Opublikowano

Rowerzysta sprawcą wypadku – co z OC i AC?

Rowerzysta sprawcą wypadku

5.11.2019 r. Rowerzysta sprawcą wypadku

W przypadku kolizji dwóch pojazdów mechanicznych o winie i odpowiedzialności decyduje Art. 436. § 2 kodeksu cywilnego:

W razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych.

Rower nie jest „mechanicznym środkiem komunikacji poruszanym za pomocą sił przyrody”, a więc w razie kolizji roweru z pojazdem mechanicznym obowiązują zupełnie inne przepisy.

Rowerzysta sprawcą wypadku

Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi (sygn. akt I ACa 1442/14):

W przypadku zderzenia pojazdu mechanicznego z rowerem podstawą odpowiedzialności posiadacza pojazdu w stosunku do poszkodowanego rowerzysty jest art. 436 § 1 k.c. z w związku a art. 435 § 1 k.c. ponieważ, mimo iż niewątpliwie doszło do zderzenia dwóch uczestników ruchu drogowego, to rower nie jest pojazdem mechanicznym wprawianym w ruch za pomocą sił przyrody.

Rowerzysta odpowiada zarówno za szkody na mieniu, a więc w tym wypadku za uszkodzenie samochodu oraz zdrowiu, które wyrządził poszkodowanemu. Taką odpowiedzialność określa art. 415 kodeksu cywilnego.Zatem odszkodowania od rowerzystów można dochodzić z powództwa cywilnego.
W razie kolizji, którą spowodował rowerzysta, kierowca może tez dostać od ubezpieczyciela zwrot kosztów naprawy pojazdu z ubezpieczenia AC. Jeśli towarzystwo wypłaci odszkodowanie kierowcy, to potem może dochodzić zwrotu od sprawcy, czyli do rowerzysty. Jest to tak zwany regres ograniczony.
Wina stanowi zasadę ogólną odpowiedzialności deliktowej, ale za szkodę odpowiadać można też bez winy, co uzasadnione jest względami ryzyka lub słuszności. Nie da się zasadzie winy przydać waloru nadrzędnego, co dawałoby podstawy do jej stosowania zawsze wtedy, gdy brak jest jasnych rozstrzygnięć ustawowych. Zasady winy, ryzyka i słuszności stosowane są od siebie niezależnie i odnoszą się do odmiennych postaci czynów niedozwolonych. Zasadzie winy można przyznać charakter reguły ogólnej w znaczeniu określonym we wcześniejszej tezie, ale nie można stwierdzić, iż zasada ryzyka czy słuszności ma charakter uzupełniający, choć oczywiście odpowiedzialność na zasadzie słuszności wchodzi w grę wtedy, gdy poszkodowany nie uzyska naprawienia szkody na innej podstawie.

Rowerzysta sprawcą wypadku

Opublikowano

Split payment – nowe rozliczenia VAT obowiązują od 1 listopada

Split payment - nowe rozliczenia VAT

3.11.2019 r.

Split payment – nowe rozliczenia VAT

Split payment czyli mechanizm podzielonej płatności w VAT (MPP) zaczął obowiązywać od 1 lipca 2018 roku. Po roku od jego wprowadzenia Ministerstwo Finansów przygotowało zmiany, które łączą MPP z mechanizmem odwrotnego obciążenia w obrocie krajowym i instytucją odpowiedzialności solidarnej. Wprowadzone zmiany uprzednio jak również bieżąco to nic innego jak objęcie branż wrażliwych szczególnym nadzorem ustawowym. Wszystkie działania teoretycznie mają prowadzić do ograniczenia oszustw podatkowych.

Nowe obowiązkowe przepisy weszły w życie 1.11.2019 r.

Podzieloną płatność (tzw. split payment) wprowadziła ustawa z 9 sierpnia 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw. Obejmuje ona transakcje, które:
zawierają między sobą tylko przedsiębiorcy,
dotyczą towarów i usług z załącznika nr 15 (do ustawy),
wynoszą co najmniej 15 000 zł lub równowartość w innej walucie.

Split payment dotyczy sytuacji, w których nabywca nie będzie rozdzielał płatności – będzie dokonywał jednego przelewu w celu zapłaty za usługę lub towar, przy użyciu dedykowanego komunikatu przelewu wskazując numer faktury, numer NIP dostawcy, kwotę netto oraz kwotę VAT.
Zobowiązanym do prowadzenia dla posiadacza rachunku rozliczeniowego rachunku VAT będzie bank lub SKOK – otwarcie i prowadzenie rachunku VAT nie będzie wymagało zawarcia odrębnej umowy.

Po zatwierdzeniu takiego przelewu, środki dla sprzedawcy trafiać będą na 2 rachunki – rachunek zwykły i rachunek VAT. Z drugiego rachunku przedsiębiorca będzie mógł jedynie zrobić przelew VAT oraz PIT, CIT, akcyza, cło oraz za składki ZUS.

Niestety jest to niezbyt dobre rozwiązanie dla małych firm, które często kredytują się z VAT.

Lista towarów i usług objętych przymusowym split payment znajduje się tu:

https://krdp.pl/files/aktyprawne/1120(4).pdf

Split payment – nowe rozliczenia VAT

Opublikowano

Szykują się zmiany w prawie budowlanym

Szykują się zmiany w prawie budowlanym

28.10.2019 r.

Szykują się zmiany w prawie budowlanym

Już niedługo łatwiej będzie wybudować dom jednorodzinny a także zalegalizować samowolę budowlaną.

Pakiet zmian w prawie budowlanym, zaproponowany przez resort inwestycji i rozwoju, został w piątek potwierdzony przez Stały Komitet Rady Ministrów.

Za słowami ministra finansów oraz inwestycji i rozwoju: „dokumentacja dla domu jednorodzinnego liczy przynajmniej 100 stron, a trzeba ją do właściwego urzędu złożyć w czterech egzemplarzach. Przeciętnie urzędy dostają w ciągu pół roku prawie 50 tys. takich aplikacji, a to oznacza, że muszą przejrzeć około 18 mln stron. Jest to potężna praca i chcemy to uprościć” –

Po zmianach projekt budowlany będzie składał się z projektu zagospodarowania działki lub terenu (usytuowanie, układ komunikacyjny, informacja o obszarze oddziaływania obiektu), projektu architektoniczno-budowlanego (układ przestrzenny, projektowane rozwiązania techniczne i materiałowe) i projektu technicznego (opis konstrukcji, instalacji, charakterystyka energetyczna). Projekt techniczny będzie trzeba złożyć w urzędzie razem z wnioskiem o udzielenie pozwolenia na użytkowanie lub zgłoszeniem zakończenia robót.

Nowela ustawy wprowadzi także m.in. zakaz pobierania przez przedsiębiorstwa wodociągowo–kanalizacyjne opłaty za wydanie warunków technicznych przyłączenia do sieci. W noweli pojawią się konkretne terminy dla przedsiębiorstw przedłużających podłączenie, których przekroczenie spowoduje naliczenie kar.

