radca prawny online - Prawnikonline24

Opublikowano 11 listopada 202511 listopada 2025 przez Admin

Transakcje pomiędzy firmami małżonków – jak to wygląda pod kątem podatkowym?

Stan faktyczny: Dzień dobry. Moja żona ma firmę, działaność jednoosobowa – skład węgla. Ja mam inną firmę jednoosobowa- Fotografia.W fotografii dołożyłem już kody pkd na sprzedaż węgla oraz mam już status pośredniczącego podmiotu węglowego. Firmę żony chcemy zawiesić. towary handlowe na kwotę ok 80 tys zł chcemy przekazać jako dorowizne z firmy do firmy od żony do męża. Czy możemy tak zrobić poprzez umowę na piśmie ( u notariusza ponoć nie musi to być spisane)? Czy będziemy mieli jakieś dodatkowe koszty poprzez tą darowiznę? Inna opcja sprzedaży węgla i drewna z firmy do firmy jest dla nas niekorzystna, gdyż najpierw od kwoty ok 80 tys musimy zapłacić podatek dochodowy i VAT, a w przyszłości z tego samego towaru będziemy musieli ponownie zapłacić dochodowy( już z tej drugiej firmy) i VAT . Dlatego żeby nie płacić podwójnie za to samo pomyśleliśmy o darowiźnie tego towaru. Oprócz tego mamy jeszcze do przeniesienia środki trwałe takie jak: ładowarka,wózek widłowy, waga samochodowa,trak tasmowy. Jest jeszcze opcja sprzedania towaru za bardzo niską cenę np zamiast 80 tys . Możemy zrobić 10 tys ale nie wiem czy tak można w ogóle.nie chcemy mieć potem problemów np z urzędem skarbowym albo innym urzędem.jak to wszystko należy zrobić żeby prawnie było ok i żeby koszty dla nas były jak najnizsze.

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. 1997 nr 137 poz. 926)
Ustawa z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. 1983 nr 45 poz. 207)
Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. 2004 nr 54 poz. 535)
Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz.U. 1964 nr 9 poz. 59)

Transakcje pomiędzy firmami małżonków – jak to wygląda pod kątem podatkowym?

Odnośnie sprzedaży po zaniżonej cenie, należy odradzić taką transakcję, gdyż US może uznać ją za obejście prawa.

Odnośnie podatków jakie będzie należało zapłacić w wyniku przesuniącie środków trwałych na zasadach wskazanych w opinii, będzie to VAT – natomiast płatny jednorazowo (jeżeli żona odliczyła VAT przy nabyciu, należy dokonać korekty – Pan może natomiast VAT odliczyć od kosztów).

Na wstępie wyjaśnić należy iż zakładamy, iż pozostają Państwo we wspólności majątkowej małżeńskiej. Zgodnie z art. 31 „z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Do majątku wspólnego należą w szczególności pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków”.

Wszelkie składniki majątkowe nabyte w czasie trwania małżeństwa (w tym również towary handlowe zakupione na potrzeby firmowe) są objęte współwłasnością łączną. Oznacza to, że małżonkowie mają równe prawo do całości takiego składnika – Pan także jest właścicielem maszyn.

Transakcje pomiędzy firmami małżonków – jak to wygląda pod kątem podatkowym?

W konsekwencji powyższego w przypadku, gdy do przekazania przedsiębiorstwa dochodzi między małżonkami, między którymi obowiązuje ustrój wspólności majątkowej, w ten sposób, że jeden z małżonków przekazuje nieodpłatnie składniki majątku wykorzystywane w swojej działalności gospodarczej, a drugi małżonek przyjmuje je do wykorzystywania we własnej działalności gospodarczej i składniki te objęte są wspólnością majątkową, nie dochodzi do zmiany właściciela tych składników majątku. Zmienia się jedynie sposób ich wykorzystywania. W konsekwencji nie ma konieczności sporządzania umowy darowizny, ponieważ nie zmienia się właściciel tych składników.

W związku z dokonanym przeniesieniem nie wystąpi konieczność korygowania odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych. Potwierdza to choćby interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 15.02.2017 r., nr 1061-IPTPB1.4511.1050.2016.1.MM:

„W przypadku darowizny środków trwałych – darowizna jako jedna z form zbycia wyznacza datę zakończenia dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Nie powoduje jednak konieczności jakichkolwiek ich korekt w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Odpisy naliczone w okresie używania składnika majątku na potrzeby działalności pozostają kosztem uzyskania przychodu u darczyńcy. Ostatniego odpisu amortyzacyjnego dokonywanego od wartości początkowej amortyzowanego środka trwałego, który następnie zostaje darowany, można dokonać za miesiąc w którym darowizna została dokonana”.

Otrzymane środki trwałe może Pan amortyzować na zasadzie kontynuacji, tzn. z uwzględnieniem metody i dotychczas dokonanych odpisów (o ile pozostały jakieś niezamortyzowane ŚT). Stanowi o tym art. 22h ust. 3 ustawy PIT.

Wystąpi natomiast konieczność skorygowania u żony kosztu zakupu materiałów oraz towarów handlowych.

Natomiast wydatki poniesione z tytułu zakupu towarów handlowych, które uprzednio zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez żonę działalności gospodarczej (a które podlegają faktycznemu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w momencie uzyskania przychodu z ich sprzedaży) w momencie ich nieodpłatnego przekazania na Pana rzecz, tracą u żony cechę poniesienia ich w celu osiągnięcia, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, o której mowa w art. 22 ust. 1 ww. ustawy. W związku z powyższym, przekazanie towarów handlowych na Pana rzecz spowoduje, że wydatki poniesione na ich zakup, należy wyksięgować z tych kosztów.

Transakcje pomiędzy firmami małżonków – jak to wygląda pod kątem podatkowym?

Na koniec należy wskazać, że zgodnie z ogólnie przyjętą praktyką przekazanie składników przedsiębiorstwa pomiędzy małżonkami powinno się to odbyć w formie protokołu.

Protokół przekazania powinien zawierać: datę przekazania, wymienienie poszczególnych elementów przedsiębiorstwa w ujęciu ilościowym oraz wartościowym a w szczególności:

ilość i wartość towarów handlowych,
ilość i wartość wyposażenia,
ilość środków trwałych z podaniem wartości początkowej oraz wysokości dokonanych odpisów amortyzacyjnych.

Dodatkowo istotne jest, aby protokół przekazania spełniał wymogi dokumentu będącego podstawą księgowania dlatego też powinien on spełniać wymogi określone w § 12 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów i zawierać co najmniej:

wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,
datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,
przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,
podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych
– oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Transakcje pomiędzy firmami małżonków – jak to wygląda pod kątem podatkowym?

Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 2.12.2014 r., IBPP4/443-417/14/BP; interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 20.03.2013 r., ILPP1/443-1/13-2/NS:

„W związku z planowanym wyjazdem za granicę Wnioskodawca zamierza przekazać całe przedsiębiorstwo żonie na podstawie protokołu przekazania przedsiębiorstwa wraz ze spisem z natury oraz wykazem składników majątku przedsiębiorstwa. Następnie Zainteresowany zamierza zlikwidować swoją działalność gospodarczą. Pomiędzy Wnioskodawcą i żoną występuje ustawowa małżeńska wspólność majątkowa. Wszystkie objęte prowadzonym przez Zainteresowanego przedsiębiorstwem składniki majątkowe zostały nabyte w trakcie trwania małżeństwa i stanowią one wspólną współwłasność łączną małżonków, w myśl art. 31 i art. 33 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego.

Przedmiotem przekazania na podstawie protokołu techniczno-organizacyjnego będzie przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 551 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny, zgodnie z którym przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej.

Transakcje pomiędzy firmami małżonków – jak to wygląda pod kątem podatkowym?

Wskazać należy, iż zbycie przedsiębiorstwa ma miejsce wówczas, gdy cały majątek przedsiębiorstwa przechodzi na własność jednego nabywcy, który kontynuuje działalność gospodarczą zbywcy. O tym czy doszło do wyodrębnienia przedsiębiorstwa decyduje pełen zakres przekazywanego majątku, praw i zobowiązań, wyodrębnienie to musi dotyczyć przedsiębiorstwa jako całości. Nie może ono obejmować dowolnej części danego przedsiębiorstwa, żeby można było uznać, iż doszło do powstania zespołu składników, które mogłyby stanowić niezależne przedsiębiorstwo.

Biorąc pod uwagę przytoczone przepisy prawa oraz przedstawiony opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że jeżeli przedsiębiorstwo przekazane przez Wnioskodawcę żonie będzie stanowiło przedsiębiorstwo w rozumieniu w art. 551 Kodeksu cywilnego, to czynność taka wyłączona będzie spod działania ustawy o podatku od towarów i usług, tj. nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem”.

Transakcje pomiędzy firmami małżonków – jak to wygląda pod kątem podatkowym?

Jak stanowi art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,

2. wszelkie inne darowizny – jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Jak wynika z powyższych uregulowań, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, w tym także wszelkie inne darowizny, z którymi wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych.

Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego, to nieodpłatne przekazanie (w tym także darowizna) tych towarów pozostaje poza zakresem opodatkowania (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania), bez względu na cel, na który zostały one przekazane (darowane).

Należy wyjaśnić, że prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielnie kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy, należy stwierdzić, że nieodpłatne przekazanie przez żonę towarów handlowych, środków trwałych oraz wyposażenia do działalności gospodarczej męża, będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy, ponieważz tytułu nabycia, importu lub wytworzenia towarów handlowych, środków trwałych oraz wyposażenia przysługiwało Jej w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Transakcje pomiędzy firmami małżonków – jak to wygląda pod kątem podatkowym?

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link

Opublikowano 4 października 20254 października 2025 przez Admin

Stłuczka wynajętym autem (regres, UFG i inne kwestie)

Stan faktyczny: Wypożyczyłam auto z wypożyczalni na umowie jestem ja podpisana. Mieliśmy stłuczkę z naszej winy mąż kierował wtedy autem. Wynajmujący przez telefon poinformował mnie, że to nie będzie problem, że mąż był kierowcą. Przy wynajmie ja podpisałam umowę a mąż dostał kluczyki, żeby kierować autem. Kierowca był trzeźwy, nie przekroczył prędkości. Czy w tej sytuacji mam za naprawę wpłacić wkład własny czy za całą naprawę? Przy wynajmie podałam informacje, że wyjeżdżamy za granicę.

