Opublikowano

Wielkanoc i wyjazd do rodziny a może tylko spacer? Co nam wolno

Wielkanoc i wyjazd do rodziny a może tylko spacer? Co nam wolno

9.04.2020 r. Wielkanoc i wyjazd do rodziny a może tylko spacer? Co nam wolno

Rozporządzenie wprowadzające ograniczenia w poruszaniu stanowi (stan na 6 kwietnia 2020 r.), że w okresie od dnia 1 kwietnia 2020 r. do dnia 11 kwietnia 2020 r. zakazuje się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej przemieszczania się osób przebywających na tym obszarze, z wyjątkiem przemieszczania się danej osoby w celu:

1. wykonywania czynności zawodowych lub zadań służbowych, lub pozarolniczej działalności gospodarczej, lub prowadzenia działalności rolniczej lub prac w gospodarstwie rolnym, oraz 2. zakupu towarów i usług z tym związanych;

2. zaspokajania niezbędnych potrzeb związanych z bieżącymi sprawami życia codziennego, w tym uzyskania opieki zdrowotnej lub psychologicznej, tej osoby, osoby jej najbliższej w rozumieniu art. 115 § 11 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1950 i 2128), a jeżeli osoba przemieszczająca się pozostaje we wspólnym pożyciu z inną osobą – także osoby najbliższej osobie pozostającej we wspólnym pożyciu, oraz zakupu towarów i usług z tym związanych;

3. wykonywania ochotniczo i bez wynagrodzenia świadczeń na rzecz przeciwdziałania skutkom COVID-19, w tym w ramach wolontariatu;
sprawowania lub uczestniczenia w sprawowaniu kultu religijnego, w tym czynności lub obrzędów religijnych.

Już w tej chwili jasne jest, że obostrzenia zostaną również przeciągnięte na okres świąteczny – prawdopodobnie także i na dłuższy czas.

Należy pamiętać, że mimo że wprowadzone przepisy są kontrowersyjne i kwestionowane przez prawników, na osoby przemieszczające się bez ważnego powodu może zostać nałożona kara grzywny, w ekstremalnych przypadkach sięgająca nawet kilkadziesiąt tysięcy złotych. Ponieważ poruszać się możemy jedynie w ważnych lub niezbędnych sprawach, jak wyjście do apteki czy po zakupy spożywcze, wyjazd w odwiedziny na Święta Wielkanocne nie należy do niezbędnych czynności życia codziennego.

Wielkanoc i wyjazd do rodziny a może tylko spacer? Co nam wolno

Opublikowano

Koncentracja przedsiębiorstw a działania antykonkurencyjne

koncentracja przedsiębiorstw, działania antykonkurencyjne

Koncentracja przedsiębiorstw

Stan faktyczny: X i Y – spółki z o.o. funkcjonują na polskim rynku Z od wielu lat. Każda z tym spółek posiada większościowy udział w tymże rynku. Z każdym rokiem istnienia Spółek, spółki te coraz mocniej współpracują ze sobą. Od 2015 r. Spółki postanowiły, iż X  będzie funkcjonować w województwie ABCD, zaś Y w pozostałym województwach Polskich. Ponadto tylko X będzie sprzedawać częśc zasobów. Od 2017 r. na rynek  wkroczyła spółka A. W odpowiedzi na co obie Spółki znacznie obniżyły ceny sprzedaży swoich produktów i ujednoliciły je. Prezes UOKiK wszczął wobec X i Y postępowanie w przedmiocie ustalenia czy spółki te dopuściły się naruszenia zasad konkurencji.

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne: 

Dz.U. 2007 nr 50 poz. 331 Ustawa z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów („Ustawa”)

Dz.U. 1993 nr 47 poz. 211

Ustawa z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji („Ustawa 2”)

Zadanie pytania:

Jakie mogło być rozstrzygnięcie Prezesa UOKiK? Jakie czynności mogłyby podjąć Spółki celem ewentualnego uwolnienia się od zarzutów, jakie Prezes UOKiK mógłby im postawić?

Koncentracja przedsiębiorstw

Zgodnie z Ustawą:

Art. 6. 1. Zakazane są porozumienia, których celem lub skutkiem jest wyeliminowanie, ograniczenie lub naruszenie w inny sposób konkurencji na rynku właściwym, polegające w szczególności na:

. 1)  ustalaniu, bezpośrednio lub pośrednio, cen i innych warunków zakupu lub
sprzedaży towarów; 

. 2)  ograniczaniu lub kontrolowaniu produkcji lub zbytu oraz postępu technicznego
lub inwestycji; 

. 3)  podziale rynków zbytu lub zakupu; 

Art. 9. 1. Zakazane jest nadużywanie pozycji dominującej na rynku właściwym przez jednego lub kilku przedsiębiorców.

