Opublikowano

Podział majątku przed rozwodem – zasady

Podział majątku przed rozwodem - zasady

Podział majątku przed rozwodem – zasady

Stan faktyczny: Mam kilka pytań odnośnie aktu notarialnego, który wraz z żoną podpisaliśmy (treść nieprzytoczona na blogu)

W załączniku, skan aktu notarialnego.

Przedłożone dokumenty: umowa

Akty prawne:

  1. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 121 – dalej K.c.)
  2. Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy  (Dz. U. 1964 r. Nr 9 poz. 59 z późn. zm. – dalej “krio”)

Podstawę prawną stanowią przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Zgodnie z treścią art. 47 § 1: „Małżonkowie mogą przez umowę zawartą w formie aktu notarialnego wspólność ustawową rozszerzyć lub ograniczyć albo ustanowić rozdzielność majątkową lub rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków (umowa majątkowa). Umowa taka może poprzedzać zawarcie małżeństwa.

§ 2. Umowa majątkowa małżeńska może być zmieniona albo rozwiązana. W razie jej rozwiązania w czasie trwania małżeństwa, powstaje między małżonkami wspólność ustawowa, chyba że strony postanowiły inaczej”.

W sprawie kredytu mieszkaniowego, warto wyjaśnić że de facto aby scedować kredyt na jedną osobę, należy uzyskać zgodę banku. Rozumiem, że tak sie nie stało jednak przyjął Pan na siebie zobowiązanie. 

Małżeński ustrój majątkowy może być ukształtowany według innych zasad niż przewidziane przepisami o ustawowym ustroju majątkowym. Może do tego dojść przez zawarcie małżeńskiej umowy majątkowej. Zawarcie takiej umowy jest wyrazem realizacji autonomii woli jednostki występującej w majątkowym prawie małżeńskim. Ustawa zakreśla jednak granice, w jakich autonomia ta może się wyrażać, i określa, jakie majątkowe umowy małżeńskie mogą być zawierane, zasady ich zawierania i skutki prawne tych umów.

Podział majątku przed rozwodem – zasady

Ustanowienie rozdzielności majątkowej w drodze umowy, inaczej niż dokonywane przez sąd na żądanie jednego z małżonków (art. 52 § 1), nie wymaga istnienia ważnych powodów. Ustanowienie rozdzielności umownej przed zawarciem małżeństwa powoduje, że wspólność majątkowa między małżonkami w ogóle nie powstaje. W razie ustanowienia rozdzielności majątkowej w czasie trwania wspólności majątkowej (ustawowej lub umownej) wspólność ta ustaje z chwilą zawarcia umowy lub z datą późniejszą, określoną w umowie.

Podział majątku przed rozwodem – zasady

Użycie w małżeńskiej umowie majątkowej sformułowania „zniesienie wspólności ustawowej” nie stoi na przeszkodzie uznaniu, że jest to umowa o ustanowieniu rozdzielności majątkowej (uchwała SN z 9 sierpnia 1996 r., III CZP 74/96, LexPolonica nr 311183, OSNC 1996, nr 11, poz. 152).

Zniesienie wspólności ustawowej otworzy drogę do podziału majątku wspólnego. Całość procedury składa się z dwóch czynności ściśle ze sobą powiązanych, tj. wprowadzenie ustroju rozdzielności majątkowej oraz podział majątku wspólnego. Obie czynności pod rygorem nieważności muszą być dokonane w formie aktu notarialnego.

Umowa w zasadzie może być zawarta w dowolnej formie. Jeżeli jednak w skład dzielonego majątku wchodzi nieruchomość, umowa powinna być zawarta w formie aktu notarialnego pod rygorem nieważności (art. 1037 § 2 w zw. z art. 73 § 2 zd. 1 K.c.). Zastrzeżenie to odnosi się także do sytuacji, gdy w skład dzielonego majątku wchodzi inne prawo, do którego przeniesienia ustawa wymaga formy aktu notarialnego (np. prawo użytkowania wieczystego – art. 237 w zw. z art. 158 K.c., spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu – art. 172 ust. 4 ust. o spółdz. mieszk.). Jeżeli w skład dzielonego majątku wchodzi przedsiębiorstwo (art. 551 K.c.), umowa o podział tego majątku powinna być zawarta w formie pisemnej z podpisami poświadczonymi notarialnie (art. 751 K.c.), przy czym rygor ten zastrzeżony jest jedynie do celów dowodowych (art. 74 K.c.).

Umowny podział majątku wspólnego może objąć cały ten majątek lub być ograniczony do jego części (art. 1038 § 2 K.c.).

Podział majątku przed rozwodem – zasady

Zawierając umowę, strony w zasadzie mają pełną swobodę w wyborze sposobu podziału majątku wspólnego. Umowa jest nieważna (art. 58 § 1 K.c.) ze względu na sposób podziału tylko wówczas, gdy narusza on ograniczenia ustawowe, np. ustanowiono odrębną własność lokali, które nie są lokalami samodzielnymi w rozumieniu art. 2 ust. 2 ustawy z 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (j.t. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 ze zm.), albo gdy umowa jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego (art. 58 § 2 K.c.), np. rażąco krzywdzi jednego z małżonków.

W umowie o podział wspólnego majątku strony nie mogą ustalić nierównych udziałów w tym majątku.

Podział majątku przed rozwodem – zasady

Odnośnie alimentów na dziecko, wyjaśniam co następuje. 

Zgodnie z art 133 krio:

Co do zasady, zgodnie z art. 137 krio roszczenia o świadczenia alimentacyjne przedawniają się z upływem lat trzech.

Trzeba tutaj jednak mieć na uwadze uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 28 września 1949 r. (WaC 389/49), w której rozstrzygnięta została kwestia dopuszczalności dochodzenia roszczeń alimentacyjnych za okres poprzedzający wniesienie pozwu. W uchwale tej przyjęto zasadę, że roszczeń dziecka pozamałżeńskiego wobec jego ojca o zaległe świadczenia okresowe z tytułu kosztów wychowania i utrzymania można dochodzić tylko wtedy, gdy pozostały niezaspokojone potrzeby dziecka lub gdy zaciągnięto zobowiązania (np. pożyczka) na pokrycie tych kosztów -z tego co Pan wskazuje, to Pan przyczynia się do utrzymania dziecka, więc nie doszło do takiej sytuacji. 

Podobny wniosek wynika również z orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 1976 r. (III CRN 88/76), zgodnie z którym z uwagi na charakter świadczeń alimentacyjnych przeznaczonych na bieżące utrzymanie osoby uprawnionej domaganie się ich za okres poprzedzający wytoczenie powództwa może być uzasadnione tylko wówczas, gdy pozostają z tego okresu niezaspokojone potrzeby lub zobowiązania zaciągnięte przez uprawnionego względem osoby trzeciej na pokrycie tychże potrzeb.

Podział majątku przed rozwodem – zasady

W związku z powyższym dochodzenie zaległych alimentów na podstawie art. 137 krio jest możliwe tylko w wyjątkowych sytuacjach, np. jeśli na utrzymanie dziecka żona zaciągnęła jakieś zobowiązania, których do dnia dzisiejszego nie spłaciła.

Natomiast dodatkową możliwość daje tutaj Panu art. 140 K.r.io. Zgodnie z nim: „Osoba, która dostarcza drugiemu środków utrzymania lub wychowania, nie będąc do tego zobowiązana albo będąc zobowiązana z tego powodu, że uzyskanie na czas świadczeń alimentacyjnych od osoby zobowiązanej w bliższej lub tej samej kolejności byłoby dla uprawnionego niemożliwe lub połączone z nadmiernymi trudnościami, może żądać zwrotu od osoby, która powinna była te świadczenia spełnić” – z tego względu można nawet stwierdzić, że to Pan ma roszczenie wobec żony. 

Jeżeli więc dziecko było na wyłącznym utrzymaniu np. matki, matka ma prawo domagać się od ojca dziecka zwrotu odpowiedniej części poniesionych na ten cel kosztów. Takiej sytuacji natomiast nie mamy. 

Potwierdzeniem tego może być orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 1978 r. (III CZP 4/78), zgodnie z którym rodzicowi, który wyłącznie łożył na utrzymanie wspólnego dziecka, przysługuje prawo domagania się od drugiego rodzica zwrotu odpowiedniej części poniesionych na ten cel kosztów (art. 140 § 1 K.r.io.) niezależnie od tego, z jakich źródeł czerpał on środki na zaspokajanie potrzeb dziecka. Podział majątku przed rozwodem – zasady

Jeżeli mają Państwo podobny problem, pytania można zadać klikając w ten link

Opublikowano

Czy w sprawie o rozwód można użyć nielegalnie pozyskanych nagrań?

Czy w sprawie o rozwód można użyć nielegalnie pozyskanych nagrań?

Czy w sprawie o rozwód można użyć nielegalnie pozyskanych nagrań?

Stan faktyczny: żona podłożyła mojemu znajomemu w domu podsluch, na którym nagrała naszą rozmowe w rozmowie tej moje wypowiedzi były nie korzystne na jej temat . Teraz jego żona przekazała nagrania mojej żonie 'z którą jestem w trakcie rozwodu. Czy w zaistniałej sytuacji mogę coś zrobić aby nagrania zostały zniszczone?

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

  1. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 121)
  2. Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. kodeks karny (Dz.U.1997.88.553 z późn. zm.)
  3. Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy )Dz.U. 1964 nr 9 poz. 59)
  4. Ustawa z dnia 10 maja 2018 r. o ochronie danych osobowych (Dz.U. 2018 poz. 1000 )
  5. Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych)

Czy w sprawie o rozwód można użyć nielegalnie pozyskanych nagrań?

Dowody uzyskane niezgodnie z prawem, tj. w sposób sprzeczny z prawem, nie mogą być dowodem w postępowaniu sądowym. Powyższa teoria została zaakcentowana, a tym samym zaakceptowana przez polskie sądy powszechne. W wyroku z 06.07.1999 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie stwierdził: „ochroną art. 23 K.c. objęte jest prawo do swobody wypowiedzi, wyboru rozmówcy i tajemnica rozmowy. Gromadzenie materiału dowodowego w procesie i prezentowanie go przez strony nie powinno odbywać się z naruszeniem zasad współżycia społecznego (I ACa 380/99, OSA 2001/4/21).”

Należy w tym miejscu podkreślić wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu (wyrok z 10 stycznia 2008 r., I ACa 1057/07): Podstępne nagranie prywatnej rozmowy godzi w konstytucyjną zasadę swobody i ochrony komunikowania się, a dowody uzyskane w sposób sprzeczny z prawem nie powinny być dopuszczane w postępowaniu cywilnym.