Przedłożone dokumenty: brak

Stłuczka wynajętym autem (regres, UFG i inne kwestie)

Po pierwsze, co do zasady wszystkie wypożyczalnie wykupują polisy AC i w czynszu najmu, zawarta jest opłata za te polisę. Należaloby zatem zweryfikować te dane w wypożyczalni, gdyż możliwe że poniosą Państwo minimalne koszty, tj. kaucji/wkładu własnego. Nie ma tutaj znaczenia, kto kierował samochodem w momencie zdarzenia. Zgodnie z przepisami, ubezpieczyciel ponosi odpowiedzialność co do pojazdu, a nie osoby kierowcy czy właściciela samochodu. Dlatego też, firma wypożyczająca, w pierwszej kolejności powinna zgłosić fakt powstania szkody swojemu ubezpieczycielowi.

Jeżeli jednak polisy brak, a ustalone zostanie że doszło do poważnych uszkodzeń, zgodnie z art. 828 KC: Jeżeli nie umówiono się inaczej, z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela do wysokości zapłaconego odszkodowania. Jeżeli zakład pokrył tylko część szkody, ubezpieczającemu przysługuje co do pozostałej części pierwszeństwo zaspokojenia przed roszczeniem ubezpieczyciela.

Ale zgodnie z art. 43 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych

Stłuczka wynajętym autem (regres, UFG i inne kwestie)

Zakładowi ubezpieczeń oraz Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu, w przypadkach określonych w art. 98 zadania Funduszu, ust. 2 pkt 1, przysługuje prawo dochodzenia od kierującego pojazdem mechanicznym zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych odszkodowania, jeżeli kierujący:

1) wyrządził szkodę umyślnie, w stanie po użyciu alkoholu lub w stanie nietrzeźwości albo po użyciu środków odurzających, substancji psychotropowych lub środków zastępczych w rozumieniu przepisów o przeciwdziałaniu narkomanii;

2) wszedł w posiadanie pojazdu wskutek popełnienia przestępstwa;

3) nie posiadał wymaganych uprawnień do kierowania pojazdem mechanicznym, z wyjątkiem przypadków, gdy chodziło o ratowanie życia ludzkiego lub mienia albo o pościg za osobą podjęty bezpośrednio po popełnieniu przez nią przestępstwa;

4) zbiegł z miejsca zdarzenia.

W przypadku zwrócenia się przez poszkodowanego z żądaniem zapłaty odszkodowania bezpośrednio do ubezpieczonego sprawcy szkody (może nim być zarówno posiadacz, jak i każdy kierujący pojazdem mechanicznym) zakład ubezpieczeń jest obowiązany do podjęcia działań, w wyniku których wierzyciel (poszkodowany) nie będzie od sprawcy (ubezpieczonego) żądał spełnienia świadczenia. W tym celu ubezpieczyciel powinien zatem ustalić zakres odpowiedzialności cywilnej ubezpieczonego sprawcy szkody (a w konsekwencji zakres swej odpowiedzialności gwarancyjnej) i wypłacić poszkodowanemu należne świadczenie. Obowiązkowe ubezpieczenie komunikacyjne służy ochronie podmiotu poszkodowanego (zapewnia realną możliwość uzyskania naprawienia szkody od wypłacalnego ubezpieczyciela), a także zabezpiecza majątek osoby odpowiedzialnej za szkodę przed finansowymi skutkami wyrządzenia jej innemu podmiotowi (pozwala uniknąć ruiny wynikającej z konieczności wydatkowania środków z własnego majątku w celu naprawienia takiej szkody osobie, która jej doznała).

Stłuczka wynajętym autem (regres, UFG i inne kwestie)

Pomimo zachodzącego zwykle zbiegu roszczeń odpowiedzialności sprawcy (z tytułu czynu niedozwolonego lub z umowy) i odpowiedzialności ubezpieczyciela, w przypadku tożsamego lub choćby zbliżonego zakresu kompensacji z obu tytułów, w praktyce poszkodowany zazwyczaj dochodzi swych roszczeń bezpośrednio od ubezpieczyciela, czemu sprzyja większa pewność uzyskania zaspokojenia oraz prostota postępowania w porównaniu do procesu sądowego, którego wytoczenie jest zwykle niezbędne, w przypadku dochodzenia roszczenia wprost od sprawcy szkody. Co do zasady, zakład ubezpieczeń nie może domagać się od ubezpieczonego zwrotu spełnionego świadczenia odszkodowawczego, gdyż spełnione przez dłużnika świadczenie w ramach należytego wykonania ważnej umowy nie podlega zwrotowi. Dopóki szkoda nie została naprawiona, zakład ubezpieczeń jest obowiązany ją wynagrodzić, nawet jeżeli następnie przysługuje mu roszczenie do ubezpieczonego sprawcy szkody. Stąd też zakład ubezpieczeń powinien ponieść ciężar ekonomiczny naprawienia szkody we wszystkich przypadkach, poza wyraźnie określonymi w art. 43 UbezpObowU.

Stłuczka wynajętym autem (regres, UFG i inne kwestie)

W odróżnieniu od typowego regresu ubezpieczeniowego zdefiniowanego w art. 828 § 1 KC (zgodnie z którym w braku odmiennego zastrzeżenia umownego z mocy prawa, z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela do wysokości zapłaconego odszkodowania), co do zasady zakładowi ubezpieczeń nie przysługuje prawo dochodzenia od sprawcy szkody zwrotu wypłaconego odszkodowania. Wiąże się to z personalizacją osoby odpowiedzialnej za wyrządzenie szkody – w klasycznej umowie ubezpieczenia jest to osoba trzecia, niezwiązana z ubezpieczającym (dodatkowo art. 828 § 2 KC nie dopuszcza do przechodzenia na ubezpieczyciela roszczeń ubezpieczającego przeciwko osobom, z którymi ubezpieczający pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym, za wyjątkiem szkód umyślnych). Tymczasem w przypadku obowiązkowego ubezpieczenia OC roszczenie regresowe przysługiwałoby przeciwko kierującemu pojazdem, będącemu jednocześnie ubezpieczonym. Dopuszczenie regresu w takiej sytuacji wypaczałoby cel i istotę ubezpieczenia, dlatego też możliwość jego dochodzenia jest ograniczona do taksatywnie wyliczonych, wyjątkowych przypadków.

Podstawowa funkcja gwarancyjna ubezpieczeń obowiązkowych wyraża się w ciążącej na zakładzie ubezpieczeń konieczności zaspokojenia roszczenia poszkodowanego, nawet jeśli kierujący pojazdem dopuścił się rażących uchybień. W takiej jednak sytuacji nałożenie na zakład ubezpieczeń ekonomicznego obowiązku poniesienia szkody stałoby w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego.

Stłuczka wynajętym autem (regres, UFG i inne kwestie)

Dopuszczalność dochodzenia roszczenia zwrotnego jest wyrazem pobocznych funkcji ubezpieczeń obowiązkowych, wypełniających także zadania kompensacyjne (przywrócenie zakładowi ubezpieczeń poprzedniego stanu materialnego) oraz prewencyjno–wychowawcze w zakresie represji majątkowej (nałożenie na kierującego pojazdem obowiązku zwrotu wypłaconego odszkodowania stanowi dla niego istotną uciążliwość, niejednokrotnie subiektywnie bardziej dolegliwą aniżeli sankcja za popełnione przestępstwo lub wykroczenie).

Oznacza to, że nie powinni być Państwo obciążani kosztami, poza wkładem własnym, tj. kaucją.

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link

Opublikowano 22 lipca 202522 lipca 2025 przez Admin

Zmiana ilości zjazdów z drogi, w projekcie inwestycji realizowanej przez gminę

Gmina buduje drogę przy mojej działce w projekcie budowlanym były 2 zjazdy ( umawiane słownie) Teraz zmienili na 1. Czy można wyegzekwować budowę 2 zjazdów? Ponadto na ostatniej stronie odpowiedzi od starostwa ( w załączniku) jest potwierdzenie 2 zjazdów; Jednakże sekretarz gminy usunął mój 2 zjazd informacja telefoniczna za poprzednie pisma od Państwa firmy dot. Działki budowlanej

Przedłożone dokumenty: postanowienie, zawiadomienie, zdjęcie

Akty prawne:

Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. 1960 r. Nr 30 poz. 168)
Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz.U. 1997 nr 89 poz. 555)
Ustawa z dnia 8.3.1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm)
Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. Nr 115, poz. 741)
Ustawa z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych

Zmiana ilości zjazdów z drogi, w projekcie inwestycji realizowanej przez gminę

Po pierwsze, w tej chwili można złożyć odwołanie, zgodnie z art. 11 g ustawy szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych.

Ponieważ nową decyzję wydał Wojewoda, właścicym organem jest minister właściwy do spraw budownictwa, planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa.

Podstawą kwestionowania zmiany ilości zjazdów, byłby art. 32 a ustawy. Odstąpienie od zatwierdzonego projektu zagospodarowania działki lub terenu oraz projektu architektoniczno-budowlanego, w zakresie objętym projektem zagospodarowania terenu w liniach rozgraniczających drogi, bowiem nie stanowi istotnego odstąpienia, o którym mowa w art. 36a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane, jeżeli nie wymaga uzyskania opinii, uzgodnień, pozwoleń i innych dokumentów, wymaganych przepisami szczególnymi.

Należy więc podkreślać, że nie uzyskano wszystkich dokumentów, ktrócyh wymaga ustawa.

Specustawa drogowa definiuje odrębne przesłanki powstania obowiązku uzyskania decyzji o zmianie ZRID. W treści art. 32a u.z.p.d.p. ustawodawca wskazuje, że nieistotne odstępstwo od projektu budowlanego, niewymagające zmiany zezwolenia na realizację inwestycji drogowej, będzie miało miejsce wówczas, gdy będzie dotyczyć projektu zagospodarowania terenu w liniach rozgraniczających drogi i jednocześnie nie spowoduje konieczności uzyskania opinii, uzgodnień, pozwoleń i innych dokumentów wymaganych przepisami szczególnymi.

