisu. Nie można również wykluczyć, że w wyniku podziału nieruchomości na podstawie art. 95 pkt 7 GospNierU zabudowanej kilkoma budynkami mieszkalnymi, wszystkie wydzielone działki gruntu spełniałyby cel określony w tym przepisie. Zastosowanie literalnej wykładni tego przepisu wykluczałoby jednak dopuszczalność dokonania takiego podziału na jego podstawie, co nie znajduje jurydycznego uzasadnienia, ponieważ nie jest wiadome, jaką wartość materialnoprawną miałaby chronić taka wykładnia tego przepisu.

Podział działki budowlanej na kilka części

Powyższe podzielił także NSA w wyr. z 9.12.2016 r. (I OSK 451/15, Legalis) przyjmując za oczywiste, że art. 95 pkt 7 GospNierU obejmuje sytuację, w której ma dojść do wydzielenia więcej niż jednej działki budowlanej, gdyż inne rozumienie tego przepisu byłoby nielogiczne i skutkowało koniecznością wydawania wielu odrębnych decyzji podziałowych w przypadku żądania obejmującego wydzielenie kilku działek z jednej nieruchomości. Odczytanie go jako przepisu zezwalającego na zastosowanie owego wyjątku tylko jednokrotnie w odniesieniu do jednej nieruchomości, nie ma uzasadnienia prawnego i byłoby sprzeczne z celem przepisu. Użyta forma wyrażenia „wydzielenie działki” jest tylko sformułowaniem językowym, którego niepodobna odczytywać literalnie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w wyr. z 10.5.2016 r. (II SA/Bk 234/16, Legalis) wprost zaś stwierdził, że wykładnia przepisu art. 95 pkt 7 GospNierU nie może prowadzić do wniosku, że w wyniku podziału może powstać tylko jedna działka budowlana, a jeśli powstaną dwie to wyklucza to możliwość zastosowanie tej regulacji. Takie rozumienie tego przepisu niweczy bowiem cel i sens tej regulacji.

Podział działki budowlanej na kilka części

Podsumowując, zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, należy wskazać, że nie ma przeciwwskazań do dokonania podziału w trybie art. 95 pkt 7, należy w konstrukcji jedynie wykonać dodatkowo dach, fundament i ściany parteru. W świetle powyższego, aby dokonać podziały należy wykonać dach tymczasowy – nie musi być to dach docelowy, gdyż jak wskazano powyżej, budynek nie musi być objęty pozwoleniem na użytkowanie. Przy ocenie, czy dana konstrukcja jest dachem należy mieć na względzie współczesny rozwój technologiczny. Co prawda, najpopularniejszym materiałem do wykonania konstrukcji dachów czyli więźb dachowych jest drewno, jednak – dla przykładu – w technologii YTONG możliwe jest wykonanie dachu bez więźby dachowej; z kolei stropodachy to pokrycia budynku, które pod względem konstrukcyjnym i funkcjonalnym pełnią jednocześnie funkcję stropu i dachu. 

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link

Opublikowano przez

Spadek z przedmiotem w leasingu – czy leasingodawca może naliczać raty za auto, pomimo zwrotu pojazdu

Spadek z przedmiotem w leasingu - czy leasingodawca może naliczać raty za auto, pomimo zwrotu pojazdu

Stan faktyczny: Pisze do Panstwa poniewaz niezwlocznie potrzebuje zasiwgnac porady prawnej. Sprawa dotyczy przyjecia spadku z dobrodziejstwem inwentarza po moim zmarlym mezu. Moj maz zmarl X roku, przed smiercia od koniec lutego zawarl umowe leasingu auta w formie najmu X. Byl on wylaczna strona umowy pomiedzy leasingodawca. Niestety X zmarl. Ja wraz z maloletnimi dziecmi najszybciej jak to bylo mozliwe a wiec X br przyjelam spadek z dobrodziejstwem inwentarza. Obecnie jestem w trakcie spisu inwentarza z komornikiem,termin jest wyznaczony na X.  Auto zostalo w bardzo dobrym stanie zwrocone najszybciej jak to bylo mozliwe,a bylo to mozliwe pod koniec sierpnia,pomimo,ze kilka dni po smierci w salonie powiedziano mi,ze zwrot nie jesy mozliwy i oni samochodu nie przyjmuja tylko dopiero po okazaniu Aktu Poswiadczenia Dziedziczenia. Po przyjeciu Aktu i okazaniu dokumentu,powiedziano mi,ze sprawa leasingu auta mojego meza jest przedmiotem w sprawie i mam oczekiwac na wiadomosc.Termin zdania auya zostal wyznaczony na koniec sipernia i tak auto zostalo zdane. W miedzyczasie nie bylo uzytkowane tylko w oczekiwaniu na decyzje bylo w garazu podziemnym.Dzis wlasciciel auta domaga sie zaplacenia kilku rat (czerwiec,lipiec,sierpien i bodajze wrzesien)

Czy placenie rat jest w tym przypadku zasadne oraz czy wlasciciel.auta ma prawo domagac sie ich teraz, bo jak wspomnialam jestem w trakcie spisu inwentarza oraz oczekuje zgody Sadu Cywilnego na obracaniem masy spadkowej po zmarlym mezu poniewaz majayek przekracza sume zayklego zarzadu i dopoki nie bede miala jakiejkolwiek zgody Sadu nie moge zarzadzac

Spadek z przedmiotem w leasingu – czy leasingodawca może naliczać raty za auto, pomimo zwrotu pojazdu

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

  1. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 121)
  2. Ustawa z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. 1983 nr 45 poz. 207)
  3. Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz.U. 1964 nr 9 poz. 59)
  4. Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. 1997 nr 137 poz. 926)

Spadek z przedmiotem w leasingu – czy leasingodawca może naliczać raty za auto, pomimo zwrotu pojazdu

Po pierwsze, należałoby zweryfikować Ogólne Warunki Umów leasingodawcy. Często w takich OWU wskazuje się, że gdy korzystający będący osobą fizyczną umrze, a nie ma innych korzystających będących stroną umowy leasingu, umowa leasingu wygasa z dniem śmierci korzystającego.

Jeżeli taki zapis jest, raty nie są wymagane. 

Jeżeli takiego zapisu nie ma, należy wyjaśnić kwestie dziedziczenia w przypadku przyjęcia spadku z dobrodziejstwem inwentarza. 

Przy czym należy również wyjaśnić, że informując o planowanym zwrocie pojazdu, umowa została przez Panią wypowiedziana. 

Co do zasady, śmierć leasingobiorcy nie powoduje automatycznego zerwania bądź wygaśnięcia umowy leasingu. W art. 93-93d ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa wprowadzono zasadę uniwersalnej sukcesji podatkowej praw i obowiązków wynikających z przepisów prawa podatkowego. Skoro spadkodawca (Pani mąż) był stroną umowy leasingu, podatkowe prawa i obowiązki związane z tą umową przechodzą na spadkobiercę z mocy prawa na podstawie art. 97 Ordynacji podatkowej. Umowa leasingu zawarta ze spadkodawcą jest z mocy prawa kontynuowana pomiędzy leasingodawcą a spadkobiercą lub podmiotem będącym następcą prawnym dotychczasowego korzystającego. Zasada sukcesji generalnej oznacza także, że następca prawny będzie miał możliwość skorzystania z podstawowych praw podatkowych przysługujących wcześniej korzystającemu nawet w sytuacji, gdy faktury wystawiane przez leasingodawcę po wystąpieniu sukcesji podatkowej zawierały dane właściwe dla dotychczasowego spadkobiercy. Faktury zawierające dane dotychczasowego korzystającego mogą stanowić dla następcy prawnego prawidłową podstawę do korzystania z należnych mu praw wynikających z prawa podatkowego.