Na korzyść żony przemawia jednak teza wyrażona w szczególności w wyroku z 25.04.2003 r. Sądu Najwyższego, który stwierdził, że „w procesie rozwodowym w zakresie wykazania winy w rozkładzie pożycia małżeńskiego służyć może także nagranie magnetofonowe rozmów prowadzonych przez strony, nawet jeżeli tych nagrań dokonano bez wiedzy jednej z nich i w okresie trwania małżonków w faktycznej separacji” (IV CKN 94/01, „Lex Polonica”, Nr 370634). Większość przedstawicieli doktryny stoi na stanowisku, iż dowody z podsłuchów, otwartej korespondencji, wiadomości otrzymanych na portalach społecznościowych, poczcie elektronicznej, jeśli zostały uzyskane bez zgody zainteresowanego, nie powinny być dopuszczone w postępowaniu cywilnym.

Czy w sprawie o rozwód można użyć nielegalnie pozyskanych nagrań?

Możą nadto, powinien się liczyć z możliwością wniesienia przez Pana pozwu w przedmiocie naruszenia dóbr osobistych. Odnosząc się do odpowiedzialności cywilnej wskazać należy na art. 23 K.c. Zgodnie z jego treścią „Dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego, niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach”. Tajemnica korespondencji (czyli także rozmowy) jest bezpośrednio wymieniona w katalogu dóbr osobistych każdego człowieka, i jako takie dobro podlega ochronie.

Wyraźnie podkreślić należy przy tym, iż będzie Pan mógł nadto próbować pociągnąć żony do odpowiedzialności karnej. Odpowiedzialność karną kształtuje art. 267 K.k. Zgodnie z jego treścią: „Kto bez uprawnienia uzyskuje dostęp do informacji dla niego nieprzeznaczonej, otwierając zamknięte pismo, podłączając się do sieci telekomunikacyjnej lub przełamując albo omijając elektroniczne, magnetyczne, informatyczne lub inne szczególne jej zabezpieczenie, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2”. Ściganie tego przestępstwa następuje na wniosek pokrzywdzonego (art. 267 § 5 K.k.).

Nagranie rozmowy nie stanowi przełamania zabezpieczeń, o których mowa w art. 267 K.k. Ustawodawca wskazuje bowiem na otwarcie zamkniętego pisma, podłączenie do sieci telekomunikacyjnej, przełamania lub ominięcie zabezpieczenia.

Czy w sprawie o rozwód można użyć nielegalnie pozyskanych nagrań?

Ponadto, należy wskazać że sposób oceny danego dowodu z nagrania może zależeć także od ustalenia, kto dokonywał zapisu. Bardziej rygorystyczne stanowisko należy stosować do nielegalnych podsłuchów rozmów prowadzonych przez osoby trzecie, czy też tego typu nielegalnych działań, jak: przejmowanie cudzej korespondencji, czy hakerskie włamanie do skrzynki odbiorczej poczty elektronicznej. Natomiast sytuacja, w której osoba nagrywająca jest jednocześnie odbiorcą informacji, tzn. jest jednym z uczestników, dokumentującym treść wypowiedzi, powinna być traktowana mniej stanowczo. Zachowanie takiego uczestnika rozmowy, który nagrywa wypowiedzi innych uczestników, rozpatrywać można w kategoriach sprzeczności z dobrymi obyczajami, nie zaś sprzeczności z prawem (por. wyrok SA w Białymstoku z 31 grudnia 2012 r., I ACa 504/11).

Reasumując, jeżeli żona wykorzysta w sprawie wskazane nagrania, może się Pan bronić w piśmie procesowym wskazanymi wyżej argumentami. Jeżeli chciałby Pan natomiast już w tej chwili zapobiec wykorzystaniu nagrania przed jego włączeniem do sprawy, może Pan wysłać do żony wezwanie do nienaruszania Pana dóbr osobistych, ze wskazaniem na ewentualną odpowiedzialność żony z tego tytułu. Może Pan także wspomnieć o odpowiedzialności karnej. Żona może się wystraszyć takiego pisma i nie użyć dowodów z obawy przed narażeniem się na odpowiedzialność karną a także cywilną materialną (odszkodowawczą za naruszenie dóbr osobistych). 

Czy w sprawie o rozwód można użyć nielegalnie pozyskanych nagrań?

Jednocześnie informujemy, że serwis prawnikonline24 świadczy pomoc w sporządzaniu wezwań, pism procesowych oraz pozwów cywilnych. Prosimy o wiadomość jeżeli będzie Pani zainteresowana naszym wsparciem.

Jeżeli mają Państwo pytania, można zadać je poprzez formularz

Opublikowano

Podział opieki nad dzieckiem przed i po rozwodzie

Podział opieki nad dzieckiem przed i po rozwodzie

Podział opieki nad dzieckiem przed i po rozwodzie

Stan faktyczny: Pokrótce przedstawię moja sytuację.

Pozostaje w związku małżeńskimo

 Od 10 lat, z którego urodziła się nasza corka-5 lat.

Chce odejść od męża, wyprowadzić się. Nie możemy porozumieć się w kwestii opieki nad dzieckiem. I ja i On nie wyobrażamy sobie że jedno z nas sprawuje opiekę i nie możemy się w tej sprawie porozumieć. Obawiam się, że z momentem kiedy ja się z dzieckiem wyprowadze to On po prostu fizycznie mi ją zabierze- bo tutaj gdzie obecnie mieszkamy jest jej dom, a ja mam robić co chce..Ale Ona ma tutaj swoje miejsce. Proszę o poradę czy możemy to jakoś formalnie rozwiązać. Chce odejść, jednak jego postawa mnie stopuje, ponieważ obawiam się jego reakcji. Nadmieniam, że żadne rozmowy nie przynoszą skutku.

Podział opieki nad dzieckiem przed i po rozwodzie

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

  1. Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. 1974 Nr 24 poz. 141)
  1. Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz.U. 1964 nr 9 poz. 59)

Podział opieki nad dzieckiem przed i po rozwodzie

W Pani przypadku należy rozważyć 2 sytuacje: opieki nad dzieckiem przed i po rozwodzie. Co do opieki po rozwodzie, sprawa nie będzie skomplikowana.

Jeżeli chciałaby się Pani wyprowadzić z dzieckiem już teraz, wyjaśniam co następuje. 

Podejmując jakiekolwiek działania, musi Pani mieć świadomość, iż ojcu dziecka, posiadającemu pełnię praw rodzicielskich, przysługuje prawo do kontaktu z dzieckiem. W związku z tym ma on prawo wiedzieć, gdzie i z kim dziecko przebywa, jaki jest jego stan zdrowia, jak się rozwija (emocjonalnie, fizycznie), jakie czyni postępy w rozwoju oraz o wszelkich codziennych sprawach z życia dziecka. Ojciec dziecka ma także prawo do kontaktów z dzieckiem, jak również do zabierania go do siebie, na weekendy czy wakacje.

Podział opieki nad dzieckiem przed i po rozwodzie

Oczywiście dziecko powinno zamieszkiwać z obojgiem rodziców – przynajmniej do chwili, gdy władza rodzicielska przysługuje Państwu obojgu i nie zostało ustalone w inny sposób miejsce pobytu dziecka, np. tylko u jednego z Państwa. W związku z tym w sytuacji, gdy wyprowadzi się Pani z domu z dzieckiem bez wiedzy ojca, może on powiadomić o tym fakcie policję i zgłosić uprowadzenie dziecka. Aby tego uniknąć, wystarczy, by wyprowadzając się z domu, poinformowała Pani ojca dziecka o tym, gdzie dziecko będzie od tej pory zamieszkiwać. Koniecznie proszę to zrobić przy świadkach lub na piśmie, za potwierdzeniem od partnera, iż otrzymał on to pismo od Pani. Jeszcze lepiej, gdyby udało się zostawić ojcu dziecka pisemną informację o miejscu zamieszkania dziecka, jak również samą wyprowadzkę przeprowadzić w obecności świadka. Dzięki temu w sytuacji, gdyby ojciec dziecka „nasłał na Panią” policję, by odebrała dziecko, będzie Pani miała dowód, iż robi on to całkowicie złośliwie.

Wyprowadzając się, proponuję, by od razu złożyła Pani wniosek do sądu o uregulowanie kontaktów z dzieckiem. We wniosku tym wystarczy, iż wykaże Pani, z jakich powodów się Pani wyprowadziła oraz zaproponuje Pani, w jaki sposób będą ustalane kontakty ojca z dzieckiem. Winna Pani wskazać, kiedy, w jakim miejscu i w czyjej obecności ojciec dziecka może spotykać się z dzieckiem, czy może zabierać dziecko do siebie, na jak długo, kiedy dziecko musi wrócić do Pani itp.

Jedyne, co ojciec dziecka może w tej sytuacji zrobić, to wystąpienie do sądu o ustalenie miejsca pobytu dziecka u niego – z doświadczenia wiem, iż sądy w 99% spraw ustalają, że dzieci winny przebywać u matki, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie są przez nią zaniedbywane, a matka nie ma problemów z alkoholem i narkotykami. Oczywiście może także wnosić o pozbawienie Pani władzy rodzicielskiej, jednak tutaj musiałby wykazać Pani karygodne zachowanie, zaniedbywanie dziecka, bicie, znęcanie się, a także Pani uzależnienie od alkoholu, narkotyków czy niemoralne prowadzenie się. Bardzo rzadko pozbawia się rodziców władzy rodzicielskiej. Okoliczność, iż jest Pani osobą uczącą się i nieosiągającą dochodu, nie jest podstawą do odebrania Pani dziecka.

Podział opieki nad dzieckiem przed i po rozwodzie

Ojciec dziecka może także odmówić dobrowolnego płacenia alimentów na dziecko. Dlatego też, by uniknąć takiej sytuacji, winna Pani wystąpić do sądu o zasądzenie alimentów na dziecko. Gdy będzie Pani posiadać wyrok zasądzający alimenty, będzie Pani mogła nawet wbrew woli partnera egzekwować je za pośrednictwem komornika.

Ojciec dziecka może także zjawić się u Pani z policją, żądając wydania dziecka. Ponieważ nie mają Państwo uregulowanych kwestii miejsca zamieszkania dziecka, policja po wyjaśnieniu sytuacji odstąpi od czynności, tłumacząc, iż nie mają podstaw prawnych do zabrania dziecka od Pani.

Ojciec dziecka może też odmówić podpisania zgody na wydanie paszportu dziecku, jeżeli chciałaby Pani wyjechać za granicę. Wówczas będzie Pni musiała wystąpić do sądu o wydanie takiej zgody.

Najprawdopodobniej ojciec dziecka wystąpi po prostu do sądu o ustalenie kontaktów z dzieckiem oraz ustalenie kwestii alimentów.

Podsumowując: wyprowadzając się z domu, proszę mieć na to świadków i pamiętać o konieczności poinformowania ojca dziecka o miejscu nowego zamieszkania dziecka. Po drugie, proszę jak najszybciej wystąpić z wnioskiem do sądu o ustalenie miejsca zamieszkania dziecka u Pani oraz o uregulowanie kontaktów ojca z dzieckiem, jak i zasądzenie alimentów na rzecz dziecka.