Projekt nowelizacji ustawy zakłada także wprowadzenie granicznego, pięcioletniego terminu dla stwierdzenia nieważności decyzji pozwolenia na budowę i decyzji o pozwoleniu na użytkowanie. Do tej pory było tak, że nieważność decyzji o pozwoleniu na budowę można było stwierdzić wiele lat po tym, jak budynek już powstał i był użytkowany.

Ważna zmiana poprawiająca bezpieczeństwo budynków dotyczy starych – co najmniej 20- letnich – samowoli budowlanych. Łatwiej będzie je zalegalizować, co pozwoli włączyć je w system kontroli okresowych zapewniających ich bezpieczne użytkowanie. Warunkiem dokonania legalizacji na podstawie uproszczonej, bezpłatnej procedury będzie przedstawienie ekspertyzy technicznej, potwierdzającej możliwość bezpiecznego użytkowania obiektu i geodezyjnej inwentaryzacji powykonawczej.

Uproszczone będą również procedury w sprawie samowoli budowlanej. Zanim procedura zostanie wszczęta, inwestor będzie mógł podjąć decyzję o ewentualnej legalizacji budowy. Obecnie organ nadzoru budowlanego przeprowadza procedurę legalizacyjną niezależnie od woli inwestora. Sposób ustalania oraz wysokość opłat legalizacyjnych nie ulega zmianie.

 

Opublikowano

Nowelizacja Kodeksu drogowego – korytarz życia obowiązkowy

Nowelizacja Kodeksu drogowego - korytarz życia obowiązkowy

19.10.2019 r. Nowelizacja Kodeksu drogowego – korytarz życia obowiązkowy

Nowelizacja ustawy Prawo o ruchu drogowym – znanej jako Kodeks drogowy, która czekała na przegłosowanie od sierpnia została oficjalnie przyjęta przez sejm. Jeszcze do końca tego roku każdy kierowca będzie zobowiązany do umożliwienia stworzenia korytarza życia. Nowe przepisy sankcjonują także tzw. „jazdę na suwak”.

Ustawodawca – uzasadniając projekt – podkreślał, że nieułatwienie przejazdu pojazdowi uprzywilejowanemu stanowi wykroczenie z art. 97 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2019 r. poz. 821, z późn. zm.). W przypadku zaś spowodowania takim zachowaniem zagrożenia bezpieczeństwa czyn ten wypełni znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 tego Kodeksu. Kraje członkowskie UE, takie jak Austria, Chorwacja, Cypr, Czechy, Dania, Grecja, Hiszpania, Luksemburg, Niemcy, Rumunia, Słowenia, przyjęły przepisy prawne zobowiązujące kierowców w takich sytuacjach do podejmowania konkretnych działań w celu utworzenia przejezdnego pasa ruchu (popularnie określanego już w latach osiemdziesiątych XX wieku jako „korytarz życia” lub „pas ratunkowy”), a za brak ich przestrzegania (a także utrudnianie oraz niewłaściwe wykorzystywanie lub nadużywanie takiego korytarza) wprowadziły surowe sankcje karne. Pamiętajmy także, iż utworzenie tzw. korytarza życia może przyspieszyć przybycie pojazdów ratunkowych do miejsc zdarzeń drogowych nawet o cztery minuty i zwiększyć tym samym szanse na przeżycie ofiar tych zdarzeń nawet o 40%.

Odnośnie natomiast „jazdy na suwak”, zgodnie z dotychczasowym brzmieniem art. 22 ustawy, kierujący pojazdem powinien zatrzymać się na pasie, który chce opuścić (ma powstrzymać się od ruchu) i czekać na możliwość wjazdu na sąsiedni pas tak długo, aż stwierdzi, że luka powstała w rzędzie zbliżających się pojazdów jest na tyle duża, iż może w nią wjechać bez obawy naruszenia przepisu o ustąpieniu pierwszeństwa. Inaczej naraża się na popełnienie wykroczenia z art. 97 kodeksu wykroczeń. A jeśli próba wjechania na sąsiedni pas stwarza zagrożenie bezpieczeństwa ruchu, czyn ten stanowi wykroczenie z art. 86 par. 1 k.w. Dlatego projekt nowelizacji przewiduje wprowadzenie przepisów precyzyjnie określających postępowanie kierowców w przypadku jazdy na suwak.

W chwili obecnej sytuacja wygląda następująco. Najważniejsza zasada się nie zmienia. Kierowca zmieniający pas ruchu musi ustąpić pierwszeństwa temu, który już tym pasem jedzie, a także kierowcy który również chce wjechać na ten pas i jest z jego prawej strony.

Zasada ta przestaje jednak obowiązywać „w warunkach znacznego zmniejszenia prędkości” (czyli w praktyce w korkach) gdy jeden z pasów ruchu kończy się albo jest zablokowany (np. z powodu wypadku, remontu czy awarii stojącego na nim samochodu). Wtedy właśnie obowiązywać ma jazda na suwak.
Kierowca jadący sąsiednim, czynnym pasem ruchu ma obowiązek przepuścić jeden samochód zjeżdżający z kończącego się pasa. Ma to zrobić bezpośrednio przed przeszkodą na kończącym się pasie. Mamy więc prawo dojechać do samego końca zanikającego pasa i dopiero tam wjechać na przejezdny pas.

 

Przepisy wejdą w życie – 21 dni po opublikowaniu w Dzienniku Ustaw.

Nowelizacja Kodeksu drogowego – korytarz życia obowiązkowy

Opublikowano

Nowy obowiązkowy rejestr od 13 października 2019 r. Uwaga spółki!

Centralny Rejestr Beneficjentów Rzeczywistych

16.10.2019 r.

Centralny Rejestr Beneficjentów Rzeczywistych

Zaledwie 3 dni temu funkcjonować zaczął Centralny Rejestr Beneficjentów Rzeczywistych (CRBR). Centralny Rejestr Beneficjentów Rzeczywistych (CRBR) to system, w którym są gromadzone i przetwarzane informacje o beneficjentach rzeczywistych, tj. osobach fizycznych sprawujących bezpośrednią lub pośrednią kontrolę nad spółką.

Celem rejestru jest zapobieganie praniu brudnych pieniędzy i finansowaniu terroryzmu. Jest to bardzo istotny rejestr, gdyż w razie braku rejestracji przez przedsiębiorców, mogą zostać na nich nałożone ogromne kary sięgające nawet miliona złotych.

