Opublikowano

Koncentracja przedsiębiorstw a działania antykonkurencyjne

koncentracja przedsiębiorstw, działania antykonkurencyjne

Koncentracja przedsiębiorstw

Stan faktyczny: X i Y – spółki z o.o. funkcjonują na polskim rynku Z od wielu lat. Każda z tym spółek posiada większościowy udział w tymże rynku. Z każdym rokiem istnienia Spółek, spółki te coraz mocniej współpracują ze sobą. Od 2015 r. Spółki postanowiły, iż X  będzie funkcjonować w województwie ABCD, zaś Y w pozostałym województwach Polskich. Ponadto tylko X będzie sprzedawać częśc zasobów. Od 2017 r. na rynek  wkroczyła spółka A. W odpowiedzi na co obie Spółki znacznie obniżyły ceny sprzedaży swoich produktów i ujednoliciły je. Prezes UOKiK wszczął wobec X i Y postępowanie w przedmiocie ustalenia czy spółki te dopuściły się naruszenia zasad konkurencji.

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne: 

Dz.U. 2007 nr 50 poz. 331 Ustawa z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów („Ustawa”)

Dz.U. 1993 nr 47 poz. 211

Ustawa z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji („Ustawa 2”)

Zadanie pytania:

Jakie mogło być rozstrzygnięcie Prezesa UOKiK? Jakie czynności mogłyby podjąć Spółki celem ewentualnego uwolnienia się od zarzutów, jakie Prezes UOKiK mógłby im postawić?

Koncentracja przedsiębiorstw

Zgodnie z Ustawą:

Art. 6. 1. Zakazane są porozumienia, których celem lub skutkiem jest wyeliminowanie, ograniczenie lub naruszenie w inny sposób konkurencji na rynku właściwym, polegające w szczególności na:

. 1)  ustalaniu, bezpośrednio lub pośrednio, cen i innych warunków zakupu lub
sprzedaży towarów; 

. 2)  ograniczaniu lub kontrolowaniu produkcji lub zbytu oraz postępu technicznego
lub inwestycji; 

. 3)  podziale rynków zbytu lub zakupu; 

Art. 9. 1. Zakazane jest nadużywanie pozycji dominującej na rynku właściwym przez jednego lub kilku przedsiębiorców.

2. Nadużywanie pozycji dominującej polega w szczególności na:

. 1)  bezpośrednim lub pośrednim narzucaniu nieuczciwych cen, w tym cen nadmiernie wygórowanych albo rażąco niskich, odległych terminów płatności
lub innych warunków zakupu albo sprzedaży towarów; 

. 2)  ograniczeniu produkcji, zbytu lub postępu technicznego ze szkodą dla
kontrahentów lub konsumentów; 

. 3)  stosowaniu w podobnych umowach z osobami trzecimi uciążliwych lub niejednolitych warunków umów, stwarzających tym osobom zróżnicowane warunki konkurencji; 

. 4)  uzależnianiu zawarcia umowy od przyjęcia lub spełnienia przez drugą stronę innego świadczenia, niemającego rzeczowego ani zwyczajowego związku z przedmiotem umowy; 

. 5)  przeciwdziałaniu ukształtowaniu się warunków niezbędnych do powstania bądź rozwoju konkurencji; 

. 6)  narzucaniu przez przedsiębiorcę uciążliwych warunków umów, przynoszących mu nieuzasadnione korzyści; 

. 7)  podziale rynku według kryteriów terytorialnych, asortymentowych lub podmiotowych.
3. Czynności prawne będące przejawem nadużywania pozycji dominującej są w 

całości lub w odpowiedniej części nieważne.

Art. 10. 1. Prezes Urzędu wydaje decyzję o uznaniu praktyki za ograniczającą konkurencję, jeżeli stwierdzi naruszenie zakazów określonych w art. 6 lub w art. 9 ustawy lub w art. 101 lub w art. 102 TFUE.