Zmiana ilości zjazdów z drogi, w projekcie inwestycji realizowanej przez gminę

Ustawodawca, wskazując przesłanki do zakwalifikowania odstępstwa od projektu jako nieistotnego, odwołuje się do pojęć, których nie definiuje w komentowanej ustawie. Stąd konieczność sięgnięcia w tym względzie do innych aktów prawnych. Zgodnie z treścią uchylonego z dniem 13.09.2019 r. pkt 3 § 3 r.w.t.d.p. pojęcie linii rozgraniczających drogę zdefiniowano jako granice terenów przeznaczonych na pas drogowy lub pasy drogowe ustalone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego lub w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, a w wypadku autostrady – w decyzji o ustaleniu lokalizacji autostrady. Przy czym w liniach rozgraniczających drogi na terenie zabudowy (ulicy) mogą znajdować się również urządzenia infrastruktury technicznej niezwiązane z funkcją komunikacyjną drogi.

Definicja legalna pasa drogowego zawarta jest w art. 4 pkt 1 u.d.p. Zgodnie ze wskazanym przepisem pas drogowy to wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą.

Zmiana ilości zjazdów z drogi, w projekcie inwestycji realizowanej przez gminę

W świetle przywołanych definicji legalnych, na gruncie specustawy drogowej, należy uznać, że liniami rozgraniczającymi drogi będą granice terenów przeznaczonych na pas drogowy lub pasy drogowe ustalone w decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej. (zob. M. Cherka [w:] P. Antoniak, F.M. Elżanowski, K.A. Wąsowski, M. Cherka, Przygotowanie…, art. 32a u.z.p.d.p.).

Druga przesłanka wskazana w komentowanym przepisie, spełnienie której niezbędne jest do ustalenia, że odstępstwo ma charakter nieistotny, polega na braku konieczności uzyskania opinii, uzgodnień, pozwoleń i innych dokumentów wymaganych przepisami szczególnymi dla wprowadzonych zmian. Pojęcie przepisów szczególnych należy rozumieć szeroko i obejmować zakresem znaczeniowym tego pojęcia zarówno akty rangi ustawowej, jak i podustawowej. Dla przykładu, przepisy dotyczące ochrony środowiska, ochrony przyrody, ochrony przeciwpożarowej, Prawo geologiczne i górnicze mogą stać się podstawą prawną do powstania obowiązku uzyskania przez inwestora opinii, uzgodnień lub pozwoleń związanych z odstąpieniem od ZR

Zmiana ilości zjazdów z drogi, w projekcie inwestycji realizowanej przez gminę

Określenie przez ustawodawcę roli wojewody wobec starosty oraz roli ministra wobec wojewody, jako organów wyższego stopnia, ma swoje skutki nie tylko w zakresie właściwości odwoławczej dotyczącej rozpatrzenia odwołania od decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, ale także w sferze właściwości orzeczniczej w innych jeszcze postępowaniach dotyczących tej decyzji.

Po pierwsze, omawiany przepis zawiera normę szczególną wobec art. 17 KPA, zwłaszcza co do właściwości instancyjnej wojewody wobec starosty. Domniemanym organem wyższego stopnia wobec starosty jest bowiem samorządowe kolegium odwoławcze (art. 17 pkt 1 KPA). Decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stanowi jednak szczególny akt z zakresu administracji publicznej, ponieważ łączy w sobie co najmniej trzy odrębne rozstrzygnięcia: w zakresie ustalenia lokalizacji inwestycji drogowej, zatwierdzenia podziałów nieruchomości i zatwierdzenia projektu technicznego inwestycji, skutkującego uznaniem rozstrzygnięcia w tym zakresie za pozwolenie na rozpoczęcie robót budowlanych. Omawiana decyzja jest więc efektem koncentracji uprawnień orzeczniczych w wymienionych trzech sferach prawnych, dlatego też ustawodawca skoncentrował uprawnienia instancyjne także w jednym organie wyższego stopnia.

Po drugie, właściwość odwoławcza organów administracji – według zasad ogólnych (art. 127 § 2 KPA) – wynika z faktu bycia organem wyższego stopnia. W omawianym przepisie ustawodawca nie tylko więc określił rolę wojewody i ministra właściwego do spraw budownictwa, planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa, jako organów wyższego stopnia, ale również dookreślił, że to do tych organów należy rozpatrywanie odwołań.

Zmiana ilości zjazdów z drogi, w projekcie inwestycji realizowanej przez gminę

Po trzecie, wojewoda i minister są właściwymi organami do rozpatrywania zażaleń na postanowienia wydawane w I instancji odpowiednio przez starostę lub wojewodę (art. 127 § 2 w zw. z art. 144 KPA).

Po czwarte, z właściwości bycia organem wyższego stopnia wynika także właściwość do oceny legalności decyzji w trybie art. 156 i n. KPA, jeżeli przedmiotem tej oceny jest ostateczna decyzja organu I instancji.

W post. z 2.3.2010 r. (I OW 182/09) NSA potwierdził, że: „Ustawa z dnia 10.4.2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych w zakresie właściwości organu odwoławczego stanowi lex specialis w stosunku do przepisów KPA w tym zakresie i tak należy traktować przepis art. 11g ust. 1 również odnośnie właściwości organu odwoławczego w sprawach odszkodowawczych”.

Organom odwoławczym wyznaczony został termin 30 dni na rozpatrzenie odwołania. Do przekroczenia tego terminu nie stosuje się przepisów dotyczących nakładania kary grzywny, które zawarte są w art. 11h omawianej ustawy, ponieważ przepis ten dotyczy jedynie organów I instancji.

W przypadku przekroczenia zatem wyznaczonego terminu na rozpatrzenie odwołania przez organ odwoławczy, stronom przysługuje uprawnienie do wniesienia ponaglenia na bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez ten organ, w trybie art. 37 § 1 KPA, do organu wyższego stopnia. Wobec wojewody takim organem jest minister właściwy do spraw budownictwa, planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa. Wobec natomiast ministra, jako organu odwoławczego, brak jest organu instancyjnie nadrzędnego w procedurze administracyjnej. W takim przypadku strona może złożyć do tego ministra ponaglenie dotyczące rozpatrzenia odwołania w wyznaczonym terminie, a następnie może złożyć skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez tego ministra do sądu administracyjnego.

Zmiana ilości zjazdów z drogi, w projekcie inwestycji realizowanej przez gminę

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link

Opublikowano 21 czerwca 202521 czerwca 2025 przez Admin

Inwestor w spółce z o.o. – przekazanie udziałów

Inwestor to co do zasady, wspólnik mniejszościowy.

Inwestor w spółce z o.o. – przekazanie udziałów

Stan faktyczny: Prowadzę własną działalność gospodarczą i chcę w ramach jej (po przekształceniu w spółkę) rozpocząć nowy projekt (produkcja i sprzedaż). Pomysł jest na tyle innowacyjny, że udało mi się znaleźć zainteresowanego nim inwestora. Potrzebuję ok. X mln zł, by w momencie otrzymania dotacji na projekt ze środków europejskich – mieć kapitał na wkład własny. Inwestor już na pierwszej rozmowie zaznaczył, że w takim przypadku, gdy ja nie dysponuję środkami finansowymi (mój pomysł, praca i realizacja) to powinien on otrzymać ponad 50% udziałów w firmie i że jest to standard w takich przypadkach. Chcę wiedzieć, czy rzeczywiście tak jest? Oraz jakie mam inne możliwości legalnego ułożenia warunków takiej współpracy? Nie chcę, by inwestor miał ponad połowę udziałów, wolę w takim przypadku wziąć kredyt i wnieść do projektu jakaś kwotę pieniędzy.

Proszę o przedstawienie, jak ta sytuacja wygląda z punktu widzenia prawa. Interesuje mnie również sporządzenie umowy poufności – tak, by inwestor nie mógł zdradzić moich pomysłów. Czy mogę się posłużyć standardowym wzorem, czy wymaga to zastosowania jakichś specyficznych zapisów?

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 121)
Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego. (Dz.U. 1964 nr 43 poz. 296)
Ustawa z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych ((Dz.U. 2000 nr 94 poz. 1037)
Ustawa z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz.U. 1997 nr 121 poz. 769)
Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 851, ze zm.).

Inwestor w spółce z o.o. – przekazanie udziałów

Po pierwsze, w żadnym wypadku nie należy przekazywać udziałów w ilości od 50 % wzwyż. Inwestor to co do zasady, wspólnik mniejszościowy.

Przekazanie 50 % udziałów doprowadza w spółkach do pata decyzyjnego, natomiast przekazanie 51 % udziałów lub więcej, pozbawi Panią w większości prawa decyzyjności a nawet może doprowadzić do utraty spółki.

Jeżeli natomiast chciałaby Pani zachować inwestora ale nie przekazywać mu pakietu kontrolnego a np. 10 -30 % udziałów, może Pani zaproponować uprzywilejowanie tych udziałów co do dywideny, czyli udziału w zysku. Inwestor może otrzymywać większość wypracowanego zysku, pomimo mniejszej ilości udziałów.

Poniżej wyjaśniam w punkatch co może się stać w przypadku przekazania od 50 % udziałow wzwyż oraz następnie kwestię uprzywilejowania udziałow.

Na marginiesie, gdy zdecyduje się Pani na współpracę z inwestorem, warto zaopatrzyć się w dobrą umowę sprzedaży udziałów a także umowę spółki, która ustali takie kwestie jak np. Pani prawo pierwokupu tych udziałów itp., aby nie doprowadzić do sytuacji, gdy inwestor zbędzie udziały osobie/podmiotowi, z którym nie chciałaby Pani współpracować.

Inwestor w spółce z o.o. – przekazanie udziałów

PRZEKAZANIE PAKIETU KONTROLNEGO

Co do zasady, na każdy udział przypada jeden głos na zgromadzeniach wspólników spółki. Można ewentualnie w umowie spółki uprzywilejować część udziałów co do prawa głosu, dzięki czemu będzie można zachować realny wpływ na decyzje podejmowane na zgromadzeniach wspólników. Natomiast w przypadku braku takiej regulacji, wspólnik większościowy de facto sam podejmuje decyzje. W przypadku równych głosów i braku zgody co do podejmowanych działań, konieczna jest interwencja sądu.

Zgodnie z art. 174 KSH:

§ 1. Jeżeli ustawa lub umowa spółki nie stanowi inaczej, wspólnicy mają równe prawa i obowiązki w spółce.

§ 2. Jeżeli umowa spółki przewiduje udziały o szczególnych uprawnieniach, uprawnienia te powinny być w umowie określone (udziały uprzywilejowane).