Proponuję, by po wyprowadzce z domu udała się Pani do urzędu gminy i zapytała, jakie świadczenia rodzinne lub z opieki społecznej mogą Pani przysługiwać (np. świadczenie rodzinne, dodatek za samotne wychowywanie dziecka).

Podział opieki nad dzieckiem przed i po rozwodzie

Jeżeli taka będzie Pani wola, możemy przygotować dla Pani pisma konieczne do złożenia w sądzie.

Jeżeli chciałaby Pani podzielić władzę po rozwodzie, wyjaśniam co następuje. 

Treść władzy rodzicielskiej określona jest w K.r.io. Zgodnie z art. 95 „władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz do wychowania dziecka”. Władza rodzicielska na mocy wyroku rozwodowego została powierzona obojgu rodzicom. Wynika z tego, że każde z nich jest obowiązane i uprawnione do jej wykonywania, jednakże o istotnych sprawach dziecka rodzice rozstrzygają wspólnie, a w przypadku braku porozumienia pomiędzy nimi rozstrzyga sad opiekuńczy. Przepisy Kodeksu nie precyzują pojęcia „istotne sprawy dziecka”, jednakże zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie utrwalił się pogląd, zgodnie z którym do istotnych spraw dziecka należy m.in miejsce jego zamieszkania. Dlatego też, pomimo orzeczenia w wyroku rozwodowym miejsca zamieszkania dziecka przy matce, zmiana miejsca zamieszkania dziecka powinna być podjęta za zgodą i w porozumieniu z ojcem dziecka, który także ma prawo do sprawowania władzy rodzicielskiej.

Prawomocny wyrok sądu okręgowego orzekającego o rozwodzie może zostać zmieniony w zakresie władzy rodzicielskiej, niezależnie od procedury wznawiania postępowania. Jest to wyjątek od zasady prawomocności wyroków sądowych, w związku z czym należy go interpretować zawężająco.

Wyraźnie podkreślić należy, że niezależnie od władzy rodzicielskiej rodzice oraz ich dziecko mają prawo i obowiązek utrzymywania ze sobą kontaktów. Kontakty z dzieckiem obejmują w szczególności przebywanie z dzieckiem (odwiedziny, spotkania, zabieranie dziecka poza miejsce jego stałego pobytu) i bezpośrednie porozumiewanie się, utrzymywanie korespondencji, korzystanie z innych środków porozumiewania się na odległość, w tym ze środków komunikacji elektronicznej.

Podział opieki nad dzieckiem przed i po rozwodzie

Innymi słowy, nawet jeżeli matka i ojciec dziecka posiadają pełną władzę rodzicielską (nie ograniczoną sądownie), nie można owej bezwzględności rozciągać na prawo do kontaktów, bowiem to, jak wynika z art. 1131 § 1 K.r.io., jest niezależne od władzy rodzicielskiej.

Wyjątek ten ustanawia art. 106 K.r.io. Stanowi on o możliwości zmiany orzeczenia o władzy rodzicielskiej i sposobie jej wykonania, jeżeli wymaga tego dobro dziecka i nastąpiła zmiana okoliczności.

Sąd może zmienić wyrok wyłącznie przy spełnieniu tych dwóch warunków:

  1. dobro dziecka,
  2. zmiana okoliczności (musi nastąpić zmiana okoliczności świadcząca o konieczności zmiany orzeczenia; zmiana ta obejmuje pojawienie się nowych faktów nieprzedstawionych i niewystępujących w trakcie orzekania o rozwodzie).

Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 05.02.2004 r., sygn. akt III CZP 113/2003, Biuletyn Sądu Najwyższego 2004/2, str. 4, OSNC 2005/5, poz. 75, „sprawa o zmianę zawartego w wyroku rozwodowym orzeczenia o władzy rodzicielskiej i sposobie jej wykonywania, zmierzająca do powierzenia wykonywania władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców i ograniczenia władzy drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka, jest sprawą o ograniczenie władzy rodzicielskiej w rozumieniu art. 509 pkt 1 kpc”.

Podział opieki nad dzieckiem przed i po rozwodzie

Z kolei, jak określono w postanowieniu Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 15.12.1998 r., sygn. akt I CKN 1122/98, Biuletyn Sądu Najwyższego 1999/4, str. 10, „kierując się celowością, przy uwzględnieniu stopnia dojrzałości małoletniego oraz charakteru sprawy opiekuńczej, właściwy sąd powinien zapoznać się ze stanowiskiem tego małoletniego, mając na względzie jego dobro (art. 12 Konwencji o prawach dziecka oraz art. 573, 574 i 576 § 2 kpc)”.

Oznacza to, że jeżeli ojciec dziecka wniesie o zmianę wyroku, to w toku postępowania sąd wysłucha dziecko, pytając, gdzie i z kim chce mieszkać. O ile nie będzie się temu sprzeciwiać dobro dziecka, powinien podtrzymać już wydany wyrok – można tak przyjmować w świetle informacji od Pana uzyskanych.

Ojciec dziecka może wezwać również świadków. RODK to potocznie zwany psycholog. Jeśli brak będzie dowodów na to, że dziecku źle się dzieje u matki – ojciec może podjąć inicjatywę i poprosić o opinię RODK.

Wyrok na pewno nie zapadnie na pierwszej rozprawie; przy świadkach, RODK – będą przynajmniej dwie.

Bardzo istotne dla rozstrzygnięcia sprawy będą kwestie nawyków dziecka, które to nawyki mogą zburzyć lub też nie jego dotychczasowy system wartości. Rozważyć zatem należy warunki jakie dziecko ma zapewnione przy matce a jakie przy ojcu. Jeżeli matka dziecka prowadzi gospodarstwo domowe z należytą rozwagą, nie prowadzi zbyt intensywnego życia nocnego, stroni od używek, zapewnia dziecku spokojne i zgodne z jego potrzebami funkcjonowanie – nowy znajomy matki nie może w żaden sposób rzutować na ocenę sądu.

Pozbawienie władzy rodzicielskiej może być orzeczone w stosunku do jednego z rodziców. Ograniczenie władzy rodzicielskiej może nastąpić natomiast wtedy, gdy dobro dziecka jest zagrożone i sąd może wówczas, np. określić, jakie czynności nie mogą być przez rodziców dokonywane bez zezwolenia sądu, albo poddać rodziców innym ograniczeniom, jakim podlega opiekun, poddać wykonywanie władzy rodzicielskiej stałemu nadzorowi kuratora sądowego, bądź zobowiązać rodziców oraz małoletniego do określonego postępowania, w szczególności do pracy z asystentem rodziny.

Podział opieki nad dzieckiem przed i po rozwodzie

Pozbawienie rodzica władzy rodzicielskiej jest możliwe tylko wówczas, gdy zaistnieje przynajmniej jedna z przyczyn wskazanych w ustawie, a więc wówczas, gdy istnieje trwała przeszkoda w jej wykonywaniu, rodzic nadużywał władzy lub dopuścił się rażącego zaniedbywania swych obowiązków.

W doktrynie wskazuje się, iż przeszkoda trwała to taka, która według rozsądnego przewidywania będzie istniała przez długi czas, niedający się ustalić albo wprawdzie możliwy do przewidzenia, ale obejmujący długi okres, z reguły wieloletni.

Natomiast jako konkretne przyczyny pozbawienia rodziców władzy rodzicielskiej z powodu jej nadużywania lub zaniedbań w wykonywaniu można, kierując się dotychczasową praktyką i piśmiennictwem, wymienić: nałóg pijaństwa rodziców; ich rozwiązły tryb życia; uprawianie przestępczego procederu (np. utrzymywanie się z kradzieży); uchylanie się od świadczeń alimentacyjnych względem dziecka; nadmierne karcenie, zwłaszcza cielesne, dziecka; wykorzystywanie dziecka do czynów nierządnych, w tym nakłanianie go do uprawiania prostytucji; zmuszanie dziecka do nadmiernej pracy w domu, jak też zarobkowej; wychowywanie dziecka we wrogości do drugiego z rodziców; nakłanianie dziecka do przestępczego procederu; doprowadzenie, przez brak dbałości, do nagannego zachowywania się dziecka w szkole i do złych jego postępów w nauce; zamieszkanie wraz z dzieckiem z nowym partnerem, jeżeli taki układ wywiera niekorzystny wpływ na wychowanie dziecka.

Rozważając pozbawienie rodzica władzy rodzicielskiej sąd musi zatem ocenić czy zachowanie rodzica negatywnie oddziałuje na dziecko.

Podział opieki nad dzieckiem przed i po rozwodzie

Podobnie sytuacja kształtuje się w przypadku ograniczenia władzy rodzicielskiej, gdyż ograniczenie władzy jest uzasadnione tylko ze względu na dobro dziecka, interwencja sądu opiekuńczego nie jest jednak ograniczona do sytuacji, w których nastąpi naruszenie dobra dziecka, gdyż wystarczający jest sam stan zagrożenia tego dobra.

Aby ograniczenie władzy rodzicielskiej było możliwe powinny zatem pojawić się takie okoliczności, które w świetle doświadczenia życiowego w konkretnym stanie faktycznym wywołują istotne prawdopodobieństwo naruszenia interesów osobistych lub majątkowych dziecka. Z tych względów w piśmiennictwie wskazuje się, że ingerencję sądu opiekuńczego uzasadniają jedynie przypadki, w których zagrożenie dotyczy istotnych spraw dziecka i jest poważne. Nowy związek rodzica nie może zatem być  powodem do ograniczenia władzy rodzicielskiej

Przy ustalaniu władzy rodzicielskiej sprawdza się, które z rodziców zapewni dziecku lepsze warunki do rozwoju osobowego i lepszą sytuację materialną. Bada się relacje panujące w rodzinie. W tym celu przeprowadza się wywiad środowiskowy, przesłuchuje się świadków, w niektórych przypadkach także dziecko w obecności psychologa.

Podział opieki nad dzieckiem przed i po rozwodzie

Z uwagi na racjonalność Państwa argumentacji, ojciec dziecka nie ma podstaw do ewentualnego odmawiania zgody matce na np. pozostawanie dziecka w domu pod obecność ewentualnego partnera matki a sąd nie ma podstaw do ograniczenia władzy rodzicielskiej. Powyższe winno znaleźć wyraz w piśmie procesowym. Sąd opiekuńczy, mając na uwadze dobro dziecka, może w szczególności:

Pragnę zauważyć, iż przewodnią zasadą Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego jest dbałość o dobro dziecka. Innymi słowy sąd opiekuńczy właściwy do rozpoznania sprawy będzie w pierwszej kolejności rozpatrywał sprawę z punktu widzenia dobra dziecka, a dopiero później będzie respektował prawa ojca do kontaktów z dzieckiem. Z tego względu należy skupić się również na relacji matki i ewentualnie dziadków z dzieckiem oraz relacji dziecka z ojcem. 