Koncentracja przedsiębiorstw

Zgodnie z Ustawą 2:

Art.15.1. Czynem nieuczciwej konkurencji jest utrudnianie innym 

przedsiębiorcom dostępu do rynku, w szczególności przez:

1) sprzedaż towarów lub usług poniżej kosztów ich wytworzenia lub świadczenia  albo ich odprzedaż poniżej kosztów zakupu w celu eliminacji innych przedsiębiorców; 

2)  nakłanianie osób trzecich do odmowy sprzedaży innym przedsiębiorcom albo niedokonywania zakupu towarów lub usług od innych przedsiębiorców; 

3)  rzeczowo nieuzasadnione, zróżnicowane traktowanie niektórych klientów; 

4)  pobieranie innych niż marża handlowa opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży; 

5)  działanie mające na celu wymuszenie na klientach wyboru jako kontrahenta
określonego przedsiębiorcy lub stwarzanie warunków umożliwiających podmiotom trzecim wymuszanie zakupu towaru lub usługi u określonego przedsiębiorcy.

2. Czyn, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, może polegać w szczególności na: 

1)  ograniczeniu w istotny sposób lub wyłączeniu możliwości dokonywania przez klienta zakupu u innego przedsiębiorcy; 

2) stworzeniu sytuacji powodujących pośrednio lub bezpośrednio narzucenie klientom przez podmioty trzecie konieczności dokonania zakupu u danego przedsiębiorcy lub u przedsiębiorcy, z którym dany przedsiębiorca pozostaje w związku gospodarczym; 

3)  emisji, oferowaniu oraz realizacji znaków legitymacyjnych podlegających wymianie na towary lub usługi oferowane przez jednego przedsiębiorcę lub grupę przedsiębiorców pozostających w związku gospodarczym, w okolicznościach wskazanych w pkt 1 lub 2.

Koncentracja przedsiębiorstw

Na wstępie wskazuję, iż Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 10 stycznia 2008 r. (sygn. akt I ACa 231/2007), uznał, że sprzedaż poniżej kosztów własnych nie wystarcza do zakwalifikowania jako czynu nieuczciwej konkurencji, gdyż konieczne jest wykazanie, że doszło do niej w celu eliminacji innych przedsiębiorców a nie w innym.

Ocena tych porozumień na gruncie prawa konkurencji musi odnosić się przede wszystkim do charakteru ustalonych w ten sposób cen. Nie wszystkie bowiem ustalenia dotyczące cen odsprzedaży są zakazane.

W relacjach wertykalnych, co do zasady, dozwolone jest ustalanie sugerowanych oraz maksymalnych cen odsprzedaży. W przypadku tych pierwszych dostawca rekomenduje odbiorcom towarów ustalane bez ich udziału ceny dalszej odsprzedaży. Aby można było mówić o sugerowanym charakterze cen, stosowanie się do zaleceń dostawcy powinno zależeć wyłącznie od woli nabywcy.

Minimalne lub sztywne ceny odsprzedaży prowadzą w długim okresie do podwyższania ich poziomu, ułatwiając utrzymywanie się na rynku przedsiębiorców nieefektywnych.

Wertykalne porozumienia cenowe, ustalające minimalne lub sztywne ceny odsprzedaży, są traktowane jako poważne ograniczenia konkurencji i nie korzystają ze zwolnienia spod zakazu według zasady de minimis (art. 7 Ustawy) ani z wyłączenia grupowego (wydane na podstawie art. 8 ust. 3 Ustawy).

Zgodnie z Decyzją Prezesa UOKiK nr DOK – 13/2011 z dn. 29 grudnia 2011 r.:

naruszenie interesu publicznoprawnego ma miejsce wtedy, gdy działania przedsiębiorcy zagrażają interesowi ogólnospołecznemu, tzn. dotyczą one szerszego kręgu uczestników rynku. Powyższa regulacja znajduje więc zastosowanie tylko wówczas, gdy zagrożony lub naruszony zostaje interes publiczny polegający na zapewnieniu właściwych warunków funkcjonowania rynku.