§ 3. Uprzywilejowanie może dotyczyć w szczególności prawa głosu, prawa do dywidendy lub sposobu uczestniczenia w podziale majątku w przypadku likwidacji spółki. Uprzywilejowanie w zakresie prawa głosu może dotyczyć tylko udziałów o równej wartości nominalnej.

§ 4. Uprzywilejowanie dotyczące prawa głosu nie może przyznawać uprawnionemu więcej niż trzy głosy na jeden udział. Uprzywilejowanie dotyczące dywidendy nie może naruszać przepisów art. 196.

§ 5. Umowa spółki może uzależnić przyznanie szczególnych uprawnień od spełnienia dodatkowych świadczeń na rzecz spółki, upływu terminu lub ziszczenia się warunku.

§ 6. Na udziały lub prawa do zysku w spółce nie mogą być wystawiane dokumenty na okaziciela, jak również dokumenty imienne lub na zlecenie.

Inwestor w spółce z o.o. – przekazanie udziałów

W kwestii określenia i ochrony statusu wspólników spółki z o.o. istotną rolę odgrywa art. 20 KSH, który nakazuje wspólników tych traktować jednakowo w takich samych okolicznościach (zasada równego traktowania wspólników). Zastrzeżenie, że jednakowe traktowanie ma mieć miejsce w takich samych okolicznościach, oznacza konieczność uwzględnienia przede wszystkim liczby udziałów posiadanych przez wspólnika, nałożonych na niego dodatkowych obowiązków lub przyznanych mu przywilejów itp. Inne więc będzie traktowanie wspólnika w zależności od jego pozycji w spółce – może się to przejawiać stawianiem większych wymagań wspólnikom większościowym, częstszym braniem w ochronę udziałowców mniejszościowych itp.

Zasada równego traktowania wspólników nie stoi w sprzeczności z inną regułą funkcjonowania spółki z o.o., a mianowicie zasadą rządów większości. W szczególności nie jest możliwe kwestionowanie tej ostatniej zasady z powołaniem się na wymóg równego traktowania wspólników – oczywiście ocena wypadnie inaczej, gdy wspólnicy większościowi nadużywają swojej pozycji.

Inwestor w spółce z o.o. – przekazanie udziałów

Zasada równego traktowania wspólników nie może być przede wszystkim traktowana jedynie jako postulat określonego zachowania – jej uchybienie może stanowić przesłankę zaskarżenia uchwały naruszającej art. 20 KSH czy nawet powództwa o rozwiązanie spółki (art. 271 pkt 1 KSH), a także podstawę dochodzenia roszczeń odszkodowawczych.

Zasada równości praw i obowiązków wspólników – art. 174 KSH

Przewidziana w art. 174 § 1 KSH zasada równości praw i obowiązków nie może być traktowana w sposób dosłowny, należy bowiem wiązać ją z istniejącą w spółce relacją udziałów. Nie jest w szczególności możliwe uznanie, że równość praw i obowiązków wspólników ma miejsce w tych przypadkach, gdy liczba posiadanych przez nich udziałów jest różna. Tych wypadków dotyczy właśnie zawarte w art. 174 § 1 in principio KSH zastrzeżenie, że nierówny rozdział praw i obowiązków może wynikać z ustawy – w tych mianowicie przypadkach, gdy ich zakres uzależniony jest od liczby i wartości udziałów poszczególnych wspólników, np. w przypadku prawa do dywidendy, prawa głosu czy obowiązku dopłat.

Inwestor w spółce z o.o. – przekazanie udziałów

II. UPRZYWILEJOWANIE UDZIAŁÓW

Zgodnie z art. 196 KSH:

Na udział uprzywilejowany w zakresie dywidendy można przyznać uprawnionemu dywidendę, która przewyższa nie więcej niż o połowę dywidendę przysługującą udziałom nieuprzywilejowanym (dywidenda uprzywilejowana). Udziały uprzywilejowane w zakresie dywidendy nie korzystają z pierwszeństwa zaspokojenia przed pozostałymi udziałami, chyba że umowa spółki stanowi inaczej.

Z przepisu art. 196 KSH wynika, że maksymalny limit dywidendy przypadającej na udział uprzywilejowany może wynosić 150% dywidendy przysługującej udziałowi nieuprzywilejowanemu (w zakresie dywidendy). Zgodzić się trzeba z A. Nowackim, że w art. 196 zd. 1 KSH chodzi o powstanie uprawnienia do wypłaty dywidendy, a nie o powstanie uprawnienia do samej dywidendy. Oznacza to, że maksymalny pułap określony w tym przepisie dotyczy dywidendy in concreto, tj. ustalonej na zgromadzeniu wspólników, a nie ogólnego uprawnienia do dywidendy w wysokości określonej w umowie spółki.

Inwestor w spółce z o.o. – przekazanie udziałów

Komentowany przepis nie określa sposobu obliczania uprzywilejowania. Umowa spółki może zatem przyznać wspólnikowi dywidendę sztywną, w określonej nominalnie wysokości, dywidendę minimalną albo dywidendę określaną za pomocą wskaźników ekonomicznych. W każdym jednak przypadku dywidenda przypadająca w danym roku obrotowym na dany udział uprzywilejowany nie może przekraczać 150% dywidendy przypadającej na udział nieuprzywilejowany. Jeżeli zatem w danym roku obrotowym zysk przeznaczony do podziału nie pozwoli na zaspokojenie dywidendy uprzywilejowanej w nominalnie ustalonej wysokości bez przekraczania limitu 150%, to dywidenda przyznana na dany udział będzie musiała ulec redukcji do ustawowego pułapu (T. Siemiątkowski, R. Potrzeszcz, w: R. Potrzeszcz, T. Siemiątkowski, Spółka z o.o., 2001, s. 326). Najbardziej czytelne i rodzące najmniej komplikacji jest zastosowanie w umowie spółki zapisu, według którego na udział uprzywilejowany przypada dywidenda w wysokości 150% dywidendy przypadającej na udział nieuprzywilejowany.

Przykład: Zysk do podziału za dany rok obrotowy w spółce wynosi 10 000 zł. W spółce jest 7 udziałów, z tego 5 nieuprzywilejowanych i 2 uprzywilejowane w ten sposób, że przypada na nie 150% dywidendy zwykłej. Obliczenia dywidendy przypadającej na każdy udział należy dokonać w sposób następujący: D (dywidenda przypadająca na jeden udział nieuprzywilejowany) = Zysk do podziału / (liczba udziałów nieuprzywilejowanych + liczba udziałów uprzywilejowanych * przywilej przypadający na dywidendę) D = 10000 / (5+2*150%) D = 1250 Du (dywidenda uprzywilejowana) = D * 150%, tj. 1875.

Inwestor w spółce z o.o. – przekazanie udziałów

Ograniczenia maksymalnej wysokości dywidendy uprzywilejowanej ustanowione w art. 196 KSH stosować należy również w sytuacji, gdyby na podstawie art. 174 § 3 i 4 KSH wspólnikowi zostało przyznane osobiste uprawnienie dotyczące uprzywilejowania dywidendowego (S. Sołtysiński, w: S. Sołtysiński i in., KSH. Komentarz, t. 2, 2005, s. 408).

Zasadą jest, że udziały uprzywilejowane w zakresie dywidendy nie korzystają z pierwszeństwa zaspokojenia przed pozostałymi udziałami. Umowa spółki może wprowadzić odmienną regulację, przyznającą wspólnikom posiadającym określone udziały pierwszeństwo zaspokojenia roszczenia o wypłatę dywidendy (M. Ożóg, w: Z. Koźma, M. Ożóg, KSH. Komentarz, 2005, s. 303). W praktyce dojdzie do takiej sytuacji, gdy spółka wyznaczy dwa odrębne terminy wypłaty dywidendy: termin pierwszy dla udziałów uprzywilejowanych i drugi termin dla pozostałych udziałów, albo gdy spółka nie jest w stanie jednocześnie zaspokoić roszczenia wszystkich wspólników o wypłatę dywidendy (A. Nowacki, Dywidenda, s. 23). Udział nieuprzywilejowany co do wysokości dywidendy może na podstawie art. 174 § 2 KSH zostać w umowie spółki uprzywilejowany w zakresie pierwszeństwa zaspokojenia (M. Rodzynkiewicz, KSH. Komentarz, 2009, s. 343).

Wynikające z uprzywilejowania udziału prawo do zwiększonej dywidendy przekształca się w wierzytelność wspólnika względem spółki z chwilą podjęcia uchwały o podziale zysku. Artykuł 196 KSH mówi bowiem o przyznaniu dywidendy, co dokonywane jest właśnie w uchwale o podziale zysku przez zwyczajne zgromadzenie wspólników (art. 231 § 2 pkt 2 KSH).

Inwestor w spółce z o.o. – przekazanie udziałów

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link

Opublikowano 27 marca 202527 marca 2025 przez Admin

Prowadzenie kanału na YouTube z Polski, skierowanego do odbiorców z USA

Stan faktyczny: Witam, moje pytanie dotyczy działalności internetowej w USA. Prowadzę kanał z X na polskim YouTube od kilku lat i wpadłem na pomysł, żeby spróbować rozszerzyć to o inne kraje, dodając dubbing w języku angielskim. Żeby to zrobić będę musiał utworzyć nowy kanał z lokalizacją USA, tak aby filmy były proponowane w tamtym rejonie. Chciałbym się dowiedzieć, jak to wygląda od strony prawnej? Czy na coś powinienem uważać? Jak należy się rozliczać? Jestem osobą prywatną i mieszkam na stałe w Polsce.

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 121)
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. 1997 nr 137 poz. 926)
Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. 2004 nr 54 poz. 535)
Ustawa z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz.U. 2002 nr 144 poz. 1204)
Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.)
Ustawa z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz.U. 2018 poz. 646)

Zasada ogólna mówi, że miejscem świadczenia usług – w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika VAT – jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności. W przypadku usługobiorcy niebędącego podatnikiem VAT, miejscem świadczenia usług jest miejsce, gdzie usługodawca posiada siedzibę lub miejsce zamieszkania.