Jednocześnie informujemy, że serwis prawnikonline24 świadczy pomoc w sporządzaniu wniosków w sprawach rodzinnych i pozwów cywilnych. Prosimy o wiadomość jeżeli będzie Pani zainteresowana naszym wsparciem.

Podział opieki nad dzieckiem przed i po rozwodzie

Opublikowano

Czy w sprawie rozwodowej można korzystać z nagrań utrwalonych przez podsłuch

Czy w sprawie rozwodowej można korzystać z nagrań utrwalonych przez podsłuch

Czy w sprawie rozwodowej można korzystać z nagrań utrwalonych przez podsłuch

Stan faktyczny: żona brata podłożyła bratu w pracy podsluch na którym nagrała naszą rozmowie w rozmowie tej moje wypowiedzi były nie korzystne na mój temat . Teraz żona brata przekazała nagrania mojemu mężowi 'z którym jestem w trakcie rozwodu. Czy w zaistniałej sytuacji mogę coś zrobić aby nagrania zostały zniszczone?

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

  1. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 121)
  2. Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. kodeks karny (Dz.U.1997.88.553 z późn. zm.)
  3. Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy )Dz.U. 1964 nr 9 poz. 59)
  4. Ustawa z dnia 10 maja 2018 r. o ochronie danych osobowych (Dz.U. 2018 poz. 1000 )
  5. Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych)

Czy w sprawie rozwodowej można korzystać z nagrań utrwalonych przez podsłuch

Dowody uzyskane niezgodnie z prawem, tj. w sposób sprzeczny z prawem, nie mogą być dowodem w postępowaniu sądowym. Powyższa teoria została zaakcentowana, a tym samym zaakceptowana przez polskie sądy powszechne. W wyroku z 06.07.1999 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie stwierdził: „ochroną art. 23 K.c. objęte jest prawo do swobody wypowiedzi, wyboru rozmówcy i tajemnica rozmowy. Gromadzenie materiału dowodowego w procesie i prezentowanie go przez strony nie powinno odbywać się z naruszeniem zasad współżycia społecznego (I ACa 380/99, OSA 2001/4/21).”

Na korzyść męża przemawia jednak teza wyrażona w szczególności w wyroku z 25.04.2003 r. Sądu Najwyższego, który stwierdził, że „w procesie rozwodowym w zakresie wykazania winy w rozkładzie pożycia małżeńskiego służyć może także nagranie magnetofonowe rozmów prowadzonych przez strony, nawet jeżeli tych nagrań dokonano bez wiedzy jednej z nich i w okresie trwania małżonków w faktycznej separacji” (IV CKN 94/01, „Lex Polonica”, Nr 370634). Większość przedstawicieli doktryny stoi na stanowisku, iż dowody z podsłuchów, otwartej korespondencji, wiadomości otrzymanych na portalach społecznościowych, poczcie elektronicznej, jeśli zostały uzyskane bez zgody zainteresowanego, nie powinny być dopuszczone w postępowaniu cywilnym.

Należy w tym miejscu podkreślić wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu (wyrok z 10 stycznia 2008 r., I ACa 1057/07): Podstępne nagranie prywatnej rozmowy godzi w konstytucyjną zasadę swobody i ochrony komunikowania się, a dowody uzyskane w sposób sprzeczny z prawem nie powinny być dopuszczane w postępowaniu cywilnym.

Czy w sprawie rozwodowej można korzystać z nagrań utrwalonych przez podsłuch

Możą nadto, powinien się liczyć z możliwością wniesienia przez Panią pozwu w przedmiocie naruszenia dóbr osobistych. Odnosząc się do odpowiedzialności cywilnej wskazać należy na art. 23 K.c. Zgodnie z jego treścią „Dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego, niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach”. Tajemnica korespondencji (czyli także rozmowy) jest bezpośrednio wymieniona w katalogu dóbr osobistych każdego człowieka, i jako takie dobro podlega ochronie.

Wyraźnie podkreślić należy przy tym, iż będzie Pani mogła nadto próbować pociągnąć męża do odpowiedzialności karnej. Odpowiedzialność karną kształtuje art. 267 K.k. Zgodnie z jego treścią: „Kto bez uprawnienia uzyskuje dostęp do informacji dla niego nieprzeznaczonej, otwierając zamknięte pismo, podłączając się do sieci telekomunikacyjnej lub przełamując albo omijając elektroniczne, magnetyczne, informatyczne lub inne szczególne jej zabezpieczenie, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2”. Ściganie tego przestępstwa następuje na wniosek pokrzywdzonego (art. 267 § 5 K.k.).

Nagranie rozmowy nie stanowi przełamania zabezpieczeń, o których mowa w art. 267 K.k. Ustawodawca wskazuje bowiem na otwarcie zamkniętego pisma, podłączenie do sieci telekomunikacyjnej, przełamania lub ominięcie zabezpieczenia.

Czy w sprawie rozwodowej można korzystać z nagrań utrwalonych przez podsłuch

Ponadto, należy wskazać że sposób oceny danego dowodu z nagrania może zależeć także od ustalenia, kto dokonywał zapisu. Bardziej rygorystyczne stanowisko należy stosować do nielegalnych podsłuchów rozmów prowadzonych przez osoby trzecie, czy też tego typu nielegalnych działań, jak: przejmowanie cudzej korespondencji, czy hakerskie włamanie do skrzynki odbiorczej poczty elektronicznej. Natomiast sytuacja, w której osoba nagrywająca jest jednocześnie odbiorcą informacji, tzn. jest jednym z uczestników, dokumentującym treść wypowiedzi, powinna być traktowana mniej stanowczo. Zachowanie takiego uczestnika rozmowy, który nagrywa wypowiedzi innych uczestników, rozpatrywać można w kategoriach sprzeczności z dobrymi obyczajami, nie zaś sprzeczności z prawem (por. wyrok SA w Białymstoku z 31 grudnia 2012 r., I ACa 504/11).

Reasumując, jeżeli mąż wykorzysta w sprawie wskazane nagrania, może się Pani bronić w piśmie procesowym wskazanymi wyżej argumentami. Jeżeli chciałaby Pani natomiast już w tej chwili zapobiec wykorzystaniu nagrania przed jego włączeniem do sprawy, może Pani wysłać do męża wezwanie do nienaruszania Pani dóbr osobistych, ze wskazaniem na ewentualną odpowiedzialność męża z tego tytułu. Może Pani także wspomnieć o odpowiedzialności karnej. Mąż może się wystraszyć takiego pisma i nie użyć dowodów z obawy przed narażeniem się na odpowiedzialność karną a także cywilną materialną (odszkodowawczą za naruszenie dóbr osobistych). 

Jednocześnie informujemy, że serwis prawnikonline24 świadczy pomoc w sporządzaniu wezwań, pism procesowych oraz pozwów cywilnych. Prosimy o wiadomość jeżeli będzie Pani zainteresowana naszym wsparciem.

Czy w sprawie rozwodowej można korzystać z nagrań utrwalonych przez podsłuch

Opublikowano

Opieka nad dzieckiem po rozwodzie w świetle nowego związku rodzica

Opieka nad dzieckiem po rozwodzie w świetle nowego związku rodzica

Opieka nad dzieckiem po rozwodzie w świetle nowego związku rodzica

Akty prawne:

  1. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 121)
  2. Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy )Dz.U. 1964 nr 9 poz. 59)
  3. Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego. (Dz.U. 1964 nr 43 poz. 296)
  4. Opieka nad dzieckiem po rozwodzie w świetle nowego związku rodzica

Podstawę prawną niniejszej opinii stanowią przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zwanego dalej K.r.io., oraz przepisy Kodeksu postępowania cywilnego, w skrócie K.p.c.

Treść władzy rodzicielskiej określona jest w K.r.io. Zgodnie z art. 95 „władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz do wychowania dziecka”. Władza rodzicielska na mocy wyroku rozwodowego została powierzona obojgu rodzicom. Wynika z tego, że każde z nich jest obowiązane i uprawnione do jej wykonywania, jednakże o istotnych sprawach dziecka rodzice rozstrzygają wspólnie, a w przypadku braku porozumienia pomiędzy nimi rozstrzyga sad opiekuńczy. Przepisy Kodeksu nie precyzują pojęcia „istotne sprawy dziecka”, jednakże zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie utrwalił się pogląd, zgodnie z którym do istotnych spraw dziecka należy m.in miejsce jego zamieszkania. Dlatego też, pomimo orzeczenia w wyroku rozwodowym miejsca zamieszkania dziecka przy matce, zmiana miejsca zamieszkania dziecka powinna być podjęta za zgodą i w porozumieniu z ojcem dziecka, który także ma prawo do sprawowania władzy rodzicielskiej.

Opieka nad dzieckiem po rozwodzie w świetle nowego związku rodzica

Prawomocny wyrok sądu okręgowego orzekającego o rozwodzie może zostać zmieniony w zakresie władzy rodzicielskiej, niezależnie od procedury wznawiania postępowania. Jest to wyjątek od zasady prawomocności wyroków sądowych, w związku z czym należy go interpretować zawężająco.

Wyraźnie podkreślić należy, że niezależnie od władzy rodzicielskiej rodzice oraz ich dziecko mają prawo i obowiązek utrzymywania ze sobą kontaktów. Kontakty z dzieckiem obejmują w szczególności przebywanie z dzieckiem (odwiedziny, spotkania, zabieranie dziecka poza miejsce jego stałego pobytu) i bezpośrednie porozumiewanie się, utrzymywanie korespondencji, korzystanie z innych środków porozumiewania się na odległość, w tym ze środków komunikacji elektronicznej.

Opieka nad dzieckiem po rozwodzie w świetle nowego związku rodzica

Innymi słowy, nawet jeżeli matka i ojciec dziecka posiadają pełną władzę rodzicielską (nie ograniczoną sądownie), nie można owej bezwzględności rozciągać na prawo do kontaktów, bowiem to, jak wynika z art. 1131 § 1 K.r.io., jest niezależne od władzy rodzicielskiej.

Wyjątek ten ustanawia art. 106 K.r.io. Stanowi on o możliwości zmiany orzeczenia o władzy rodzicielskiej i sposobie jej wykonania, jeżeli wymaga tego dobro dziecka i nastąpiła zmiana okoliczności.

Sąd może zmienić wyrok wyłącznie przy spełnieniu tych dwóch warunków:

  1. dobro dziecka,
  2. zmiana okoliczności (musi nastąpić zmiana okoliczności świadcząca o konieczności zmiany orzeczenia; zmiana ta obejmuje pojawienie się nowych faktów nieprzedstawionych i niewystępujących w trakcie orzekania o rozwodzie).

Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 05.02.2004 r., sygn. akt III CZP 113/2003, Biuletyn Sądu Najwyższego 2004/2, str. 4, OSNC 2005/5, poz. 75, „sprawa o zmianę zawartego w wyroku rozwodowym orzeczenia o władzy rodzicielskiej i sposobie jej wykonywania, zmierzająca do powierzenia wykonywania władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców i ograniczenia władzy drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka, jest sprawą o ograniczenie władzy rodzicielskiej w rozumieniu art. 509 pkt 1 kpc”.