Koncentracja przedsiębiorstw

Działaniami antykonkurencyjnymi są jedynie takie działania, które dotykają sfery interesów szerszego kręgu uczestników rynku gospodarczego, a więc gdy dotyczą konkurencji rozumianej jako zjawisko charakteryzujące funkcjonowanie gospodarki (rynku). Celem Ustawy nie jest więc ochrona prywatnoprawnego interesu przedsiębiorcy. Ponadto, należy podkreślić, że zdaniem Sądu Najwyższego naruszenie interesu publicznoprawnego ma miejsce nie tylko wówczas, gdy skutkami działań sprzecznych z przepisami dotknięty został ,,szerszy krąg uczestników rynku”, ale także, gdy działania te wywołały na rynku inne niekorzystne zjawiska

Art. 6 ust. 1 Ustawy stanowi, że zakazane są porozumienia, których celem lub skutkiem jest wyeliminowanie, ograniczenie lub naruszenie w inny sposób konkurencji na rynku właściwym. W art. 6 ust. 1 pkt 1 Ustawa wskazuje, że porozumienia mogą przybrać w szczególności postać ustalania, bezpośrednio lub pośrednio, cen i innych warunków zakupu lub sprzedaży towarów.

W celu ustalenia, czy przedsiębiorca dopuścił się naruszenia zakazu zawierania antykonkurencyjnych porozumień, Prezes Urzędu musi ustalić następujące przesłanki:

  • zawarcie porozumienia pomiędzy przedsiębiorcami;
    • celem lub skutkiem porozumienia było wyeliminowanie, ograniczenie lub
  • naruszenie w inny sposób konkurencji na rynku właściwym; 
  • porozumienie nie podlega wyłączeniu spod zakazu.

Ustawa przewiduje różne formy, jakie może przybrać zakazane prawem konkurencji porozumienie. Stosownie do art. 4 pkt 5 Ustawy, przez porozumienie rozumie się: umowy zawierane między przedsiębiorcami, między związkami przedsiębiorców oraz między przedsiębiorcami i ich związkami albo niektóre postanowienia tych umów; uzgodnienia dokonane w jakiejkolwiek formie przez dwóch lub więcej przedsiębiorców lub ich związki; uchwały lub inne akty związków przedsiębiorców lub ich organów statutowych.

W wyroku SA sygn. VI Aca 1146/04 utrzymanego w mocy wyrokiem SN III SK 6/06 wskazano:

by stwierdzić istnienie porozumienia nie jest zatem konieczne, by było ono zawarte w formie umowy pisemnej czy w jakikolwiek sposób sformalizowane. Istnieje ono także wówczas, gdy koordynacja zachowań przedsiębiorców następuje nie w drodze nałożenia prawnie wiążącego obowiązku wspólnego działania, lecz przez świadome wskazanie sposobu współdziałania, którego celem lub skutkiem jest ograniczenie konkurencji.

W wyroku SPI w sprawie T-41/96 Bayer AG v Komisja, Zb. Orz. z 2000 r., II-3383, pkt 69; Komunikat Komisji – wytyczne w sprawie ograniczeń wertykalnych (Dz.Urz. UE z 2010 nr C 130, s. 1, wskazano:

do stwierdzenia porozumienia „wystarczające jest, że przedsiębiorcy wyrazili swoją wspólną intencję zachowania się na rynku w określony sposób”. Zatem kluczową kwestią jest ustalenie zgodności woli (ang. concurrence of wills), pomiędzy co najmniej dwoma przedsiębiorcami. Forma jaką ta zgodność woli przybierze jest nieistotna, tak długo jak stanowi wyraz intencji stron.

Koncentracja przedsiębiorstw

Przesłanką istnienia porozumienia ograniczającego konkurencję jest wyrażenie zgodnego zamiaru stron uczestnictwa w tym porozumieniu, a więc dokonanie ustaleń.

Ponadto w wyroku z dnia 15 lipca 1998 r. (sygn. akt XVII Ama 32/98), Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów stwierdził, że (…) dla uznania konkretnego działania albo zaniechania za przejaw praktyki monopolistycznej nie jest wcale konieczne, aby owo zachowanie wywoływało skutki na rynku. Dla bytu praktyki monopolistycznej wystarczająca jest już bowiem sama możliwość wystąpienia na rynku negatywnych skutków będących przejawem ograniczenia konkurencji.