Spadek z przedmiotem w leasingu – czy leasingodawca może naliczać raty za auto, pomimo zwrotu pojazdu

W przypadku leasingu własność samochodu pozostaje przy leasingodawcy. W przypadku śmierci osoby prowadzącej działalność leasingodawca ma prawo wygasić umowę leasingu. Na takie rozwiązanie pozwala prawo i zapisy większości umów leasingowych. W takim przypadku leasingodawca może żądać wykupu bądź zwrócenia samochodu.

Ogólne warunki umowy leasingu (OWUL) większości dużych firm leasingowych mówią o wygaszeniu umowy z dniem śmierci leasingobiorcy i braku spadkobiercy. Wtedy należy zwrócić przedmiot leasingu do leasingodawcy (na własny koszt i zazwyczaj na plac ze sprzętem poleasingowym). Leasingodawca wystawia samochód na aukcję.

Spadek z przedmiotem w leasingu – czy leasingodawca może naliczać raty za auto, pomimo zwrotu pojazdu

Podusmowując – kluczowe jest zapoznanie się z OWU leasingodawcy, być może w tym dokumencie zapisano, że leasing wygasa i nie mamy w ogóle do czynienia z przeniesieniem lasingu na Panią i innych spadkobierców. 

Jeżeli takiego zapisu nie ma, należy się powołać na to, że informując o śmerci spadkodawcy i chęci zwrotu pojazdu, wypowiedziała Pani umowę i ma Pani obowiązek spłaty rat naliczonych do chwili powiadomienia o rezygnacji z leasingu. Jak Pani wskazuje, informacja została przekazana w salonie kilka dni po śmierci i do tej daty opłaty powinny być naliczane. 

Spadek z przedmiotem w leasingu – czy leasingodawca może naliczać raty za auto, pomimo zwrotu pojazdu

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link

Opublikowano przez

Obowiązek naprawienia szkody w trakcie trwania Systemu Dozoru Elektronicznego

Obowiązek naprawienia szkody w trakcie trwania SDE

Obowiązek naprawienia szkody w trakcie trwania SDE

Stan faktyczny: Chciałabym uzyskać informację odnośnie kwestii naprawienia szkody wobec poszkodowanego w czasie trwania dozoru elektronicznego. Czy do skrócenia czasu dozoru elektronicznego sąd wymaga wpłaty określonej procentowo kwoty wobec poszkodowanego żeby ubiegać się o skrócenie dozoru oraz co w sytuacji jeśli do końca trwania dozoru elektronicznego nie zostanie uiszczona cała kwota wobec poszkodowanego. Sytuacja nie ma na celu uchylania się od wpłaty.

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

  1. Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz.U. 1997 nr 88 poz. 553)
  2. Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny wykonawczy (Dz.U. 1997 nr 90 poz. 557)
  3. Rozporządzenie Ministra sprawiedliwości z dnia 9 grudnia 2022 r. w sprawie sposobu oraz szczegółowych warunków wykonywania kar, środków karnych i środków zabezpieczających w systemie dozoru elektronicznego

Zgodnie z art. 43a kkw:

Kary, środki karne i środki zabezpieczające, których wykonanie łączy się z zastosowaniem dozoru elektronicznego, wykonuje się według przepisów niniejszego rozdziału.

Obowiązek naprawienia szkody w trakcie trwania SDE

To, w jakim terminie sprawca powinien wykonać obowiązek naprawienia szkody, powinno wynikać z wyroku skazującego. Może być to przykładowo termin 1 roku od uprawomocnienia się orzeczenia. Jeżeli termin w wyroku nie jest oznaczony, przyjąć należy, że środek kompensacyjny staje się wymagalny po uprawomocnieniu się orzeczenia. Są także inne bardziej radykalne głosy, zgodnie z którymi sąd nie może określać terminu wykonania obowiązku naprawienia szkody – staje się on wykonalny z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia nakładającego ten obowiązek. „Określenie przez sąd w wyroku terminu naprawienia szkody, w wypadku orzeczenia tego obowiązku jako środka karnego na podstawie art. 46 § 1 k.k., nie znajduje żadnego oparcia w przepisach Kodeksu karnego” (wyrok SA w Katowicach z 3.03.2011 r., II AKa 42/11, LEX nr 846484).

Jeżeli zatem sąd nie wskazał terminu naprawienia szkody, powinno się tego dokonać po uprawomocnieniu wyroku – czyli niestety w trakcie SDE.

Obowiązek naprawienia szkody w trakcie trwania SDE

Należy w tym miejscu wskazać na na wyrok Sąd Apelacyjnego w Katowicach z dnia 7 października 2011 r., II AKa 366/11:

W wypadku orzekania o obowiązku naprawienia szkody, jako środku karnym z art. 46 § 1 KK, w wyroku powinno się dokładnie określić sposób jego wykonania. Sąd nie jest przy tym związany postanowieniami ugody między pokrzywdzonym, a oskarżonym zawartej po skierowaniu sprawy na drogę postępowania mediacyjnego (art. 23a § 1 KPK) Niemniej jednak transponowanie treść takiej ugody, co do obowiązku naprawienia szkody, do wyroku powoduje, że taka ugoda staje się prawnie wiążąca.

Oznacza to, że wykonywanie kary w SDE nie wpływa na zawieszenie terminu do wykonania obowiązku naprawienia szkody. 

Zatem jeżeli nie mają Państwo możliwości realizowania tego obowiązku, aby jego brak nie wpłynął negatywnie na skrócenie SDE, należy przesłać do sądu penitencjarnego wniosek o odroczenie wykonania środka karnego. 

Naprawienie szkody, o którym mowa w art. 46 § 1 k.k., to w szczególności wyrównanie straty, którą poszkodowany poniósł. Sąd karny musi uwzględnić w chwili wyrokowania rozmiary pokrytej już szkody, w szczególności wartość uprzednio odzyskanego w stanie niepogorszonym mienia (wyrok SN z 29.03.2011 r., III KK 392/10, LEX nr 794161). Warunkiem orzeczenia omawianego obowiązku naprawienia szkody jest zatem jej istnienie w czasie orzekania, co oznacza, że nie może być już ona wcześniej skompensowana (tak Szewczyk, Jakubowski, Iwański [w:] Wróbel, Zoll I/1, s. 900).