Opieka nad dzieckiem po rozwodzie w świetle nowego związku rodzica

Z kolei, jak określono w postanowieniu Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 15.12.1998 r., sygn. akt I CKN 1122/98, Biuletyn Sądu Najwyższego 1999/4, str. 10, „kierując się celowością, przy uwzględnieniu stopnia dojrzałości małoletniego oraz charakteru sprawy opiekuńczej, właściwy sąd powinien zapoznać się ze stanowiskiem tego małoletniego, mając na względzie jego dobro (art. 12 Konwencji o prawach dziecka oraz art. 573, 574 i 576 § 2 kpc)”.

Opieka nad dzieckiem po rozwodzie w świetle nowego związku rodzica

Oznacza to, że jeżeli ojciec dziecka wniesie o zmianę wyroku, to w toku postępowania sąd wysłucha dziecko, pytając, gdzie i z kim chce mieszkać. O ile nie będzie się temu sprzeciwiać dobro dziecka, powinien podtrzymać już wydany wyrok – można tak przyjmować w świetle informacji od Pana uzyskanych.

Ojciec dziecka może wezwać również świadków. RODK to potocznie zwany psycholog. Jeśli brak będzie dowodów na to, że dziecku źle się dzieje u matki – ojciec może podjąć inicjatywę i poprosić o opinię RODK.

Wyrok na pewno nie zapadnie na pierwszej rozprawie; przy świadkach, RODK – będą przynajmniej dwie.

Opieka nad dzieckiem po rozwodzie w świetle nowego związku rodzica

Bardzo istotne dla rozstrzygnięcia sprawy będą kwestie nawyków dziecka, które to nawyki mogą zburzyć lub też nie jego dotychczasowy system wartości. Rozważyć zatem należy warunki jakie dziecko ma zapewnione przy matce a jakie przy ojcu. Jeżeli matka dziecka prowadzi gospodarstwo domowe z należytą rozwagą, nie prowadzi zbyt intensywnego życia nocnego, stroni od używek, zapewnia dziecku spokojne i zgodne z jego potrzebami funkcjonowanie – nowy znajomy matki nie może w żaden sposób rzutować na ocenę sądu.

Pozbawienie władzy rodzicielskiej może być orzeczone w stosunku do jednego z rodziców. Ograniczenie władzy rodzicielskiej może nastąpić natomiast wtedy, gdy dobro dziecka jest zagrożone i sąd może wówczas, np. określić, jakie czynności nie mogą być przez rodziców dokonywane bez zezwolenia sądu, albo poddać rodziców innym ograniczeniom, jakim podlega opiekun, poddać wykonywanie władzy rodzicielskiej stałemu nadzorowi kuratora sądowego, bądź zobowiązać rodziców oraz małoletniego do określonego postępowania, w szczególności do pracy z asystentem rodziny.

Pozbawienie rodzica władzy rodzicielskiej jest możliwe tylko wówczas, gdy zaistnieje przynajmniej jedna z przyczyn wskazanych w ustawie, a więc wówczas, gdy istnieje trwała przeszkoda w jej wykonywaniu, rodzic nadużywał władzy lub dopuścił się rażącego zaniedbywania swych obowiązków.

Opieka nad dzieckiem po rozwodzie w świetle nowego związku rodzica

W doktrynie wskazuje się, iż przeszkoda trwała to taka, która według rozsądnego przewidywania będzie istniała przez długi czas, niedający się ustalić albo wprawdzie możliwy do przewidzenia, ale obejmujący długi okres, z reguły wieloletni.

Natomiast jako konkretne przyczyny pozbawienia rodziców władzy rodzicielskiej z powodu jej nadużywania lub zaniedbań w wykonywaniu można, kierując się dotychczasową praktyką i piśmiennictwem, wymienić: nałóg pijaństwa rodziców; ich rozwiązły tryb życia; uprawianie przestępczego procederu (np. utrzymywanie się z kradzieży); uchylanie się od świadczeń alimentacyjnych względem dziecka; nadmierne karcenie, zwłaszcza cielesne, dziecka; wykorzystywanie dziecka do czynów nierządnych, w tym nakłanianie go do uprawiania prostytucji; zmuszanie dziecka do nadmiernej pracy w domu, jak też zarobkowej; wychowywanie dziecka we wrogości do drugiego z rodziców; nakłanianie dziecka do przestępczego procederu; doprowadzenie, przez brak dbałości, do nagannego zachowywania się dziecka w szkole i do złych jego postępów w nauce; zamieszkanie wraz z dzieckiem z nowym partnerem, jeżeli taki układ wywiera niekorzystny wpływ na wychowanie dziecka.

Odnosząc się zatem do postawionego na początku pytania „Czy ewentualne pojawienie się w życiu Matki dziecka nowego partnera może wpłynąć na postrzeganie sprawy przez Sąd?”, wskazać należy, iż taki fakt, nie może stanowić podstawy do pozbawienia lub ograniczenia władzy rodzicielskiej.

Rozważając pozbawienie rodzica władzy rodzicielskiej sąd musi zatem ocenić czy zachowanie rodzica negatywnie oddziałuje na dziecko.

Podobnie sytuacja kształtuje się w przypadku ograniczenia władzy rodzicielskiej, gdyż ograniczenie władzy jest uzasadnione tylko ze względu na dobro dziecka, interwencja sądu opiekuńczego nie jest jednak ograniczona do sytuacji, w których nastąpi naruszenie dobra dziecka, gdyż wystarczający jest sam stan zagrożenia tego dobra.

Aby ograniczenie władzy rodzicielskiej było możliwe powinny zatem pojawić się takie okoliczności, które w świetle doświadczenia życiowego w konkretnym stanie faktycznym wywołują istotne prawdopodobieństwo naruszenia interesów osobistych lub majątkowych dziecka. Z tych względów w piśmiennictwie wskazuje się, że ingerencję sądu opiekuńczego uzasadniają jedynie przypadki, w których zagrożenie dotyczy istotnych spraw dziecka i jest poważne. Nowy związek rodzica nie może zatem być  powodem do ograniczenia władzy rodzicielskiej

Przy ustalaniu władzy rodzicielskiej sprawdza się, które z rodziców zapewni dziecku lepsze warunki do rozwoju osobowego i lepszą sytuację materialną. Bada się relacje panujące w rodzinie. W tym celu przeprowadza się wywiad środowiskowy, przesłuchuje się świadków, w niektórych przypadkach także dziecko w obecności psychologa.

Z uwagi na racjonalność Państwa argumentacji, ojciec dziecka nie ma podstaw do ewentualnego odmawiania zgody matce na np. pozostawanie dziecka w domu pod obecność ewentualnego partnera matki a sąd nie ma podstaw do ograniczenia władzy rodzicielskiej. Powyższe winno znaleźć wyraz w piśmie procesowym. Sąd opiekuńczy, mając na uwadze dobro dziecka, może w szczególności:

Pragnę zauważyć, iż przewodnią zasadą Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego jest dbałość o dobro dziecka. Innymi słowy sąd opiekuńczy właściwy do rozpoznania sprawy będzie w pierwszej kolejności rozpatrywał sprawę z punktu widzenia dobra dziecka, a dopiero później będzie respektował prawa ojca do kontaktów z dzieckiem. Z tego względu należy skupić się również na relacji matki i ewentualnie dziadków z dzieckiem oraz relacji dziecka z ojcem. 

Opublikowano

Separacja po złożonym pozwie rozwodowym

Separacja po złożonym pozwie rozwodowym

Separacja po złożonym pozwie rozwodowym

Stan faktyczny: Witam w załćżniku wysyłam pozew który otrymałem a także odpowiedz któa ja przygotowałem. Bardzo prosze o pomoc. Nie wiem jak to wyglada ale zarowno ja jak i ona nie chcemy sie sadzic. Mimo wszystko wolalbym najpierw separacje, ale nie wiem czy bez kolejnych spraw sadowych moze to sad orzec. W razie pytan prosze o informacje telefoniczna lub mailowa. Chetnie wyjasnie

Przedłożone dokumenty: pozew, odpis aktu stanu cywilnego, projekt odpowiedzi na pozew

Akty prawne:

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 121)
Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz.U. 1964 nr 9 poz. 59)
Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego. (Dz.U. 1964 nr 43 poz. 296)

Odnośnie separacji wyjaśniam.
Instytucję separacji do polskiego prawa wprowadziła z dniem 16 grudnia 1999 r. ustawa z dnia 21 maja 1999 r. o zmianie ustaw – Kodeks rodzinny i opiekuńczy, Kodeks cywilny, Kodeks postępowania cywilnego i innych ustaw (Dz. U. z 1999 r. Nr 52, poz. 532).

Separacja prawna (orzeczona przez sąd) charakteryzuje się tym, że małżonkowie zostają zwolnieni z obowiązku wspólnego pożycia przy zachowaniu węzła małżeńskiego. Ma ona zastosowanie wówczas, gdy rozkład pożycia małżeńskiego jest zupełny, ale nie wykazuje jeszcze cech trwałości. Celem separacji jest umożliwienie małżonkom powrotu do wspólnego pożycia przez zachowanie węzła małżeńskiego.

Separacja po złożonym pozwie rozwodowym

Separacja może zostać orzeczona wyłącznie wtedy, kiedy występują przesłanki pozytywne, przy jednoczesnym braku przesłanek negatywnych.

Przesłanką pozytywną, konieczną do orzeczenia separacji, jest zupełny rozkład pożycia małżeńskiego (art. 611 § 1 Kodeksu rodzinnego). Zachodzi on wówczas, kiedy w małżeństwie wygasną więzi fizyczne, duchowe i gospodarcze.

Należy w tym miejscu wskazać różnicę, jaka zachodzi pomiędzy rozwodem i separacją: przesłanką pozytywną niezbędną do orzeczenia rozwodu jest trwały i zupełny rozkład pożycia małżeńskiego, a w przypadku separacji nie wymaga się, aby rozkład pożycia był trwały.

Przyczyny rozkładu pożycia małżeńskiego mogą być zawinione (np. groźba, nieetyczne postępowanie, alkoholizm, odmowa wzajemnej pomocy, zdrada, poniżanie małżonka, niewłaściwy stosunek do dzieci lub do rodziny małżonka), niezawinione (np. długotrwała choroba utrudniająca wykonywanie obowiązków małżeńskich, zasadnicza różnica charakterów, niedobór seksualny) lub takie, które mogą zależnie od okoliczności zostać uznane za zawinione lub niezawinione (np. bezpłodność, różnica wieku, różnica światopoglądów).