Koncentracja przedsiębiorstw

Stanowisko to zostało potwierdzone w wyroku tego Sądu z dnia 24 marca 2004 r. w którym, czytamy: stosownie do treści art. 5 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, zakazane jest samo porozumienie, którego celem lub skutkiem jest wyeliminowanie, ograniczenie lub naruszenie w inny sposób konkurencji na rynku właściwym. Nie jest więc koniecznym, aby wystąpił zamierzony skutek w całości lub części.

Cel porozumienia można definiować jako wolę jego uczestników wyrażoną w treści określonego dokumentu, jak również to czego strony porozumienia wyraźnie w umowie nie określiły, ale zamierzają osiągnąć. Do uznania porozumienia za naruszające zakaz określony w art. 6 ust. 1 wystarczy wykazanie, że porozumienie stawia sobie za cel ograniczenie konkurencji na ustalonym rynku właściwym. Cel antykonkurencyjny oznacza przede wszystkim sprzeczność uzgodnień przedsiębiorców z celami ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów.Antykonkurencyjny cel porozumienia istnieje obiektywnie, niezależnie od subiektywnego przekonania jego uczestników o celu, który przyświecał przystąpieniu do porozumienia (…). Przesłankę antykonkurencyjnego skutku lub celu porozumienia spełnia także takie porozumienie, które w zamierzeniach stron nie było nakierowane na ograniczenie konkurencji, jednak w rzeczywistości taki skutek zaistniał. Nie ma znaczenia brak woli stron osiągnięcia skutku w postaci ograniczenia konkurencji na danym rynku (wyrok SOKIK sygn. akt XVII Ama 9/05). Cel porozumienia wypływa zatem z całokształtu albo przynajmniej z części postanowień umowy, przy czym dla jego oceny należy także uwzględnić okoliczności jego realizacji.

Koncentracja przedsiębiorstw

W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 2004r. III SK 44/04 OSNCP 2005 nr 9 poz.136, Sąd ten wypowiedział się, iż niezależnie od świadomości (lub braku takiej świadomości) po stronie uczestników porozumienia, co do naruszenia zakazów wynikających z ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, porozumienie ma na celu ograniczenie konkurencji, nie tylko wtedy, gdy strony porozumienia mają zamiar ingerencji w funkcjonowanie mechanizmu konkurencji, ale gdy z przedmiotu poczynionych przez strony uzgodnień wynika, że nieodzownym skutkiem porozumienia jest ograniczenie konkurencji. Decyduje o tym sprzeczność materii uzgodnień przedsiębiorców z celami ustawy, zaś ocena, czy celem porozumienia jest ograniczenie konkurencji obejmuje analizę treści (przedmiotu) porozumienia oraz kontekstu gospodarczego, w jakim doszło do uzgodnień pomiędzy tymi przedsiębiorcami (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2009 r. III SK 26/08 LEX 560601).

Należy przy tym wskazać, że ciężar dowodu w zakresie wykazania, czy porozumienie ogranicza konkurencję, tj. narusza art. 6 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów spoczywa na organie antymonopolowym. Z kolei obowiązek wykazania, że nawet jeśli porozumienie narusza art. 6, to jednak korzysta z wyłączenia spod tego zakazu na podstawie art. 8 ust. 1 w/w ustawy – zgodnie z art. 8 ust. 2 – spoczywa na przedsiębiorcy.

 

Opublikowano

Budowa basenu

Budowa basenu

Stan faktyczny: Jestem włascicielką obiektu , gdzie prowadzę działalnosc gospodarczą – wynajem pokoi wraz z wyżywieniem -40 pokoi .Chcę wybudowac przed obiektem mały basen -przydomowy basen rekreacyjny wraz z zadaszeniem , aby korzystac z niego przez cały rok .Otrzymałam warunki zabudowy dla przydomowego basenu rekreacyjnego .Warunki są zapisane na moje nazwisko . Jeśli dostane pozwolenie na budowe , to równiez będzie ono wystawione imiennie , a nie na firme 

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne: 

  1. Ustawy dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej (Dz.U. z 07, Nr 226, poz. 1675 z późn. zm.) („Ustawa”)
  2. Rozporządzenie z dnia 6 maja 1997 r. w sprawie określenia warunków bezpieczeństwa osób przebywających w górach, pływających, kąpiących się i uprawiających sporty wodne (Dz.U. z 1997, Nr.57, poz. 358) („Rozporządzenie”)
  3. Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. 1991 nr 80 poz. 350) („Ustawa o podatku”)
  4. Ustawa Prawo budowlane z 7 lipca 1994 r. (t.j. Dz. U. z 2010 r., nr 243, poz. 1623 ze zmianami) („Prawo budowlane”)

Budowa basenu

Zadane pytania:

-czy mogę taki basen wliczyć w koszta firmy(zbierając faktury ) i odliczać amortyzację ?