2. Nadużywanie pozycji dominującej polega w szczególności na:

. 1)  bezpośrednim lub pośrednim narzucaniu nieuczciwych cen, w tym cen nadmiernie wygórowanych albo rażąco niskich, odległych terminów płatności
lub innych warunków zakupu albo sprzedaży towarów; 

. 2)  ograniczeniu produkcji, zbytu lub postępu technicznego ze szkodą dla
kontrahentów lub konsumentów; 

. 3)  stosowaniu w podobnych umowach z osobami trzecimi uciążliwych lub niejednolitych warunków umów, stwarzających tym osobom zróżnicowane warunki konkurencji; 

. 4)  uzależnianiu zawarcia umowy od przyjęcia lub spełnienia przez drugą stronę innego świadczenia, niemającego rzeczowego ani zwyczajowego związku z przedmiotem umowy; 

. 5)  przeciwdziałaniu ukształtowaniu się warunków niezbędnych do powstania bądź rozwoju konkurencji; 

. 6)  narzucaniu przez przedsiębiorcę uciążliwych warunków umów, przynoszących mu nieuzasadnione korzyści; 

. 7)  podziale rynku według kryteriów terytorialnych, asortymentowych lub podmiotowych.
3. Czynności prawne będące przejawem nadużywania pozycji dominującej są w 

całości lub w odpowiedniej części nieważne.

Art. 10. 1. Prezes Urzędu wydaje decyzję o uznaniu praktyki za ograniczającą konkurencję, jeżeli stwierdzi naruszenie zakazów określonych w art. 6 lub w art. 9 ustawy lub w art. 101 lub w art. 102 TFUE.

Koncentracja przedsiębiorstw

Zgodnie z Ustawą 2:

Art.15.1. Czynem nieuczciwej konkurencji jest utrudnianie innym 

przedsiębiorcom dostępu do rynku, w szczególności przez:

1) sprzedaż towarów lub usług poniżej kosztów ich wytworzenia lub świadczenia  albo ich odprzedaż poniżej kosztów zakupu w celu eliminacji innych przedsiębiorców; 

2)  nakłanianie osób trzecich do odmowy sprzedaży innym przedsiębiorcom albo niedokonywania zakupu towarów lub usług od innych przedsiębiorców; 

3)  rzeczowo nieuzasadnione, zróżnicowane traktowanie niektórych klientów; 

4)  pobieranie innych niż marża handlowa opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży; 

5)  działanie mające na celu wymuszenie na klientach wyboru jako kontrahenta
określonego przedsiębiorcy lub stwarzanie warunków umożliwiających podmiotom trzecim wymuszanie zakupu towaru lub usługi u określonego przedsiębiorcy.

2. Czyn, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, może polegać w szczególności na: 

1)  ograniczeniu w istotny sposób lub wyłączeniu możliwości dokonywania przez klienta zakupu u innego przedsiębiorcy; 

2) stworzeniu sytuacji powodujących pośrednio lub bezpośrednio narzucenie klientom przez podmioty trzecie konieczności dokonania zakupu u danego przedsiębiorcy lub u przedsiębiorcy, z którym dany przedsiębiorca pozostaje w związku gospodarczym; 

3)  emisji, oferowaniu oraz realizacji znaków legitymacyjnych podlegających wymianie na towary lub usługi oferowane przez jednego przedsiębiorcę lub grupę przedsiębiorców pozostających w związku gospodarczym, w okolicznościach wskazanych w pkt 1 lub 2.

Koncentracja przedsiębiorstw

Na wstępie wskazuję, iż Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 10 stycznia 2008 r. (sygn. akt I ACa 231/2007), uznał, że sprzedaż poniżej kosztów własnych nie wystarcza do zakwalifikowania jako czynu nieuczciwej konkurencji, gdyż konieczne jest wykazanie, że doszło do niej w celu eliminacji innych przedsiębiorców a nie w innym.

Ocena tych porozumień na gruncie prawa konkurencji musi odnosić się przede wszystkim do charakteru ustalonych w ten sposób cen. Nie wszystkie bowiem ustalenia dotyczące cen odsprzedaży są zakazane.

W relacjach wertykalnych, co do zasady, dozwolone jest ustalanie sugerowanych oraz maksymalnych cen odsprzedaży. W przypadku tych pierwszych dostawca rekomenduje odbiorcom towarów ustalane bez ich udziału ceny dalszej odsprzedaży. Aby można było mówić o sugerowanym charakterze cen, stosowanie się do zaleceń dostawcy powinno zależeć wyłącznie od woli nabywcy.

Minimalne lub sztywne ceny odsprzedaży prowadzą w długim okresie do podwyższania ich poziomu, ułatwiając utrzymywanie się na rynku przedsiębiorców nieefektywnych.

Wertykalne porozumienia cenowe, ustalające minimalne lub sztywne ceny odsprzedaży, są traktowane jako poważne ograniczenia konkurencji i nie korzystają ze zwolnienia spod zakazu według zasady de minimis (art. 7 Ustawy) ani z wyłączenia grupowego (wydane na podstawie art. 8 ust. 3 Ustawy).