Separacja po złożonym pozwie rozwodowym

Stosownie do art. 611 § 3 Kodeksu rodzinnego, jeżeli małżonkowie nie mają wspólnych małoletnich dzieci, sąd może orzec separację na podstawie zgodnego żądania małżonków. Jednak i w tym przypadku do orzeczenia separacji koniecznym jest zaistnienie zupełnego rozkładu pożycia małżeńskiego. Dlatego też sąd nie wyda orzeczenia o separacji nawet przy zgodnym żądaniu małżonków, jeśli w ich małżeństwie nie nastąpił zupełny rozkład pożycia.

Przesłanki negatywne separacji określone są w art. 61 § 2 Kodeksu rodzinnego, zgodnie z którym mimo zupełnego rozkładu pożycia orzeczenie separacji nie jest dopuszczalne, jeżeli wskutek niej miałoby ucierpieć dobro wspólnych małoletnich dzieci małżonków, albo jeżeli z innych względów orzeczenie separacji byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Zaistnienie choćby jednej z tych negatywnych przesłanek spowoduje, że sąd oddali powództwo o separację, nawet przy zgodnym wniosku małżonków o separację (w tym przypadku znaczenie będą miały zasady współżycia społecznego, gdyż zgodny wniosek o separację może zostać złożony wyłącznie przez małżonków nieposiadających wspólnych małoletnich dzieci).

Separacja po złożonym pozwie rozwodowym

Sąd nie orzeknie separacji również wówczas, kiedy sprzeciwiłoby się to zasadom współżycia społecznego. Sąd Najwyższy w wytycznych rozwodowych (orzeczenie z dnia 18 marca 1968 r., sygn. akt. III CZP 70/66 i z dnia 9 czerwca 1976 r., sygn. akt. III CZP 46/75), które mogą być stosowane również przy orzekaniu separacji, stwierdził:

„Artykuł 56 § 2 ma na uwadze sytuacje szczególne, w których – mimo całkowitej i nieodwracalnej martwoty związku małżeńskiego oraz mimo braku innych przesłanek negatywnych – zasady współżycia społecznego przemawiają przeciwko rozwodowi. Sytuacje takie mogą zwłaszcza wchodzić w rachubę wtedy, gdy z zasadami tymi nie dałoby się pogodzić rażącej krzywdy, jakiej doznałby małżonek sprzeciwiający się żądaniu rozwodu, albo gdy przeciw rozwodowi przemawiają poważne względy natury społeczno-wychowawczej, które nie pozwalają na to, by orzeczenie rozwodu sankcjonowało stan faktyczny powstały na tle złego traktowania i złośliwego stosunku do współmałżonka lub dzieci albo innych przejawów lekceważenia instytucji małżeństwa i rodziny i obowiązków rodzinnych”.

Żądanie separacji jest niezależne od żądania rozwodu i w sytuacji, gdy jeden z małżonków żąda orzeczenia separacji, a drugi orzeczenia rozwodu i żądanie orzeczenia rozwodu jest uzasadnione, to stosownie do art. 612 § 1 Kodeksu rodzinnego sąd orzeka rozwód. Jeżeli jednak orzeczenie rozwodu nie jest dopuszczalne, a żądanie orzeczenia separacji jest usprawiedliwione, sąd orzeka separację (art. 612 § 2 Kodeksu rodzinnego).

Separacja po złożonym pozwie rozwodowym

Argumenty jakich powinien Pan użyć w odpowiedzi na pozew, znajdują się poniżej.

W odniesieniu do pojęcia zupełności rozkładu pożycia należy wskazać, że w orzecznictwie utrwalił się pogląd, zgodnie z którym z wyjątkiem nielicznych głosów odmiennych, rozkład pożycia małżonków jest zupełny, gdy wszystkie więzy łączące małżonków (duchowe, fizyczne i gospodarcze) uległy zerwaniu.
Dla orzeczenia rozwodu, w przeciwieństwie do separacji, rozkład pożycia małżeńskiego musi być nie tylko zupełny, lecz także trwały. Trwałość rozkładu pożycia można stwierdzić dopiero, gdy rozkład jest już zupełny. W świetle orzecznictwa SN, rozkład pożycia jest trwały, gdy brak jest perspektyw (widoków) powrotu małżonków do wspólnego pożycia.

Pomocne przy badaniu trwałości rozkładu pożycia może okazać się porównanie czasu prawidłowego funkcjonowania małżeństwa z czasem życia małżonków w rozłączeniu. Zasady doświadczenia życiowego wskazują, że im dłużej trwało wspólne życie, tym większe jest prawdopodobieństwo, że ewentualne nieporozumienia nie doprowadzą do trwałego rozkładu pożycia (tak m.in. J. Winiarz, w: System PrRodz).

Jako Pozwany może Pan wskazać na komentarz do KRO B. Czech, w: Piasecki, 2011, art. 56, Nb 39 z powołaniem się na wyr. SN z 17.10.2000 r., I CKN 831/98, niepubl: Nawet trwające 3 lata rozłączenie małżonków, mających ponad 70 lat, które nastąpiło po wspólnym życiu przez 38 lat, nie musi nosić cechy trwałości rozkładu.

W Wytycznych z 1968 r. (teza II) SN stwierdził, że art. 56 § 2 KRO „ma na uwadze sytuacje szczególne, w których – mimo całkowitej i nieodwracalnej martwoty związku małżeńskiego oraz mimo braku innych przesłanek negatywnych – zasady współżycia społecznego przemawiają przeciwko rozwodowi” . W szczególności, gdy rozwód pozostawałby w sprzeczności z powszechnie akceptowanymi wartościami (tak A. Olejniczak, w: Dolecki, Sokołowski, Komentarz KRO, 2013, art. 56, Nb 70).

W świetle art. 56 § 2 KRO in fine ocenie z zasadami współżycia społecznego podlega orzeczenie rozwodu (a zatem głównie skutki rozwodu), a nie przyczyny, które doprowadziły do zupełnego i trwałego rozkładu pożycia.

Na ogół przyjmuje się, że zasady współżycia społecznego to normy pozaprawne o aksjologicznym uzasadnieniu, odwołujące się do powszechnie uznanych wartości. Obejmują normy moralne, a normy obyczajowe tylko wówczas, gdy jednocześnie mają uzasadnienie aksjologiczne (są uznawane za słuszne).

Separacja po złożonym pozwie rozwodowym

Sąd Najwyższy w Wytycznych z 1968 r. (teza II) wskazał, że z punktu widzenia prawa rozwodowego szczególne znacznie mają dwie zasady współżycia społecznego:

1) „zasada trwałości małżeństwa i ochrony rodziny z uwzględnieniem jednak dopuszczalności rozwodu jako środka niezbędnego do likwidacji szkodliwych społecznie, martwych, formalnie tylko istniejących związków małżeńskich”;

2) „zasada, według której obowiązki wynikające ze stosunków małżeńskich i rodzinnych nie powinny ograniczać życia osobistego w większym zakresie, niż tego wymaga dobro rodziny”.

W orzecznictwie i piśmiennictwie utrwalone jest stanowisko przedstawione przez SN w Wytycznych z 1968 r. (teza II), że sprzeczność orzeczenia rozwodu z zasadami współżycia społecznego może zwłaszcza wchodzić w rachubę w dwóch sytuacjach:

1) „gdy z zasadami tymi nie dałoby się pogodzić rażącej krzywdy, jakiej doznałby małżonek sprzeciwiający się żądaniu rozwodu”;

2) „gdy przeciw rozwodowi przemawiają poważne względy natury społeczno-wychowawczej, które nie pozwalają na to, by orzeczenie rozwodu sankcjonowało stan faktyczny powstały na tle złego traktowania i złośliwego stosunku do współmałżonka lub dzieci albo innych przejawów lekceważenia instytucji małżeństwa i rodziny lub obowiązków rodzinnych”

Separacja po złożonym pozwie rozwodowym

Nadto, należy wskazać, że jeżeli rozwodu żąda małżonek wyłącznie winny – sąd nie orzeknie rozwodu. Jednakże, aby do tego doszło musiałby Pan wnosić o ustalenie winy żony. W projekcie jaki Pan przygotował mowa jest o wielogodzinnych rozmowach z innym mężczyzną – gdyby miał Pan dowody na zdradę, taka wina jest całkowicie po stronie żony.

W świetle powyższego należy rozważyć jaką drogę chciałby Pan obrać. Jeżeli chce Pan dążyć do separacji, należy wskazywać na powyższe argumenty.

Separacja po złożonym pozwie rozwodowym

Opublikowano

Spłata kredytu hipotecznego po rozwodzie

Spłata kredytu hipotecznego po rozwodzie

16.04.2020 r. Spłata kredytu hipotecznego po rozwodzie

Dotyczy: spłaty zobowiązania kredytowego po rozwodzie

Stan faktyczny: X lat temu spisałam z moim byłym mężem ugodę w Sądzie. Zrzekłam się mieszkania. Kredyt hipoteczny mi pozostał. Były mąż albo nie odbiera telefonów ode mnie, albo oszukuje mnie, że załatwia dokumenty do Banku (chociaż wiem, że tego nie robi). Kredyt jest w Banku X. W jaki sposób mogę uwolnić się od kredytu? Czy jest jakiś inny sposób niż wysłanie do Banku Wniosku o przepisanie kredytu na mojego byłego męża? Nadal widnieje w KW. Były mąż nie wypisał mnie jeszcze.

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 121)
Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. nr 43, poz. 296 ze zm.)
Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. 1964 r. Nr 9 poz. 59 z późn. zm.)

Spłata kredytu hipotecznego po rozwodzie

Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w treści postanowienia z dnia 15 kwietnia 2011 r. (sygn. akt II CSK 430/10) „długów zaciągniętych przez oboje małżonków zasadniczo nie można rozliczać przy podziale majątku wspólnego, gdyż mimo takiego podziału dług nadal się utrzymuje. Stosując odpowiednio art. 686 KPC do postępowania o podział majątku wspólnego, sąd rozstrzyga w tym postępowaniu – i to ze skutkami wynikającymi z dyspozycji art. 618 § 3 KPC w związku z art. 688 i art. 567 § 3 KPC – tylko o takich długach związanych z majątkiem wspólnym i ciążących w czasie trwania wspólności na obojgu małżonkach jako podmiotach wspólności majątkowej małżeńskiej, które zostały spłacone przez jednego z małżonków z własnych środków po ustaniu wspólności majątkowej a przed dokonaniem podziału majątku wspólnego”.

Zaznaczyć dodatkowo bowiem, że co do wspólnie zaciągniętych przez małżonków długów przepis art. 45 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, dotyczący podziału majątku wspólnego po ustaniu wspólności, nie ma zastosowania. Długi takie nie podlegają rozliczeniu między małżonkami (tak m.in. wypowiedział się skład 7 sędziów Sądu Najwyższego w orzeczeniu z dnia 05.12.1978 r., sygn. akt III CRN 194/78). W postępowaniu o podział majątku wspólnego w zasadzie nie jest zatem dopuszczalne zobowiązanie jednego z małżonków do spłacenia określonego długu i zwolnienie – w stosunku do wierzyciela – drugiego z małżonków od obowiązku zapłaty tego długu. Praktyka sądowa jednak dopuszcza możliwość, za zgodą małżonków, obciążenia jednego z nich lub obojga w oznaczonych częściach obowiązkiem spłaty określonego długu, co uwzględnia się we wzajemnych rozliczeniach między małżonkami, a co nie ma skutku względem wierzyciela (chyba że wyraził na to zgodę – art. 519 § 1 pkt 2 Kodeksu cywilnego).