-czy projekt budowy powinnien byc na firmę (aby pozniej mieć koszta ) , czy może byc na moje nazwisko ?

-czy goscie mieszkajacy w moim obiekcie bedą mogli ( w świetle prawa ) nieodpłatnie korzystać z basenu ?to nie będzie publiczny basen .

-basen będzie miał wymiary 4,5mx 8m i 1.4 głęboki -czy musze zatrudnić ratownika ?

-jak sie zabezpieczyc przed ewentualna odpowiedzialnościa w razie jakiegos wypadku gosci na basenie .?

 

Budowa basenu. W dwóch pierwszych kwestiach, wskazuję co następuje. Aby basen był wliczony w działalność firmy powinien on być budowany i użytkowany przez Pani przedsiębiorstwo. 

Może Pani też np. wynajmować basen firmie co pozwoli na doliczanie kosztów jego użytkowania, eksploatacji i budowy do kosztów firmowych.

Jednym z kryteriów uznania danej rzeczy za środek trwały jest okres jego używania. Jak bowiem stanowi art. 22a ust. 1 Ustawy o podatku, amortyzacji podlegają składniki majątku o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok. Ustawodawca nie przewidział jednak tego warunku dla inwestycji w obcych środkach trwałych. Oznacza to, iż podlegają one amortyzacji niezależnie od przewidywanego okresu ich używania (może on być również krótszy niż rok).

Wartość inwestycji w obcym środku trwałym używający traktuje jako własny środek trwały i dokonuje od niego odpisów amortyzacyjnych. Inwestycja taka musi być jednak przyjęta do używania, a więc kompletna i zdatna do użytku. Oznacza to, iż na wartość początkową inwestycji składają się wszystkie poniesione w jej ramach wydatki, których nie można traktować jednostkowo (tak też Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 24 marca 1999 r. – sygn. akt I SA/Wr 552/97).

W zależności od rodzaju poniesionych wydatków zaliczane są one do kosztów bezpośrednio bądź przez odpisy amortyzacyjne. W art. 22a Ustawy o podatku, określającym, jakie składniki majątku podlegają amortyzacji, ustawodawca wymienia m.in. inwestycje w obcych środkach trwałych (art. 22a ust. 2 pkt 1). Ustawa nie definiuje jednak pojęcia inwestycji w obcych środkach trwałych. W praktyce podatkowej przyjmuje się więc, że inwestycją w obcym środku trwałym jest ogół kosztów poniesionych przez podatnika na przystosowanie wynajmowanego lub wydzierżawianego obiektu do stanu zdatnego do używania. Inwestycją w obcym środku trwałym są także koszty ulepszenia używanego przez podatnika obcego środka trwałego, które przejawia się wzrostem jego wartości użytkowej w stosunku do tej wartości z dnia przyjęcia do używania.

Z kolei wydatki, które nie stanowią inwestycji w obcym środku trwałym, mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z Ustawą o podatku:

Art. 22a. 1. Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

. 1)  budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, 

. 2)  maszyny, urządzenia i środki transportu, 

. 3)  inne przedmioty 

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

2. Amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

. 1)  przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej
„inwestycjami w obcych środkach trwałych”, 

. 2)  budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie, 

3) składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników – jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

– zwane także środkami trwałymi;

Art. 22h. 1. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się:

  1.  od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i
    prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów; 

Odnośnie rozliczania budowy basenu „na przedsiębiorstwo” podczas, gdy to Pani posiada zezwolenie imienne na jego budowę, wskazuję na interpretację podatkową (w Pani przypadku stosowaną analogicznie): IBPBII/2/415-848/13/ŁCz Interpretacja Indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 20 listopada 2013 r.:

Bez znaczenia dla uzyskania zwrotu części wydatków poniesionych na zakup materiałów budowlanych pozostaje okoliczność z jakiego powodu osoba ubiegająca się o zwrot części wydatków poniesionych w związku z budową nie posiada pozwolenia na budowę wydanego na swoje imię i nazwisko. Ustawodawca nie przewidział bowiem żadnych wyjątków, które usprawiedliwiałyby brak posiadania przez osobę ubiegającą się o zwrot pozwolenia na budowę, wydanego na imię i nazwisko tej osoby w przypadku ubiegania się o zwrot w związku z budową budynku mieszkalnego, na którą to budowę zgodnie z Prawem budowlanym pozwolenie jest wymagane. Ponadto nie ma wpływu na prawo do ubiegania się o zwrot części wydatków poniesionych w związku z budową fakt posiadania przez wnioskodawcę decyzji o pozwoleniu na użytkowanie budynku. Ustawodawca nie uzależnił prawa do zwrotu od uzyskania pozwolenia na użytkowanie budynku po jego wybudowaniu.

Mogłaby Pani przenieść pozwolenie na budowę na Pani przedsiębiorstwo, gdyż najem zaproponowany powyżej będzie dotyczyć jedynie amortyzacji już użytkowanego obiektu. 

Przenieść można również decyzję o pozwoleniu na budowę części zamierzenia inwestycyjnego, zwłaszcza jeśli objęta wnioskiem o przeniesienie inwestycja stanowi taki obiekt budowlany, który może samodzielnie funkcjonować zgodnie z jego przeznaczeniem, mimo jego wyodrębnienia z całości zamierzenia inwestycyjnego.

Budowa basenu

Zgodnie z prawem budowlanym:

Art. 40. 1. Organ, który wydał decyzję określoną w art. 28, jest obowiązany, za zgodą strony, na rzecz której decyzja została wydana, do przeniesienia tej decyzji na rzecz innego podmiotu, jeżeli przyjmuje on wszystkie warunki zawarte w tej decyzji oraz złoży oświadczenie, o którym mowa w art. 32 ust. 4 pkt 2.

2.Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do decyzji o pozwoleniu na wznowienie robót budowlanych, o której mowa w art. 51 ust. 4.

3. Stronami w postępowaniu o przeniesienie decyzji o pozwoleniu na budowę lub o pozwoleniu na wznowienie robót budowlanych są jedynie podmioty, między którymi ma być dokonane przeniesienie decyzji.

Bez znaczenia pozostaje również, jaki podmiot był inwestorem i na kogo decyzja zostanie przeniesiona. Możliwe jest zatem przeniesienie decyzji wydanej na rzecz spółki z o.o. na osobę fizyczną, czy też z osoby fizycznej na wspólników spółki cywilnej czy spółkę akcyjną. Przenieść można decyzję pozwolenia na budowę każdego obiektu budowlanego. Warunkiem jest tylko, aby decyzja taka była ważna.

Pani goście będą mogli korzystać z obiektu nieodpłatnie.

Budowa basenu

Aby taki basen mógł jednak funkcjonować dla gości spełniając wszystkie wymagania a także zapewniając Pani bezpieczeństwo prawne – musi Pani spełnić szereg przesłanek, poczynając od stworzenia regulaminu użytkowania takiego basenu. 

Basenem w rozumieniu przepisów jest obiekt wyposażony w sztuczny zbiornik wodny (fachowo nazywany pływalnią) przeznaczony do kąpieli, mający trwałe brzegi i dno, zaopatrywany w wodę przepływową oraz mający urządzenia sanitarne, szatnie i natryski. Pływalnie mogą być kryte i odkryte. Przedstawione poniżej warunki odnoszą się zarówno do pływalni krytych i odkrytych.

Budowa basenu

Zgodnie z Ustawą:

art. 54

2. Zapewnienie bezpieczeństwa osób pływających, kąpiących się w miejscach wyznaczonych oraz uprawiających sporty wodne należy do osób prawnych i fizycznych prowadzących nad wodą działalność w tym zakresie oraz do organów administracji rządowej i właściwych terytorialnie gmin.