Zgodnie z Decyzją Prezesa UOKiK nr DOK – 13/2011 z dn. 29 grudnia 2011 r.:

naruszenie interesu publicznoprawnego ma miejsce wtedy, gdy działania przedsiębiorcy zagrażają interesowi ogólnospołecznemu, tzn. dotyczą one szerszego kręgu uczestników rynku. Powyższa regulacja znajduje więc zastosowanie tylko wówczas, gdy zagrożony lub naruszony zostaje interes publiczny polegający na zapewnieniu właściwych warunków funkcjonowania rynku.

Koncentracja przedsiębiorstw

Działaniami antykonkurencyjnymi są jedynie takie działania, które dotykają sfery interesów szerszego kręgu uczestników rynku gospodarczego, a więc gdy dotyczą konkurencji rozumianej jako zjawisko charakteryzujące funkcjonowanie gospodarki (rynku). Celem Ustawy nie jest więc ochrona prywatnoprawnego interesu przedsiębiorcy. Ponadto, należy podkreślić, że zdaniem Sądu Najwyższego naruszenie interesu publicznoprawnego ma miejsce nie tylko wówczas, gdy skutkami działań sprzecznych z przepisami dotknięty został ,,szerszy krąg uczestników rynku”, ale także, gdy działania te wywołały na rynku inne niekorzystne zjawiska

Art. 6 ust. 1 Ustawy stanowi, że zakazane są porozumienia, których celem lub skutkiem jest wyeliminowanie, ograniczenie lub naruszenie w inny sposób konkurencji na rynku właściwym. W art. 6 ust. 1 pkt 1 Ustawa wskazuje, że porozumienia mogą przybrać w szczególności postać ustalania, bezpośrednio lub pośrednio, cen i innych warunków zakupu lub sprzedaży towarów.

W celu ustalenia, czy przedsiębiorca dopuścił się naruszenia zakazu zawierania antykonkurencyjnych porozumień, Prezes Urzędu musi ustalić następujące przesłanki:

  • zawarcie porozumienia pomiędzy przedsiębiorcami;
    • celem lub skutkiem porozumienia było wyeliminowanie, ograniczenie lub
  • naruszenie w inny sposób konkurencji na rynku właściwym; 
  • porozumienie nie podlega wyłączeniu spod zakazu.

Ustawa przewiduje różne formy, jakie może przybrać zakazane prawem konkurencji porozumienie. Stosownie do art. 4 pkt 5 Ustawy, przez porozumienie rozumie się: umowy zawierane między przedsiębiorcami, między związkami przedsiębiorców oraz między przedsiębiorcami i ich związkami albo niektóre postanowienia tych umów; uzgodnienia dokonane w jakiejkolwiek formie przez dwóch lub więcej przedsiębiorców lub ich związki; uchwały lub inne akty związków przedsiębiorców lub ich organów statutowych.

W wyroku SA sygn. VI Aca 1146/04 utrzymanego w mocy wyrokiem SN III SK 6/06 wskazano:

by stwierdzić istnienie porozumienia nie jest zatem konieczne, by było ono zawarte w formie umowy pisemnej czy w jakikolwiek sposób sformalizowane. Istnieje ono także wówczas, gdy koordynacja zachowań przedsiębiorców następuje nie w drodze nałożenia prawnie wiążącego obowiązku wspólnego działania, lecz przez świadome wskazanie sposobu współdziałania, którego celem lub skutkiem jest ograniczenie konkurencji.

W wyroku SPI w sprawie T-41/96 Bayer AG v Komisja, Zb. Orz. z 2000 r., II-3383, pkt 69; Komunikat Komisji – wytyczne w sprawie ograniczeń wertykalnych (Dz.Urz. UE z 2010 nr C 130, s. 1, wskazano:

do stwierdzenia porozumienia „wystarczające jest, że przedsiębiorcy wyrazili swoją wspólną intencję zachowania się na rynku w określony sposób”. Zatem kluczową kwestią jest ustalenie zgodności woli (ang. concurrence of wills), pomiędzy co najmniej dwoma przedsiębiorcami. Forma jaką ta zgodność woli przybierze jest nieistotna, tak długo jak stanowi wyraz intencji stron.

Koncentracja przedsiębiorstw

Przesłanką istnienia porozumienia ograniczającego konkurencję jest wyrażenie zgodnego zamiaru stron uczestnictwa w tym porozumieniu, a więc dokonanie ustaleń.

Ponadto w wyroku z dnia 15 lipca 1998 r. (sygn. akt XVII Ama 32/98), Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów stwierdził, że (…) dla uznania konkretnego działania albo zaniechania za przejaw praktyki monopolistycznej nie jest wcale konieczne, aby owo zachowanie wywoływało skutki na rynku. Dla bytu praktyki monopolistycznej wystarczająca jest już bowiem sama możliwość wystąpienia na rynku negatywnych skutków będących przejawem ograniczenia konkurencji.