„Obowiązek naprawienia szkody dotyczy tylko szkody, której nie naprawiono, a sąd orzekając na podstawie art. 46 § 1 k.k., uwzględnić musi rozmiar już naprawionej szkody. Zobowiązanie do naprawienia szkody nie może bowiem zmierzać do przysporzeń w majątku pokrzywdzonego” (wyrok SN z 12.04.2018 r., III KK 128/18, LEX nr 2490903). „1. Okolicznością warunkującą orzeczenie wobec sprawcy przestępstwa środka kompensacyjnego w postaci obowiązku naprawienia szkody o charakterze materialnym, przewidzianego w art. 46 § 1 k.k., jest istnienie takiej szkody w chwili orzekania, a zakres orzeczonego obowiązku nie może być wyższy niż wartość szkody wyrządzonej osądzonym przestępstwem. 2. W sytuacji gdy sprawca chociażby w części samodzielnie naprawił wyrządzoną szkodę, środek kompensacyjny przewidziany w art. 46 § 1 k.k. w tym zakresie nie może zostać orzeczony, albowiem środek ten zawsze związany jest z wielkością istniejącej, a więc nienaprawionej szkody” (wyrok SN z 1.04.2021 r., IV KK 113/2, LEX nr 3220065).

„Sąd winien był tak ukształtować swe rozstrzygnięcie, aby szkoda stanowiąca uszczerbek materialny, który powstał w majątku pokrzywdzonego w wyniku dokonania na jego szkodę przestępstwa, została naprawiona. Sąd orzekając w oparciu o przepis art. 46 § 1 k.k. musi mieć na względzie rozmiar już naprawionej szkody, gdyż zobowiązanie do jej naprawienia nie może zmierzać do przysporzeń w majątku pokrzywdzonego. Obowiązek naprawienia szkody dotyczy tylko szkody, której nie naprawiono, a sąd orzekając na podstawie art. 46 § 1 k.k., uwzględnić musi rozmiar już naprawionej szkody. Przy orzekaniu obowiązku naprawienia szkody sąd powinien więc uwzględnić fakt odzyskania przez pokrzywdzonego w całości skradzionego mienia, również w trybie art. 230 § 2 KPK.

Skradziony przedmiot nie przestaje być własnością osoby, na której szkodę dopuszczono się kradzieży i podlega zwrotowi tej osobie. Sprawca przestępstwa (kradzieży, oszustwa) nie nabywa zatem własności skradzionych rzeczy. Stąd też nie podlega przepadkowi w oparciu o przepis art. 44 § 1 k.k. (zastrzeżenie zawarte w art. 44 § 5 k.k.), jak również nie może ulec przepadkowi na rzecz Skarbu Państwa jako korzyść majątkowa, którą sprawca osiągnął z popełnienia przypisanego mu przestępstwa (tu zachodzi bowiem warunek wyłączający określony w art. 45 § 1 zdanie drugie k.k.). Jednocześnie, żaden przepis prawa materialnego nie przewiduje możliwości zwrotu równowartości dowodu rzeczowego. Zwrot zabezpieczonego przedmiotu (przy braku jakichkolwiek ustaleń wskazujących uszkodzenie rzeczy powodującej obniżenie jej wartości), jest równoznaczny z naprawieniem pokrzywdzonemu wyrządzonej mu szkody o charakterze majątkowym” (wyrok SN z 18.05.2022 r., III KK 91/22, LEX nr 3409738).

Obowiązek naprawienia szkody w trakcie trwania SDE

Sąd powinien każdorazowo sprecyzować rodzaj świadczenia, które skazany ma spełnić tytułem obowiązku naprawienia szkody (restytucja naturalna czy kompensacja w formie pieniężnej; Marek, Oczkowski [w:] System, t. 6, s. 887). Ze względu na cywilny charakter obowiązku naprawienia szkody i odesłanie do stosowania przepisów prawa cywilnego, wobec treści art. 363 § 1 k.c., w aktualnym stanie prawnym sąd powinien uwzględnić wniosek pokrzywdzonego co do sposobu naprawienia szkody. Sąd jednak może nie uwzględnić wniosku w zakresie przywrócenia stanu poprzedniego, jeśli byłoby to niemożliwe lub znacznie utrudnione (wówczas naprawienie szkody winno ograniczać się do zapłaty określonej kwoty pieniężnej) (Marek, Oczkowski [w:] System, t. 6, s. 887)

Obowiązek naprawienia szkody w trakcie trwania SDE

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link

Opublikowano przez

Upadłość a założenie spółki poza Polską – działania syndyka

Upadłość a założenie spółki poza Polską - działania syndyka

     

Upadłość a założenie spółki poza Polską – działania syndyka

Akty prawne:

  1. Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego. (Dz.U. 1964 nr 43 poz. 296)
  2. Ustawa z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (tekst jednolity: Dz. U. 2012 r. poz. 1112 z późn. zm.)

Upadłość a założenie spółki poza Polską – działania syndyka

Syndyk, tak jak i sąd w Polsce ma jurysdykcję jedynie na terenie kraju. Ewentualna egzekucja za granicą mogła być prowadzona przez odpowiednik syndyka w UK, po uzyskaniu europejskiego nakazu zapłaty – jednak do czasu pozostawania Wielkiej Brytani w UE. Zatem teoretycznie nie powinno interesować syndyka i nie ma on prawa do ustalania majątku dłużnika, który nie podlega jego egzekcuji. 

Po pierwsze syndyk może żądać wyjawienia majątku przez dłużnika ale na podstawie art. 57 ustawy prawo upadłościowe:

1. Upadły jest obowiązany wskazać i wydać syndykowi cały swój majątek, a także wydać dokumenty dotyczące jego działalności, majątku oraz rozliczeń, w szczególności księgi rachunkowe, inne ewidencje prowadzone dla celów podatkowych i korespondencję. Wykonanie tego obowiązku upadły potwierdza w formie oświadczenia na piśmie, które składa sędziemu-komisarzowi.

2. Upadły jest obowiązany udzielać sędziemu-komisarzowi i syndykowi wszelkich potrzebnych wyjaśnień dotyczących swojego majątku.

3. Sędzia-komisarz może postanowić, aby upadły będący osobą fizyczną nie opuszczał terytorium Rzeczypospolitej Polskiej bez jego zezwolenia.

4. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do członków organu zarządzającego upadłego niebędącego osobą fizyczną.

5. Na postanowienie sędziego-komisarza, o którym mowa w ust. 3 i 4, przysługuje zażalenie.

Przesłane przez Państwa pismo jest prawie nieczytelne, ale można założyć, że syndyk powołuje się w nim na rat. 491 zn. 8 PrUp:

1. Po ogłoszeniu upadłości syndyk zwraca się do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla upadłego z wnioskiem o udzielenie informacji dotyczących upadłego, mających wpływ na ocenę jego sytuacji majątkowej, w szczególności dotyczących okoliczności powodujących powstanie po stronie upadłego obowiązku podatkowego w okresie pięciu lat przed dniem zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości, oraz zasięga informacji w Krajowym Rejestrze Sądowym, czy upadły jest wspólnikiem spółek handlowych, jak również czy w okresie dziesięciu lat przed dniem zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości sprawował funkcję członka organu spółek handlowych i czy w stosunku do tych spółek ogłoszono upadłość.