Jak czytamy na stronie resortu finansów „Centralny Rejestr Beneficjentów Rzeczywistych (CRBR) to system, w którym są gromadzone i przetwarzane informacje o beneficjentach rzeczywistych, tj. osobach fizycznych sprawujących bezpośrednią lub pośrednią kontrolę nad spółką”. Chodzi o spółki jawne, komandytowe, komandytowo-akcyjne, z ograniczoną odpowiedzialnością, proste spółki akcyjne (od 1 marca 2020 r.) oraz akcyjne z wyjątkiem spółek publicznych.

W rejestrze będą gromadzone dane o beneficjentach rzeczywistych, czyli osobach fizycznych, które sprawują bezpośrednią lub pośrednią kontrolę nad spółką.Rejestr jest całkowicie jawny.

Państwo natomiast postanowiło nie przeprowadzać jakiejkolwiek procedury informującej przedsiębiorców o nowych obowiązkach.

Utworzenie Centralnego Rejestru Beneficjentów Rzeczywistych nakazuje dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 z 20 maja 2015 r. w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu (IV dyrektywa AML).

Tak więc, kto musi się wpisać:

– osoba fizyczna będąca udziałowcem lub akcjonariuszem spółki, której przysługuje prawo własności więcej niż 25 proc. ogólnej liczby udziałów lub akcji tej osoby prawnej,

– osoba fizyczna dysponująca więcej niż 25 proc. ogólnej liczby głosów w organie stanowiącym spółki, także jako zastawnik albo użytkownik, lub na podstawie porozumień z innymi uprawnionymi do głosu,

– osoba fizyczna sprawująca kontrolę nad osobą prawną lub osobami prawnymi, którym łącznie przysługuje prawo własności więcej niż 25 proc. ogólnej liczby udziałów lub akcji spółki, lub łącznie dysponującą więcej niż 25 proc. ogólnej liczby głosów w organie spółki, także jako zastawnik albo użytkownik, lub na podstawie porozumień z innymi uprawnionymi do głosu,

– osoba fizyczna sprawująca kontrolę nad spółką przez posiadanie w stosunku do niej uprawnień, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 37 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2019 r. poz. 351), lub

– osoba fizyczna zajmująca wyższe stanowisko kierownicze w organach spółki w przypadku udokumentowanego braku możliwości ustalenia lub wątpliwości co do tożsamości osób fizycznych określonych w powyższych punktach oraz w przypadku niestwierdzenia podejrzeń prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu.

Opublikowano

Czy Polska Agencja Prasowa może odmówić publikacji notatki prasowej w związku z wyborami?

Wybory a notatki prasowe

Wybory a notatki prasowe

Dotyczy: publikacji PAP

Stan faktyczny: Zwrócilismy się dzisiaj do Polskiej Agencji Prasowej aby opublikowała oświadcznie prof. X, którym gratuluje dr X wygranej w pierwszej turze wyborów X oraz prosi wyborców innych kandydatów na X o poparcie go w drugiej turze (Tresc notatki u dołu).

Z PAP otrzymalismy następującą wiadomosc:

„Przykro mi, ale nie otrzymałam zgody na zamieszczenie tej informacji w naszym serwisie.

Proszę nie przysyłać Formularza zamówienia”

Wczesniej PAP dwa razy opublikował nasze notatki.

Przedłożone dokumenty: treść notatki prasowej

Akty prawne:

Ustawa z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe („Prawo prasowe”) (Dz.U. 1984 nr 5 poz. 24)
2. Warunki dystrybucji informacji przez Redakcję Centrum Prasowego PAP („Regulamin”)
3. Ustawa z dnia 31 lipca 1997 r. o Polskiej Agencji Prasowej (Dz. U. z 1997 r. Nr 107, poz. 687, z 2007 r. Nr 7, poz. 47.) („Ustawa”)

Zadane pytania:
Czy PAP może odmówić opublikowania notatki prasowej? Czy nie ma tutaj naruszenia wolności prasy i dostępu do informacji? Co zrobić aby skutecznie zainterweniować i doprowadzic do publikacji notatki?

Wybory a notatki prasowe

Zgodnie z prawem prasowym:

Art. 6. 1. Prasa jest zobowiązana do prawdziwego przedstawiania omawianych zjawisk.
Zgodnie z Ustawą:

Art.1.1. Polska Agencja Prasowa, mająca charakter publicznej agencji prasowej, uzyskuje i przekazuje odbiorcom rzetelne, obiektywne i wszechstronne informacje z kraju i z zagranicy.
2. Polska Agencja Prasowa ma obowiązek upowszechniać stanowiska Sejmu, Senatu, Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej i Rady Ministrów.
3. Polska Agencja Prasowa umożliwia innym naczelnym organom państwa prezentowanie stanowisk w ważnych sprawach państwowych.
Art. 2. Polska Agencja Prasowa nie może znaleźć się pod prawną, ekonomiczną lub inną kontrolą jakiegokolwiek ugrupowania ideologicznego, politycznego lub gospodarczego.

Zgodnie z Regulaminem:

6. PAP S.A. zastrzega sobie prawo do odmowy lub wstrzymania dystrybucji informacji zleconych, jeżeli zachodzi uzasadnione podejrzenie, że ich treść:
 • zawiera sformułowania zagrażające dobrom osobistym osób trzecich,
 • narusza prawa własności intelektualnej osób trzecich,
 • jest niedozwoloną reklamą,
 • zawiera treści obsceniczne, wulgarne, nieobyczajne lub w inny sposób godzące w zasady współżycia społecznego,
 • propaguje idee i postawy sprzeczne z obowiązującym prawem,
 • koliduje z interesami PAP S.A. albo z jej linią programową.
Ponadto PAP ma prawo odmówić dystrybucji materiału promującego/reklamującego produkty/usługi/działania stanowiące bezpośrednią konkurencję w stosunku do działalności PAP.
O odmowie dystrybucji materiału PAP powiadomi niezwłocznie drogą mailową, podając zwięźle przyczynę odmowy.

W związku z powyższym, należy uznać iż PAP po pierwsze nie dopełnił obowiązku podania przyczyny odmowy publikacji a także co najważniejsze – publikacja nie naruszałaby żadnego z postanowień regulaminu.
Dodać w tym miejscu należy, że zgodnie z Ustawą, PAP ma obowiązek podawania rzetelnych i obiektywnych informacji i nie może znaleźć się pod prawną, ekonomiczną lub inną kontrolą jakiegokolwiek ugrupowania ideologicznego, politycznego lub gospodarczego.
W tej chwili należy zwrócić się do PAP z wezwaniem do wskazania przyczyny odmowy publikacji – ze wskazaniem na art. 6 Regulaminu.
Jeżeli PAP nie wskaże takiej podstawy – a prawdopodobnie nie wskaże, gdyż nie ma sprzeczności z przedstawioną Państwa notatką a Regulaminem, Ustawą bądź prawem prasowym, mają Państwo możliwość wystąpienia o rozstrzygnięcie sporu na drogę sądową.