Prowadzenie kanału na YouTube z Polski, skierowanego do odbiorców z USA

W przypadku gdy usługi elektroniczne świadczone są na rzecz podmiotów niebędących podatnikami VAT ma zastosowanie art. 28k ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 28 k ustawy VAT:

1. Miejscem świadczenia usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych i usług elektronicznych na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym podmioty te posiadają siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

2. Przepis ust. 1 nie ma zastosowania, w przypadku gdy łącznie są spełnione następujące warunki:

1) usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, a w razie braku takiej siedziby – stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu, tylko na terytorium jednego państwa członkowskiego;

2) usługi, o których mowa w ust. 1, są świadczone na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, posiadających siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium państwa członkowskiego, o którym mowa w pkt 1;

3) suma całkowitej wartości usług, o których mowa w ust. 1, świadczonych na rzecz podmiotów, o których mowa w pkt 2, oraz całkowitej wartości dostaw towarów, o których mowa w art. 22a ust. 1 pkt 3, pomniejszona o kwotę podatku lub podatku od wartości dodanej, nie przekroczyła w trakcie roku podatkowego ani w poprzednim roku podatkowym kwoty 10 000 euro lub jej równowartości wyrażonej w walucie krajowej państwa członkowskiego, o którym mowa w pkt 1, przy czym w przypadku usługodawcy posiadającego siedzibę działalności gospodarczej, a w razie braku takiej siedziby – stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu, tylko na terytorium kraju wyrażona w złotych równowartość kwoty w euro wynosi 42 000 zł.

Prowadzenie kanału na YouTube z Polski, skierowanego do odbiorców z USA

Zatem, świadcząc usługi elektroniczne na rzecz prywatnych użytkowników YT z USA, miejscem opodatkowania będzie USA.

Po utworzeniu kanału, należy skorzystać z formularzy dostępnych na YT/google, gdyż twórcy kanałów na YT muszą przesłać dane podatnika. Google odlicza w tej sytuacji podatki w USA od zarobków w YT pochodzących od widzów w USA.

Takie dane należy podać po zalogowaniu w Google Adsense w sekcji płatności.

Należność pobierana przez Google od twórców jakim planuje Pan zostać (kanał dla widzów w USA) na poczet podatku wynosi 0–30% w przypadku zarobków uzyskanych od widzów w USA i zależy od tego, czy dany kraj podpisał umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania ze Stanami Zjednoczonymi.

Polska podpisała taką umowę.

Artykuł 28k VATU ma zastosowanie wyłącznie w przypadku, gdy przedmiotem świadczenia są usługi telekomunikacyjne, nadawcze lub elektroniczne.

Zgodnie z art. 2 pkt 25a VATU usługami telekomunikacyjnymi są usługi dotyczące transmisji, emisji i odbioru sygnałów, tekstów, obrazów i dźwięków lub wszelkiego rodzaju informacji drogą kablową, radiową, optyczną lub za pośrednictwem innych systemów elektromagnetycznych, w tym związane z nimi przeniesienie lub cesja praw do użytkowania środków dla zapewniania takiej transmisji, emisji i odbioru, wraz z zapewnieniem dostępu do ogólnoświatowych sieci informacyjnych, z uwzględnieniem art. 6a rozporządzenia wykonawczego 282/2011.

Prowadzenie kanału na YouTube z Polski, skierowanego do odbiorców z USA

Definicja ta oparta jest na definicji zawartej w art. 24 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE, zgodnie z którą:

„usługi telekomunikacyjne oznaczają usługi dotyczące transmisji, emisji i odbioru sygnałów, tekstów, obrazów i dźwięków lub wszelkiego rodzaju informacji drogą kablową, radiową, optyczną lub za pośrednictwem innych systemów elektromagnetycznych, w tym związane z nimi przeniesienie lub cesja praw do użytkowania środków dla zapewniania takiej transmisji, emisji i odbioru, wraz z zapewnieniem dostępu do ogólnoświatowych sieci informacyjnych”.

Ustawodawca w definicji „usług telekomunikacyjnych” odnosi się także do art. 6a rozporządzenia Rady Nr 282/2011. Przepis ten formułuje otwartą definicję „usług telekomunikacyjnych”, przewidując, że:

„1. Usługi telekomunikacyjne w rozumieniu art. 24 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE obejmują w szczególności następujące usługi:

a) usługi telefonii stacjonarnej i komórkowej służące do przesyłania i przełączania komunikacji głosowej, danych i obrazu, łącznie z usługami telefonicznymi obejmującymi element obrazu, nazywane inaczej usługami wideotelefonicznymi;

b) usługi telefoniczne świadczone przez Internet, łącznie z usługami telefonii internetowej (VoIP);

c) poczta głosowa, oczekiwanie na połączenie, przekazywanie połączenia, identyfikacja dzwoniącego, telekonferencja i inne usługi obsługiwania połączeń;

d) usługi przywoływania;

e) usługi „audiotekst”;

f) faks, telegraf i teleks;

g) dostęp do Internetu i stron World Wide Web;

h) prywatne połączenia sieciowe oddające łącza telekomunikacyjne do wyłącznego użytku usługobiorcy.

2. Usługi telekomunikacyjne w rozumieniu art. 24 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE nie obejmują następujących usług:

a) usług świadczonych drogą elektroniczną;

b) usług nadawczych radiowych i telewizyjnych”.

Prowadzenie kanału na YouTube z Polski, skierowanego do odbiorców z USA

Na podstawie art. 2 pkt 25b VATU usługami nadawczymi są usługi nadawcze, o których mowa w art. 6b rozporządzenia Rady Nr 282/2011. Przepis ten tworzy otwartą definicję „usług nadawczych”, przewidując, że:

„1. Usługi nadawcze obejmują usługi zawierające treści audio i audiowizualne, takie jak programy radiowe lub telewizyjne dostarczane za pośrednictwem sieci komunikacyjnych, powszechnie udostępniane przez dostawcę usług medialnych i objęte jego odpowiedzialnością redakcyjną, przeznaczone do jednoczesnego słuchania lub oglądania zgodnie z zaplanowanym programem.

2. Ustęp 1 obejmuje w szczególności:

a) programy radiowe lub telewizyjne transmitowane lub retransmitowane za pośrednictwem sieci radiowej lub telewizyjnej;

b) programy radiowe lub telewizyjne rozpowszechniane za pośrednictwem Internetu lub podobnej sieci elektronicznej (streaming IP), jeżeli są nadawane jednocześnie z ich transmisją lub retransmisją za pośrednictwem sieci radiowej lub telewizyjnej.

3. Ustęp 1 nie ma zastosowania do:

a) usług telekomunikacyjnych;

b) usług świadczonych drogą elektroniczną;

c) podawania informacji o wybranych programach na żądanie;

d) przenoszenia praw do nadawania lub transmisji;

e) dzierżawy sprzętu technicznego lub instalacji wykorzystywanych do odbioru nadawanych treści;

f) programów radiowych lub telewizyjnych rozpowszechnianych za pośrednictwem Internetu lub podobnej sieci elektronicznej (streaming IP), chyba że są one nadawane jednocześnie z ich transmisją lub retransmisją za pośrednictwem sieci radiowych lub telewizyjnych”.

Definicja ta oparta jest na definicji zawartej w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/13/UE z 10.3.2010 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących świadczenia audiowizualnych usług medialnych (dyrektywa o audiowizualnych usługach medialnych) (wersja ujednolicona) (Dz.Urz. UE L 95 z 15.4.2010 r., s. 1 ze zm.).

Prowadzenie kanału na YouTube z Polski, skierowanego do odbiorców z USA

W samej dyrektywie 2006/112/WE prawodawca unijny nie określił definicji „usług elektronicznych”, niemniej jednak w załączniku II wprowadził przykładową listę usług rozumianych jako usługi świadczone drogą elektroniczną. Lista ta (oparta na analogicznej liście zawartej w załączniku L do VI dyrektywy) obejmuje:

1) tworzenie i utrzymywanie witryn internetowych, zdalną konserwację oprogramowania i sprzętu;

2) dostarczanie oprogramowania oraz jego uaktualnień;

3) dostarczanie obrazów, tekstu i informacji oraz udostępnianie baz danych;

4) dostarczanie muzyki, filmów i gier, w tym gier losowych i hazardowych, jak również przekazów lub wydarzeń o charakterze politycznym, kulturalnym, artystycznym, sportowym, naukowym lub rozrywkowym;

5) świadczenie usług kształcenia korespondencyjnego.

Prowadzenie kanału na YouTube z Polski, skierowanego do odbiorców z USA

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link

Opublikowano 23 lutego 202523 lutego 2025 przez Admin

Wygrany przetarg, niepodpisana umowa – co w takiej sytuacji zrobić

Stan faktyczny: Proszę o pomoc w sporządzeniu opinii prawnej dotyczącej sytuacji, którą opisuję poniżej, zakładając, że wystarczy jedynie opinia prawna:

W maju b.r. odezwała się do nas firma z prośbą o przygotowanie oferty na wykonanie X w skład której miały wchodzić następujące urządzenia: (…)

Jednocześnie zostaliśmy poinformowani, że planują ogłosić przetarg w tym roku na wykonanie malarni. Rozmowy i modyfikacje oferty handlowej trwały kilka miesięcy- zmienialiśmy, aktualizowaliśmy i wysyłaliśmy oferty handlowe, tak naprawdę nie wiedząc, kiedy dokładnie odbędzie się przetarg.

W marcu został ogłoszony przetarg

Po zakończeniu przetargu otrzymaliśmy informację o wyborze naszej oferty. Kontaktowaliśmy się z firmą w celu przygotowania umowy. Mimo upływu dni nie otrzymaliśmy odpowiedniej podstawy do rozpoczęcia prac nad zamówieniem. Powiadomiliśmy o tym kontrahenta, zaznaczając niemożność zrealizowania dostawy w wyznaczonym terminie, zwłaszcza z uwagi na zbliżające się święta i potrzebę oczekiwania na komponenty przez około 4 tygodnie. Proponowaliśmy aneks do umowy, którego jeszcze nie mieliśmy, ale ostatecznie Pani odpowiedzialna za przetarg odrzuciła tę możliwość, domagając się dostarczenia urządzeń na czas lub co najmniej dokumentacji i faktury. Nie mogliśmy się zgodzić na te warunki, co było sprzeczne z przepisami, dlatego poinformowaliśmy kontrahenta o naszej rezygnacji z przetargu.