2. Syndyk informuje sędziego-komisarza o niezgodności informacji uzyskanych w sposób, o którym mowa w ust. 1, z danymi podanymi przez upadłego we wniosku o ogłoszenie upadłości.

Na podstawie tego przepisu zatem, syndyk zwaraca się do US a nie do dłużnika. 

Upadłość a założenie spółki poza Polską – działania syndyka

Nie oznacza to jednak, że dłużnik ma prawo do odmowy udzielenia informacji, gdyż jak wskazano powyżej, art. 57 – Upadły jest obowiązany udzielać sędziemu-komisarzowi i syndykowi wszelkich potrzebnych wyjaśnień dotyczących swojego majątku.

Co do majątku i dochodów w UK. 

Jeżeli syndyk ustaliłby, że posiada Pan majątek lub jest wspólnikiem spółki za granicą, byłaby to podstawa do umorzenia postępowania upadłościowego, gdyż:

Art. 382 ustawy:

1. o wyłącznej jurysdykcji sądów polskich należą sprawy upadłościowe, jeżeli w Rzeczypospolitej Polskiej znajduje się główny ośrodek podstawowej działalności dłużnika.

2. Sądom polskim przysługuje również jurysdykcja, jeżeli dłużnik prowadzi w Rzeczypospolitej Polskiej działalność gospodarczą albo ma miejsce zamieszkania lub siedzibę albo majątek.

3. Jeżeli jurysdykcja sądu polskiego jest wyłączna, postępowanie upadłościowe ma charakter głównego postępowania upadłościowego. W pozostałych przypadkach postępowanie upadłościowe ma charakter ubocznego postępowania upadłościowego.

Sydnyk sam nie ustali czy ma Pan dochód lub jest wspólnikiem spółki za granicą, gdyż sydnyk uzyskuje informacje albo od Pana albo (jak w art. 491 zn. 8) od US. 

Jeżeli sydnyk powezimie jednak te informacje, z pewnością dojdzie do umorzenie postępowania upadłościowego – niekoniecznie do innych konsekwnecji. 

Upadłość a założenie spółki poza Polską – działania syndyka

Jeżeli syndyk pozyska informacje o rachunku bankowym, będzie mógł wystąpić do sądu o prowadzenie postępowania za granicą. Samodzielnie nie dokona zajęć. 

„Sąd państwa członkowskiego, na terytorium którego znajduje się główny ośrodek podstawowej działalności dłużnika w chwili złożenia wniosku o wszczęcie postępowania upadłościowego, pozostaje właściwy, jeżeli dłużnik dokonał przeniesienia głównego ośrodka swojej podstawowej działalności na terytorium innego państwa członkowskiego po złożeniu wniosku, lecz przed wszczęciem postępowania. Utrzymanie jurysdykcji pierwszego sądu właściwego gwarantuje wierzycielom większą pewność prawa, gdyż dokonali oni oceny ryzyka na wypadek upadłości dłużnika na podstawie położenia głównego ośrodka jego podstawowej działalności w momencie nawiązywania z nim stosunków prawnych” (wyr. TS z 17.1.2006 r. w sprawie C-1/04, Susanne Staubitz-Schreiber, EU:C:2006:39).

Polska regulacja międzynarodowego prawa upadłościowego przewiduje zbyt dużo łączników jurysdykcyjnych. Z jednej strony taka regulacja ułatwi zadanie sądom badającym istnienie jurysdykcji, a z drugiej – może być źródłem powstania pozytywnych konfliktów jurysdykcyjnych. Niewykluczone, że w praktyce może dojść do sytuacji, w której dłużnik, posiadając majątek w Polsce, będzie miał swój główny ośrodek działalności gospodarczej za granicą. W takiej sytuacji prawdopodobne jest otwarcie kilku postępowań prowadzonych przeciwko temu samemu dłużnikowi. W doktrynie występuje kilka rozwiązań takiego konfliktu. Po pierwsze, możliwe jest przyjęcie poglądu, w myśl którego rozstrzygające znaczenie ma złożenie wniosku o otwarcie postępowania upadłościowego. Po drugie, decydujące znaczenie można przyznać chwili, w której doszło do wszczęcia takiego postępowania. Po trzecie, w grę wchodzi rozwiązanie zakładające pierwszeństwo postępowania podlegającego prawu krajowemu. Ustawodawca polski nawiązał do tego ostatniego poglądu. Jego przyjęcie prowadzi do absurdalnych rezultatów w sytuacji, gdy dłużnik będzie posiadał majątek w innym państwie niż państwo, w którym ma swój główny ośrodek działalności gospodarczej.

Upadłość a założenie spółki poza Polską – działania syndyka

Należy zauważyć, że w przypadku gdy dłużnik będzie miał zarówno w Polsce, jak i za granicą składniki majątkowe, to otwarcie postępowania upadłościowego w Polsce na podstawie kryterium majątku doprowadzi do sytuacji, w której polskie postępowanie nie zostanie uznane ani w państwach, które przyjęły prawo modelowe, ani w krajach nawiązujących do rozwiązań przewidzianych w rozporządzeniu o międzynarodowym prawie upadłościowym.

Obowiązek wydania majątku obejmuje wszystkie jego składniki, które znajdują się w posiadaniu dłużnika. Obowiązek z kolei wskazania majątku obejmuje wszystkie jego elementy znajdujące się w posiadaniu osób trzecich. Wydanie majątku następuje w drodze czynności faktycznych, takich jak: przekazanie kluczy, pilota do bramy wjazdowej, szyfrów i kart kodowych do pomieszczeń zabezpieczonych elektronicznie itp. Elementem wydania majątku jest także wskazanie osobom ochraniającym mienie upadłego syndyka jako nowej osoby uprawnionej do korzystania z tego mienia. Wskazanie majątku powinno polegać na podaniu nie tylko miejsca jego położenia, ale i danych posiadacza oraz wszelkich informacji o podstawach prawnych tego posiadania.

Obowiązek wydania całego majątku dłużnika oznacza, że dłużnikowi nie przysługuje uprawnienie do dokonywania jakichkolwiek ocen co do ewentualnego wyłączenia poszczególnych składników majątku. Nawet jeśli upadły wie o braku prawa własności lub nawet podstaw do posiadania określonych składników, to jeśli posiadał je w chwili ogłoszenia upadłości (np. bezumownie korzystał z nieruchomości), powinien je wydać syndykowi. Ewentualne uszczuplenie majątku przez wyłączenie rzeczy, do których upadły nie ma prawa, może nastąpić tylko w trybie opisanym w art. 70–74 PrUp.

Upadłość a założenie spółki poza Polską – działania syndyka

Jak wskazuje się w orzecznictwie sądów administracyjnych, okoliczność, że z dniem ogłoszenia upadłości mieniem zarządza syndyk, który działa za upadły podmiot, nie oznacza, że ten podmiot traci byt prawny na gruncie prawa podatkowego. Upadły nadal jest podmiotem praw i obowiązków materialnoprawnych oraz posiada przymiot strony w postępowaniu podatkowym (wyr. WSA w Warszawie z 22.9.2009 r., III SA/Wa 521/09, Legalis).