Wybory a notatki prasowe

Opublikowano

Co zrobić żeby pełnomocnictwo udzielone za granicą było ważne w Polsce?

pełnomocnictwo zagraniczne, apostille

Pełnomocnictwo zagraniczne 8.10.2019 r.

Dotyczy: pełnomocnictwa

Stan faktyczny: czy Nowojorskie Powers of Attorney jest wazne w Polsce? Nie ma certyfikatu apostile. Sprawa dotyczy likwidacji grobowca w Polsce. . Grobowiec zostal wybudowany przez Wujka ktorego jestem Power of attorney. Grobowiec jest w tej chwili pusty I nie bedzie w przyszlosci wykorzystany.
W celu likwidacji grobowca jest potrzebne upowaznienie osoby w Polsce. W chwili obecnej Wujek nie moze podpisac takiego upowaznienia -Ma w tej chwili 90 lat I dosc daleko posunieta demencje. Power of Attorney jest wystawione na zarzadzane sprawami finansowymi I majatkowymi.

Przedłożone dokumenty: brak

Osoba przebywająca w USA (lub osoba prawna) aby dokonać skutecznie czynności prawnych w Polsce, powinna na piśmie (niekiedy możliwe jest też ustnie) upoważnić osobę fizyczną w Polsce do dokonania czynności w jej imieniu i na na jej rzecz. Podpis na pełnomocnictwie powinien być dokonany w obecności Notariusza Publicznego, a niekiedy potwierdzony poprzez dołączenie „Apostille” o czym poniżej.
Bardzo ważna jest treść pełnomocnictwa, pełnomocnik może działać tylko w granicach umocowania. Z mojej praktyki prawniczej mogę Państwa zapewnić, że tzw. pełnomocnictwo ogólne, które nie precyzuje dokładnych czynności dla pełnomocnika, powoduje wiele późniejszych nieporozumień, a nawet spory sądowe na tle jego wykonania. Możliwe są wpisy na pełnomocnictwie nie tylko co do rodzaju i treści umocowania, ale też na jakie czynności mocodawca nie wyraża zgody, jak również krótkie oświadczenia.
Sądy polskie nie wymagają legalizacji pełnomocnictw procesowych, pełnomocnictw upoważniających w sprawach niemajątkowych, w sprawach nie powodujących zmiany stosunków własnościowych. Nie jest wymagana legalizacja pełnomocnictw upoważniających mnie do reprezentowania przed sądami w Polsce każdej instancji (Rejonowym, Okręgowym, Apelacyjnym, Najwyższym), przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka i innymi instytucjami Unii Europejskiej.

Pełnomocnictwo zagraniczne

Pełnomocnictwo do dokonania czynności w Polsce może zostać sporządzone za granicą. Chodzi tu przede wszystkim o pełnomocnictwa sporządzane w szczególnych formach. W takim przypadku możliwe są dwie drogi działania. Po pierwsze, można skorzystać z pomocy polskiego konsula. Na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 13 lutego 1984 r. o funkcjach konsulów Rzeczpospolitej Polskiej, konsul wykonuje czynności notarialne. Ponadto, konsul sporządza akt notarialny pod warunkiem uzyskania od Ministra Sprawiedliwości pisemnego upoważnienia wydanego na wniosek Ministra Spraw Zagranicznych. Konsul musi każdorazowo uzyskiwać takie upoważnienie. Pełnomocnictwo w formie aktu notarialnego lub w innej formie szczególnej może zostać sporządzone tylko wtedy, gdy leży to w interesie państwa lub obywatela polskiego i wywrze ono skutki prawne na terytorium RP.
Drugą możliwością otrzymania pełnomocnictwa w szczególnej formie za granicą jest skorzystanie z pomocy tamtejszego notariusza. Otrzymany dokument nie nadaje się jednak do bezpośredniego wykorzystania w Polsce. Aby mógł on prawnie funkcjonować na terytorium RP, konieczne będzie uzyskanie tzw. klauzuli apostille. Jest ona poświadczeniem dokumentu sporządzonego w jednym państwie, umożliwiające jego użycie w innym państwie. Zasady używania apostilli reguluje konwencja haska z 5 października 1961 r. Poświadczenie takie sporządzane jest według wzoru załączonego do konwencji i ma formę bądź to adnotacji zamieszczanej na właściwym dokumencie, bądź odrębnego dokumentu do niego załączanego. Wydawane jest przez właściwy organ państwa, z którego to dokument pochodzi. W większości państw europejskich są to Ministerstwa Spraw Zagranicznych, delegujące często to uprawnienie na inne urzędy. Ostatnim krokiem do skutecznego posługiwania się pełnomocnictwem wydanym za granicą jest jego przetłumaczenie przez tłumacza przysięgłego języka, w którym zostało ono sporządzone.
Apostille jest to poświadczenie dokumentu sporządzonego w jednym państwie umożliwiające legalne użycie go w innym państwie. Poświadczenie to wydawane jest przez właściwy organ państwa, z którego dokument pochodzi. Zasady używania ww. poświadczenia reguluje Konwencja haska z 5 października 1961 r., która w stosunku do Polski weszła w życie dnia 14 sierpnia 2005 r.
 
Apostille sporządza się według wzoru załączonego do Konwencji. Należy wskazać, iż apostille ma formę adnotacji dokonywanej na dokumencie. Zgodnie z postanowieniami ww. Konwencji (znoszącej wymóg legalizacji zagranicznych dokumentów urzędowych) pełnomocnictwo sporządzone w formie aktu notarialnego, z dołączoną klauzulą apostille, jest wystarczające.
 
Oprócz klauzuli apostille dokument pełnomocnictwa sporządzonego za granicą musi być jeszcze w Polsce przetłumaczony na język polski przez tłumacza przysięgłego języka, w którym dokument został sporządzony.

Pełnomocnictwo zagraniczne

Opublikowano

Zamiana nieruchomości rolnych i budowlanych

Zamiana nieruchomości rolnych i budowlanych

3.10.2019 Zamiana nieruchomości rolnych i budowlanych

Stan faktyczny: Proszę o informację o wymogach i możliwościach wykonania transakcji zamiany nieruchomości między rodzeństwem (Siostra i Brat).
Siostra posiada działkę zabudowaną, budowlaną o powierzchni 1500m2 położoną w powiecie X, nabytą w drodze zakupu.
Brat posiada dwie działki rolne w powiecie Y, przekazane w ramach darowizny od ojca, powierzchnia każdej z działek to ok 13000m2 (1,3ha) – w sumie ok 2,5ha.
Ani siostra ani brat nie są rolnikami.
Zarówno siostra jak i brat posiadają nieruchomości powyżej 5 lat. Akty własności w postaci aktów notarialnych.
Strony dogadały się odnośnie wartości nieruchomości tak, że nie będzie wymagana dopłata z żadnej strony.
Proszę o informację odnośnie:
– możliwości wykonania transakcji zamiany w ramach obowiązującego prawa o obrocie gruntami rolnymi
– podatkach jakie są obligatoryjne przy tego rodzaju transakcji
– wymogach formalnych jakie powinny zostać spełnione
– innych wymogach i ograniczeniach

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121)
Ustawa z dnia 11 kwietnia 2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego (Dz.U. z 2012 r. poz. 803)
Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 czerwca 2004 r. w sprawie maksymalnych stawek taksy notarialnej
Ustawa z dnia 14 kwietnia 2016 r. o wstrzymaniu sprzedaży nieruchomości Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 2016 r., poz. 585)
Ustawa z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn.
stawa z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych.
stawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych

Najprostszym sposobem i praktycznie bezkosztowym jest darowizna nieruchomości.