Pytanie, które się nasuwa, brzmi – czy jako firma, która wygrała przetarg, ale nie podpisała umowy dotyczącej wykonania urządzeń, możemy ponieść jakiekolwiek konsekwencje? Od tamtej pory nie otrzymaliśmy żadnego kontaktu ze strony wspomnianej firmy.

Przedłożone dokumenty: link

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 121)
Ustawa z dnia 11 września 2019 r. Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 2019 ze zm.)

Wygrany przetarg, niepodpisana umowa – co w takiej sytuacji zrobić

Obowiązek zawarcia umowy o zamówienie publiczne wynika ze stanu związania ofertą, analogicznie jak na gruncie modelu przetargowego uregulowanego w Kodeksie cywilnym.Przyjęcie przez zamawiającego oferty w okresie związania ofertą kreuje dwustronny układ obligujący do zawarcia umowy o zamówienia publiczne.

Natomiast w przypadku, gdy wybór najkorzystniejszej oferty następuje w terminie jej związania, dochodzi do nawiązania umowy przedwstępnej obligującej każdą ze stron do zawarcia umowy. Zarówno zamawiający, jak i wykonawca mogą jednak uchylać się od wypełnienia tego obowiązku, co może rodzić odpowiednie konsekwencje prawne. Przez uchylanie się „uznaje się kwalifikowaną postać odmowy zawarcia umowy, której podstawowym elementem jest bezpodstawność takiego oświadczenia woli”. Uchylanie może przejawiać się przez wyraźne działanie albo zaniechanie w sposób niebudzący wątpliwości, wskazujący na brak zamiaru zawarcia umowy. W jednym z wyroków Krajowa Izba Odwoławcza (dalej jako KIO) podkreśliła, że uchylanie się wcale nie musi oznaczać bezpośredniej odmowy zawarcia umowy, lecz może wynikać z okoliczności i z zachowania (działań lub zaniechań) wykonawcy.

Uchylanie się wykonawcy od zawarcia umowy o zamówienie publiczne może powodować różne konsekwencje uzależnione od stanu faktycznego sprawy.

Wygrany przetarg, niepodpisana umowa – co w takiej sytuacji zrobić

Po pierwsze jednak, z uwagi na kwestie praktyczne związane m.in. z potrzebą szybkiego udzielenia i realizacji zamówienia publicznego dochodzenie zawarcia umowy na drodze sądowej staje się wykluczone. Ingerencja sądu i wynikające z niej zobligowanie uchylającego się wykonawcy do realizacji umowy o zamówienie publiczne może skutkować znacznymi utrudnieniami na etapie wykonywania jej postanowień i współdziałania stron. Zamawiającemu pozostaje zatem skierowanie do uchylającego się wykonawcy żądania o odszkodowanie bądź zatrzymanie wadium, jeżeli zostało w postępowaniu przewidziane i jest nadal ważne.

Z uwagi na fakultatywność wadium w myśl nowych regulacji prawnych (art. 97 ust. 1 p.z.p., art. 266 p.z.p.), aktualny staje się problem odszkodowania jako alternatywy wobec brakującego wadium.

Wygrany przetarg, niepodpisana umowa – co w takiej sytuacji zrobić

Istnienie roszczenia odszkodowawczego kreowane jest zatem na podstawie art. 390 k.c. Przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej określa art. 471 k.c., regulujący odpowiedzialność odszkodowawczą ex contractu, z zastrzeżeniem modyfikacji wynikających z treści art. 390 k.c. Zalicza się do nich:

– niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania przez wykonawcę, mimo upływu terminu, z powodu okoliczności, za które odpowiedzialny jest wykonawca,

– wystąpienie szkody po stronie zamawiającego oraz

– związek przyczynowy między niespełnieniem lub nienależytym wykonaniem świadczenia a szkodą.

W świetle dominującego poglądu wyrażonego w doktrynie i judykaturze „uchylenie się” od obowiązku zawarcia umowy przyrzeczonej kwalifikowane jest jako zawinione niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania. Kolejną z przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej jest wystąpienie

W myśl art. 361 § 2 k.c. szkoda rozumiana jest jako uszczerbek majątkowy, obejmujący zarówno rzeczywisty uszczerbek w majątku (damnum emergens), polegający na zmniejszeniu aktywów (ubytkach lub stratach w majątku) albo zwiększeniu pasywów (obciążeniu majątku długami), jak i utracony zysk (lucrum cessans). Konieczne jest także wystąpienie adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy zawinionym niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania a zaistniałą szkodą.

Wygrany przetarg, niepodpisana umowa – co w takiej sytuacji zrobić

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać pod niniejszym linkiem

Opublikowano 13 stycznia 202513 stycznia 2025 przez Admin

Jaką odpowiedzialność ponosi architekt?

Stan faktyczny: Jestem architektem wnętrz i wykonałam projekt wnętrz dla moich klientów. W jego skład weszły wizualizacje i zestawienie materiałowe. Inwestorzy mieli już kupione panele podłogowe, których ja nie widziałam i dostałam tylko ich nazwę. Mówili, że są podobne do schodów, schody widziałam i były X. Na wizualizacjach zrobiłam więc płytę X. Jednakże w zestawieniu wyposażenia dobrałam im płytę meblową X. Dodatkowo napisałam, że jest to propozycja. Jednakże teraz po zamontowaniu mebli Inwestorzy wysłała zdjęcia, że płyta meblową ma całkiem inny kolor niż panele podłogowe, mimo, że X. Twierdzą, że ja powinnam pokryć koszty wymiany płyty, mimo, że w stolarz posiadał zarówno wizualizacje jak i zestawieni i nie zgłosił uwag, że wyglądają inaczej. Dodatkowo Inwestorzy również mieli kilka miesięcy na zapoznanie się z zestawieniem materiałowym. Usługa była wykonywana bez umowy i bez faktury. Pieniądze za projekt były przekazane do ręki. Czy Inwestorzy mogą ode mnie zadać zwrotu całościowego kosztów wymiany płyty meblowej? Jak to wygląda prawnie bez umowy i faktury?

Jaką odpowiedzialność ponosi architekt?

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 121)
Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. (Prawo budowlane Dz.U. 1994 nr 89 poz. 414)

Jaką odpowiedzialność ponosi architekt?

Na wstępie wskazuję, że zawarli Państwo umowę ustną. Umowa ustna jest umową wiążącą.

Umowa z architektem podlega przepisom kodeksu cywilnego, zgodnie z którymi w Polsce obowiązuje swoboda zawierania umów. Taka umowa może więc tak naprawdę mieć dowolną formę i zawierać dowolne zapisy, o ile mieszczą się one w granicach obowiązujących przepisów prawa.

Kodeks cywilny daje możliwość zawierania umów w różnej formie. Może to być forma pisemna, ale dopuszczalna jest również forma ustna czy elektroniczna. Problematykę tę precyzują artykuły 73-81 Kc.

Ważna w tej kwestii jest też obowiązująca w polskim prawie zasada tzw. swobody umów. Reguluje ją art. 353¹ Kc. Zgodnie z nią, strony umowy mogą ułożyć stosunek prawny w sposób dowolny, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się naturze stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Obowiązywanie tej zasady powoduje, że umowy w naszym kraju co do zasady mogą być zawierane w formie dowolnej.

Jaką odpowiedzialność ponosi architekt?

Umowa jest dla stron wiążąca niezależnie od formy, w której została zawarta. Istnieją oczywiście wyjątki od tej zasady, np: przeniesienie własności nieruchomości zawsze będzie wymagało bardzo rygorystycznej formy aktu notarialnego. Są też umowy np: leasingu czy poręczenia, na które ustawodawca nałożył wymóg zachowania formy pisemnej. Zasadniczo, pomijając przykładowe wyjątki, strony mogą zawrzeć umowę w wybranej przez siebie formie.

Natomiast w Pani przypadku kluczowe jest to, że jeżeli miałaby Pani odpowiadać za wykonywanie prac, inwestor powinien był sporządzić umowę pisemną i ustalić, że do zakresu obowiązków należy również wykonywanie nadzoru autorskiego.

W tym miejscu warto wspomnieć, iż przy umowach o prace projektowe zawartych między przedsiębiorcami inwestor traci uprawnienia z tytułu rękojmi, jeżeli nie zbadał projektu w czasie i w sposób przyjęty w branży i nie zawiadomił niezwłocznie projektanta o wadzie, a w przypadku, gdy wada wyszła na jaw dopiero później – jeżeli nie zawiadomił projektanta niezwłocznie po jej stwierdzeniu. Aby pociągnąć projektanta do odpowiedzialności za wady obiektu budowlanego należy wykazać, że wady projektu rzeczywiście wystąpiły, jak też należy udowodnić ich związek z realną wadą obiektu budowlanego.

Jaką odpowiedzialność ponosi architekt?

Zgodnie z art. 20 ust. 1 Prawa budowlanego do podstawowych obowiązków projektanta należy m.in. sprawowanie nadzoru autorskiego na żądanie inwestora lub właściwego organu w zakresie stwierdzania w toku wykonywania robót budowlanych zgodności realizacji z projektem oraz uzgadniania możliwości wprowadzenia rozwiązań zamiennych w stosunku do przewidzianych w projekcie, zgłoszonych przez kierownika budowy lub inspektora nadzoru inwestorskiego. Obowiązki związane z nadzorem autorskim projektanta muszą być wykonywane przez cały okres trwania robót budowlanych, czyli de facto do momentu zgłoszenia ich zakończenia we właściwym organie nadzoru budowlanego.

Projektant jako autor projektu budowlanego ma obowiązek w określonych sytuacjach sprawować (wykonywać czynności) nadzór autorski.

Odbywa się to, według ustawodawcy, na żądanie inwestora, z tym że wówczas takie obowiązki (tj. z zakresu nadzoru autorskiego) powinny być określone w umowie zawartej przez inwestora z projektantem. Odpowiednio sformułowana treść umowy jest zarazem wyrazem tzw. żądania inwestora. Powinna być ona zapisana jednoznacznie, gdyż wszelkie wątpliwości dotyczące tego, jakie było żądanie inwestora, a w istocie zlecenie projektantowi objęcia przez niego określonych w umowie obowiązków, podlegałyby ewentualnemu rozstrzygnięciu sądu powszechnego. Ma to bardzo istotne znaczenie dla procesu budowlanego w kwestii, jaką jest sprawowanie przez projektanta nadzoru autorskiego, a w szczególności wiążącej się z tym odpowiedzialności, głównie wynikającej z Prawa budowlanego jako prawa publicznego. Nie można dopuścić do tego, aby problematyka sprawowania nadzoru autorskiego nie była w sposób klarowny określona w umowie.