3. Rada Ministrów określa, w drodze rozporządzenia, warunki bezpieczeństwa osób przebywających w górach, pływających, kąpiących się i uprawiających sporty wodne, a także obowiązki osób prawnych i fizycznych, o których mowa w ust 1 i 2.

Budowa basenu

Zgodnie z rozporządzeniem:

§ 3. 1. Przy każdym kąpielisku i pływalni powinien być umieszczony na widocznym miejscu regulamin ustalony przez kierownika.

2. Regulamin powinien być umieszczony na tablicy o minimalnych wymiarach 120 cm x 70 cm, sporządzo­ny literami wielkości nie mniejszej niż 1 cm.

Regulamin powinien w szczególności:

1)      określać nazwę i adres prowadzącego pływalnię,

2)   przewidywać zakaz wstępu osobom, których stan wskazuje na spożycie alkoholu, zakaz sprzedaży, podawania, wnoszenia i spożywania napojów alkoholowych,

3)      zawierać następujące postanowienia:

a)      dzieci do lat 7 mogą przebywać na terenie pływalni oraz kąpać się wyłącznie pod opieką osób pełnoletnich,

b)      zajęcia na pływalni krytej odbywają się grupowo według ustalonego rozkładu zajęć,

c)      grupa pływająca na pływalni krytej nie może liczyć więcej niż 15 uczestników na jedną osobę prowadzącą zajęcia,

d)    zajęcia na pływalni krytej mogą odbywać się tylko w obecności instruktorów pływania i ratowników,

e)    osoby naruszające porządek publiczny lub przepisy regulaminu będą usuwane z terenu pływalni,

f)       wszystkie osoby znajdujące się na terenie pływalni są obowiązane podporządkować się nakazom ratowników pełniących dyżur.

Prowadzący pływalnię zobowiązany jest zapewnić warunki bezpieczeństwa osób korzystających z pływalni w szczególności poprzez:

1)      wyraźne oznaczenie granic pływalni, w ramach których oznacza się granice miejsc do kąpieli, w tym strefy dla osób nie umiejących pływać,

2)      wyposażenie w sprzęt ratowniczy,

3)   stałą obserwację przez ratownika (ratowników) lustra wody oraz osób znajdujących się na terenie obiektu,

4)      oznaczenie głębokości wody w sposób trwały i widoczny,

5)      wyposażenie pływalni w apteczkę i sprzęt medyczny pierwszej pomocy,

6)      wyposażenie pływalni w sprzęt ratunkowy,

7)      trwałe ogrodzenie pływalni odkrytej,

8)      bezpośrednią łączność telefoniczną z pogotowiem ratunkowym i najbliższą jednostką Policji,

9)      zamykanie pływalni w określonych godzinach, w których nie pracuje służba ratownicza.

 

Minimalne normy zatrudnienia ratowników na pływalniach wynoszą na pływalniach dysponujących nieckami o długości do 25 m – jeden ratownik.

Budowa basenu

Ponadto należy wskazać, że pływalnia powinna być wyposażona w następujący sprzęt ratunkowy i pomocniczy:

1)   koła ratunkowe z linką lub pasy ratownicze – dwa na pływalniach o długości do 50 m i cztery na pływalniach o długości powyżej 50 m,

2)   żerdzie o długości co najmniej 4 m – dwie na pływalniach o długości do 50 m oraz cztery na pływalniach o długości powyżej 50 m.

Zgodnie z rozporządzeniem:

§ 15. Ustala się następujące minimalne normy zatrudnienia ratowników:

1) w kąpieliskach śródlądowych na każde 100 m linii brzegowej – jeden ratownik od strony lądu i jeden ratownik od strony lustra wody,

2) na pływalniach dysponujących nieckami o długo­ści do 25 m – jeden ratownik.

§ 12. Pływalnia powinna być wyposażona w nastę­pujący sprzęt ratunkowy i pomocniczy:

1) koła ratunkowe z linką lub pasy ratownicze – dwa na pływalniach o długości do 50 m i cztery na pły­walniach o długości powyżej 50 m,

2) żerdzie o długości co najmniej 4 m – dwie na pły­walniach o długości do 50 m oraz cztery na pływal­niach o długości powyżej 50 m.

Budowa basenu