W przypadku działki budowlanej przepisy są proste. Przeniesienie własności obu nieruchomości na osobę bliską wymaga wizyty u notariusza i sporządzenia umowy darowizny. Naturą i celem takiej umowy jest nieodpłatne przysporzenie po stronie obdarowanego kosztem majątku darczyńcy. Umowa darowizny uregulowana jest w art. 888-902 kodeksu cywilnego. Gdy przedmiotem takiej umowy jest nieruchomość – a budynki są najczęściej jednymi ze składników gospodarstwa rolnego – wówczas wymaga to zachowania formy aktu notarialnego. Osoba bliska nie jest przy tym objęta ustawowym ograniczeniem wielkości nabywanego gospodarstwa. Powierzchnia nabywanej nieruchomości rolnej wraz z powierzchnią nieruchomości rolnych wchodzących w skład gospodarstwa rodzinnego nabywcy może w przypadku osoby bliskiej przekraczać 300 ha użytków rolnych.

Według kodeksu cywilnego gospodarstwo rolne to grunty rolne wraz z gruntami leśnymi, budynkami lub ich częściami, urządzeniami i inwentarzem, jeżeli stanowią lub mogą stanowić zorganizowaną całość gospodarczą, oraz prawa związane z prowadzeniem gospodarstwa rolnego.
Z kolei osoba bliska to – w rozumieniu ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego – zstępni, wstępni, rodzeństwo, dzieci rodzeństwa, małżonka, osoby przysposabiające i przysposobione.
Przez nabycie nieruchomości rolnej należy – zgodnie z art. 2 pkt 7 ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego – rozumieć przeniesienie własności nieruchomości rolnej lub nabycie własności nieruchomości rolnej w wyniku dokonania czynności prawnej lub orzeczenia sądu albo organu administracji publicznej, a także innego zdarzenia prawnego. Wynika z tego jasno, że dokonanie darowizny nieruchomości rolnej będzie zgodnie z ustawą związane z nabyciem tej nieruchomości, dokonanie darowizny jest bowiem czynnością prawną. Darowizna gospodarstwa rolnego według nowej ustawy o ziemi może więc nastąpić wyłącznie na takich samych zasadach, jak sprzedaż ziemi.
Zgodnie z art. 2a ust. 1 w zw. z art. 1a pkt 2 ustawy, dodanym do tej ustawy w związku z nowelizacją dokonaną na mocy ustawy o wstrzymaniu sprzedaży nieruchomości Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw – nabywcą nieruchomości rolnej (a więc również obdarowanym) o powierzchni co najmniej 0,3 ha może być co do zasady wyłącznie rolnik indywidualny (jeżeli nabywana nieruchomość rolna albo jej część ma wejść w skład wspólności majątkowej małżeńskiej wystarczające jest, gdy rolnikiem indywidualnym jest jeden z małżonków). Powierzchnia nabywanej nieruchomości rolnej wraz z powierzchnią nieruchomości rolnych wchodzących w skład gospodarstwa rodzinnego nabywcy nie może zaś przekraczać powierzchni 300 ha użytków rolnych.

Zamiana nieruchomości rolnych i budowlanych

Zgodnie z art. 2b wskazanego ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego każda osoba będąca nabywcą nieruchomości rolnej po 30 kwietnia 2016 roku jest obowiązana prowadzić gospodarstwo rolne osobiście, przez okres co najmniej 10 lat od dnia stania się właścicielem gruntu. Nie może też jej sprzedać. Od powyższych obowiązków zwolnić może natomiast jedynie sąd, i to wyłącznie gdy zbycie gruntu „wynika z przyczyn losowych, niezależnych”od aktualnie władających ziemią (ust. 3 art. 2b u.k.u.r.).

Natomiast zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z 22 czerwca 2017 roku, sygn. akt III CZP 24/17: „Zbycie nieruchomości rolnej przez nabywcę przed upływem okresu przewidzianego w art. 2b ust. 1 ustawy z dnia 11 kwietnia 2003 roku o kształtowaniu ustroju rolnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 2052) osobie bliskiej w rozumieniu art. 2 pkt. 6 wymienionej ustawy nie wymaga zgody sądu wydanej na podstawie art. 2b ust.3 tej ustawy”.

A więc, ograniczenia nie dotyczą osób bliskich. Mogą Państwo dokonać darowizn obu nieruchomości.

W przedmiotowym stanie faktycznym należy wskazać, że zarówno zawarcie umów darowizn, jak i umowy zamiany nieruchomości jest dopuszczalne i są to najpopularniejsze i stosunkowo najtańsze czynności prawne służące przeniesieniu prawa własności.
 
Koszty notarialne, tzn. taksa notarialna, będą obliczone na podstawie rozporządzenia ministra Sprawiedliwości z dnia 28 czerwca 2004 r. w sprawie maksymalnych stawek taksy notarialnej. Koszty wyliczone na podstawie powyższego rozporządzenia będą stanowić koszty maksymalne, jakie notariusz może pobrać z tytułu wykonywanych czynności. Do powyższych kosztów należy doliczyć podatek VAT. Taksa stanowi wynagrodzenie notariusza.
 
Proszę również mieć na uwadze, że umowa darowizny jest specyficzną instytucją prawa cywilnego, a to dlatego, że można ją odwołać ze względu na rażącą niewdzięczność obdarowanego wobec darczyńcy, zatem przy tej umowie dużo zależy od relacji rodzinnych (por. art. 898 § 1 Kodeksu cywilnego: „darczyńca może odwołać darowiznę nawet już wykonaną, jeżeli obdarowany dopuścił się względem niego rażącej niewdzięczności”).

Zamiana nieruchomości rolnych i budowlanych
 
Przy dokonywaniu powyższych czynności prawnych będziecie Państwo zwolnieni z podatku od darowizn przewidzianego ustawą z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn. Na mocy art. 4a tej ustawy „zwalnia się od podatku nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych przez małżonka, zstępnych (dzieci), wstępnych (rodzice), pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę”.
 Następnie, odnosząc się do umowy zamiany nieruchomości, na wstępie należy wskazać, iż została ona uregulowana również w kodeksie cywilnym w art. 603 i następnym. Art. 603 stanowi: „przez umowę zamiany każda ze stron zobowiązuje się przenieść na drugą stronę własność rzeczy w zamian za zobowiązanie się do przeniesienia własności innej rzeczy”.