Jaką odpowiedzialność ponosi architekt?

Jeżeli we wskazanym przypadku prawa autorskie do sporządzonego przez projektanta projektu przechodzą na inwestora, to ma on prawo bez zgody projektanta – autora projektu – zlecić sprawowanie nadzoru autorskiego innemu projektantowi.

Umowa o sprawowanie nadzoru autorskiego w przypadku, gdy decyzja o ustanowieniu tego nadzoru leży wyłącznie w rękach inwestora, może być zawarta razem ze zleceniem sporządzenia projektu, przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę i po nim, a także w toku wykonywania robót budowlanych, przed zakończeniem faktycznym i prawnym budowy. Wypada w tym miejscu wskazać, że stosownie do postanowienia art. 60 ust. 5 u.p.a.p.p. uregulowanie zawarte w art. 60 ust. 1–4 u.p.a.p.p., tj. dotyczące prawa twórcy do nadzoru autorskiego w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, nie znajduje zastosowania do nadzoru w kwestii utworów architektonicznych i architektoniczno-urbanistycznych. Innymi słowy, w zakresie nadzoru autorskiego dotyczącego utworów architektonicznych i architektoniczno-urbanistycznych, jak też urbanistycznych, przepisy Prawa budowlanego stanowią lex specialis w stosunku do postanowień prawa autorskiego.

Jaką odpowiedzialność ponosi architekt?

Obowiązek zlecenia projektantowi przez inwestora sprawowania nadzoru autorskiego może w określonych, przewidzianych ustawą sytuacjach być nałożony decyzją administracyjną o pozwoleniu na budowę (art. 19 p.bud.). Jednak i w tym przypadku, gdy decyzja o pozwoleniu na budowę nakładająca na inwestora obowiązek zapewnienia nadzoru autorskiego, które to postanowienie decyzji stanowił wyraz „żądania” właściwego organu w rozumieniu poprzednio obowiązującego art. 20 ust. 1 pkt 4 (uchylonego nowelą z 13.02.2020 r.), stanie się ostateczna, inwestor będzie zobligowany do zawarcia umowy wiążącej go z projektantem w takim zakresie, aby z umowy tej wynikało zlecenie projektantowi sprawowania nadzoru autorskiego.

Ustawodawca określa, na czym ma polegać sprawowanie przez projektanta nadzoru autorskiego. Projektant ma przede wszystkim za zadanie zadbać o to, aby roboty budowlane były realizowane zgodnie z projektem. To on stwierdza zgodność realizacji robót budowlanych będących w toku. W zależności od ustalonego stanu faktycznego i potrzeb wynikających z określonej sytuacji może zaistnieć potrzeba uczynienia odpowiedniego zapisu w dzienniku budowy, względnie wydania stosownego zaświadczenia albo też dokonania wpisu z żądaniem wstrzymania wykonywania robót realizowanych niezgodnie z projektem (art. 21 p.bud.). Wpis w dzienniku budowy jest rejestracją przebiegu procesu budowlanego. Zaświadczenie wydaje się natomiast w razie zaistnienia określonych potrzeb. Przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego o zaświadczeniach nie znajdują tu zastosowania, ponieważ wydający je na podstawie omawianego przepisu nie jest podmiotem publicznym, lecz prywatnym. Organami architektoniczno-budowlanymi są starosta, wojewoda i Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego. Od 1.01.2017 r. ustawodawca na mocy noweli z 16.12.2016 r. uznał za zbędne ujęcie definicji legalnej właściwego organu, wskazując w odpowiednich przepisach, że właściwym organem jest organ architektoniczno-budowlany. Tak właśnie postąpił ustawodawca w niniejszym przypadku.

Jaką odpowiedzialność ponosi architekt?

W świetle powyższego, należy wskazywać że inwestor nie zobowiązał Pani do nadzoru autorskiego projektu, więc nie miała Pani możliwości weryfikacji prawidłowości wykonywania prac.

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link

Z poważaniem,

prawnikonline24.pl

Opublikowano 10 grudnia 202410 grudnia 2024 przez Admin

Sąd zobowiązuje do doręczenia pozwu pozwanemu – pozwany mieszka za granicą. Co zrobić?

Stan faktyczny: w styczniu roku złożyłam do Sądu Rejonowego w Krakowie pozew. Do dziś nie udało się doręczyć pozwanemu pisma. Obecnie sąd zarządził wskazanie adresu pozwanego lub doręcznie zastępcze. Nie mam kontaktu z pozwanym i nie wiem co w obecnej sytuacji powinnam zrobić. W międzyczasie uzyskałam informację z norewskiego urzędu o meldunku pozwanego w Norwegii.

Przedłożone dokumenty: pozew, korespondencja sądowa

Sąd zobowiązuje do doręczenia pozwu pozwanemu – pozwany mieszka za granicą. Co zrobić?

Akty prawne:

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 121)
Rozporządzenie Parlamentu Europejskieg i Rady (UE) 2020/1784 z dnia 25 listopada 2020 r. dotyczące doręczania w państwach członkowskich dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych lub handlowych („doręczanie dokumentów”)
Konwencja haska – Konwencja o doręczaniu za granicą dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych lub handlowych, sporządzona w Hadze dnia 15 listopada 1965 r. (Dz.U.2000.87.968).

Sąd zobowiązuje do doręczenia pozwu pozwanemu – pozwany mieszka za granicą. Co zrobić?

Co prawda Norwegia nie należy do UE, jednak należy do Schengen, więc przepisy o doręczeniach mają zastosowanie.

Możemy przyjąć, że pozwany mieszka pod wskazanym adresem (potwierdzenie meldunku) ale nie odbiera np. korespondencji sądowej.

Z pomocą w takich sytuacjach przychodzi prawo, które pozwala na doręcznie zastępcze przez komorników i odpowiedników komorników w danym państwie.

Komornicy doręczają pisma samodzielnie i odwiedzając pozwanych i też oczekując pod miejscem zamieszkania.

Wnioski o takie doręczenie składane są za pośrednictwem organów centralnych (prezesi sądów okręgowych, MS). Za doręczenie nie są pobierane opłaty. Jednostką, do której należy zaadresować wniosek jest:

Ministry of Justice and Public Security
Department of Civil Affairs
P.O Box 8005 Dep
0030 Oslo
Norway

Sam wniosek musi być przetłuamczony na język norweski, angielski, duński lub szwedzki.

Dokumenty z sądu (pozew) mogą być doręczone w j. polskim.

Taki pakiet dokumentów należy przesłać do polskiego sądu, który ma obowiązek przesłać wniosek do Norwegii.

Sąd zobowiązuje do doręczenia pozwu pozwanemu – pozwany mieszka za granicą. Co zrobić?

Należy tu zaznaczyć, że nawet unijne mechanizmy doręczenia, mające na celu przyspieszenie postępowania, przewidują, jako zasadę, konieczność zapewnienia faktycznego doręczenia pism procesowych i innych dokumentów sądowych. Zatem cele gwarantowane w motywie 2 preambuły rozporządzenia nr 1393/2007, tzw. wymogi usprawnienia i przyspieszenia postępowania sądowego, są – jak wynika z orzeczenia Alder – niewystarczające dla usprawiedliwienia osłabienia prawa do obrony, będącego pochodną prawa do rzetelnego procesu sądowego (art. 47 ak. 2 KPP oraz art. 6 ust. 1 EKPCz). Powyższe uwagi wskazują na zwiększające się znaczenie europejskiego prawa procesowego i rolę sądów w zapewnieniu jego pełnej skuteczności, przy założeniu stosowania i przestrzegania powołanych regulacji.

Należy przypomnieć, że już Sąd Apelacyjny w Krakowie 17.06.2010 r., uwzględniając sugestię SN zawartą w postanowieniu o odmowie podjęcia uchwały, odmówił zastosowania art. 11355 k.p.c., uznając, że w zakresie, w jakim przepis ten dopuszcza fikcyjne doręczenia pism sądowych osobom mającym miejsce zamieszkania lub stałego pobytu lub siedziby w drugim państwie członkowskim UE, stoi w sprzeczności z przepisami rozporządzenia nr 1393/2007. Rozporządzenie to dotyczy wszystkich pism sądowych i pozasądowych w postępowaniu cywilnym i handlowym, których konieczne jest doręczenie do innego państwa członkowskiego.

Sąd zobowiązuje do doręczenia pozwu pozwanemu – pozwany mieszka za granicą. Co zrobić?

Pogląd ten wydaje się zbliżony do opinii wyrażonej w wyroku TS z 19.12.2012 r. w sprawie C-325/11, Alder, zgodnie z którym, powołany wyżej przepis polskiego kodeksu postępowania cywilnego jest niezgodny z rozporządzeniem nr 1393/2007, dotyczącym doręczania w państwach członkowskich dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych i handlowych. Zdaniem TS, doręczanie pism sądowych pomiędzy stronami zamieszkałymi lub mającymi siedzibę na terenie Unii Europejskiej, których miejsce pobytu jest znane i które nie ustanowiły pełnomocnika w państwie, w którym toczy się postępowanie, powinno się odbywać w sposób opisany w rozporządzeniu nr 1393/2007. Rozporządzenie to natomiast nie przewiduje tzw. fikcyjnego doręczenia, o którym mowa w art. 11355 k.p.c. Jednocześnie TS wskazał na konieczność jednolitego stosowania przepisów rozporządzenia nr 1393/2007, przez co zakres jego stosowania nie może być ograniczony przepisami państw członkowskich.

Mając na uwadze powołane wyżej orzeczenie w sprawie Alder, dla realizacji postulatu jednolitego stosowania przepisów rozporządzenia wydaje się być istotne, jednoznaczne rozstrzygnięcie o zakresie pojęcia „sprawy cywilnej” przyjętym w orzecznictwie TS i – w związku z tym – wiążące rozstrzygnięcie o „adekwatności” proponowanej nowelizacji art. 299 u.p.p.s.a. Polskie sądy administracyjne kontrolują legalność decyzji administracyjnych, czyli rozstrzygnięć organów władzy publicznej wykonujących władztwo państwowe (art. 1 i art. 3 § 1 i § 2 u.p.p.s.a.), zatem wyłączywszy uregulowania szczególne, nie powinno być wątpliwości, że „sprawa sądowoadministracyjna” nie jest „sprawą cywilną”, ponieważ inne reguły doręczeń mogą być stosowane w obydwu procedurach.