Koncentracja przedsiębiorstw

Stanowisko to zostało potwierdzone w wyroku tego Sądu z dnia 24 marca 2004 r. w którym, czytamy: stosownie do treści art. 5 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, zakazane jest samo porozumienie, którego celem lub skutkiem jest wyeliminowanie, ograniczenie lub naruszenie w inny sposób konkurencji na rynku właściwym. Nie jest więc koniecznym, aby wystąpił zamierzony skutek w całości lub części.

Cel porozumienia można definiować jako wolę jego uczestników wyrażoną w treści określonego dokumentu, jak również to czego strony porozumienia wyraźnie w umowie nie określiły, ale zamierzają osiągnąć. Do uznania porozumienia za naruszające zakaz określony w art. 6 ust. 1 wystarczy wykazanie, że porozumienie stawia sobie za cel ograniczenie konkurencji na ustalonym rynku właściwym. Cel antykonkurencyjny oznacza przede wszystkim sprzeczność uzgodnień przedsiębiorców z celami ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów.Antykonkurencyjny cel porozumienia istnieje obiektywnie, niezależnie od subiektywnego przekonania jego uczestników o celu, który przyświecał przystąpieniu do porozumienia (…). Przesłankę antykonkurencyjnego skutku lub celu porozumienia spełnia także takie porozumienie, które w zamierzeniach stron nie było nakierowane na ograniczenie konkurencji, jednak w rzeczywistości taki skutek zaistniał. Nie ma znaczenia brak woli stron osiągnięcia skutku w postaci ograniczenia konkurencji na danym rynku (wyrok SOKIK sygn. akt XVII Ama 9/05). Cel porozumienia wypływa zatem z całokształtu albo przynajmniej z części postanowień umowy, przy czym dla jego oceny należy także uwzględnić okoliczności jego realizacji.

Koncentracja przedsiębiorstw

W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 2004r. III SK 44/04 OSNCP 2005 nr 9 poz.136, Sąd ten wypowiedział się, iż niezależnie od świadomości (lub braku takiej świadomości) po stronie uczestników porozumienia, co do naruszenia zakazów wynikających z ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, porozumienie ma na celu ograniczenie konkurencji, nie tylko wtedy, gdy strony porozumienia mają zamiar ingerencji w funkcjonowanie mechanizmu konkurencji, ale gdy z przedmiotu poczynionych przez strony uzgodnień wynika, że nieodzownym skutkiem porozumienia jest ograniczenie konkurencji. Decyduje o tym sprzeczność materii uzgodnień przedsiębiorców z celami ustawy, zaś ocena, czy celem porozumienia jest ograniczenie konkurencji obejmuje analizę treści (przedmiotu) porozumienia oraz kontekstu gospodarczego, w jakim doszło do uzgodnień pomiędzy tymi przedsiębiorcami (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2009 r. III SK 26/08 LEX 560601).

Należy przy tym wskazać, że ciężar dowodu w zakresie wykazania, czy porozumienie ogranicza konkurencję, tj. narusza art. 6 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów spoczywa na organie antymonopolowym. Z kolei obowiązek wykazania, że nawet jeśli porozumienie narusza art. 6, to jednak korzysta z wyłączenia spod tego zakazu na podstawie art. 8 ust. 1 w/w ustawy – zgodnie z art. 8 ust. 2 – spoczywa na przedsiębiorcy.

 

Opublikowano

Czy umowa ustna jest ważna

umowa ustna, kodeks cywilny

Umowa ustna

Stan faktyczny: pytanie jest następujące, od mojego klienta dostałem zlecenie ustne i mailowe na wykonanie projektu obiektu. Rozpocząłem pracę nad dokumentacją projektową wraz z podwykonawcą. Prace trwały nad projektem 3-4 miesięcy i doszliśmy do punktu otrzymania 90% wykonalności. W między czasie z Klientem ustaliłem wzór umowy, której mi nie podpisał, na maila otrzymywał na bieżąco kolejne etapy uzgadnianej dokumentacji projektowej i potwierdzał jej zgodność z oczekiwaniami. Klient również w drodze korespondencji kwotę wynagrodzenia 80 tys. zł.

Nagle temat umarł i mój podwykonawca który dostał odemnie za wykonane dzieło 30 tys wynagrodzenia, sprzedaż proejkt pomijając mnie do Klienta. Narażając mnie na straty w wysokości mojego wynagrodzenia którego nei otrzymałem oraz straty budowy.

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

  1. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. 1964 nr 16 poz. 93) („kodeks cywilny”)

2.     Dz.U. 1997 nr 88 poz. 553 Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny („kodeks karny”)

Doszło do zawarcia umowy o dzieło. Zakładam, że do zawarcia umowy doszło między dwoma przedsiębiorcami (profesjonalistami) i żadna ze stron tej umowy nie występuje w roli konsumenta.