Należy wskazać, iż w tej sytuacji koszty notarialne będą liczone od najwyższej wartości zamienianego przedmiotu umowy. Zastosowanie jednakże w przedmiotowej sprawie znajdzie ustawa z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych. Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 2b) „strony umowy zamiany są zobowiązane do uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnych liczonego od wartości rynkowej rzeczy lub prawa majątkowego, od którego przypada wyższy podatek. Wysokość podatku będzie stanowiła równowartość 2% wartości nieruchomości od której przypada wyższy podatek”.  
Obowiązkiem zapłaty owego podatku będą obciążone solidarnie strony umowy zamiany. Co do zasady podatek ten pobiera notariusz jako płatnik podatku.
Umowy zamiany nieruchomości nie można odwołać ze względu na niewdzięczność obdarowanego. Jest to instytucja bardzo zbliżona do umowy sprzedaży.
 
Do powyższych kosztów należy doliczyć jeszcze koszty wypisów aktów notarialnych, które są uzależnione od objętości aktów notarialnych, jedna strona wypisu aktu notarialnego obejmującego daną czynność wynosi 6 zł + VAT. Z reguły dla spełnienia wszystkich wymogów proceduralnych, tj. zawiadomienia odpowiednich instytucji, notariusz będzie musiał sporządzić 4 wypisy aktu notarialnego oraz dodatkowo po jednym dla każdej ze stron.n Trudno rozstrzygać, w jakiej formie notariusz będzie chciał wykonać powyższe czynności, ale mogą one być dokonane w jednym lub dwóch aktach notarialnych obejmujących poszczególne czynności.

Zamiana nieruchomości rolnych i budowlanych

Do powyższych kosztów należy doliczyć również koszty sądowe wynikające z ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Koszty te będą zależeć od wybranego przez Państwa wariantu. Za każdy wpis prawa własności sąd pobiera opłatę w wysokości 200 zł, ewentualne wykreślenie hipoteki pobiera się 100 zł, a za wpis hipoteki 200 zł, za każde sprostowanie wpisów w księdze wieczystej pobiera się opłatę 60 zł.

Dodać należy, że zamianę nieruchomości poczytuje się jako umowę sprzedaży. Organ podatkowy wyjaśnił, że art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) wskazuje, że  odpłatne zbycie (z zastrzeżeniem ust. 2):
a) nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
b) spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
c) prawa wieczystego użytkowania gruntów
– jest opodatkowanym źródłem przychodu, jeżeli nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej. Ponadto musi zostać dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie nieruchomości.
Ponadto, pojęcie odpłatnego zbycia użyte w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza przeniesienie prawa własności lub innych praw majątkowych w zamian za korzyść majątkową. Z taką sytuacją mamy do czynienia w przypadku sprzedaży, gdzie sprzedający w zamian za nieruchomość otrzymuje świadczenie pieniężne. Wątpliwości pojawiają się przy zamianie, zwłaszcza jeżeli dochodzi do zamiany towarów o równej wartości. Dyrektor Izby Skarbowej wskazał jednak, że zamiana nieruchomości jest traktowana pod względem podatkowym jako odpłatne zbycie nieruchomości. Aby czynność miała charakter odpłatnej nie musi jej towarzyszyć świadczenie w pieniądzu lub przepływ gotówki. Zamiana jest formą bezpośredniej wymiany towarów, a ekwiwalentem w tym przypadku jest inna otrzymana rzecz, a nie wartości pieniężne. Poza tą różnicą, umowa zamiany i umowa sprzedaży są umowami o podobnym charakterze. Wynika to m.in. z art. 604 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r. poz. 121), który stanowi, że do umowy zamiany stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży. Ponadto zgodnie z art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego m.in. umowa zamiany rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę.
Podobieństwa te pozwalają zakwalifikować zamianę nieruchomości jako odpłatne zbycie nieruchomości, a tym samym konieczne jest zapłacenie podatku tak samo jak przy sprzedaży nieruchomości.
 
Podsumowując – korzystniejsze wydaje się dla Państwa zawarcie umów darowizn.

Zamiana nieruchomości rolnych i budowlanych

Opublikowano

Monitoring prywatny. Czy na pewno można obserwować podwórko?

Monitoring prywatny. Czy na pewno można obserwować podwórko?

30.09.2019 r.
Monitoring prywatny. Kamery sąsiedzkie

Stan faktyczny: Jestem mieszkanką małej miejscowości. Okolica jest bardzo spokojna. Blok w którym mieszkam należy do wspólnoty mieszkaniowej. Dwa tygodnie temu sąsiad, który od zawsze był kłopotliwy  zamontował sobie w oknach dwie kamery.  Montaż tych urządzeń nastąpił bez uprzedniego poinformowania o tym współmieszkańców, bez zgody wspólnoty.Dodam, że monitoringiem objęta jest też przestrzeń publiczna, droga dojazdowa do parkingu pod blokiem, auta moje i sąsiadów, my sami i nasi goście. Nigdzie nie ma żadnej informacji że obiekt jest monitorowany, a kamery zamontowane są na części wspólnej budynku na zewnętrznej elewacji.  Nikomu się ten monitoring nie podoba i poszło pismo do zarządcy nieruchomości. Odzewu jak narazie nie ma, a sąsiad za każdym trzasnieciem drzwi klatki już stoi w oknie obserwuje kto wchodzi, jakie zakupy robi.Ja wychodząc z psami o 4 rano jestem obserwowana nie tylko przez kamerę ale i sąsiada pojawiającego się natychmiast  w oknie. Jak mu powiedziałam, że nie życzę sobie być nagrywana i obserwowana to odpowiedział mi że jak nie zamknę mordy to zobaczę siebie na YouTube. Co zrobić żeby ten pan zdjął kamery?

Monitoring prywatny. Kamery sąsiedzkie

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

1. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. 1964 nr 16 poz. 93)
2. Ustawa z 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. nr 43, poz. 296 ze zm.)
W kontekście rozpoznawanej sprawy wyraźnie podkreślić należy treść art. 144 K.c., zgodnie z którym właściciel nieruchomości powinien przy wykonywaniu swego prawa powstrzymywać się od działań, które by zakłócały korzystanie z nieruchomości sąsiednich ponad przeciętną miarę, wynikającą ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości i stosunków miejscowych.
 
Stosownie do treści wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 2002 r., sygn. akt V CKN 1021/2000, „treść art. 144 w związku z art. 222 § 2 K.c. pozwala na nałożenie na właściciela nieruchomości, z której pochodzą negatywne oddziaływania, obowiązków minimalizujących występujące immisje pośrednie”.
 