Po ogłoszeniu upadłości syndyk zwraca się do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla upadłego z wnioskiem o udzielenie informacji dotyczących upadłego, mających wpływ na ocenę jego sytuacji majątkowej, w szczególności dotyczących okoliczności powodujących powstanie po stronie upadłego obowiązku podatkowego w okresie 5 lat przed dniem zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości. Właściwość miejscową urzędów skarbowych w sprawach opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ustala się według miejsca zamieszkania, a jeżeli nie ma ona miejsca zamieszkania na terytorium RP – według miejsca pobytu osoby fizycznej. Z kolei przy opodatkowaniu małżonków mających różne miejsca zamieszkania, jeżeli na ich wniosek podlegają oni łącznemu opodatkowaniu, właściwość miejscową ustala się według miejsca zamieszkania jednego z małżonków, wskazanego we wspólnym rocznym zeznaniu podatkowym (§ 4 ust. 1–2 rozporządzenia MF z 22.8.2005 r. w sprawie właściwości organów podatkowych, t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2371 ze zm.). Okres 5-letni odnosi się do standardowego terminu przedawnienia zobowiązań publicznoprawnych.

Wpływ na ocenę sytuacji majątkowej upadłego będzie miała też ewentualna nadpłata podatku, której zwrot może pokryć koszty postępowania upadłościowego. Ponadto, jak wskazuje R. Adamus (Prawo, 2019, art. 4918, Nb 2): „Po pierwsze, po ogłoszeniu upadłości syndyk zwraca się do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla upadłego z wnioskiem o udzielenie informacji dotyczących upadłego, mających wpływ na ocenę jego sytuacji majątkowej, w szczególności dotyczących okoliczności powodujących powstanie po stronie upadłego obowiązku podatkowego w okresie 5 lat przed dniem zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości (np. podatkiem cywilnoprawnym objęte są takie czynności cywilnoprawne jak umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych, umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy, umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat, ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności, umowy depozytu nieprawidłowego, umowy spółki). Wiedza o tego typu ewentualnych transakcjach może rzutować na inną ocenę wniosku upadłościowego”. Syndyk powinien wystąpić z wnioskiem do właściwego urzędu, nawet jeśli upadły nie uzyskiwał żadnego dochodu. Jest to jeden z obowiązków syndyka w toku postępowania upadłościowego wobec osób nieprowadzących działalności gospodarczej, a zaniechanie w tym zakresie może wiązać się z zastosowaniem wobec syndyka odpowiedniej sankcji przez sędziego-komisarza lub sąd upadłościowy, zwłaszcza jeśli zaniechanie w tym zakresie miałoby wpływ na dalszy tok postępowania.

Syndyk także niezwłocznie zasięga informacji w KRS czy dłużnik jest wspólnikiem spółek handlowych, jak również czy w okresie 10 lat przed dniem zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości sprawował funkcję członka organu w spółkach handlowych i czy w stosunku do tych spółek ogłoszono upadłość.

Syndyk informuje sędziego-komisarza o niezgodności informacji uzyskanych w sposób, o którym mowa w ust. 1 (zbywany majątek i pełnione funkcje), z danymi podanymi przez upadłego we wniosku o ogłoszenie upadłości. Jeżeli sprawa jest prowadzona w trybie uproszczonym – zawiadamia sędziego wyznaczonego. Celem zawiadomienia jest umożliwienie sądowi wzięcia tej okoliczności pod uwagę jako podstawy do odmowy umorzenia zobowiązań upadłego.

Upadłość a założenie spółki poza Polską – działania syndyka

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link

Opublikowano przez

Powiązane spółki polska i czeska – udostępnianie pracowników, kart paliwowych

Powiązane spółki polska i czeska.

Powiązane spółki polska i czeska – udostępnianie pracowników, kart paliwowych

Stan faktyczny: Mamy spółkę czeską, która posiada busy do 3,5t (w leasingu i kredycie) Kupiliśmy właśnie polska spółkę. Obydwie spółki posiadaja tego samego udziałowca (100%) będącego prezesem zarządu. Jest to obywatel Republiki Czeskiej. Zależy nam na tym, aby zatrudniać kierowców (Ukraińcy, Białorusini, Polacy, Czesi ) na polska spółkę(95%) oraz obywateli Czech na czeską spółkę(5%). Zlecenia natomiast będą w tej samej  proporcji na polska i czeska spółkę.  Karty paliwowe mamy na czeska spółkę, a w przyszłości także na polską.  Zatem : kierowcy i zlecenia są na polska spółkę a jeżdżą i korzystają z aut oraz kart paliwowych czeskiej spółki. Chcielibyśmy to uregulować w zakresie prawa pracy, rachunkowości (vat), ewentualnych cen transferowych,skonsolidowanego bilansu, jeśli trzeba.., a także min placy na terenie Europy oraz niezbędnych dokumentów i pozwoleń dla kierowców typu A1, macron itp

Powiązane spółki polska i czeska – udostępnianie pracowników, kart paliwowych

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

  1. Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. 1997 nr 137 poz. 926)
  2. Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. 1974 Nr 24 poz. 141)
  3. Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. 2004 nr 54 poz. 535)
  4. Ustawa z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych ((Dz.U. 2000 nr 94 poz. 1037)
  5. Ustawa z dnia 10 maja 2018 r. o ochronie danych osobowych (Dz.U. 2018 poz. 1000)
  6. Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych)
  7. Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.Urz. UE L z 2004 r., Nr 166, str. 1; ost. zm. Dz.Urz. UE L z 2017 r. Nr 76, poz. 13)
  8. Rozporządzenie Parlamentu i Rady (WE) nr 987/2009 dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.Urz. UE L z 2009 r. Nr 284, str. 1; (Dz.Urz. UE L z 2018 r. Nr 54, poz. 18)
  9. Ustawa z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (j.t. Dz.U. z 2017 r. poz. 1778; (Dz.U. z 2018 r. poz. 1076)
  10. Wniosek DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY w sprawie adekwatnych wynagrodzeń minimalnych w Unii Europejskiej COM/2020/682 final

Powiązane spółki polska i czeska – udostępnianie pracowników, kart paliwowych

Po pierwsze należy wskazać, że pracownicy danej spółki odpowiadają jedynie wobec tej spółki. Regulamin pracy powinien zostać sporządzony oddzielnie do każdej z nich. Poniżej zostały omówione przede wszystkim kwestie: 

  1. Udostępniania środków trwałych
  2. Udostępniania środków trwałych w kredycie i w leasingu 
  3. Leasingu pracowniczego
  4. Wymagań dla kierowców zawodowych

Powiązane spółki polska i czeska – udostępnianie pracowników, kart paliwowych

Jeżeli mowa o korzystaniu z samochodów i kart paliwowych przez polskich pracowników i jednoczesne wykonywanie zleceń przez pracowników czeskich powinno odbywać się na zasadzie umowy o współpracy między spółkami. Należy podkreślić, że jedna grupa kapitałowa nie daje uprawnienia do nieformalnego przerzucania pracownika z jednej spółki do drugiej, nawet po uprzedniej zmianie miejsca pracy tej osoby. Każda z firm jest odrębnym podmiotem prawnym i w zakresie prawa pracy niezależnym pracodawcą.