W związku z tym w sprawie nie będą miały zastosowania przepisy dotyczące umów zawieranych na odległość (znajdujące się w ustawie z dnia 02.03.2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny). Konsumentem jest osoba fizyczna dokonująca czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Osoba fizyczna zawierająca umowę na odległość, ale na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej lub zawodowej, nie będzie zatem mogła skorzystać ze szczególnych praw przyznanych konsumentom we wskazanej wyżej ustawie.

Umowa ustna

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą więc przepisy kodeksu cywilnego.

 

Umowa o wykonanie strony internetowej jest umową o dzieło, którą regulują art. 627-646 kodeksu cywilnego:

„627. Przez umowę o dzieło rozumiemy taki stosunek prawny, gdzie przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania określonej rzeczy, czynności, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia”.

 

Forma umowy może być dowolna, gdyż kodeks cywilny nie zastrzega dla ważności umowy o dzieło żadnej formy szczególnej, więc i ustna umowa jest ważna.

Zgodnie z art. 66 kodeksu cywilnego:

„oświadczenie drugiej stronie woli zawarcia umowy stanowi ofertę, jeżeli określa istotne postanowienia tej umowy. Jeżeli oferent nie oznaczył w ofercie terminu, w ciągu którego oczekiwać będzie odpowiedzi, oferta złożona w obecności drugiej strony albo za pomocą środka bezpośredniego porozumiewania się na odległość przestaje wiązać, gdy nie zostanie przyjęta niezwłocznie; złożona w inny sposób przestaje wiązać z upływem czasu, w którym składający ofertę mógł w zwykłym toku czynności otrzymać odpowiedź wysłaną bez nieuzasadnionego opóźnienia”.

 

 

Zgodnie z art. 471 kodeksu cywilnego

dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi”.

 

Odpowiedzialność dłużnika ograniczona jest do obowiązku naprawienia wierzycielowi poniesionej przezeń szkody majątkowej, tak w zakresie rzeczywistych strat, jak i utraconych korzyści (art. 361 § 2 kodeksu cywilnego).

 

Jeśli zatem dłużnik zdoła wykazać, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania umownego jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi on odpowiedzialności, to będzie to w konsekwencji oznaczało zwolnienie się dłużnika z obowiązku naprawienia szkody. Przepis art. 471 kodeksu cywilnego przewiduje domniemanie, że naruszenie zobowiązania jest następstwem okoliczności, które obciążają dłużnika.

Umowa ustna

Oznacza to, że domniemywa się, iż wykonawca dopuścił się niewykonania umowy z własnej winy – na nim będzie spoczywać obowiązek wykazania, że niewykonanie umowy było od niego niezależne.

 

Dłużnik odpowiada za zawinione naruszenie zobowiązania, a ustawa przewiduje domniemanie winy dłużnika.

W myśl art. 472 kodeksu cywilnego:

 jeżeli ze szczególnego przepisu ustawy albo z czynności prawnej nie wynika nic innego, dłużnik odpowiedzialny jest za niezachowanie należytej staranności” – innymi słowy dłużnik odpowiada za naganne, choć nieumyślne naruszenie zobowiązania. Przywołany przepis przewiduje odpowiedzialność dłużnika za winę w postaci niedbalstwa. Oczywiście dłużnik ponosi odpowiedzialność także za naruszenie zobowiązania obciążone winą umyślną (zob. też art. 473 § 2 K.c.).

Umowa ustna

Winę dłużnika, jako podstawę jego odpowiedzialności kontraktowej, definiuje się poprzez wskazanie jej elementu obiektywnego i subiektywnego. Pierwszy element (obiektywny) to bezprawność postępowania dłużnika, który narusza treść wiążącego go z wierzycielem zobowiązania. Element drugi (subiektywny) to wadliwość postępowania konkretnego dłużnika, które oceniamy jako niewłaściwe (chodzi np. o „umyślne” naruszenie zobowiązania lub o „niedbalstwo” w postaci niezachowania należytej staranności).

 

Nie będzie Pan miał większych trudności z wykazaniem winy wykonawcy w niewykonaniu umowy. Należy skierować pozew do sądu cywilnego z żądaniem naprawienia wynikłej szkody.

Drugim sposobem jest skierowanie sprawy do prokuratury z zawiadomieniem o popełnieniu przestępstwa, co prawdopodobnie zmotywuje wykonawcę przynajmniej do oddania zaliczki.

 

Zgodnie z art. 286 § 1 Kodeksu karnego:

kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8”.

 

Należy jednak pamiętać, że nie każde niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania jest przestępstwem oszustwa. Konieczne jest, aby sprawca w chwili zawierania umowy o wykonanie zlecenia miał zamiar doprowadzenia Pani do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem, w tym wypadku kwotą 5,500 złotych.