Wskazać należy na możliwość wystąpienia przez Panią wobec sąsiada do sądu cywilnego z pozwem o zaniechanie naruszeń i przywrócenie stanu zgodnego z prawem. Podstawą prawną pozwu będzie przepis art. 144 K.c., w myśl którego „właściciel nieruchomości powinien przy wykonywaniu swego prawa powstrzymywać się od działań, które by zakłócały korzystanie z nieruchomości sąsiednich ponad przeciętną miarę, wynikającą ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości i stosunków miejscowych”. Ustawodawca za pomocą art. 144 K.c. ustanawia zakaz tylko takich działań właściciela nieruchomości, które przestają być uprawnieniem wynikającym z własności, a stają się działaniem bezprawnym, bez względu na winę tego, kto dopuścił się zakłóceń, i na szkodę wyrządzoną na nieruchomości sąsiedniej. Jako granicę określono przeciętną miarę zakłóceń, która wynika po pierwsze ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości (w tym przypadku będą to cele mieszkalne), a po drugie ze stosunków miejscowych. Chodzi tu o tak zwany zakaz immisji pośrednich. Dla ustalenia, czy mamy do czynienia z przekroczeniem przeciętnej miary, niezbędna jest ocena, czy działanie lub zaniechanie zakłóca korzystanie z nieruchomości ponad przeciętną miarę wynikającą nie tylko ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości, ale także ze stosunków miejscowych.

Należy podkreślić, że każdy właściciel nieruchomości lokalowej może w dopuszczalnych przez prawo granicach dokonywać działań na swojej nieruchomości, których skutkiem jest zakłócenie korzystania z nieruchomości sąsiednich. Wyraźnie podkreślić należy jednak, że jeżeli dokonuje takich czynności, to powinien starać się o to, ażeby działania te nie przekraczały „przeciętnej miary”. W razie przekroczenia tej granicy właścicielowi nieruchomości sąsiedniej przysługuje roszczenie negatoryjne o zaniechanie naruszeń i przywrócenie stanu zgodnego z prawem.

Monitoring prywatny. Kamery sąsiedzkie
 
Przy ocenie, czy „przeciętna miara” zakłócenia została przekroczona, należy mieć na uwadze sposób korzystania zarówno z nieruchomości wyjściowej, jak i z nieruchomości, na którą oddziaływanie jest skierowane. Nie wskazuje Pani, czy nieruchomości (Pani i sąsiada) są w jakikolwiek sposób zagrożone, np. licznymi kradzieżami w okolicy. Nie ulega jednak wątpliwości, iż na skutek działania sąsiada naruszone zostaje Pani i Pani gości prawo do prywatności. Co prawda w treści art. 23 K.c. (określający dobra osobiste) prywatność nie została wskazana, to jednak orzecznictwo i doktryna wskazują, iż prywatność stanowi dobro osobiste. Za taką wykładnią przemawia treść art. 23 K.c., który wskazuje, że „dobra osobiste człowieka, jak w szczególności…”, a to z kolei powoduje, iż wymienione w treści art. 23 K.c. dobra stanowią jedynie przykłady. Katalog dóbr osobistych jest bowiem katalogiem otwartym. W mojej ocenie bezspornym jest, iż skierowanie monitoringu na część wspólną posesji stanowi niczym nieuprawnione targnięcie się na Pani prawo własności. Jeżeli zagrożenie dla posesji, na której zamontowany jest monitoring, nie wynika z zagrożenia publicznego, żadne zagrożenie prywatne nie pozwala na „podglądanie” sąsiada. Nie ma Pani bowiem możliwości sprawdzenia, jaki jest cel takiego monitoringu.
 
W podobnym tonie wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 maja 2007 r., sygn. akt I CSK 47/07, w którego tezie wskazano, iż „osoba podejmująca działalność publiczną powinna być świadoma, że jej życie, czyny oraz poglądy będą poddawane ocenie i weryfikacji, ponieważ społeczeństwo ma prawo do pełnej informacji o wszystkich przejawach życia publicznego. Nie może to jednak prowadzić do usuwania wszelkich barier niedostępności, a tym samym do naruszenia samej istoty prawa do ochrony życia prywatnego. Ingerowanie w sferę prywatności może nastąpić wyjątkowo i obejmować tylko fakty, które pozostają w bezpośrednim związku z prowadzoną przez daną osobę działalnością publiczną”.

Mając to uwadze i przyjmując, że sąsiad wykorzystuje swoją posesję dla celów mieszkaniowych, nie prowadzi żadnej działalności publicznej, zamontowanie monitoringu nie jest związane z ochroną interesu społecznego, podkreślić należy, iż powinna Pani wystąpić do sąsiada z pismem wzywającym do niezwłocznego przestawienia kamery naruszającej Pani prywatność pod rygorem skierowania sprawy do sądu. Wezwanie winno wskazywać, iż przysługujące sąsiadowi prawo własności nie jest prawem bezwzględnym, lecz podlega ograniczeniom m.in. wynikającym z ustawy, a przez takowe uznać należy dobro osobiste, jakim jest prywatność, wynikające z art. 23 K.c. Celem udokumentowania „sposobu skierowania kamery na Pani posesję” proszę wykonać parę zdjęć, które oddadzą istotę sprawy.
 
Reasumując, kamera sąsiada skierowana m.in. na wspólną nieruchomość stanowi naruszenie prawa własności ponad przeciętną miarę i nie jest zgodna ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem nieruchomości. Nawet gdyby nieruchomość była monitorowana przez kamery miejskie, sąsiad nie może kierować kamery częściowo na nieruchomość, albowiem nigdy nie ma Pani pewności, w jakim celu sąsiad to robi.

Tak więc, w tej chwili należy skierować do sąsiada ostateczne przedsądowe wezwanie do usunięcia kamery.

Monitoring prywatny. Kamery sąsiedzkie

Opublikowano

Zderzenie samochodu z rowerem a ubezpieczenie

Zderzenie roweru z samochodem a ubezpieczenie

Zderzenie samochodu z rowerem a ubezpieczenie

23.09.2019 r.