Spółka czeska udostępniając polskiej spółce karty paliwowe będzie świadczyć na jej rzecz odpłatną usługę polegającą na finansowaniu dokonywanych przez nią zakupów paliw.

Powiązane spółki polska i czeska – udostępnianie pracowników, kart paliwowych

W konsekwencji udostępnienie spółce polskiej kart paliwowych stanowi odpłatne świadczenie usługi, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – analogicznie będzie z prawem czeskim, gdyż nastąpiła koordynacja ustawodawstw unijnych. 

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej – tak też w prawie europejskim czyli dotyczącym spółki czeskiej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy – zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Spółka czeska udostępniając spółce polskiej karty paliwowe działa jako kredytodawca. Zatem skoro z powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy wynika, że zwalnia się od podatku usługi w zakresie udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, to należy stwierdzić, że świadczona przez Wnioskodawcę usługa finansowania w związku z udostępnieniem polskiej spółce kart paliwowych korzysta ze zwolnienia od tego podatku w oparciu o ww. przepis.

Powiązane spółki polska i czeska – udostępnianie pracowników, kart paliwowych

Wobec powyższego spółka czeska świadcząc usługę finansowania na rzecz spółki polskiej nie będzie wykonywać czynności, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Tym samym w związku ze świadczeniem usługi nie wystąpi podatek należny, który należałoby wykazać w deklaracji podatkowej.

Podsumowując, transakcje dokonywane pomiędzy spółkami polegające na udostępnianiu kart paliwowych do tankowania paliwa poza granicami kraju, stanowią odpłatne świadczenie usług zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, czyli czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, jednak z uwagi na fakt, że powyższe usługi mieszczą się w zakresie czynności, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy i korzystają ze zwolnienia od podatku, spółka czeska czy polska nie jest zobowiązana do wykazania podatku należnego z tytułu tych transakcji.

Powiązane spółki polska i czeska – udostępnianie pracowników, kart paliwowych

Odnośnie korzystania z pojazdów spółki czeskiej, o ile będą to pojazdy kredytowane, nie ma przeszkód aby je udostępniać spółce polskiej – nawet na zasadzie kompensaty. Konieczne jest – jak wskazano powyżej – zawarcie umowy o współpracy. 

Jeżeli mowa o pojazdach w leasingu, należy zweryfikować umowy leasingu, gdyż mogą one zabraniać udostępniania pojazdów. 

Warunki i możliwość użytkowania przedmiotu leasingu przez osobę (także firmę) trzecią regulują zazwyczaj Ogólne Warunki Umowy Leasingu (OWUL), które najczęściej są załącznikiem do umowy leasingu. Firmy leasingowe starają się trzymać zasady, że „niezarobkowe” udostępnienie przedmiotu, np.: rodzinie nie wymaga uzyskania dodatkowej zgody. Podobnie jest w przypadku pracowników itp. Zgody wymaga natomiast zarobkowe udostępnienie przedmiotu, np.: podnajem, wypożyczenie.

Powiązane spółki polska i czeska – udostępnianie pracowników, kart paliwowych

Odnośnie przekazywania pracowników między spółkami, wyjaśniam co następuje. Jeżeli nie skorzystają Państwo z umów o współpracy w zakresie wypożyczania sprzętu czy udostępniania kart paliwowych, w Państwa przypadku de facto będzie miejsce również przekazanie pracowników, gdyż zlecenia spółki polskiej będą wykonywać pracownicy spółki czeskiej i na odwrót.

Zgodnie z art. 1741 Kodeksu pracy:,

„§ 1. Za zgodą pracownika, wyrażoną na piśmie, pracodawca może udzielić pracownikowi urlopu bezpłatnego w celu wykonywania pracy u innego pracodawcy przez okres ustalony w zawartym w tej sprawie porozumieniu między pracodawcami.

§ 2. Okres urlopu bezpłatnego, o którym mowa w § 1, wlicza się do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze u dotychczasowego pracodawcy”.

Podstawą „leasingu pracowniczego” jest urlop bezpłatny u dotychczasowego pracodawcy, skutkujący zawieszeniem stosunku pracy. Aby przeprowadzić leasing pracownika konieczna jest zgoda pracownika wyrażona na piśmie oraz zawarcie porozumienia z kontrahentem, do którego mają być wypożyczeni pracownicy. Należy stworzyć dwa odrębne dokumenty:

  1. zgodę pracownika wraz z zapisem, że otrzymuje on bezpłatny urlop w swojego pierwotnego pracodawcy,
  2. porozumienie określające czas trwania wypożyczenia oraz wynagrodzenie przysługujące firmie za wypożyczenie pracownika (na gruncie VAT jest to traktowane jako świadczenie usługi).

Powiązane spółki polska i czeska – udostępnianie pracowników, kart paliwowych

Warunki pracy pracownika u innego przedsiębiorcy określa się w umowach zawieranych między pracownikiem a tymże nowym pracodawcą. Prawo pracy nie określa maksymalnego czasu trwania takiego leasingu. Jeżeli jednak trwałby on zbyt długo, pracodawca może narazić się na zarzut próby obejścia przepisów o pracownikach tymczasowych. Przepisy ustawy ustalają czas pracy tymczasowej na 36 miesięcy. Należy również pamiętać, że w okresie trwania leasingu pracowniczego dotychczasowy pracodawca nie wypłaca wynagrodzenia, nie płaci składek, zaliczek na podatek. Stosunek pracy jest ważny, ale z uwagi na urlop bezpłatny ulega czasowemu zawieszeniu.

Wskazać również należy, że zgodnie z regułą podstawową obowiązek zapłaty podatku VAT obciąża podatników dokonujących dostawy towarów bądź też świadczących konkretne usługi. Jednakże ustawodawca przewidział w tym zakresie pewne wyjątki. Otóż zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy VAT –podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi wymienione w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

  1. usługodawcą jest czynny podatnik, który nie korzysta ze zwolnienia podatkowego;
  2. usługobiorcą jest podmiot zarejestrowany jako podatnik VAT czynny”.

Dodatkowo, w myśl art. 17 ust. 1h ww. ustawy, powyższą zasadę opodatkowania nabywcy, stosuje się, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca. Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia podwykonawcy, zatem dla prawidłowego rozumienia terminu „podwykonawca” wystarczające będzie posłużenie się powszechnym jego znaczeniem wynikającym z wykładni językowej. Zgodnie z definicją zawartą w internetowym wydaniu Słownika Języka Polskiego podwykonawca to „firma lub osoba wykonująca pracę na zlecenie głównego wykonawcy”.

Konstrukcję, w której to nabywca płaci podatek należny, nazywamy odwrotnym obciążeniem VAT. Na marginesie warto zaznaczyć, że nabywca nadal posiada prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków na usługę wymienioną w załączniku nr 14.

Należy jednak zauważyć, że usługi związane z udostępnianiem personelu nie zostały wymienione w żadnym punkcie załącznika nr 14 do ustawy. Powoduje to, że niezależnie, czy usługodawca w ramach danej transakcji występuje jako wykonawca, czy też podwykonawca, tego rodzaju usługi nie będą objęte mechanizmem odwrotnego obciążenia. Podatek VAT należny będzie zatem płacony na zasadach ogólnych.