 

Opis znamion oszustwa określonego w przepisie art. 286 § 1 Kodeksu karnego nie określa sposobów, jakimi ma posłużyć się sprawca, by wprowadzić w błąd. Ustawa nie zawiera też w tym zakresie żadnych ograniczeń, tak więc wprowadzenie w błąd możliwe jest przy wykorzystaniu wszelkich sposobów i metod, które doprowadzą do powstania rozbieżności między świadomością pokrzywdzonego rozporządzającego mieniem a rzeczywistym stanem rzeczy, a tym samym doprowadzą sprawcę do osiągnięcia zamierzonego celu. Wprowadzenie w błąd może zostać osiągnięte przez przemilczenie, zaniechanie poinformowania o faktycznym, prawdziwym stanie rzeczy rzutującym na rzeczywisty zamiar sprawcy (zob. postanowienie Sądu Najwyższego – Izba Karna z dnia 02.02.2004 r., sygn. akt IV KK 322/2003, Orzecznictwo Sądu Najwyższego w Sprawach Karnych 2004, poz. 233).

 

Umowa ustna

Opublikowano

Jak stworzyć park rozrywki?

Park rozrywki, impreza masowa, lunapark, rozrywka, prawo

Park rozrywki, impreza masowa

Stan faktyczny: chciałbym się dowiedzieć jakie są wymogi prowadzenia parku rozrywki. Poza rozszerzeniem wpisów w ewidencji działalności gospodarczej i uzyskaniem pozwolenia na budowę, co w bieżącej działalności parku rozrywki należy spełniać? 

Planowany park przewiduje wstęp na teren obiektu płatny, wewnątrz obiektu dodatkowo płatne niektóre atrakcje. Wewnątrz obiektu punkt gastronomiczny, toalety, place zabaw, sklep z pamiątkami, wystawa eksponatów, tor z samochodzikami elektrycznymi, tor z rowerami, nauka jazdy samochodem osobowym z instruktorem ( samochód nauki jazdy typu „L-ka” ) , przejażdżki samochodami terenowymi, tor gokartowy. 

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

Dz.U. 2000 nr 122 poz. 1321

Ustawa z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym.

Dz.U. 2012 poz. 1468

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 2012 r. w sprawie rodzajów urządzeń technicznych podlegających dozorowi technicznemu

Dz.U. 2002 nr 191 poz. 1596

Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 30 października 2002 r. w sprawie minimalnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy w zakresie użytkowania maszyn przez pracowników podczas pracy.

Dz.U. 2002 nr 166 poz. 1360

Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności.

Dz.U. 2009 nr 62 poz. 504

Ustawa z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych

Dz. U. z 1997 r. nr 129 póz. 884 

Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy

Dz. U. z 1997 roku nr 120. póz. 844 

Rozporządzenie w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy w instytucjach artystycznych

Zadane pytania:

Czy jest jakiś zbiór dokumentów, norm, zasad regulujących ten typ działalności lub określający wymogi prowadzenia?

Park rozrywki, impreza masowa

W rozumieniu ustawy o imprezach masowych, imprezą masową jest impreza sportowa, artystyczna i rozrywkowa na której może być obecnych nie mniej niż 1000 osób w przypadku stadionu lub innego rodzaju placu, oraz nie mniej niż 300 osób w przypadku imprezy w hali lub innego rodzaju obiektu. Z ustawy wynika, że jeżeli lunapark stanowiłby część składową imprezy masowej wówczas za całość odpowiada organizator Art. 3 ust. 4 ustawy mówi, że organizator imprezy określić ma zasady zachowania się osób obecnych na imprezie i korzystania przez nich z obiektu lub terenu, a także znajdujących się tam urządzeń technicznych.

Organizator może zażądać dodatkowych badań, adaptacji urządzenia do warunków imprezy, dokonać odbiorów, postawić dodatkowe warunki dopuszczenia urządzenia do eksploatacji w czasie imprezy masowej.

Odpowiedzialność właściciela parku rozrywki w czasie imprezy masowej sprowadza się do przestrzegania szczegółowych zasad eksploatacji urządzeń. Inne zasady odpowiedzialności obowiązują przy eksploatacji parków rozrywki działających jako samodzielne imprezy.

Kierownik parku rozrywki odpowiada za zapewnienie bezpieczeństwa zdrowia, życia i mienia uczestników imprezy. Ponadto zapewnia :

•sztuczne oświetlenie imprezy,

•wyznacza drogi komunikacyjne, wskazuje kierunki wyjścia,

•odpowiada za bezpieczeństwo korzystania z urządzeń technicznych.