Sąd zobowiązuje do doręczenia pozwu pozwanemu – pozwany mieszka za granicą. Co zrobić?

Konieczność decydowania o zakresie „sprawy cywilnej”, w rozumieniu rozporządzenia, wymaga jednak poddania rozwadze zakresu zastosowania do spraw rozpatrywanych przez polskie sądy administracyjne rozporządzenia nr 1393/2007 dotyczącego doręczania w państwach członkowskich dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych i handlowych („doręczanie dokumentów”) oraz rozporządzenia Rady (WE) nr 1348/2000.

Należy zaznaczyć, że na mocy art. 1 ust. 1 zd. 2 rozporządzenia nr 1393/2007, rozporządzenie to „nie obejmuje w szczególności spraw skarbowych, celnych czy administracyjnych ani odpowiedzialności państwa za działania i zaniechania podczas sprawowania władzy publicznej (acta iure imperii)”, co – wydaje się – rozstrzyga o stosowaniu tego aktu prawnego w sprawach przed sądem administracyjnym.

Sąd zobowiązuje do doręczenia pozwu pozwanemu – pozwany mieszka za granicą. Co zrobić?

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link.

Opublikowano 11 listopada 202411 listopada 2024 przez Admin

Kontakt nauczyciela z dziećmi przez komunikatory w świetle standardów ochrony małoletnich – co jest dozwolone?

Kontakt nauczyciela z dziećmi przez komunikatory w świetle standardów ochrony małoletnich

Stan faktyczny: Przedmiot dotyczy dokumentu oświatowego Standardy Ochrony Małoletnich. Chodzi o rozwinięcie tylko jednego punktu. W paragrafie 9, pkt 3, czytamy:

3. Zabrania się pracownikom kontaktowania się z małoletnim i ich rodzicami przez prywatne kanały komunikacji i media, w tym przez:

1) prywatny telefon, 2) e-mail 3) komunikatory, 4) profile w mediach społecznościowych.

Przepis mówi o małoletnim w liczbie pojedynczej i zabrania indywidualnego kontaktu. Ale czy można używać komunikatorów do kontaktu z grupą (powyżej 5 osób), coś w rodzaju forum, gdzie wszystkie wiadomości dla wszystkich są widoczne. Czy to nie jest może tak, jak w przypadku ochrony wizerunku, gdzie grupowe zdjęcia (jako element jakiejś społeczności) są dopuszczalne bez zgody?

Przedłożone dokumenty: brak

Kontakt nauczyciela z dziećmi przez komunikatory w świetle standardów ochrony małoletnich

Akty prawne:

Standardy ochrony małoletnich (ustawa z 28.07.2023 r. o zmianie ustawy – Kodeks rodzinny i opiekuńczy oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 poz. 1606), na mocy której do ustawy z 13.05.2016 r. o przeciwdziałaniu zagrożeniom przestępczością na tle seksualnym i ochronie małoletnich (Dz.U. z 2024 r. poz. 560) wprowadzono przepisy dotyczące standardów ochrony małoletnich).

Przepis na jaki Państwo wskazują, dotyczy prywatnych kanałów komunikacji.

Dopuszcza się, jeżeli istnieje potrzeba, korzystania z ogólnodostępnej aplikacji Messenger lub (innej wybranej przez pracownika), aby założyć grupę klasowo-wychowawczą lub klasowo-dydaktyczną. Ta forma komunikacji służyć może jako narzędzie kontaktu pracownika z małoletnimi w sprawach wychowawczych i pracownikowi w sprawach dydaktycznych. Wymagana jest pisemna zgoda rodzica na niniejszą formę kontaktu.

Jeśli zachodzi taka konieczność, właściwą formą komunikacji z małoletnimi poza godzinami pracy są kanały służbowe (e-mail, telefon służbowy, dziennik elektroniczny), a rodzice/opiekunowie prawni dzieci muszą wyrazić zgodę na taki kontakt.

Kontakt nauczyciela z dziećmi przez komunikatory w świetle standardów ochrony małoletnich

Oznacza to, że taka komunikacja jest dozwolona, ale przez kanały służbowe, np. profil służbowy w mediach społecznościowych, skierowany do grupy małoletnich, za zgodą rodziców/opiekunów prawnych.

Podstawowym celem ustawodawcy było wzmocnienie ochrony małoletnich, w tym także podniesienie poziomu systemowej ochrony przed skrzywdzeniem. Ustawodawca uznał, że aby ten cel mógł zostać zrealizowany wszystkie podmioty pracujące z dziećmi muszą posiadać ustalone procedury ochrony małoletnich przed krzywdzeniem. Przeciwdziałanie krzywdzeniu dzieci wymaga przedsięwzięcia środków o charakterze profilaktycznym jak i interwencyjnym ukierunkowanym na zawiadomienie właściwych organów oraz natychmiastową pomoc dzieciom, które doświadczy krzywdzenia ich niekrzywdzącym bliskim. W uzasadnieniu do projektu u.z.k.r.i.o. wskazano, że wymienione działania muszą znajdować odzwierciedlenie w procedurach, które tylko w ten sposób spełnią cel, który przyświeca ich wprowadzeniu. Stąd też ustawodawca w art. 22c u.p.p.s. wskazał niezbędne elementy standardów.

Zgodnie z art. 22c ust. 1 pkt 1 u.p.p.s. elementem standardów ochrony małoletnich powinny być zasady zapewniające bezpieczne relacje między małoletnim a personelem placówki lub organizatora, a w szczególności zachowania niedozwolone wobec małoletnich.

Kontakt nauczyciela z dziećmi przez komunikatory w świetle standardów ochrony małoletnich

Zasady bezpiecznych relacji personel-dziecko, to zwięzły przewodnik określający, jakie zachowania lub praktyki są dozwolone, a jakie niedopuszczalne w stosunku do dzieci. Wprowadzenie takich zasad jest istotnym elementem kultury organizacyjnej danego podmiotu w obszarze ochrony dzieci i jednocześnie działaniem profilaktycznym, ponieważ jeżeli zasady bezpiecznych relacji zostaną prawidłowo wdrożone, to zmniejszają ryzyko krzywdzenia dzieci ze strony personelu. Jednocześnie wdrożenie zasad i jasne określenie jakie zachowania wobec dzieci są niedozwolone, zwiększa szansę na reakcję wewnątrz instytucji wśród osób, które zaobserwują nieprawidłowe zachowania członków personelu wobec dzieci. Przykładowe obszary, które powinny zostać uwzględnione w zasadach bezpiecznych relacji personel dziecko:

•kontakt fizyczny z dzieckiem,

•komunikacja werbalna z dzieckiem,

•równe traktowanie,

•kontakty bezpośrednie i online z dzieckiem poza placówką,

•transport, przemieszczanie się i warunki noclegowe,

•czynności higieniczno-pielęgnacyjne,

•dyscyplinowanie dziecka.

Kontakt nauczyciela z dziećmi przez komunikatory w świetle standardów ochrony małoletnich

Jeżeli mają Państwo pytania własne, można je zadać klikając w ten link

Opublikowano 14 października 202414 października 2024 przez Admin

Sankcja kredytu darmowego – kto i jak może skorzystać

Zgodnie z ustawą o kredycie konsumenckim, w przypadku naruszenia przez bank szeregu przepisów, konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, ma prawo do zwrotu kredytu bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie.

Konsument zatem spłaca jedynie kapitał.

Przesłanki uzasadniające skorzystanie z sankcji, to np. brak określenia zasad i terminów spłaty kredytu, brak wskazania nie terminu spłaty kredytu, warunków zmiany stopy oprocentowania kredytu konsumenckiego czy rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania.

Oznacza to, że sankcję kredytu darmowego materializuje przekazanie nieprawdziwej lub nierzetelnej informacji, przedstawienie informacji z naruszeniem ustawowego wymogu posłużenia się formularzem informacyjnym, sformułowanie jej w sposób niezrozumiały dla typowego adresata, pominięcie któregokolwiek z elementów wskazanych w art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 pkt 1–8, 10, 11, 14–17, art. 31–33, art. 33a i art. 36a–36c ustawy o kredycie konsumenckim, jak również wprowadzenie konsumenta w błąd czy pozbawienie konsumenta możliwości dokonania oceny zakresu ciążącego na nim zobowiązania na mocy zawartej umowy o kredyt konsumencki.

Jak stanowi powołany wyżej przepis ustawy o kredycie konsumenckim, w przypadku naruszenia przez kredytodawcę art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 pkt 1-8, 10, 11, 14-17, art. 31-33, art. 33a i art. 36a-36c konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie. Sankcja kredytu darmowego polega zatem na uprawnieniu konsumenta do spłaty kredytu bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy. Art. 45 u.k.k. implementuje art. 23 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 roku w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz.U.UE L z dnia 22 maja 2008 r.), który nakazuje stosowanie skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających sankcji, mających zastosowanie w przypadku naruszenia przepisów krajowych przyjętych zgodnie z tą dyrektywą.

Należy zaznaczyć, że art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim jest przepisem o charakterze sankcyjnym, wysoce restrykcyjnym wobec kredytodawców i dlatego nie może być poddany wykładni rozszerzającej. Celem sankcji kredytu darmowego jest pozbawienie kredytodawcy prawa do pobierania odsetek i innych opłat określonych w umowie z tytułu udzielonego kredytu za naruszenie obowiązków informacyjnych. Sankcja ta w daleko idący sposób modyfikuje treść stosunku prawnego łączącego kredytodawcę z konsumentem na niekorzyść tego pierwszego. Co do zasady zatem przepisy sankcjonujące dane postępowanie powinny być możliwie ściśle interpretowane nie pozwalając na pojawienie się obszarów niepewności prawnej.

Sankcja kredytu darmowego – kto i jak może skorzystać

Jeżeli mają Państwo pytania własne, chcieliby Państwo zlecić przygotowanie oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego lub pozwu o ustalenie, że stosunek kredytu wynikający z umowy kredytu gotówkowego, jest objęty sankcją kredytu darmowego, prosimy o kontakt.

Sankcja kredytu darmowego – kto i jak może skorzystać