Powiązane spółki polska i czeska – udostępnianie pracowników, kart paliwowych

Powyższa teza znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 31 marca 2017 r., nr 0114-KDIP1-2.4012.6.2017.1.PC, gdzie w uzasadnieniu czytamy:

„Wnioskodawca wskazał, że usługi udostępniania pracowników na terenie budowy klasyfikuje wg PKWiU pod numerem 78.30.19.0 – jako pozostałe usługi związane z udostępnianiem pozostałego personelu, gdzie indziej nie sklasyfikowanego. Natomiast w załączniku nr 14 do ustawy nie zostały wymienione ww. usługi związane z udostępnianiem pozostałego personelu, gdzie indziej niesklasyfikowanego. Zatem skoro świadczone przez Wnioskodawcę usługi nie stanowią usług wymienionych przez ustawodawcę w załączniku nr 14 do ustawy jako te, do których ma zastosowanie mechanizm odwrotnego obciążenia, to tym samym w analizowanej sprawie nie są spełnione przesłanki wynikające z art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy. Przepis ten ma zastosowanie bowiem jedynie w odniesieniu do usług wymienionych w załączniku nr 14 do ustawy świadczonych przez podwykonawcę. W związku z powyższym świadczona usługa udostępniania pracowników na terenie budowy nie będzie wpisywała się w mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia podatku VAT na podatnika, na rzecz którego świadczona jest usługa (zleceniodawca)”.

W interpretacji tej w opisie stanu faktycznego zawarty jest również taki fragment:

„Umowa określa również termin płatności i informację o dacie dostarczenia faktury za miesięcznie wykonaną przez firmę usługę wraz z raportem pracy potwierdzonym przez kierownika budowy – a następnie na podstawie kolejnych zleceń co do miejsca budowy zleceniodawcy pracowników zgodnie z zapotrzebowaniem co do posadowionej ilości żurawi. Oddelegowani do zleceniodawcy pracują na budowach i pozostają pod kontrolą i nadzorem zleceniodawcy”.

Najęcie pracowników którzy wykonują polecenia pod nadzorem zleceniodawcy koresponduje z koncepcją leasingu pracowniczego i wskazuje, że również w przypadku gdy ma miejsce „najęcie pracowników”, którzy wykonują polecenia pod nadzorem zleceniodawcy, to taka czynność udostępniania personelu podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych. Powyższe znajduje również potwierdzenie w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 5.05.2017 r., nr 3063-ILPP1-2.4512.62.2017.2.PG oraz w interpretacji z 13.04.2017 r., nr 1061-IPTPP3.4512.108.2017.1.BM:

„Wnioskodawca świadcząc usługi udostępniania personelu PKWiU 78.30.19.0 jest podatnikiem i usługi te podlegają opodatkowaniu według stawki 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

Stosownie do przepisu art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem. W myśl art. 106e ust. 1 pkt 12 ustawy faktura powinna zawierać stawkę podatku.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, iż za wykonane usługi udostępniania personelu, sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 78.30.19.0, należy wystawić fakturę na zasadach ogólnych, ze stawką 23%”.

Powiązane spółki polska i czeska – udostępnianie pracowników, kart paliwowych

Organy podatkowe inaczej jednak interpretują sytuację gdy ma miejsce wypożyczenie maszyn wraz z pracownikami obsługującymi. W takim wypadku zastosowanie znajdzie mechanizm odwrotnego obciążenia. W interpretacji indywidualnej z 21.03.2017 r., 3063-ILPP1-1.4512.36.2017.2.SJ Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził:

„Praca Wnioskodawcy polega na usłudze wynajmu sprzętu specjalistycznego wraz z operatorem. Zainteresowanego nie interesuje co wykonuje firma będąca jego zleceniodawcą, która jest jednocześnie podwykonawcą jakiejś innej firmy będącej ostatecznym inwestorem. Jedynym zadaniem Wnioskodawcy jest dojechanie do wyznaczonego miejsca pracy i podniesienie do góry pracowników zewnętrznej firmy we wskazane przez nich miejsce. Nie interesuje zatem Zainteresowanego fakt, czy wykonywana przez nich praca jest uznawana za pracę budowlaną. (…) Należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie znajdzie zastosowanie mechanizm odwróconego obciążenia, gdyż Wnioskodawca jak sam wskazał w opisie sprawy występuje jako podwykonawca podwykonawcy głównego wykonawcy. Ponadto, Wnioskodawca jako podwykonawca świadczy usługi wymienione w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy, na zlecenie innego podwykonawcy, który jest czynnym podatnikiem VAT”.

Podobnie Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 22.06.2017 r. nr 0114-KDIP1-2.4012.45.2017.2.KT:

„Reasumując – można tu mówić o spełnieniu przesłanki dla odwrotnego obciążenia (poz. 48. załącznika nr 14 do u.p.t.u. wskazuje „Roboty związane z wykonywaniem pozostałych specjalistycznych robót budowlanych, gdzie indziej niesklasyfikowanych” (PKWiU 43.99.90.0)”.

W przedstawionej przez Państwa sytuacji kierowca transportu międzynarodowego jest obecnie uznawany za pracownika delegowanego. W związku z tym musi posiadać potwierdzenie ustawodawstwa mającego zastosowanie w zakresie ubezpieczeń społecznych – zaświadczenie A1. Oznacza to, że jako pracodawca są Państwo zobowiązani uzyskać dla niego poświadczenie tego formularza w ZUS. W okresie świadczenia pracy kierowca musi wozić go ze sobą.

Zaświadczenie A1 potwierdza, któremu ustawodawstwu w zakresie zabezpieczenia społecznego podlega dana osoba. Wystawione przez ZUS zaświadczenie potwierdza, że w okresie pracy za granicą właściwe jest ustawodawstwo polskie, a więc składki powinny być opłacane w Polsce. Może ono zostać wydane, jeśli są spełnione następujące warunki: 1. pracodawca prowadzi „normalną działalność” w państwie wysyłającym, tzn. prowadzi tam znaczną część faktycznej działalności (a nie tylko działalność związaną z samym zarządzaniem wewnętrznym i administrowaniem firmą), na terytorium państwa członkowskiego, w którym firma ma swoją siedzibę,

2. pracownik podlegał przed okresem delegowania systemowi zabezpieczenia społecznego państwa wysyłającego (w omawianym przypadku – Polski),

3. zostaje zachowany związek pracownika z pracodawcą w okresie delegowania (pracę uważa się za wykonywaną na rzecz pracodawcy państwa wysyłającego, jeżeli jest ona wykonywana dla tego pracodawcy oraz gdy istnieje bezpośredni związek między pracownikiem a pracodawcą, który go delegował, tzn. strony łączy stosunek pracy oraz istnieje faktyczny związek wykonywanych obowiązków z działalnością pracodawcy),

4. okres delegowania nie przekracza 24 miesięcy,

5. pracownik nie został wysłany w celu zastąpienia innej osoby delegowanej.