Ponadto, należy wskazać, że jeśli projekt parku rozrywki nie jest wykonywany w parku narodowym lub na drzewostanie podlegającym ochronie, do jego budowy wystarczy zgoda właściciela terenu. W sytuacji gdy część konstrukcji ma być wykonana na trwałe na ziemi, co wiąże się z wylaniem fundamentów lub wbiciem pali drewnianych, potrzebne będzie uzyskanie pozwolenia na budowę, a później następuje odbiór przez nadzór. Zgodnie z prawem budowlanym trzeba wówczas przygotować też projekt inwestycji.

Park rozrywki, impreza masowa

Zgodnie z art. 207 § 1 kodeksu pracy: „Pracodawca ponosi odpowiedzialność za stan bezpieczeństwa i higieny w zakładzie pracy”.

Przy czym przez „pracodawcę”, rozumieć należy jednostkę organizacyjną, a wiec osobę prawną lub fizyczną – jedynym warunkiem jest zatrudnieniem chociażby jednego pracownika na dowolnych warunkach.

Paragrafy 2 i 3 cytowanego artykułu precyzują zakresy odpowiedzialności, które sprowadzają się do trzech grup działań :

•organizację pracy zapewniającą bezpieczeństwo.

•przestrzeganie przepisów bhp w tym wydawanie poleceń, usuwanie uchybień, kontrola wykonania

•realizacja wszelkich decyzji, zaleceń i zarządzeń wydawanych przez organa nadzoru nad warunkami pracy (inspekcja pracy, a także związki zawodowe jeżeli działają w zakładzie pracy).

Wymagania w zakresie eksploatacji parków rozrywki wynikają z podstawowych aktów prawnych dotyczących bhp z 2 najbardziej istotnych przywołać należy: ogólne przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy zawarte są w Rozporządzeniu w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy w instytucjach artystycznych.

Park rozrywki, impreza masowa

Rozporządzenie określa m.in.:

•montaż, eksploatacja i obsługa maszyn powinny być zgodne z dokumentacją techniczno – ruchową,

•urządzenia do włączania i wytaczania winne być łatwo dostępne dla obsługującego, sprawne i zabezpieczone przed przypadkowym włączeniem.

•maszyny i urządzenia typu karuzele winne być wyposażone w urządzenia sygnalizacji akustycznej lub optycznej, uprzedzające o ich uruchamianiu,

•elementy ruchome i inne części maszyn, które w razie zetknięcia się z nimi stwarzają zagrożenie dla otoczenia powinny być co najmniej 2.5 m od poziomu podłogi {podłoża) osłonięte lub zaopatrzone w inne skuteczne urządzenia ochronne, z wyjątkiem tych maszyn gdy spełnienie tego warunku jest nie możliwe ze względu na specyfikę maszyny,

•maszyny będącej w ruchu nie powinno się pozostawić bez obsługi, chyba, że dokumentacja techniczno – ruchowa stanowi inaczej,

•w czasie ruchu maszyny niedozwolona jest jej jakakolwiek naprawa, regulacja czy konserwacja,

•podesty i pomosty znajdujące się na wysokości ponad 1,5 m winne być wyposażone w barierki ochronne o wysokości nie mniejszej niż 1.1 m.,

•liny. zawiesia. łańcuchy powinny mieć atest wytwórcy określający udźwig,

•schody i pochylnie powinny zapewniać bezpieczne poruszanie się. maksymalna wysokość stopni 20 cm, zaś kąt pochylni 12 stopni

•konstrukcja elementów dekoracyjnych winna zapewnić bezpieczeństwo dla otoczenia, większe elementy dekoracyjne, na które wchodzą ludzie winne odpowiadać przepisom budowlanym.

Na podstawie zaleceń kodeksu pracy oraz ogólnych dotyczących bhp konstruowane są przepisy szczegółowe dostosowane dla potrzeb konkretnych typów maszyn i urządzeń.

Obowiązkiem pracodawcy jest opracowanie szczegółowych instrukcji bezpieczeństwa i higieny pracy dotyczących:

•organizacji stanowiska,

•obsługi maszyn i urządzeń.

•rozpoznanie zagrożeń,

•udzielania pierwszej pomocy i zachowania się w razie wypadku.

 

Park rozrywki, impreza masowa

Oprócz szczegółowych instrukcji przeznaczonych dla obsługi wszystkie urządzenia rozrywkowe muszą bezwzględnie być zaopatrzone w instrukcje dla korzystających z imprez.

Z instrukcji tych wynikać powinna:

•nazwa imprezy,

•granice wiekowe dla osób korzystających z imprez,

•zalecenie do bezwzględnego przestrzegania,

•ograniczenie natury zdrowotnej i psychofizycznej.

Urządzenia parków rozrywki można podzielić na dwa typy: obrotowe wokół osi pionowej lub odchylonej od pionu i poziomej oraz nie obrotowe.