Możliwość przydzielenia określonego długu jednemu z małżonków w wyniku podziału majątku wspólnego zachodzi więc w zasadzie jedynie wyjątkowo, jeżeli oboje małżonkowie wyrażają zgodę na takie rozstrzygnięcie – wiąże się to najczęściej z sytuacjami, gdy jedno z małżonków zobowiązane jest dokonać określonych spłat na rzecz drugiego małżonka i w zamian zobowiązuje się do przejęcia na siebie całości lub części wspólnego zadłużenia (wysokość przejętego zadłużenia pomniejsza wysokość należnych drugiemu małżonkowi spłat).

Do czasu spłaty całości tego zadłużenia nie ma Pani formalnej możliwości wyegzekwowania obowiązku od byłego męża albo też odsunięcia od siebie egzekucji komorniczej z tego tylko względu, że były mąż również jest dłużnikiem banku.

Spłata kredytu hipotecznego po rozwodzie

Przy podziale majątku sąd nie ma możliwości wpływu na niespłacone raty kredytu, tak samo jak nie może ingerować w umowę z bankiem. Mimo podziału majątku umowa z bankiem pozostaje ważna w takiej formie, w jakiej została podpisana.

Zgodnie z art. 519 § 1 Kodeksu cywilnego (w skrócie: K.c.) osoba trzecia może wstąpić na miejsce dłużnika, który zostaje z długu zwolniony (przejęcie długu). Do ważności takiej czynności prawnej konieczne jest jednak wyrażenie przez wierzyciela zgody na takie przejęcie długu. W innym przypadku ten punkt umowy o zniesienie współwłasności nie będzie skuteczny i małżonkowie dalej – pomimo podziału majątku wspólnego –będą odpowiadać za zobowiązania kredytowe zaciągnięte w trakcie trwania małżeństwa.

Do przejęcia długu może dojść w dwojaki sposób:

1 w drodze umowy pomiędzy wierzycielem a osobą trzecią, tj. nowym dłużnikiem – przy wyrażeniu zgody przez dotychczasowego dłużnika;
2 w drodze umowy pomiędzy dotychczasowym dłużnikiem a osobą trzecią, tj. nowym dłużnikiem – przy wyrażeniu zgody przez wierzyciela.

Nie zaznaczyła Pani czy w ugodzie sądowej mąż został zobowiązany do spłaty kredytu – jeżeli tak, to może Pani złożyć pismo w sądzie o egzekucję tego obowiązku. Wysłanie jedynie pisma do banku, jak wskazano wyżej, nie odniesie skutku. W załączeniu przekazujemy projekt takiego pisma. Sąd wyda ugodę z klauzulą wykonalności, którą można przedłożyć w banku, który powinien kierować swoje roszczenia wobec męża a nawet, gdyby skierował je do Pani, taka ugoda stanowi dla Pani tytuł egzekucyjny i może Pani na jej podstawie od razu uzyskać zwrot środków od męża (dobrowolnie lub przez komornika).

Spłata kredytu hipotecznego po rozwodzie

Jeżeli sąd w ugodzie, nie zobowiązał męża do spłaty, pierwszą możliwością jest zawarcie umowy z mężem o przejęcie długu za zgodą banku. Samo pismo do banku nie jest wystarczające.

Jeżeli uznaje Pani, że mąż nie będzie chciał podpisać takiej umowy, może Pani wystąpić do sądu o uchylenie się od skutków prawnych zawartej ugody w zakresie przekazania mieszkania na własność męża. Może też Pani przesłać pismo do męża ze wskazaniem, że jeżeli nie zawrze z Panią umowy o przejęcie długu, anuluje Pani ugodę i mieszkanie przejdzie na Pani własność – to może być skuteczna metoda.

Sąd, nawet dzieląc mieszkanie, nie dokonuje podziału kredytu mieszkaniowego. Nawet jeśli przyzna mieszkanie jednemu z małżonków, a mieszkanie obciążone jest kredytem hipotecznym, który zaciągnęli oboje małżonkowie, to nadal wspólnie są zobowiązani do jego spłaty. W postanowieniu o podziale mhipotecznegoajątku wspólnego sąd może jedynie wskazać, który z małżonków powinien zobowiązanie spłacić (np. sąd w wyniku podziału majątku przyznaje byłej żonie prawo do mieszkania obciążonego hipoteką i uznaje, że z tym prawem wiąże się obowiązek żony do spłacania rat kredytu). Zobowiązanie to jest wiążące jedynie pomiędzy małżonkami – nie wywiera żadnego bezpośredniego skutki wobec wierzycieli. Oznacza to, że niezależnie od jakichkolwiek ustaleń sądu co do podziału majątku, bank i tak może żądać spłaty kredytu od obu małżonków, jeśli zaciągnęli kredyt wspólnie.

Spłata kredytu hipotecznego po rozwodzie

Opublikowano

Rozwód bez orzekania o winie – co może zrobić sąd

Sąd jest zobligowany do ustalenia losów dzieci nawet w przypadku rozwodu bez orzekania o winie. Rozwód bez orzekania o winie - co może zrobić sąd

5.03.2020 r. Rozwód bez orzekania o winie – co może zrobić sąd

Stan faktyczny: Został złożony wniosek o rozwód bez orzekania o winie. Pozwany dostał pismo i odesłał że zgadza się z treścią wniosku ale druga strona dostała pismo z prośba  o wyjaśnienie czy nie toczyła się między nami żadna sprawa sądowa a w szczególności  o rodzicielstwo i kontakty. Co to oznacza?? Jest to jakieś rutynowe zapytanie?

Przedłożone dokumenty: brak

Rozwód bez orzekania o winie – co może sąd

Akty prawne:

  1. Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy  (Dz. U. 1964 r. Nr 9 poz. 59 z późn. zm.)

Nie ma powodów do obaw. Sąd jest zobligowany do ustalenia losów dzieci, o ile są – nawet w przypadku rozwodu bez orzekania o winie. 

Zgodnie z art. 58 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego w wyroku orzekającym rozwód sąd rozstrzyga o władzy rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem obojga małżonków oraz orzeka, w jakiej wysokości każdy z małżonków obowiązany jest do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania dziecka. Sąd może powierzyć wykonywanie władzy jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka.

Jak wynika z powyższego przepisu, rozstrzygnięcie o władzy rodzicielskiej, w tym o opiece, nad wspólnymi małoletnimi dziećmi małżonków należy do podstawowych obowiązków sądu orzekającego rozwód bez orzekania o winie.

Sąd, orzekając o władzy rodzicielskiej i opiece nad dziećmi w wyroku rozwodowym (także przy rozwodzie bez orzekania o winie), może stosownie do okoliczności:

  1. pozostawić pełną władzę rodzicielską obojgu rozwiedzionym rodzicom,
  2. powierzyć wykonywanie tej władzy jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego z nich do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka,
  3. ograniczyć władzę rodzicielską jednego lub obojga rodziców,
  4. pozbawić władzy rodzicielskiej jednego lub obojga rodziców,
  5. zawiesić władzę rodzicielską jednego lub obojga rodziców.

Z tego względu, zobowiązani zostali Państwo do przedstawienia informacji w tym zakresie. 

Oczywiście małżonkowie mogą porozumieć się co do kwestii władzy rodzicielskiej nad małoletnimi dziećmi, wysokości alimentów na dzieci, częstotliwości kontaktów dzieci z rodzicem, który na co dzień nie będzie z nimi przebywał.

Takie porozumienie zdecydowanie przyspiesza sprawę, jednakże sąd biorąc pod uwagę takie ustalenia, sam decyduje w tym zakresie. 

Rozwód bez orzekania o winie – co może zrobić sąd

Należy podkreślić, że pomimo zgodnego wniosku o nie orzekaniu o winie, rozprawa sądowa także się odbywa. Sąd ustala na rozprawie od kiedy przestało się układać miedzy małżonkami i czym to było spowodowane. Sędziowie proszą też o przywołanie przykładowych wydarzeń, które zaważyły na podjęciu decyzji o rozstaniu.

Orzeczenie rozwodu może nastąpić wyłącznie wyrokiem sądu, który zapada w razie ustalenia, że doszło między małżonkami do zupełnego i trwałego rozkładu pożycia i nie zachodzą negatywne przesłanki orzeczenia rozwodu. Zupełny rozkład pożycia oznacza, że ustały więzi łączące małżonków, a mianowicie: fizyczna (współżycie), więź emocjonalna (istnienie uczucia) i gospodarcza (prowadzenie wspólnie gospodarstwa domowego). Za trwały rozkład pożycia małżeńskiego przyjmuje się natomiast taki, który trwa na tyle długo, że nie daje realnych szans na powrót małżonków do pożycia.

Nie zawsze konieczne jest dla uzyskania rozwodu, by całkowicie ustała więź gospodarcza, może się bowiem zdarzyć, że mimo nieistnienia pozostałych więzi małżonkowie nadal wspólnie zamieszkują albo spłacają wspólnie zaciągnięte wcześniej zobowiązania; takie częściowe istnienie więzi gospodarczej nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu rozwodu.

Mimo istnienia trwałego i zupełnego rozkładu pożycia rozwód jest natomiast niedopuszczalny, jeżeli wskutek niego miałoby ucierpieć dobro wspólnych małoletnich dzieci małżonków (u Państwa ograniczenie to nie występuje) albo jeżeli z innych względów orzeczenie rozwodu byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (np. z uwagi na nieuleczalną chorobę małżonka), a także jeżeli żąda go małżonek wyłącznie winny rozkładu pożycia, chyba że drugi małżonek wyrazi zgodę na rozwód albo że odmowa jego zgody na rozwód jest w danych okolicznościach sprzeczna z zasadami współżycia społecznego (np. złośliwa), co ocenia sąd.

Strona w postępowaniu sądowym może modyfikować swoje żądania w zakresie orzeczenia winy aż do prawomocności wyroku.

O winie małżonka może przesądzać w szczególności nadużywanie alkoholu, inne uzależnienia, przemoc, zdrada, porzucenie, zawinione niezaspokajanie potrzeb rodziny. Żądanie uznania współmałżonka winnym rozkładu pożycia wiąże się z koniecznością przedstawienia dowodów na tę okoliczność.

Postępowanie sądowe w takiej sprawie zazwyczaj trwa dużo dłużej niż w przypadku żądania rozwodu bez orzekania o winie, konieczne jest bowiem przeprowadzenie szeregu dowodów ową winę potwierdzających.