Prawo do kontroli zaświadczenia A1 na terytorium świadczenia pracy mają odpowiednie organy lub podmioty odpowiedzialne na terytorium danego państwa członkowskiego (w każdym państwie UE są to różne instytucje o różnych nazwach). Kontrola ta dotyczy prawidłowości delegowania pracowników na terytorium danego kraju, a w szczególności ustalenia, czy:

  1. pracodawca delegujący pracownika do innego kraju rzeczywiście prowadzi znaczną działalność na terytorium innego państwa członkowskiego oraz
  2. pracownik delegowany na terytorium innego kraju wykonuje pracę na tym terytorium tylko tymczasowo.

Posiadanie przez kierowcę zaświadczenia A1 jest obowiązkiem. Jest ono skrupulatnie sprawdzane w trakcie kontroli pod kątem przestrzegania przepisów dotyczących minimalnego wynagrodzenia w transporcie drogowym (szczególnie we Francji i Austrii). Brak zaświadczenia A1 może w niektórych sytuacjach skutkować nałożeniem na Państwa firmę znaczącej kary finansowej, a nawet zawieszeniem możliwości świadczenia usług w państwie przyjmującym (np. we Francji). Obowiązek posiadania zaświadczenia A1 spoczywa również na kierowcach prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą (w ramach tzw. samozatrudnienia).

Powiązane spółki polska i czeska – udostępnianie pracowników, kart paliwowych

Wspomina Pan o loi macron – jeżeli kierowcy będą przejeżdżać przez terytorium Francji, będzie konieczne posiadanie odpowiednich dokumentów.

Loi Macron wymaga od kierowców transportu międzynarodowego, aby bezwzględnie mieli przy sobie:

  1. umowę o pracę; ten dokument nie musi być przetłumaczony na język francuski
  2. zaświadczenie o oddelegowaniu; konieczne jest posiadanie zaświadczenia w języku francuskim i wg wzoru przygotowanego przez tamtejsze władze.

Zaświadczenie o oddelegowaniu jest ważne nie dłużej niż 6 miesięcy i obejmuje wszystkie przewozy wykonywane w ramach delegacji. Dokument nie musi zawierać informacji o planowanych operacjach. Każdy delegowany pracownik musi mieć osobne zaświadczenie o odddelegowaniu.

Powiązane spółki polska i czeska – udostępnianie pracowników, kart paliwowych

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link

Opublikowano przez

Nabycie nieruchomości przez obywatela UE w Polsce

Nabycie nieruchomości przez obywatela UE w Polsce

Nabycie nieruchomości przez obywatela UE w Polsce

Stan faktyczny: Planuję zakup nieruchomości w Polsce na rynku pierwotnym. Jako że mieszkam za granicą, umowę deweloperską będzie podpisywał za mnie mój ojciec, który ma upoważnienie potwierdzone notarialnie. 

Jednocześnie chciałbym dopisać do księgi wieczystej mieszkania, jako współwłaścicielkę, moją żonę która jest obywatelką Hiszpanii i nie ma w Polsce rezydencji ani numeru PESEL. Nasz akt małżeństwa jest oficjalnie zarejestrowany w Urzędzie Stanu Cywilnego w mieście, z którego pochodzę.

Proszę o informację czy powyższe dopisanie małżonki jest możliwe na etapie podpisywania samej umowy deweloperskiej lub w późniejszym terminie. Czy wymagana jest obecność małżonki osobiście? Czy można taki proces przeprowadzić na podstawie jedynie danych z paszportu.

Przedłożone dokumenty: brak

Nabycie nieruchomości przez obywatela UE w Polsce

Akty prawne:

  1. Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ((Dz.U. 1991 nr 80 poz. 350)
  2. Ustawa z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców (Dz. U. z 2016 r. poz. 1061 z późn. zm.).

W związku z tym, że Pana żona jest obywatleką UE, nie ma konieczności uzyskania pozwolenia na nabycie nieruchomości, jakie jest wymagane w przypadku cudzoziemców. 

W związku z akcesją Polski do Unii Europejskiej generalna zasada wskazująca na obowiązek uzyskania przez cudzoziemców zezwolenia na nabycie nieruchomości nie obejmuje obywateli oraz przedsiębiorców państw członkowskich Unii Europejskiej oraz Europejskiego Obszaru Gospodarczego. Oznacza to, że od 1 maja 2004 r. minister spraw wewnętrznych i administracji nie wydaje zezwoleń dla obywateli oraz przedsiębiorców mających miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego.

Nabycie nieruchomości przez obywatela UE w Polsce

Pana żona nadto nie musi być obecna przy podpisywaniu umów notarialnych. 

Aby udzielić pełnomocncitwa do tej czynności przez żonę, np. Pana ojcu, żona powinna udać się do notariusza we Francji i podpisać pełnomocnictwo w ten sposób. 

Następnie w Polsce należy pełnomocnictwo przetłumaczyć u tłumacza przysięgłego i uzyskać (nawet online) klauzulę tzw. Apostille. Klauzla ta legalizuje dokumenty wydane za granicą i od momentu jej uzyskania, pełnomocnictwem można się posługiwać, jakby było sporządzone u notariusza w Polsce. 

Zatem po sporządzeniu pełnomocnictwa we Francji i przesłaniu Panu oryginału, można dokument wysłać do Ministerstwa Spraw Zagranicznych i uzyskać klauzulę apostille.

Zasady używania apostille reguluje konwencja haska z 5 października 1961 r. Poświadczenie takie sporządzane jest według wzoru załączonego do konwencji i ma formę bądź to adnotacji zamieszczanej na właściwym dokumencie, bądź odrębnego dokumentu do niego załączanego. Wydawane jest przez właściwy organ państwa, z którego to dokument pochodzi. W większości państw europejskich są to Ministerstwa Spraw Zagranicznych, delegujące często to uprawnienie na inne urzędy. Ostatnim krokiem do skutecznego posługiwania się pełnomocnictwem wydanym za granicą jest jego przetłumaczenie przez tłumacza przysięgłego języka, w którym zostało ono sporządzone.

Nabycie nieruchomości przez obywatela UE w Polsce

Apostille jest to poświadczenie dokumentu sporządzonego w jednym państwie umożliwiające legalne użycie go w innym państwie. Poświadczenie to wydawane jest przez właściwy organ państwa, z którego dokument pochodzi. Zasady używania ww. poświadczenia reguluje Konwencja haska z 5 października 1961 r., która w stosunku do Polski weszła w życie dnia 14 sierpnia 2005 r.

Apostille sporządza się według wzoru załączonego do Konwencji. Należy wskazać, iż apostille ma formę adnotacji dokonywanej na dokumencie. Zgodnie z postanowieniami ww. Konwencji (znoszącej wymóg legalizacji zagranicznych dokumentów urzędowych) pełnomocnictwo sporządzone w formie aktu notarialnego, z dołączoną klauzulą apostille, jest wystarczające.

Oprócz klauzuli apostille dokument pełnomocnictwa sporządzonego za granicą musi być jeszcze w Polsce przetłumaczony na język polski przez tłumacza przysięgłego języka, w którym dokument został sporządzony.

Nabycie nieruchomości przez obywatela UE w Polsce

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link