Pierwszy typ urządzeń podlega na mocy: Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 10 lipca 2001 w sprawie  warunków technicznych dozoru technicznego, jakim powinny odpowiadać przenośniki kabinowe i krzesełkowe, kontrolom Urzędu Dozoru Technicznego (UDT). Rozporządzenie określa jakie wymagania powinny spełniać nowe urządzenia oraz jaki typ dokumentacji powinien być dostarczony przez wytwórcę. Istnieje możliwość objęcia dozorem technicznym urządzeń nie posiadających wymaganej dokumentacji na podstawie dokumentacji uproszczonej pod warunkiem użytkowania takiego urządzenia przed wejściem w życie powyższego rozporządzenia.

Urządzenia typu drugiego nie podlegają pod kontrolę UDT.

Park rozrywki, impreza masowa

Urządzenia parków rozrywki powinny spełniać wymagania normy PN-EN-13814 Konstrukcje i urządzenia mechaniczne wesołych miasteczek i parków rozrywki.

W kwestii parków linowych należy wskazać, że od 2008 r. w Polsce obowiązują dwie normy dotyczące parków linowych: PN-EN 15567-1 i PN-EN 15567-2, wzorowane na przepisach europejskich. Dodatkowo budując obiekty dla dzieci zabezpieczone za pomocą siatek asekuracyjnych, należy stosować się do norm pokrewnych, dotyczących placów i sal zabaw.

Odbioru takiego parku musi dokonać uprawniona osoba reprezentująca organizacje TÜV lub ERCA (European Rope Course Association).

Pod pojęciem urządzeń technicznych należy rozumieć urządzenia, które mogą stwarzać zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego oraz mienia i środowiska wskutek:

  1. rozprężenia cieczy lub gazów znajdujących się pod  ciśnieniem różnym od atmosferycznego,
  2. wyzwolenia energii potencjalnej lub kinetycznej przy przemieszczaniu ludzi lub ładunków w ograniczonym zasięgu, 
  3. rozprzestrzeniania się materiałów niebezpiecznych podczas ich magazynowania lub transportu.

Pod dozór techniczny podlegają kotły parowe i cieczowe, zbiorniki ciśnieniowe i bezciśnieniowe do magazynowania materiałów niebezpiecznych trujących lub żrących oraz ciekłych zapalnych, wytwornice acetylenowe, rurociągi pary kocioł – turbina, rurociągi przesyłowe i technologiczne, dźwigi i dźwignice (suwnice, wciągarki i wciągniki, żurawie, podesty ruchome, układnice magazynowe, dźwigniki, schody i chodniki ruchome, przenośniki kabinowe i krzesełkowe o ruchu obrotowym (wesołe miasteczka), a od 2003 wózki widłowe).

Urządzenia transportu bliskiego (UTB) powinny być eksploatowane zgodnie z instrukcją obsługi i użytkowane zgodnie z przeznaczeniem. Obsługa i konserwacja powinna być powierzona osobom posiadającym odpowiednie uprawnienia wydane przez UDT. Dla każdej dźwignicy eksploatujący powinien prowadzić dziennik konserwacji przeznaczony do zapisów czynności wykonywanych przez konserwatora. Miejsce pracy dźwignicy powinno być właściwie oświetlone. Należy używać odpowiednich zawiesi z uwzględnieniem rodzaju i wartości  obciążeń, miejsc uchwytu, sposobu podwieszenia ładunku, warunków środowiskowych itp.

W sprawie eksploatacji obowiązuje  Rozp. Min. Gosp. Pracy i Polityki  Społ. z 29.10.2003. w sprawie warunków technicznych dozoru technicznego w zakresie eksploatacji niektórych urządzeń transportu bliskiego (UTB)  – Dz. U .Nr 193, poz. 1890).

Park rozrywki, impreza masowa

Za wykonanie urządzenia odpowiedzialność w większym stopniu niż do 1 maja 2004 r.  spada na wytwórcę lub upoważnionego przedstawiciela. To wytwórca jest odpowiedzialny za to, że jego wyrób musi spełniać wymagania odpowiednich dyrektyw i bezpieczeństwa . Wytwórca powinien przeprowadzić analizę zagrożeń i dobrać odpowiednie dyrektywy. Na dowód tego, że wyrób odpowiada wymaganiom odpowiednich dyrektyw i że wytwórca spełnił wszystkie wymagania obowiązujących dyrektyw oznacza go znakiem CE  (jeżeli jest wymagany dyrektywą, CE – europejski znak bezpieczeństwa) i wystawia deklarację zgodności (wytwórca lub upoważniony przedstawiciel) w języku kraju w którym wyrób będzie użytkowany (znika znak B w trójkącie).

Kontrolę nadzoru rynku prowadzi Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów i organy wyspecjalizowane, którymi są : PIP, PIH, Urząd Komunikacji Elektronicznej, wojewódzcy inspektorzy ochrony środowiska, prezes Urzędu Transportu Kolejowego, organy nadzoru budowlanego, prezes Wyższego Urzędu Górniczego, dyrektorzy urzędów morskich i wojewódzcy inspektorzy transportu drogowego. 

 

Park rozrywki, impreza masowa