Rozwód bez orzekania o winie – co może zrobić sąd

>

Opublikowano

Udziały w spółce jawnej a rozwód. Czy były małżonek ma do nich prawo?

Udziały w spółce jawnej a rozwód. Czy były małżonek ma do nich prawo?

Udziały w spółce jawnej a rozwód

Stan faktyczny: czy jeśli jestem wspólnikiem w spółce jawnej, moja była żona ma prawo do udziałów w niej po rozwodzie.

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

Dz.U. 2000 nr 94 poz. 1037 Ustawa z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych („ksh”)
Dz.U. 1964 Nr 9 poz. 59 Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy („KRiO”)

Wkłady rzeczywiście wniesione do spółki decydują także o udziale kapitałowym wspólników w majątku spółki, ponieważ to ich wartości odpowiada udział kapitałowy danego wspólnika. Oznacza to, że majątek spółki jawnej jest jej własnym majątkiem (jako odrębnego podmiotu prawa), a nie majątkiem wspólnym wspólników. W zamian za wniesione wkłady wspólnicy otrzymują udział kapitałowy w spółce.
 
Z udziałami tymi związane są uprawnienia spółkowe, które tradycyjnie dzieli się na korporacyjne i obligacyjne. Do typowych uprawnień wspólników należy uprawnienie do prowadzenia i reprezentowania spółki, do podejmowania uchwał oraz uprawnienie do wypowiedzenia umowy spółki. Wypowiedzenie umowy spółki przez wspólnika powoduje rozwiązanie spółki.
 
Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, że małżonek wspólnika spółki jawnej nie jest uprawniony do żądania podziału majątku spółki. Majątek spółki jawnej jako odrębnego od wspólników podmiotu stanowi jej własność, wspólnikom zaś przysługują udziały kapitałowe.
 
Oczywiście odrębna jest kwestia, co stanowiło przedmiot wkładu do spółki oraz czy wkład ten został wniesiony przed, czy po zawarciu związku małżeńskiego. Wskazać jednakże należy, iż zgodnie z treścią art. 33 pkt 3 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego wszelkie prawa spółkowe, w tym wierzytelności, prawo do części majątku spółki pozostałej po jej likwidacji oraz zysk spółki i przedmioty uzyskane w czasie trwania spółki należą do majątku osobistego wspólnika.

 
Rozwód jednego ze wspólników nie jest przyczyną rozwiązania spółki, w skład majątku wspólnego podlegającego podziałowi nie wchodzi zatem udział kapitałowy.
 

Udziały w spółce jawnej a rozwód

Chcesz wiedzieć więcej? ZADAJ PYTANIE PRAWNIKOWI:

Zadaj pytanie

Opublikowano

Czy dziecko może jechać na wakacje z jednym z rodziców bez zgody drugiego

serparacja

Prawa rodzicielskie
Stan faktyczny: Od pewnego czasu jestem w kryzysie małżeńskim z żoną. Mamy 10 miesięczne dziecko. Czasami żona dzwoni do teściowej, czyli swojej matki, i zabierają mi dziecko na tydzień. Żona udaje się wtedy z dzieckiem do domu swoich rodziców. Ostatnio przypadkiem dowiedziałem się, że w lipcu wszyscy ( żona, jej rodzice a wraz z z nimi moje dziecko) planują urlop 12-15 dni ok 1000 km od naszego domu. Czy mają do tego prawo? Czy mogę im tego zabronić?Poinformować policję? Dodam, że jesteśmy z żoną w pełni małżeństwem ( bez rozwodu czy separacji) i posiadam pełnię praw rodzicielskich

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. 1964 r. Nr 9 poz. 59 z późn. zm. – dalej “krio”)

W pierwszej kolejności wyraźnie podkreślić należy, iż każde z Państwa ma pełną władzę rodzicielską. Nie ma takiej możliwości, aby bez wyroku sądowego matka mogła zabronić Panu widywania się z dzieckiem lub utrudniać Panu możliwość kontaktów np. Poprzez wywożenie dziecka bez Pana zgody na odlegle wakacje. Gdyby miało to miejsce może Pan wezwać Policję. Jednak najlepiej będzie ustalić i sposób w jaki podzielą Państwo opiekę oraz ewentualne alimenty w sądzie rodzinnym. Z każdym z Państwa dziecko ma prawo zamieszkiwać.
 
Tak samo sprawa ma się odnośnie alimentów – to sąd zasądza ich wysokość. W chwili obecnej Państwa stosunki są nieuregulowane, dla bezpieczeństwa i Pana i dziecka, polecam złożenie pozwu do sądu rejonowego o ustalenie tych kwestii.

Jeżeli chodzi o uregulowanie kontaktów z dzieckiem, podkreślić należy, iż są one niezależne od władzy rodzicielskiej. Istotna z punktu widzenia Pana interesu jest treść art. 113 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zgodnie z którym:

„Art. 113 § 1 Niezależnie od władzy rodzicielskiej rodzice oraz ich dziecko mają prawo i obowiązek utrzymywania ze sobą kontaktów.
§ 2. Kontakty z dzieckiem obejmują w szczególności przebywanie z dzieckiem (odwiedziny, spotkania, zabieranie dziecka poza miejsce jego stałego pobytu) i bezpośrednie porozumiewanie się, utrzymywanie korespondencji, korzystanie z innych środków porozumiewania się na odległość, w tym ze środków komunikacji elektronicznej.”

W orzecznictwie Sądu Najwyższego ukształtował się jednolity pogląd, zapoczątkowany uchwałą pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 1968 r., III CZP 70/66 (OSNCP 1968, nr 5, poz. 77), że prawo do utrzymywania kontaktu z dzieckiem nie należy do sprawowania władzy rodzicielskiej (w uchwale: „nie zależy od sprawowania władzy rodzicielskiej”).

Jak czytamy w uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2006 r. III CZP 98/05 „władza rodzicielska, co wynika z całokształtu przepisów kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, a zwłaszcza z art. 95 § 1, art. 96 i 98 § 1, stanowi ogół obowiązków i praw względem dziecka, mających na celu zapewnienie mu należytej pieczy i strzeżenie jego interesów. Zakres władzy rodzicielskiej nie oznacza wyłączności rodziców w stosunku do dziecka i powinna być ona wykonywana tak, jak wymaga dobro i interes dziecka. Rodzicom przysługuje prawo do osobistej styczności z dzieckiem, jest ono ich prawem osobistym i niezależnym od władzy rodzicielskiej. Przysługuje rodzicom, mimo pozbawienia ich władzy rodzicielskiej, jej zawieszenia lub ograniczenia. Pozbawienie lub ograniczenie tych kontaktów wymaga odrębnego orzeczenia przez sąd, takie bowiem uregulowanie zawarte jest w odrębnym przepisie kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (art. 113)”.

Jeżeli dziecko przebywa stale u jednego z rodziców, sposób utrzymywania kontaktów z dzieckiem przez drugiego z nich rodzice określają wspólnie, kierując się dobrem dziecka i biorąc pod uwagę jego rozsądne życzenia; w braku porozumienia rozstrzyga sąd opiekuńczy. Innymi słowy, jeżeli nie dojdzie Pan do porozumienia z matką dziecka w przedmiocie uregulowania kontaktów, wówczas może Pan wystąpić na drogę postępowania sądowego, celem uregulowania sposobu kontaktu. Sądem właściwym jest sąd rejonowy dla miejsca zamieszkania dziecka wydział rodzinny i nieletnich. Jeżeli wymaga tego dobro dziecka, sąd opiekuńczy ograniczy utrzymywanie kontaktów rodziców z dzieckiem.

Sąd opiekuńczy może w szczególności:
„1) zakazać spotykania się z dzieckiem,
2) zakazać zabierania dziecka poza miejsce jego stałego pobytu,
3) zezwolić na spotykanie się z dzieckiem tylko w obecności drugiego z rodziców albo opiekuna, kuratora sądowego lub innej osoby wskazanej przez sąd,
4) ograniczyć kontakty do określonych sposobów porozumiewania się na odległość,
5) zakazać porozumiewania się na odległość.”

Powyższe sytuacje mogą nastąpić tylko wówczas, gdy sąd w ramach prowadzonego postępowania i na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego stwierdzi, iż takie ograniczenie prawa do kontaktów związane jest z dobrem dziecka. Przedstawiona przez Pana sytuacja rodzi nadto pytanie, czy sąd nie zechce skorzystać z instytucji, o której mowa w art. 113[4] K.r.o. Zgodnie z jego treścią: „Sąd opiekuńczy, orzekając w sprawie kontaktów z dzieckiem, może zobowiązać rodziców do określonego postępowania, w szczególności skierować ich do placówek lub specjalistów zajmujących się terapią rodzinną, poradnictwem lub świadczących rodzinie inną stosowną pomoc z jednoczesnym wskazaniem sposobu kontroli wykonania wydanych zarządzeń”.

Proszę zauważyć, iż ustawodawca wskazuje jednak na sytuacje, kiedy to kontakt z rodzicem zagraża dziecku. Nie ma natomiast mowy o uregulowaniu nakazującym określonego zachowania. Warto podkreślić, że paragraf 2 art. 113 K.r.o. wskazuje, iż wymienione w tym przepisie przypadki są jedynie przykładami. Ustawodawca posługuje się bowiem jedynie zwrotem „w szczególności”. Nadto zgodnie z art. 113(4) K.r.o.: „Sąd opiekuńczy, orzekając w sprawie kontaktów z dzieckiem, może zobowiązać rodziców do określonego postępowania, w szczególności skierować ich do placówek lub specjalistów zajmujących się terapią rodzinną, poradnictwem lub świadczących rodzinie inną stosowną pomoc z jednoczesnym wskazaniem sposobu kontroli wykonania wydanych zarządzeń”. Przepis stanowi o nałożeniu obowiązku na rodziców w przedmiocie określonego postępowania. Nie ma przy tym mowy, czy chodzi o zachowanie zakazujące wykonywania prawa do kontaktów, czy też nakazujące. Należy zatem wyprowadzić wniosek i możliwym jest dochodzenie nakazu kontaktu z dzieckiem.

W sytuacjach, kiedy rodzice nie są małżeństwem lub są małżeństwem żyjącym oddzielnie i nie toczy się sprawa o rozwód możliwe jest złożenie wniosku o ustalenie kontaktów z dzieckiem do sądu rodzinnego. W chwili obecnej może Pan wystąpić do sądu z wnioskiem o uregulowanie kontaktów ojca z dzieckiem. Ustawodawca wskazuje bowiem, iż sposób utrzymywania kontaktów z dzieckiem przez drugiego z rodzice określają wspólnie, kierując się dobrem dziecka i biorąc pod uwagę jego rozsądne życzenia. Oczywiście, może Pan również wezwać Policję, gdy matka utrudni Panu kontakt z dzieckiem lub wywiezie je bez Pana zgody na wakacje.