Stan faktyczny: Miałem wypadek, podczas jazdy  rowerem zderzyłem się z samochodem. Z winy kierowcy samochodu, na miejsc u  była policja  i  karetka. Zgłosiłem sprawę do ubezpieczyciela kierowcy. Zarejestrowany  2 szkody, rower  i osobowa. Za rower oddali dokładnie tyle  ile chciałem. Natomiast do szkody osobowej nie przesłałem żadnych dokumentów, rozmawiałem jedynie z konsultantem na infolinii. Moje leczenie nadal nieprzerwanie trwa, od 5 tygodni jestem na L4. Ubezpieczyciel wysłał mi 5 sierpnia maila:Towarzystwo po zapoznaniu się z aktami szkody proponuje likwidację szkody w uproszczonej ścieżce likwidacji, w
której proponujemy ugodę na łączną kwotę X PLN na całość roszczeń osobowych. Prosimy o Pana decyzję do X roku. Prosimy o przesłanie email na adres: X lub odesłanie podpisanych 2 druków ugody.
W przypadku braku stanowiska z Pana strony Towarzystwo przekaże sprawę do standardowej ścieżki likwidacji i wyda decyzję uznaniową. Po jej wydaniu nie będzie możliwości aby powrócić do PROPOZYCJI UGODY wystosowanej w uproszczonej ścieżce likwidacji. Odpisałem na niego  ale poprzez opcję odpowiedz, na maila, z  którego przyszła wiadomość. Żadna zwrotka do mnie nie dotarła. Dzisiaj otrzymałem przekaz pocztowy w wysokości X i X uważa sprawę za zamkniętą. W jaki sposób powinienem się odwołać?

Przedłożone dokumenty: brak

Akty prawne:

Ustawa z 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (tekst jedn.: Dz.U. z 2010 r. nr 11, poz. 66)
Ustawa z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jedn.: Dz.U., poz. 392)
Ustawa z 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 1964 r. nr 16, poz. 93),
Ustawa z 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jedn.: Dz.U. z 1983 r. nr 30, poz. 144 ze zm.).

Obniżanie świadczeń należnych osobom poszkodowanym w wypadkach jest coraz częstszą praktyką ze strony ubezpieczycieli.

Zgodnie z art. 805 § 1-2 Kodeksu cywilnego przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.
 
Świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie przy ubezpieczeniu osobowym – umówionej sumy pieniężnej, renty lub innego świadczenia w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku w życiu osoby ubezpieczonej lub poszkodowanej przez ubezpieczonego.

Wg art. 815 §1 kc ubezpieczający obowiązany jest podać do wiadomości zakładu ubezpieczeń – wszystkie znane sobie okoliczności, o które zakład ubezpieczeń zapytywał w formularzu oferty albo przed zawarciem umowy w innych pismach. Jeżeli zakład ubezpieczeń zawarł umowę ubezpieczenia mimo braku odpowiedzi ubezpieczającego na poszczególne pytania, pominięte okoliczności uważa się za nieistotne.

Przyczyny odmowy lub wypłaty zaniżonego odszkodowania są wskazane w umowie ubezpieczenia. Oczywiście, odszkodowanie nie zostanie wypłacone również wtedy, gdy szkoda w ogóle nie wystąpiła, ubezpieczony lub poszkodowany nie wykazał szkody w sposób przewidziany w umowie.

Pierwszym krokiem w dochodzeniu należnych świadczeń jest zebranie pełnej dokumentacji i przekazanie jej wraz ze zgłoszeniem szkody do ubezpieczyciela. Zgodnie z obowiązującym prawem zakład ubezpieczeń jest zobowiązany wypłacić odszkodowanie w terminie 30 dni, a jeśli sprawa jest skomplikowana i wymaga dodatkowych wyjaśnień w terminie 90 dni. Wysokość świadczenia może zostać ustalona na podstawie decyzji zakładu ubezpieczeń, ugody lub orzeczenia sądu. Najczęściej wypłata odszkodowania następuje w ramach decyzji ubezpieczyciela, jednak możemy zostać skuszeni wypłatą szybkiej gotówki i propozycją ugody. W tym przypadku powinniśmy skalkulować wszelkie szkody i ich następstwa, gdyż zawarcie ugody najczęściej wiąże się ze zrzeczeniem wszelkich roszczeń związanych z wypadkiem. Ponadto z ugody bardzo ciężko się wycofać i jej podważenie jest możliwe praktycznie tylko przed sądem. Jeśli decyzja ubezpieczyciela jest dla nas niesatysfakcjonująca możemy wystąpić na drogę sądową, co wiąże się z poniesieniem kosztów wytoczenia powództwa. Jednak w tym przypadku o wysokości świadczeń będzie decydował sąd, a nie ubezpieczyciel.

Kwota wypłaconego nam odszkodowania w rzeczywistości wynika z uznania ubezpieczyciela i nawet w podobnych sprawach może się drastycznie różnić. Obecnie zakłady ubezpieczeń w zależności od rodzaju szkody wypłacają tytułem zadośćuczynienia od kilku do kilkuset tysięcy zł. Jednak poszkodowany praktycznie nie dysponuje żadnymi narzędziami, aby stwierdzić czy przyznana mu kwota odszkodowania jest właściwa. Takiej oceny mogą dokonać tylko specjaliści zajmujący się dochodzeniem odszkodowań.

W tej chwili należy złożyć odwołanie od decyzji ubezpieczyciela. Podstawowym dokumentem jest wniosek o wypłatę odszkodowania. W przypadku szkody osobowej, obowiązkowo do wniosku należy dołączyć pełną dokumentację medyczną, w skład której wchodzą wszelkie wyniki przeprowadzonych badań i konsultacji medycznych. Dokumentacja medyczna pozwala na odpowiednie oszacowanie uszczerbku na zdrowiu poszkodowanego, który jest jednym z kluczowych składników od którego zależy wysokość przyznanego świadczenia. Właśnie dlatego ważne jest, aby przedstawić ubezpieczycielowi wszelkie dokumenty obrazujące obrażenia powstałe na skutek wypadku. Niezbędne będą m.in. wyniki prześwietlenia, tomografii czy innych badań lekarskich – w tym także opinia lekarza. Jest to jak najbardziej dowód potwierdzający obowiązek wypłaty odszkodowania.

Należy też wskazać, że przysługują Panu inne roszczenia poza odszkodowaniem,.

Odszkodowanie to świadczenie mające na celu pokrycie strat, jakie zostały poniesione oraz utraconych korzyści, które nie zostały osiągnięte na skutek wypadku. Mamy na myśli tutaj zarówno stratę konkretnego przedmiotu (np. telefonu, zniszczenie ubrania), ale także i koszty leczenia czy rehabilitacji. Czyli mowa tutaj o stratach materialnych, które zostały poniesione w związku z wypadkiem.

Ma Pan także prawo do zadośćuczynienia. Jest to świadczenie mające na celu wyrównanie krzywdy osobie poszkodowanej (ból i cierpienie związane z wypadkiem), co stanowi niemajątkowy aspekt powstałej szkody.

Może Pan ponadto, również starać się o zwrot kosztów poniesionych w związku z procesem rekonwalescencji, takich jak np. zakup leków, dojazd do placówek medycznych czy opłat wniesionych za zabiegi rehabilitacyjne. Ubiegając się o takie świadczenie należy przestawić wszelkie faktury, które udokumentują wydatki.

Nadmieniam, że może Pan również starać się również o zwrot utraconego dochodu – wszystkie te argumenty należy poprzeć rachunkami, oświadczeniem pracodawcy lub w przypadku własnej działalności, uprawdopodobnieniem utraconego zarobku.